EP2...โดนจู่โจม

“เอ๊ะ...”

พวกเขาทั้งสี่ถลาเข้ามาข้างในพร้อมอาวุธในมือ คนหนึ่งจัดการปิดประตูแล้วล็อคอย่างไว

ด้วยสัญชาติญาณก็พอจะรู้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน เธออ้าปากจะร้องขอความช่วยเหลือ

“หุบปาก!” คนที่ถูกยิงที่ต้นแขนพูดภาษาไทยกับเธอ ผู้ชายอายุราวสามสิบห้า แต่ดูมีอำนาจเหนือกว่าทุกคนเพราะเขาสั่งการทั้งสามคนได้ เจ้าของใบหน้าคร้ามคมเข้มสุดหล่อเหลา ดวงตาคมกริบเย็นชาดูเหมือนคนไร้อารมณ์ทุกชนิด หากเขาไม่มีเลือดออกที่ต้นแขน เธอคงมองไม่ออกว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

“ชู่” เขาส่งเสียงสั่งเธอ “ถ้าไม่อยากตาย”

เธอกลืนน้ำลายเอื้อก หัวใจสั่นรัว ในหัวคิดแต่ว่าตายแน่กรู “พวก...พวกคุณ...ต้องการอะไร”

“ทำแผลให้หน่อย กระสุนฝังใน”

“แต่ฉันเป็นสัตวแพทย์!”

“คุณต้องทำ!!”

ขาดคำนั้น ทั้งมีดและปืนส่องมาทางเธอ...หัวใจเธอหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน หากเธอคว้ามันมาได้ เธอจะมีโอกาสโทรบอกตำรวจหรือไม่ เธอยังไม่แน่ใจ

“เร็ว! เขาเสียเลือดมากแล้ว!” ลูกน้องมือขวาตวาดใส่เธอด้วยภาษาไทยสำเนียงแบบคนจีน หมอนี่หน้าตาคมเข้มไม่แพ้หัวหน้า กลางแก้มซ้ายมีรอยบากซึ่งเป็นแผลคล้ายถูกมีดฟัน ดวงตาเรียวรีจ้องเธออย่างไม่ไว้ใจ ส่วนผู้ชายที่ถือปืนเพียงคนเดียวในกลุ่ม ใบหน้าของเขาเข้มข้นดุดันที่สุด ดวงตาดุเข้มไร้ความเมตตามองเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ขณะอีกคนที่ยืนเคียงข้างหัวหน้ากลุ่มดูต่างจากทุกคนตรงที่มีผิวขาวเหลือง หน้าตี๋ตามสไตล์หนุ่มจีน ไม่หล่อมากแต่ก็ไม่น่าเกลียดอะไร เขาดูไม่เหมือนคนร้ายที่สุด

คนร้ายทั้งสี่ต้อนเธอให้เขามาในห้องผ่าตัดด้านใน ท่ามกลางเสียงหมาเห่าและแมวร้องครางไปทั้งคลินิก

“เดี๋ยวเหอะ!” เจ้าคนถือปืนเล็งปากกระบอกปืนไปทางเจ้าแบทแมน สุนัขพันธุ์ปั๊กด้วยความรำคาญ

“อย่านะ!” เธอตะโกนห้ามทันที

“หยุดนะฟ่าน เดี๋ยวตำรวจก็แห่มาหรอก” เจ้าคนที่เป็นหัวหน้าสั่งการอย่างหัวเสีย “นายกับหลี่ออกไปสำรวจหลังร้านและจัดการกล้องวงจรปิดด้วย”

เขาสั่งเป็นภาษาจีนซึ่งเธอฟังไม่รู้เรื่อง เจ้าคนบ้าดีเดือดที่ถือปืนกับไอ้คนหน้าบากมันก็ออกจากห้องผ่าตัดไป ปล่อยให้เธออยู่กับคนร้ายสองคนในห้องผ่าตัด

“มัวแต่ยืนอยู่นั่นแหละ ลงมือได้แล้ว!” ดูเหมือนเขาจะพูดภาษาไทยเก่งที่สุด และตะคอกเก่งที่สุดด้วย สมกับเป็นหัวหน้าแก๊งทรชน

อรนลินถอนหายใจหนักหน่วง ชักสีหน้าใส่สองหนุ่มที่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เหมือนกำลังสาปเธออยู่อย่างนั้นแหละ

“ถ้าฉันผ่าตัดให้คุณ คุณจะ...ไม่ทำอะไรฉันใช่มั้ย” เธอแค่ต้องการความแน่ใจเท่านั้น ถึงแม้มันจะไม่เคยมีสัจจะในหมู่โจร แต่สถานการณ์คับขันที่เธอเผชิญอยู่ บอกให้เธอลองหาทางรอดให้ตัวเอง