แชร์

บทที่5

ผู้เขียน: moonlight -mini
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-14 02:05:38

บทที่5

หวงอิ่งจื่อทำทุกสิ่งที่ภรรยาควรทำ แต่ดูเหมือนความห่างไกลอีกทั้งระยะทางและเวลาทำให้หญิงสาวกับสามีดูเหินห่างและเย็นชาต่อกันมากขึ้นทุกวัน

เทียนทุกเล่มในเรือนถูกดับลงไปแล้ว และตอนนี้หวงอิ่งจื่อก็นอนอยู่เคียงข้างคนที่เรียกได้ว่าสามีแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น จึงทำให้ยามนี้ที่ต้องมานอนอยู่เคียงข้างบนฟูกเดียวกันมันช่างเป็นเรื่องที่ทำให้จิตใจของหญิงสาวตื่นตระหนกไม่ใช่น้อย

“หากเจ้ายังไม่หยุดขยับตัว ข้าจะนอนไม่หลับ” เสียงแหบห้าวของชายหนุ่มทำให้หวงอิ่งจื่อนอนตัวแข็งทื่อ

“ข้าขอโทษ ท่านพักเถอะเจ้าคะ” นางตอบเสียงตะกุกตะกัก แต่การพูดออกไปเช่นนั้นทำให้เกิดสิ่งที่หญิงสาวไม่คิดว่าจะเกิด

“ท่าน! คำเรียกขานเช่นนี้มิฟังดูห่างเหินไปหน่อยหรือ หึ! ระหว่างที่ข้าไปรบเจ้าคงมีเป้าหมายอื่นแล้วสินะ ถึงได้ทำตัวห่างเหินกับสามีเช่นนี้” ร่างของชายหนุ่มที่หันมาคร่อมอย่างกะทันหันทำให้หวงอิ่งจื่อพูดอะไรไม่ออก

นางและเขาไม่เคยได้ใกล้ชิดแบบนี้เลยสักครั้ง แน่นอนว่านางได้ดื่มสุรามงคลและนอนบนเตียงของเขามาตลอดแต่เพราะยามนั้นท่านพ่อของนางเพิ่งสิ้นอีกฝ่ายบอกว่ารอให้ถึงวันที่นางจะทำใจได้ แต่ก็ไม่นึกว่าจู่ๆ เขาจะถูกดึงตัวกลับไปชายแดนเร็วเช่นนั้น ไม่แม้แต่บอกกล่าวกันสักนิด

ตลอดมาชีวิตในตระกูลฟ่าสของหวงอิ่งจื่อจึงมีเพียงแค่ห้องหอที่วางเปล่า ยามนี้เมื่อสามีกลับมาแล้วต้องยอมรับกับตัวเองเลยว่านางไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดีกับสถานการณ์ในยามนี้

“ตัวสั่นขนาดนี้ กลัวข้าหรือกลัวที่จะเป็นของข้ากันแน่ ยามนั้นบิดาเจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าแต่งกับเจ้าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่ยามนี้เมื่อดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว ทำไมข้าถึงได้รู้สึกราวกับว่าไปบังคับเจ้ามากันแน่นะ หากรังเกียจก็บอกข้าตามตรง ข้าจะได้บอกให้สาวใช้แยกเรือนนอน” ในระหว่างที่อีกฟ่านเฉิงเฉิงกำลังจะถอยกลับไปนอนก็เป็นหวงอิ่งจื่อที่ดึงร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มเอาไว้

“ข้า...ข้าไม่ได้รังเกียจท่าน แต่ว่าข้าไม่เคย” คำเรียกและท่าทางของหวงอิ่งจื่อไม่ได้หยุดสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำแม้แต่น้อย เขายังคงขยับตัวให้ห่างออกไปและหันหลังให้กับหญิงสาวราวกับความใกล้ชิดเมื่อครู่ไม่มีอยู่จริง

หวงอิ่งจื่อเม้มปากแน่นสนิท นางไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรกับสถานการณ์นี้ นางไม่เคยมีใครสอนเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวและความรัก แต่ในเมื่อยามนี้ฟ่านเฉิงเฉิงเป็นสามีและสิ่งที่ท่านย่าเคยเอ่ยกับนางยามที่ไปช่วยปรนนิบัติ ท่านย่าได้สอนสิ่งที่ภรรยาทุกคนควรกระทำแล้ว แต่ตอนนี้ก็เรียกได้ว่านางกำลังทำผิดอยู่หรือไม่

มือเรียวของหญิงสาวค่อยเอื้อมไปกอดร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลทั้งที่หายไปแล้ว บางแผลยังมีผ้าพันแผลพันอยู่และมีเลือดซึมน้อย ๆ อยู่

หวงอิ่งจื่อไม่รู้จะพูดเช่นไร นางเพียงแค่กอดเขาให้แน่นขึ้นแต่ก็ระวังไม่ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บไปมากกว่านี้ หน้าผากสวยแนบไปกับหลังที่มีแต่กล้ามเนื้อที่แม้จะมีชุดผ้าสีขาวใส่อยู่หนึ่งชั้นแต่กลับสัมผัสได้ชัดว่าร่างของชายหนุ่มนั้นร้อนเพียงใด

“ท่านไม่สบายหรือไม่ ตัวร้อนยิ่งนัก” แรงกระเพือมจากการถอนหายใจหนักของชายหนุ่มที่ยังคงหันหลังให้กับตนทำให้หวงอิ่งจื่อนึกท้อใจเสียแล้ว มือเรียวกำลังจะผละออกจากร่างของสามีแต่ก็เป็นอีกคนที่ดึงเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว

“หากยังคิดว่าตนเป็นภรรยาข้าก็เรียกว่าท่านพี่และทำหน้าที่ของตนเองเสีย” จบคำริมฝีปากที่มีแต่ถ้อยคำเย็นชาก็ขยับเข้ามาใกล้ หวงอิ่งจื่อไม่คิดเลยว่าริมฝีปากที่เอ่ยคำเย็นชาและห่างเหินกับนางบ่อยครั้งจะร้อนได้ถึงเพียงนี้ ค่ำคือที่ควรเกิดตั้งแต่วันมงคลเพิ่งได้เกิดขึ้นหลังจากผ่านไปถึงสองปี

แม้ว่าจะติดขัดบ้างเพราะต่างฝ่ายต่างไม่เคย และอีกทั้งยังมีบาดแผลตามตัวของชายหนุ่มที่จะต้องเรียกเสียงครางด้วยความเจ็บทุกครั้งที่มือของหญิงสาวเผลอไปโดนเข้า ทำให้การเข้าหอครั้งแรกของสองสามีภรรยาเป็นไปอย่างทุลักทุเลแต่มันก็ผ่านไปอย่างสมบูรณ์

แต่ทั้ง ๆ ที่ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนที่เกิดขึ้นระหว่างกันในยามค่ำคืนจะทำให้หวงอิ่งจื่อรู้สึกอยู่ถูกที่ถูกทางมากขึ้นในสกุลฟ่าน

มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“ซูเหยา เจ้าจะต้องดูแลนางอย่างดี พ่อแม่ของนางเป็นสหายกับท่านพ่อท่านแม่ ยามนี้นางกำลังลำบากข้าจึงมิอาจนิ่งดูดาย”

หวงอิ่งจื่อกำลังช่วยสามีแต่งตัวชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเรื่องแรกหลังจากคำคืนที่หญิงสาวไม่เคยคาดฝัน คำที่หลุดออกมาจากปากของสามีนางเป็นเรื่องของสตรีผู้อื่น

อีกคนไม่ได้สนใจสักนิดว่ายามนี้ร่างกายของนางเป็นเช่นไร เจ็บปวดหรือไม่ หรือได้พักผ่อนเพียงพอหรือเปล่าในคืนที่ผ่านมา และถึงจะไม่เอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืน ก็ควรถามว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่สองปี นางอยู่ที่นี่อย่างไร แต่ไม่ก็เลย ความคิดคำนึงของชายหนุ่มกลับมุ่งไปยังสตรีที่อยู่อีกเรือนหนึ่งมากกว่า

“เจ้าค่ะท่าน..พี่” แม้จะเอ่ยออกมาแล้วแต่กลับรู้สึกว่าตนไม่มีสิทธิจะเรียกฟ่านเฉิงเฉิงอย่างนี้เสียอย่างนั้น

“ข้าจะไปดูนางเสียหน่อย เจ้าก็ไปช่วยงานท่านแม่เถอะ” แม้ถ้อยคำนั้นจะไม่มีอะไรแปลกแต่มันกลับทำให้หัวใจของหญิงสาวเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว   บทที่30

    บทที่30ยามนี้คู่รักเมืองท่าอย่างแม่ทัพฟ่านเฉิงเฉิงและฮูหยินทำให้เหล่าชาวบ้านและทหารอิจฉาไปตาม ๆ กัน แต่เพราะอาหารที่นาน ๆ ที่หญิงสาวที่เคยเปิดร้านอาหารทำแจกคนในเมืองก็ทำให้ทุกคนร่วมยินดีไปกับความรักครั้งนี้ด้วย แม้ว่าจะยังอยากกินอาหารฝีมือหญิงสาวอยู่ก็ตาม“อิ่งจื่อตอนนี้ข้ามีแต่ตัวแล้วนะ เจ้าจะต้องเป็นคนดูแลข้า” ฟ่านเฉิงเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลกเพราะทั้งชื่อบ้านและเงินต่าง ๆ ของเขา รวมถึงตั๋วเงินที่มีล้วนเป็นชื่อของหญิงสาวหมด นั่นก็เพราะเขาทั้งสองอยากเผื่อเอาไว้เพื่ออนาคตของเฉิงหย่ง และที่สำคัญท่านแม่ของเขาจะได้ไม่หวังเงินทองลาภยศอีกที่จริงเท่าที่มีอยู่ที่เมืองหลวงก็ไม่เรียกว่าน้อย ตระกูลฟ่านถือว่าได้ว่าเป็นกูลขุนนางฐานะปานกลาง ไม่รู้เป็นเพราะท่านแม่ละโมบไปหรือเปล่าถึงทำให้เรื่องราวดูวุ่นวายและในที่สุดเมื่อเฉิงหย่งเริ่มโตขึ้นอีกนิดและพูดจารู้เรื่องฟ่านเฉิงเฉิงและอิ่งจื่อก็จะบุตรชายไปหาท่านทวด แม้จะช้าไปแต่ทั้งสองคนก็มีคำอธิบายที่ชัดเจน อย่างไรการพาเด็กเล็กเดินทางทางเรือหากเกิดอะไรขึ้นคงลำบากอากาศชื้นอย่างไรก็ไม่ดีต่อเด็กน้อย“ท่านย่า ท่านแม่ ไม่ได้พบกันเสียนานนะเจ้าคะ” ท่านย่ายัง

  • สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว   บทที่29

    บทที่29หลังจากวันนั้นกลายเป็นหวงอิ่งจื่อที่ยังทำหน้าหนาอยู่ที่บ้านของแม่ทัพต่อไป คำนั้นเป็นเพียงคำที่นางตำหนิตนเองในใจ นางไม่ได้พูดอะไรให้ชัดกับฟ่านเฉิงเฉิงนัก และอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรกับนางทั้งนางและเขาทำเหมือนกับว่านางและเขาอาศัยอยู่เช่นนี้ด้วยกันมานานแแล้ว หวงอิ่งจื่อเข้ามาช่วยดูเรื่องอาหารและค่าใช้จ่ายในบ้าน เพราะเขาส่งสมุดให้นางจัดการ นางก็ไม่ปฏิเสธบอกให้หาแม่นมมาเลี้ยงดูลูกนางก็ไม่ปฏิเสธ หรือแม้แต่นอนที่ห้องนอนเดียวกับเขา หวงอิ่งจื่อก็ไม่ปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่มันคือทุกอย่างที่ฟ่านเฉิงเฉิงหวังแต่เขากลับรู้สึกไม่ถูกต้องอย่างไรก็ไม่รู้ยามนี้เฉิงหย่งอยู่ในความดูแลของแม่นมถึงสองสามคน เพราะนี่คือสิ่งที่อยู่ในใจของฟ่านเฉิงเฉิงมาโดยตลอด เขาอยากเลี้ยงดูลูกชายให้ดีที่สุด แต่ก่อนหน้านี้กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่างและเพราะอย่างนั้นจึงทำให้ฟ่านเฉิงเฉิงและหวงอิ่งจื่อได้มีเวลาของตน พวกเขากลับมานอนร่วมเตียงกันอย่างเงียบ ๆ แม้จะไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าเอื้อมมือกอดและโอบเอวเอาไว้หลวม ๆ แต่มันก็เกินฝันสำหรับเขาจริง ๆร้านอาหารของแม่นางหวงที่ปิดลงสร้างความวุ่นวายไม่น้อย แต่อาหารที่นางทำเลี้ยงเหล่าทหารหรื

  • สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว   บทที่28

    บทที่28“พวกท่านว่าอย่างไรนะ” ใบหน้าของเสวี่ยลู่แสดงท่าทางกังวลอย่างเห็นได้ชัด ส่วนทหารเหล่านั้นก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว“แม่นางหวง” ทุกคนตกใจ เพราะท่านแม่ทัพย้ำเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าครั้งนี้เจ้าตัวจะทำสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องไม่ให้ภรรยาได้รู้“เล่ามาให้หมด เล่ามาเดี๋ยวนี้!” ท่าทางสุขุมเงียบนิ่งที่ปกติทุกคนเคยได้เห็นจากแม่นางหวงเปลี่ยนไปในทันที จนทหารตรงนั้นที่เคยแม้กระทั่งพนันกันว่าแม่นางหวงไม่ได้มีใจให้ท่านแม่ทัพต้องเปลี่ยนใจ เพราะยามนี้นางตั้งสติไม่อยู่ด้วยซ้ำเรื่องราวตั้งแต่ต้นยันจบถูกเล่าให้กับหญิงสาวได้ฟังเพราะมีลูกน้องออกเรือไปช่วยชาวประมงที่เรือล่ม แน่นอนว่าช่วยกลับมาได้บ้าง แต่ก็มีบางส่วนที่ช่วยไม่ได้ และคาดว่าจะมีบางส่วนติดอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ ด้วย แม่ทัพฟ่านจึงออกเรือไปช่วยค้นหาคนรอด แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวกลับมา นั่นคือสิ่งที่หวงอิ่งจื่อได้ฟัง“ที่จริงมีไต้ก๋งเรือหลายลำบอกให้ทำใจแล้ว แต่พวกเราก็ยังพยายามหากันอยู่“หวงอิ่งจื่อได้ฟังก็ทรุดตัวลง นางเอ่ยถามเสียงเครือ“แล้วทำไมไม่บอกข้า”ทหารทุกนายตรงนั้นปิดปากเงียบ “ท่านแม่ทัพแจ้งเอาไว้ว่าไม่ควรทำให้แม่นางหวงหนักใจ และหากเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ

  • สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว   บทที่27

    บทที่27ฟ่านเฉิงเฉิงคิดว่าตนเองได้พูดสิ่งที่อยากพูดไปหมดแล้วจริง ๆ เป็นอิ่งจื่อต่างหากที่ยังคงไม่ไว้ใจเขาที่เหลือก็คงรอแค่เวลาเท่านั้นแล้ว“อิ่งจื่อ ข้ารู้ว่าทำให้เจ้าเจ็บปวดแต่เจ้าคิดบ้างไหมว่านี่เราก็เจ็บปวดกันทั้งคู่ หากเจ้าบอกว่าไม่คิดอะไรกับข้าเลยข้าไม่เชื่อหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่คิด แต่ก็ใช่มันตรงกับความรู้สึกในใจของหญิงสาว“ข้ากลัว ข้าไม่อยากรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว” ฟ่านเฉิงเฉิงเข้าใจแต่เขาไม่คิดว่าการทำเช่นนี้หญิงสาวทำอยู่ถูกต้อง “แม้ว่าก่อนหน้านี้ข้าและครอบครัวจะเป็นคนทำผิดกับเจ้าก็จริง แต่เจ้าเคยนึกบ้างไหมว่าเฉิงหย่งเขาไม่ผิด ทำไมถึงต้องรับผลกระทำของเรา ข้ายินดีจะแก้ไขทุกอย่างที่ทำให้เจ้ากังวล เช่นนั้นแล้วไม่ลองคิดดูหน่อยหรือ” และคำตอบของหวงอิ่งจื่อคือการเดินจากไปฟ่านเฉิงเฉิงส่ายหน้าให้กับตนเอง เสื้อที่อีกฝ่ายยัดใส่มือเขาทำให้จิตใจชุ่มชื้นขึ้น แต่มันก็เป็นเพียงแค่นั้นไม่มีอะไรเลย“ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว” ฟ่านเฉิงเฉิงเข้าไปลาอีกฝ่ายเขาคิดว่าตอนนี้เขาไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับหญิงสาวจริง ๆหวงอิ่งจื่อมองคนที่เดินจากไปด้วยจิตใจที่สั่นไหว นางเดินกลับไปดูลูกชาย ที่จริงนางเข้าใจทุกอย่

  • สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว   บทที่26

    บทที่26หวงอิ่งจื่อคอยสังเกตุฟ่านเฉิงเฉิง อีกฝ่ายดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ แต่กลับไม่ได้แสดงออกมากนัก และก็ยังคอยมาช่วยเหลือนางเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ดูเจ็บปวดบาดแผลแท้ ๆ“หากเจ็บก็พักบ้างเถอะ” ฟ่านเฉิงเฉิงส่ายหน้า “จะพักได้อย่างไร เจ้าต้องเหนื่อยทั้งทำงานทั้งเลี้ยงลูก ข้าช่วยอะไรได้บ้างก็อยากช่วย” และแม้ฟ่านเฉิงเฉิงอยากจะถามหญิงสาวว่าท่านย่าเขียนมาว่าอย่างไร แต่เขาก็ปิดปากเงียบเอาไว้“เลือดท่านออก” หวงอิ่งจื่อทักอีกฝ่ายเมื่อเห็นเสื้ออีกฝ่ายชุ่มไปด้วยเลือด “เดี๋ยวค่อยกลับไปทำแผลก็ได้”หญิงสาวถอนหายใจ ถึงนางจะไม่อยากให้อีกฝ่ายอยู่ที่นี่ ทั้งเพราะไม่อยากให้ความหวังอีกคนและไม่อยากทำให้ตัวเองใจอ่อน แต่จะไล่คนที่เลือดชุ่มเช่นนั้นกลับไปโดยไม่ทำอะไรเลยคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก“ทำแผลที่นี่ก็ได้” แววตาของฟ่านเฉิงเฉิงเปลี่ยนเป็นสดใสจนหวงอิ่งจื่อรู้สึกว่านางเป็นคนโหดร้ายเสียอย่างนั้น“แต่ข้าไม่มีชุดเปลี่ยน” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเบา“ข้ามี” ไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวข้าจะทำแผลให้”ฟ่านเฉิงเฉิงอาบน้ำด้วยจิตใจที่ค่อนข้างสับสน เขารู้ว่าหวงอิ่งจื่อหนีเขามาและนางก็ไม่ได้เอาอะไรมามากนัก เพราะขนาดชุดหลายชุ

  • สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว   บทที่25

    บทที่25ไม่นึกเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ได้ ทั้ง ๆ ที่ควรเป็นนางไม่ใช่หรืออย่างไรที่ร้องไห้คร่ำครวญที่ต้องตกระกำลำบากนานนับปี แต่ทำไมคนที่มีท่าทางเช่นนั้นกลับเป็นฟ่านเฉิงเฉิงไปได้“ฟ่านเฉิงเฉิง” หวงอิ่งจื่อเอ่ยชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียหนักใจ “ฟังข้าหน่อยเถอะ ถึงจะไม่อยากฟัง หากได้ฟังทั้งหมดแล้วยังไม่ยกโทษให้ก็บอกข้าหน่อยว่าข้าควรทำเช่นไร” เพราะสายตาที่เว้าวอนหวงอิ่งจื่อที่อุ้มลูกอยู่จึงพยักหน้าเบา ๆ“ข้าอาจจะไม่ใช่คนที่พูดจาชัดเจนนัก แต่ก่อนที่จะออกจากบ้านมาข้าได้คุยกับท่านแม่แล้ว ที่จริงข้าเองก็ไม่ได้กลับที่ตระกูลฟ่านเท่า ๆ กับเจ้า” คำนั้นทำให้หวงอิ่งจื่อตกใจ แต่เมื่อนึกว่าอีกฝ่ายอาจจะให้หลีซูเหยาจัดการเรื่องในจวนใบหน้าของหญิงสาวก็แอบบึ้งตึง“แล้วท่านย่าใครจะดูแล”“ท่านแม่เป็นสะใภ้หน้าที่ดูแลท่านย่าก็ควรเป็นของท่านแม่ตั้งแต่ตน ก่อนออกจากบ้านมาข้าคุยกับท่านแม่แล้ว นางเข้าใจผิดหลาย ๆ เรื่องแต่...”“บางเรื่องท่านแม่ก็เลือกที่จะเชื่อเช่นนั้นใช่หรือไม่” หวงอิ่งจื่อถามออกไปตรง ๆ บ้าง เพราะนางรู้ดีว่าที่จากมาส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแม่ของสามี“อิ่งจื่อ ข้ายอมใช้แซ่เจ้า เป็นหวงก็ได้ หากจะได้อ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status