ตอนที่2 แค่นี้ก็สุขใจ

ตอนที่2 แค่นี้ก็สุขใจ

“พรุ่งนี้ฝากดูตัวเล็กหน่อยนะแม่ หนูจะไปตลาดซื้อของใช้ของลูกนิดหน่อยนะจ่ะ พวกแพมเพิสหมดไวขนาดนี้คงต้องซื้อมาตุนเอาไว้เยอะๆหน่อย”

โบตั๋นรับประทานอาหารบนโต๊ะญี่ปุ่นที่มีอาหารเพียงไม่กี่อย่างกับมารดาที่บ้านพักแม่บ้านหลังคฤหาสน์หลังงาม นัยน์ตากลมละจากทีวีจอเล็กมามองมารดาที่ละสายตาจากทีวีพร้อมกัน 

“อืมไปเถอะ! ถ้าเงินไม่พอเอาของแม่ไปใช้จ่ายได้นะโบตั๋นเอ้ย ยังไงนังหนูใบหม่อนมันก็หลานแม่!” 

ท่านเอ่ยเท่านั้นแล้วยิ้มให้กับเด็กน้อยในเปลอย่างเต็มใจช่วยเหลือบุตรสาวและรักลูกกับหลานสุดหัวใจจริงๆ ไม่เคยต้องการอยากจะรับรู้ว่าเรื่องราวความผิดพลาดของโบตั๋นจะเป็นอย่างไร ขอแค่เรามีความสุขกับปัจจุบัน

ให้ได้มีลมหายใจและนั่งกินข้าวดูทีวีร่วมกันนั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนเป็นแม่

“ไม่เอาหรอกจ่ะ หนูทำผิดกับแม่ขนาดนี้แล้วหนูไม่อยากเป็นภาระของแม่ มีแต่ลูกที่ต้องดูแลพ่อแม่กันทั้งนั้น หนูขอโทษนะแม่ที่เอาใบปริญญามาให้แม่ไม่สำเร็จแถมยังเพิ่มภาระให้กับแม่อีก!” 

ความผิดพลาดนี้หนักหนาเอาการทว่าเป็นความผิดพลาดที่มีความสุขที่สุดสำหรับคนเป็นแม่ โบตั๋นก็เพิ่งจะเข้าใจในวันนี้ว่าการได้เป็นแม่คนมันวิเศษขนาดนี้ การที่เรารักใครสักคนหนึ่งแบบไม่คิดถึงชีวิตนั้นมีอยู่จริง

“ไม่เป็นไรเลยโบตั๋นเอ้ย อย่าไปคิดมากเรื่องแค่นั้นเลย สำหรับแม่แกจะเป็นยังไงผิดพลาดตรงไหนมาแม่ไม่เคยเสียใจเลยสักนิด เลิกโทษตัวเองได้แล้ว สำหรับแม่เอ็งเก่งและเป็นลูกที่ดีของแม่มากแล้วจริงๆนะโบตั๋น!” ดวงใจเอ่ยแล้วตักข้าวเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ย แล้วหันกลับไปใส่อารมณ์กับทีวีที่ชักไม่ดี เริ่มติดๆขัดๆตามกาลเวลา 

ทีวีตัวนี้มีความสำคัญกับดวงใจมาก เมื่อยามมันใช้ไม่ได้การ ผู้เป็นสามีที่ล่วงลับไปนั้นคอยซ่อมจนใช้ได้ในทุกๆครั้งท่านจึงต้องการเอาทีวีตัวนี้ไว้ดูเป็นต่างหน้าจนกว่ามันจะใช้งานไม่ได้กันไปข้าง

คุณหญิงท่านเองก็ซื้อสิ่งอำนวยความสะดวกให้เราๆกันทุกห้อง เห็นก็จะมีแต่ดวงใจที่ไม่ยอมกับไอ่แค่ทีวีเครื่องเดียวนี้แหล่ะ ของบางอย่างก็มีคุณค่าทางจิตใจมากจริงๆ

“หนูรักแม่นะ!” 

โบตั๋นมองแม่และบอกรักท่านในขณะที่ท่านก็สาวเท้าไวๆไปที่หน้าจอทีวีและตบฝ่ามือทั้งห้าลงที่หลังทีวีตัวกลมเข้าอย่างจัง

ปั๊งงงง!

“แม่ละเบื่อเอ็งจริงๆชอบชวนกินน้ำตาแทนข้าวอยู่เรื่อย ต่อไปนี้ไม่เอาละนะ....เค็ม” 

น้ำเสียงตื้นตันและพยายามเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ พยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วก็ยังไม่สำเร็จ โบตั๋นเคยสัญญากับพ่อแม่ว่าจะเอาใบปริญญามาให้ท่านทั้งสอง เคยพูดในตอนที่เรานั่งทานข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาตรงนี้นี่เอง ทีวีก็มักจะติดๆดับๆให้หวนคิดถึงอดีตเพราะเหตุการณ์เหมือนซ้ำสอง แบบนี้เเล้วจึงเรียกน้ำตาจากสองแม่ลูกเอาไว้ไม่อยู่

“อึก!จ่ะแม่ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะ” มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาแล้วทานข้าวกับมารดาต่อที่ยิ้มทั้งน้ำตาไม่ต่างกันด้วยความสุข มาพร้อมกับความคิดถึงคนที่ล่วงลับสุดหัวใจ

@เช้าวันใหม่ ณ บริษัทอนันตรากรุ๊ป

ปึกกกกก!!!!!

“โปรดใส่ใจในมติที่เป็นเอกฉันท์ของผมกันด้วยนะครับ....เพราะผมไม่ชอบพูดย้ำๆซ้ำๆทุกคนก็รู้”

เขม เขมราช อนันต์ธการณ์ นักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรงอันดับต้นๆของประเทศ ฮอตทั้งหน้าตาและหน้าที่การงาน สูงสมาท สุขุม จริงจังเด็ดขาดเป็นที่สุด

สมกับที่ว่ารูปหล่อพ่อรวยและเขาก็รวยมากจริงๆอีกด้วย และหล่อราวกับไปเป็นดารานายแบบได้สบายๆ

ผู้คนภายในบริษัทอสังหาฯชื่อดังต่างก็สะดุ้งกันอย่างพร้อมเพรียงใจหล่นหายวาบไปหลายต่อหลายครั้งแล้วตลอดการพูดคุยนี้

คำกล่าวและการทุบกำปั้นแกร่งลงกลางโต๊ะของห้องประชุมดังก้องกังวาน น้ำเสียงเยือกเย็นเด็ดขาดอย่างที่ทุกคนก็ขยาดกลัวกันถ้วนหน้า เขมราชลงมติพูดเองเออเองอย่างเอาแต่ใจ 

เขมราชว่ายังไงก็ต้องว่าไปตามนั้น และไม่ต้องการฟังคำหารือกันที่ฟังไม่เข้าหู คนที่จะสามารถคัดค้านได้นั้นต้องมีเหตุผลมากพอ 

บริษัทอสังหาฯชื่อดังครบวงจร ได้แก่ การพัฒนาที่ดินในรูปแบบต่างๆ เช่นที่ดินเพื่อการเกษตรกรรม ที่อยู่อาศัย อาคารสำนักงาน ศูนย์การค้า นิคมอุตสาหกรรม ตลอดจนอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพักผ่อน โดยมีลักษณะประกอบการจัดสรรที่ดิน หรือก่อสร้างอาคารขึ้นมาแบ่งเป็นห้องชุด หรือแบ่งให้เช่าเป็นส่วนๆเพื่อการค้า 

เขมราชบริหารงานต่อจากบิดาหรือท่านอดิศร อนันต์ธการณ์ เข้าปีที่แปดแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเติบโตและก้าวกระโดดจนอนันตรากรุ๊ปหยิบจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทอง

“เอาหล่ะ จบการประชุมเพียงเท่านี้!”

เสียงสุดท้ายแห่งวาระการประชุมสิ้นสุดลง ร่างสูงสมาทลุกขึ้นยืนตัวสูงและสาวเท้าไวๆกลับเข้าไปยังห้องทำงานใหญ่ของตนเองด้วยใบหน้าราบเรียบ แต่เมื่อร่างหนาได้ย่างกายเดินผ่านไปที่มุมใด พนักงานที่อยู่ใกล้เขานั้นก็ต่างจัดแจงและตั้งใจทำงานกันอย่างแข็งขันและเงียบสงบอย่างอัตโนมัติ

“ฮัลโหลเคนวันเกิดแม่ฉันวันนี้ใช่หรือเปล่า ถ้าจำไม่ผิด?” เขมราชละสายตาจากตัวหนังสือในแผ่นเอกสารวางปากกาลง นั่งเอนหลังพิงพนักแล้วเอื้อมไปหยิบมือถือราคาแพงขึ้นมาต่อสายหาเลขาคนสนิท 

เขามีเลขาถึงสองคน หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันที่หน้าห้องนั้นทำงานด้านเอกสารให้ ส่วนเคนคอยช่วยลงพื้นที่และเป็นเหมือนเพื่อนสนิทเสียมากกว่าตามประสาผู้ชายด้วยกัน

และไม่ใช่ว่าเขมราชลืมวันเกิดมารดาของตนเอง แค่เขาทำงานหามรุ่งหามค่ำเป็นเวลานานจนกลัวว่าจะเบลอหลงๆลืมๆ จนอยากจะถามย้ำเคนให้แน่ใจอีกครานั่นเอง

“ครับ วันนี้วันเกิดคุณหญิง คุณเขมจะไปซื้อของขวัญให้ท่านด้วยตนเองหรือให้ผมจัดการให้ครับ!?” 

เคนเลขาคนสนิทเอ่ยขึ้นเสียงเรียบที่หน้าที่ของเขาคือคอยเสนอทางเลือกให้กับเขมราชในทุกๆเรื่อง

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงให้นายจัดการให้ แต่วันนี้ไม่หล่ะ ฉันจะไปซื้อด้วยตนเอง!”

“ครับนาย!” 

“แค่นี้แหล่ะเคน ขอบใจมาก!” 

เขมราชวางสายแล้วนั่งไขว่ห้างคิดอะไรเพลินๆในความชอบของคุณหญิงขจีว่าท่านให้ความสนใจอะไรเป็นพิเศษกันแน่ เขารู้แค่ว่าท่านชอบดอกทานตะวัน และเคนมักจะเสนอให้ซื้อนาฬิกาเรือนละหลายหลักล้านให้กับมารดาในวันเกิดทุกๆปีซึ่งซ้ำซากจำเจ

ท่านคงเบื่อไปแล้ว แต่หากซื้อเพียงช่อดอกไม้ก็คงจะไม่ได้ คิดแบบนั้นเขมราชจึงลุกขึ้นยืนตัวสูง หยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที

เป็นเวลาเกือบปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตบินไปกลับไทยกับอเมริกาอยู่อย่างนี้เพราะต้องบินไปหาหวานใจคนดีของเขมราช น้ำหวาน สาวสวยลูกนักการเมืองชื่อดังที่พิชิตหัวใจของเขาได้สำเร็จ เธอมีอายุน้อยกว่าเขมราชเพียงสามปี เธอมีธุรกิจแฟชั่นที่โกอินเตอร์เอามากๆจึงต้องใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่นั่น และเขมราชคนคลั่งรักก็มักจะบินไปหาเธออยู่บ่อยครั้งและไฟลท์บินในปีนี้ก็นับไม่ถ้วนเลยจริงๆ

เขาเด็ดขาดกับทุกคนยกเว้นกับน้ำหวาน เพราะเธอหวานสมชื่อ เอาใจเก่ง น่ารักขี้อ้อน แถมยังเซ็กซี่ขยี้ใจหนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขมราชสะจนอยู่หมัด 

พอเขมราชนึกถึงเเฟนสาวทีไรก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในทันที เพราะในอีกไม่กี่เดือนที่เคลียร์งานให้ว่าง

เสร็จสรรพเขาจะขอเธอแต่งงานในทันทีอย่างไม่คิดรีรอ เขมราชรักเธอมากจนรู้สึกว่าชีวิตนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนรู้ใจ ถูกใจเขาได้เท่ากับเธออีกแล้ว

เขมราช ใช้ชีวิตอยู่บนเพนส์เฮ้าท์สุดหรูไม่ค่อยกลับไปที่บ้านเพราะไม่ว่างจริงๆ รวมทั้งการสร้างเรือนหอหลังงามและบินบ่อยอีกด้วย เรียกได้ว่าหลงหญิงจนลืมพ่อและแม่เลยก็ว่าได้

แต่บิดามารดาก็ใช่ว่าจะมีเวลามานั่งรอเขาอยู่ที่บ้านเสียเมื่อไหร่ ท่านทั้งสองออกเที่ยวไปทั่วทุกมุมโลกใช้ชีวิตบั้นปลายให้คุ้มที่สุดต่างหาก ไม่

เคยโทรตามโทรจิกเขมราชเลยสักนิด ราวกับว่าพวกท่านกำลังอินเลิฟกันตอนแก่อย่างไงอย่างงั้น