บทที่ 8

วราลียิ้มตามมารยาท พยักหน้าเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มเดินจากไป เจ้านายหน้าโหดก็แค่นเสียงใส่

“หึ มาทำงานวันแรกก็โปรยเสน่ห์ ตกลงนี่มาทำงานหรือมาหา...ผัว”

“เอ๊ะ!” หญิงสาวเริ่มเก็บอารมณ์ไม่ไหว เมื่อเจอคำพูดร้ายกาจมาเกือบทั้งวัน ผู้ชายตรงหน้านี้ทำให้ความอดทนของเธอสั้น จนตอนนี้อยากจะตอบโต้

“ทำไม พูดแทงใจล่ะสิ”

“คุณสิงห์!”

“หืม ทำไม ไม่พอใจเหรอ...ไม่พอใจก็ลาออกไปซะ”

วราลีตั้งสติ นับหนึ่งถึงสิบในใจ เธอเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการยั่วโมโหให้เธอรีบลาออกแล้วไปจากไร่ เขาไม่ชอบเธอเธอรู้ และเธอก็เคยไปก่อวีรกรรมกับรถสุดที่รักของเขา หญิงสาวตั้งสติได้ข่มความโกรธแล้วบอกอีกฝ่ายเสียงอ่อนเชิงขอร้อง

“คุณสิงห์...เรื่องที่ผ่านมา ฉันขอโทษ”

“ขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไร” สิงหราชแกล้งถาม ความจริงเขาไม่ใช่คนนิสัยคิดเล็กคิดน้อย เพียงแต่ไม่ชอบใจ เด็กเส้น ของมารดา มีที่ไหนทำร้ายรถของเจ้านายแต่ยังตีเนียนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมขอโทษ แล้วแบบนี้จะทำงานร่วมกันได้ยังไง เขายอมรับว่ามีอคติ ไม่เคยคิดอยากจะให้เจ้าหล่อนมาทำงานด้วย ก็ดูสิรูปร่างบอบบางแบบนี้มาทำงานที่ไร่จะไปได้รอดสักกี่น้ำ

“ขอโทษที่เคยทำรถคุณเปื้อน ทำรถคุณเป็นรอย ขอโทษที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ขอโทษค่ะ”

วราลีพูดยาวเหยียด ก่อนยกมือไหว้ ด้วยรู้ตัวว่าที่เขาไม่ชอบหน้าเพราะอะไร แต่เธอยังคิดปากหนักทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ถ้าหากอยากทำงานที่นี่ต่อไปเธอก็ควรอ่อนลง ไม่แข็งกร้าวใส่เขาแบบนี้

ทีแรกก็ไม่อยากมาทำงานที่นี่หรอก แต่พอเจอคุณน้านาตยา อีกฝ่ายให้ความเอ็นดู และดูแลเธออย่างดี ถ้าเธอชิ่งไปตอนนี้โดยไม่บอกเหตุผลก็คงจะทำให้อีกฝ่ายเสียใจ และรู้สึกไม่ดีกับเธอไปเปล่า ๆ เผลอ ๆ ก็อาจจะตำหนิมารดาได้ เพราะเธอรับปากว่าจะมาทำงานที่นี่แต่สุดท้ายดันคืนคำ

ที่เธออยู่ที่นี่ก็เพราะแม่ของเขาหรอกนะ ไม่ใช่เพราะอยากใกล้ชิดอีกฝ่าย!

“รู้ตัวแล้วสินะ” สิงหราชไม่วายส่งเสียงเยาะ ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้าม เอามือเท้าคางแล้วพูดต่อ “ผมก็ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ในเมื่อคุณรู้ตัว รู้จักขอโทษ...ผมก็ให้อภัย”

วราลีฉีกยิ้ม แต่ก็ยิ้มได้แค่ครู่เดียวเมื่อประโยคต่อมาดังจากปากเขา

“แต่ในเมื่อทำผิด ก็ต้องทำอะไรชดเชย...คุณว่าไหม”

เธอมองใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวด ดวงตาแวววาวของเขามองมาเหมือนเสือจ้องจับเหยื่อ นี่นะคนไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่คิดเล็กคิดหน่อย หญิงสาวบ่นอุบในใจ สุดท้ายก็ฝืนยิ้มออกมาอีกครั้งแล้วรับคำเสียงอ่อน

“ค่ะ จะให้ดิฉันชดเชยยังไงคุณสิงห์บอกมาได้ค่ะ”

“นั่นสิ...ชดเชยยังไงดี” สิงหราชทำเสียงครุ่นคิด “พายัพคงบอกเรื่องค่าจ้างแล้วสินะ ที่นี่กินฟรี อยู่ฟรี เรามีสวัสดิการให้ เงินเดือนสำหรับพนักงานใหม่มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป แม่ผมเสนอเงินเดือนให้คุณมากไป ผมแก้ไขให้แล้ว ผมเป็นคนจ่าย คุณต้องฟังผม ไม่ใช่แม่ผม คุณเป็นลูกน้องผม เป็นคนของผม รู้เรื่องนะ?”

“ค่ะ” วราลีรับคำสั้น ๆ ขณะมองนายจ้าง ความจริงเงินเดือนที่แม่เขาให้มันก็สูงจริง ๆ แหละ เงินเดือนที่เขาเสนอให้เธอมันก็สมน้ำสมเนื้อดี และตอนนี้เธอยังไม่เห็นได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

“เอาเป็นว่าเงินเดือนเดือนนี้ยกให้ไอ้หมอกลูกผม”

“หา?”

“ไม่ต้องหา ไอ้หมอกโดนค่าอาบน้ำมากกว่าเงินเดือนของคุณด้วยซ้ำ ผมไม่เก็บเพิ่มก็ดีเท่าไร เดือนนี้ผมไม่จ่ายเงินเดือนให้คุณ ถือว่าชดเชยที่ทำลูกรักผมเป็นรอย”

สิงหราชพูดจบก็ลุกขึ้น ฝ่ายวราลียังคงนั่งนิ่ง ใบหน้าสับสน มึนงง

“ไอ้หมอก?”

เธอเงยหน้ามองเขาเป็นเชิงถาม

“ชื่อรถที่คุณทำเป็นรอย” ชายหนุ่มอธิบายสั้น ๆ

“แต่ว่านั้นเงินเดือนฉันทั้งเดือน...”

“อ้าว ไหนคุณบอกยอมชดเชย แต่ถ้าเสียดายเงินเดือน ผมไม่เอาก็ได้ คุณทำงานได้หนึ่งเดือนรับเงินไป แล้วออกไปจากไร่ผม เราเลิกแล้วต่อกัน คุณลาออกก็ถือว่าได้ชดเชยให้ผม”

“โอเค...” วราลีกัดฟัน ข่มความโมโหที่พุ่งขึ้นมาอีกระลอก “ฉันไม่รับเงินเดือนของเดือนนี้ก็ได้ค่ะ”

“ดี”

“แล้วมีอะไรอีกไหมคะ...” นอกจากหาเรื่องฉัน ไม่ยอมให้ไปกินข้าวกินปลาสักที วราลีถามก่อนต่อท้ายในใจ

“ไม่มี แค่นี้แหละ”

สิงหราชพูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากออฟฟิศไป วราลีมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายอยากจะยกพวกเอกสารบนโต๊ะทุ่มให้สักครั้ง ไม่รู้เมื่อก่อนเธอไปแอบชอบเขาได้ยังไง นึกถึงตนเองยามเด็กแล้วก็โมโห หากย้อนเวลาได้เธอจะไม่ตามตื๊อเขาให้อับอายเลยให้ตายสิ!

ผู้ชายอะไร หน้าโหด ป่าเถื่อน ปากร้าย และยังงก เบียดเบียนแม้กระทั่งเงินเดือนของพนักงานอย่างเธอ!

พอถึงเวลาเลิกงานหญิงสาวเก็บของลงกระเป๋าด้วยใบหน้างอง้ำ ตั้งแต่รู้ว่าจะต้องโดนหักเงินเดือนไปหนึ่งเดือนอารมณ์ของเธอก็ขุ่นมัว โชคดีที่หลังจากนายจ้างเดินออกจากออฟฟิศไปก็ไม่กลับเข้ามาอีก ขืนเขายังกลับมาหาเรื่องเธออีกรอบ เธอคงเส้นสมองแตกตายเพราะโมโหเขาทั้งวันแน่ ๆ

งานของเธอวันนี้ไม่มีอะไรมาก แค่หยิบจับเอกสาร เช็กตารางงาน แล้วนั่งเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ อยู่หน้าห้อง ออฟฟิศนี้เรียกว่าออฟฟิศร้างก็ยังได้ เพราะนอกจากเธอและพายัพผู้ช่วยหนุ่มของสิงหราช ก็ไม่มีใครอีก ฟังจากที่พายัพเล่าออฟฟิศนี้ก็แค่ตั้งไว้เฉย ๆ สิงหราชไม่ค่อยอยู่ประจำที่ ชายหนุ่มทำงานทั่วไร่ ดูแลงานทุกอย่าง แม้กระทั่งการคุมคนงานเก็บใบชา พายัพเป็นมือขวามีงานที่สิงหราชสั่งไปทำนอกไร่จึงไม่ค่อยได้อยู่ออฟฟิศ ส่วนเธอ เป็นแค่เลขาที่เขาไม่ต้องการ ก็ได้แต่เฝ้าหน้าห้องต่อไป...

เฝ้าจนแห้งเหี่ยวตาย