เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่3
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-14 02:05:11บทที่3
“นี่คือหลีซูเหยานางเป็นสหายของข้า เจ้าก็จัดหาที่อยู่ให้นางด้วย เรือนอวี้ฟางก็แล้วกัน” หวงอิ่งจื่อมองคนตรงหน้าพลางกะพริบตาปริบ ๆ ไม่รู้จะรับคำหรือจะพูดว่าอย่างไรดี
แทนที่เขาจะถามว่านางเป็นอย่างไร หรือบอกเรื่องของตนเองที่ผ่านมาบ้าง กลับให้นางดูแลคนที่เพิ่งมาเสียอย่างนั้น ทุกการกระทำของฟ่านเฉิงเฉิงทำให้หวงอิ่งจื่อพูดไม่ออกแม้เพียงคำ
“เรือนอวี้ฟานงั้นหรือ” แม้จะเพิ่งเข้ามาอยู่ในตระกูลฟ่านได้เพียงแค่สองปี แต่ก็แทบไม่เคยได้ก้าวเข้าไปในสถานที่แห่งนั้น เพราะท่านแม่บอกว่าฟ่านเฉิงเฉิงหวงแหนที่แห่งนั้นมากกว่าทุกที่ในจวน แม้จะสงสัยว่ามากยิ่งกว่าห้องนอนของตัวเองอีกหรือ แต่ก็ได้รับคำยืนยันจากท่านย่าจึงทำให้หวงอิ๋งจื่อไม่สงสัยอีกต่อไป แต่วันนี้
“แต่ว่าเรือนนั้น” หวงอิ่งจื่อกำลังจะเอ่ยถามสามี แต่ก็เป็นมารดาของเขาที่เร่งให้ฟ่านเฉิงเฉิงไปไหว้ป้ายบรรพบุรุษและบิดา
“หากเจ้าทำไม่ได้ก็ให้สาวใช้ทำ” คำพูดราวกับไม่ใส่ใจก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสตรีที่มาใหม่ สตรีผู้นั้นเดินตามติดเข้าไปในเรือนชั้นในทำให้หวงอิ่งจื่อรู้สึกราวกับหายใจไม่ออก
“ฮูหยินเล็ก ท่านได้ยินนายท่านสั่งแล้ว ไปช่วยกันจัดการสิเจ้าคะ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฟ่านเฉิงเฉิงกลับมาแล้วหรือไม่ สาวใช้ถึงได้พูดเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นบางทีการจัดการที่อยู่ให้สตรีที่มาใหม่คนนั้นอาจจะต้องเป็นนางคนเดียวที่ต้องทำทั้งหมด
“ฮูหยินเล็ก” อู่เฟยที่เพิ่งวิ่งมาจากเรือนด้านหลังรีบมาดูแลเจ้านายของตนเอง
“ฮูหยินเล็กเข้าไปต้อนรับนายท่านเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้ากับคนอื่นจะไปจัดการเอง”
สาวใช้คนอื่นครางหึในลำคอ
“เจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไรอู่เฟย นายท่านบอกให้เจ้านายเจ้าเป็นคนจัดการ เรื่องด้านในนั่นมีอะไรต้องให้นายเจ้าเข้าไปจัดการด้วยหรือ”
“ช่างเถอะอู่เฟย” หวงอิ่งจื่อไม่ต้องการต่อความยาว สาวใช้คนนี้เป็นคนสนิทของท่านแม่เถียงกับนางไป ทั้งนางและอู่เฟยที่แทบจะไม่ได้อยู่ข้างกายอู่เฟยจะบาดเจ็บและถูกลงโทษเสียเปล่า ๆ
และแม้ว่าเรื่องที่หน้าประตูใหญ่ตอนที่ฟ่านเฉิงเฉิงกลับมาจะทำให้หวงอิ่งจื่อรู้สึกว่าตนอยู่ผิดที่ผิดทางอยู่แล้ว แต่เหมือนว่าเหตุการณ์ตอนนี้จะทำให้นางรู้สึกเช่นนั้นมากกว่าเดิม
“มาแล้วก็นั่งสิหวงอิ๋งจื่อ” เป็นท่านย่าที่เอ่ยออกมา ยามนี้ ทั้งสองข้างของสามีด้านหนึ่งเป็นมารดาของฟ่านเฉิงเฉิง อีกด้านเป็นสตรีที่ชื่อว่าหลีซูเหยานั่งขนาบอยู่ หวงอิ่งจื่อนั่งลงระหว่างสตรีที่มาใหม่กับท่านย่า
ใช้เวลาสักพักกว่าหวงอิ่งจื่อจะดูสาวใช้จัดการเรือนที่พักของคนมาใหม่ แต่มันช้าขนาดทำให้ท่านแม่กับสตรีที่มาใหม่สนิทกันถึงเพียงนี้เลยหรือ
“ไม่น่าเชื่อจริง ๆ ว่าเจ้าคือเหยาเอ๋อร์” เสียงของแม่สามีทำให้คนมาใหม่อย่างหวงอิ่งจื่อมีสีหน้าสงสัย
“พี่สาวคงยังไม่รู้ ข้ากับท่านพี่เฉิงนั้นเคยรู้จักกันมาก่อน”
หวงอิ่งจื่อไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร
พี่สาวอย่างนั้นหรือ
สตรีผู้นี้เรียกนางเช่นนี้คงไม่ได้หมายความว่าจะเข้ามาเป็นภรรยาอีกคนจริง ๆ ใช่หรือไม่ แล้วคำว่าท่านพี่เฉิงนั่น นางไม่เคยกล้าเรียกฟ่านเฉิงเฉิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“เช่นนั้นหรือ” ความรู้สึกราวกับเป็นคนนอกของตนทำให้อาหารตรงหน้ายิ่งดูไม่น่ากินเข้าไปใหญ่ แต่จะให้ลุกไปตอนนี้ก็คงจะทำไม่ได้
หวงอิ่งจื่อจำต้องทนอยู่กับบรรยากาศที่อึดอัดบนโต๊ะอาหาร แม่สามีพูดคุยกับทุกคนบนโต๊ะยกเว้นนาง ราวกับนางไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้
มิเท่านั้น
“เฉิงเอ๋อร์ลูก น้องลำบากขนาดนี้เจ้าก็รับนางมาดูแลไม่ดีหรือ ข้าเองก็ไม่เคยมีลูกสาว รับเจ้าเป็นลูกอีกคนจะมีปัญหาอะไรกัน” หวงอิ่งจื่อมองหลีซูเหยาที่ลุกขึ้นอย่างกะทันหันก่อนจะไปนั่งอยู่ข้าง ๆ กับแม่สามีพลางอิงซบไปที่ตักราวกับออดอ้อนด้วยความไม่เข้าใจและน้อยใจ นางไม่เคยได้รับความเอ็นดูแม้เพียงหางตาแลจากแม่ของสามีเลยสักครั้ง
หวงอิ่งจื่อมาอยู่ตั้งนานแต่แม่สามีไม่เคยพูดจาราวกับตอนรับ ดวงตาของหวงอิ่งจื่อสั่นไหวน้อย ๆ และมือขยับจากภาพของสตรีแปลกหน้าที่กำลังมีแม่สามีของนางลูบหลังลูบไหล่ก็เจอเข้ากับสายตาเย็นชาของสามีของตน
“เดี๋ยวเจ้าก็พานางไปที่เรือนพักด้วย” คำสั่งของฟ่านเฉิงเฉิงทำให้หวงอิ่งจื่อทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับคำสั่งนั่นก็เท่านั้น
“กลับไปนั่งที่เถอะลูก”
ลูก
เสียงของแม่สามีทำให้หวงอิ่งจื่อกำมือแน่น
“พี่สาวข้านั่งตรงนี้ท่านคงจะไม่คิดมากใช่หรือไม่” หวงอิ๋งจื่อทำได้แค่พยักหน้าตอบคำของหลีซูเหยาที่ทำท่าตกใจเมื่อเพิ่งจะสังเกตุว่านางนั้นนั่งคั่นระหว่างสามีภรรยา
“ไม่เป็นอะไรหรอก” เสียงหวานตอบกลับไปหวงอิ่งจื่อฝืนยิ้มแย้ม
“ก็ถูกแล้วเจ้าดูแลท่านแม่ก็นั่งกับท่านแม่ไปน่ะดีแล้ว” คำพูดของแม่สามีเหมือนจะเป็นการย้ำเตือนหน้าที่ที่หวงอิ่งจื่อต้องทำอีกครั้ง
“เจ้าค่ะ”
หลังจากกินอาหารเย็นกันเสร็จแล้วบุรุษหนุ่มเพียงคนเดียวบนโต๊ะก็เอ่ยบอกกับภรรยา เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยกับนางถึงเรื่องระหว่างเขาและอีกฝ่าย
”เสร็จแล้วรีบกลับมาที่เรือนด้วย”
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเขาเอ่ยเช่นนี้เพราะอะไร แต่หวงอิ่งจื่อก็ยกยิ้มน้อย ๆ และเร่งเดินไปส่งหลีซูเหยาที่เรือนอวี้ฟางชักสีหน้าทันทีที่ได้ยินคำนั้นเช่นเดียวกัน แต่คงไม่มีใครทันสังเกตุ
บทล่าสุด
สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว บทที่30
บทที่30ยามนี้คู่รักเมืองท่าอย่างแม่ทัพฟ่านเฉิงเฉิงและฮูหยินทำให้เหล่าชาวบ้านและทหารอิจฉาไปตาม ๆ กัน แต่เพราะอาหารที่นาน ๆ ที่หญิงสาวที่เคยเปิดร้านอาหารทำแจกคนในเมืองก็ทำให้ทุกคนร่วมยินดีไปกับความรักครั้งนี้ด้วย แม้ว่าจะยังอยากกินอาหารฝีมือหญิงสาวอยู่ก็ตาม“อิ่งจื่อตอนนี้ข้ามีแต่ตัวแล้วนะ เจ้าจะต้องเป็นคนดูแลข้า” ฟ่านเฉิงเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลกเพราะทั้งชื่อบ้านและเงินต่าง ๆ ของเขา รวมถึงตั๋วเงินที่มีล้วนเป็นชื่อของหญิงสาวหมด นั่นก็เพราะเขาทั้งสองอยากเผื่อเอาไว้เพื่ออนาคตของเฉิงหย่ง และที่สำคัญท่านแม่ของเขาจะได้ไม่หวังเงินทองลาภยศอีกที่จริงเท่าที่มีอยู่ที่เมืองหลวงก็ไม่เรียกว่าน้อย ตระกูลฟ่านถือว่าได้ว่าเป็นกูลขุนนางฐานะปานกลาง ไม่รู้เป็นเพราะท่านแม่ละโมบไปหรือเปล่าถึงทำให้เรื่องราวดูวุ่นวายและในที่สุดเมื่อเฉิงหย่งเริ่มโตขึ้นอีกนิดและพูดจารู้เรื่องฟ่านเฉิงเฉิงและอิ่งจื่อก็จะบุตรชายไปหาท่านทวด แม้จะช้าไปแต่ทั้งสองคนก็มีคำอธิบายที่ชัดเจน อย่างไรการพาเด็กเล็กเดินทางทางเรือหากเกิดอะไรขึ้นคงลำบากอากาศชื้นอย่างไรก็ไม่ดีต่อเด็กน้อย“ท่านย่า ท่านแม่ ไม่ได้พบกันเสียนานนะเจ้าคะ” ท่านย่ายัง
สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว บทที่29
บทที่29หลังจากวันนั้นกลายเป็นหวงอิ่งจื่อที่ยังทำหน้าหนาอยู่ที่บ้านของแม่ทัพต่อไป คำนั้นเป็นเพียงคำที่นางตำหนิตนเองในใจ นางไม่ได้พูดอะไรให้ชัดกับฟ่านเฉิงเฉิงนัก และอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรกับนางทั้งนางและเขาทำเหมือนกับว่านางและเขาอาศัยอยู่เช่นนี้ด้วยกันมานานแแล้ว หวงอิ่งจื่อเข้ามาช่วยดูเรื่องอาหารและค่าใช้จ่ายในบ้าน เพราะเขาส่งสมุดให้นางจัดการ นางก็ไม่ปฏิเสธบอกให้หาแม่นมมาเลี้ยงดูลูกนางก็ไม่ปฏิเสธ หรือแม้แต่นอนที่ห้องนอนเดียวกับเขา หวงอิ่งจื่อก็ไม่ปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่มันคือทุกอย่างที่ฟ่านเฉิงเฉิงหวังแต่เขากลับรู้สึกไม่ถูกต้องอย่างไรก็ไม่รู้ยามนี้เฉิงหย่งอยู่ในความดูแลของแม่นมถึงสองสามคน เพราะนี่คือสิ่งที่อยู่ในใจของฟ่านเฉิงเฉิงมาโดยตลอด เขาอยากเลี้ยงดูลูกชายให้ดีที่สุด แต่ก่อนหน้านี้กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่างและเพราะอย่างนั้นจึงทำให้ฟ่านเฉิงเฉิงและหวงอิ่งจื่อได้มีเวลาของตน พวกเขากลับมานอนร่วมเตียงกันอย่างเงียบ ๆ แม้จะไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าเอื้อมมือกอดและโอบเอวเอาไว้หลวม ๆ แต่มันก็เกินฝันสำหรับเขาจริง ๆร้านอาหารของแม่นางหวงที่ปิดลงสร้างความวุ่นวายไม่น้อย แต่อาหารที่นางทำเลี้ยงเหล่าทหารหรื
สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว บทที่28
บทที่28“พวกท่านว่าอย่างไรนะ” ใบหน้าของเสวี่ยลู่แสดงท่าทางกังวลอย่างเห็นได้ชัด ส่วนทหารเหล่านั้นก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว“แม่นางหวง” ทุกคนตกใจ เพราะท่านแม่ทัพย้ำเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าครั้งนี้เจ้าตัวจะทำสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องไม่ให้ภรรยาได้รู้“เล่ามาให้หมด เล่ามาเดี๋ยวนี้!” ท่าทางสุขุมเงียบนิ่งที่ปกติทุกคนเคยได้เห็นจากแม่นางหวงเปลี่ยนไปในทันที จนทหารตรงนั้นที่เคยแม้กระทั่งพนันกันว่าแม่นางหวงไม่ได้มีใจให้ท่านแม่ทัพต้องเปลี่ยนใจ เพราะยามนี้นางตั้งสติไม่อยู่ด้วยซ้ำเรื่องราวตั้งแต่ต้นยันจบถูกเล่าให้กับหญิงสาวได้ฟังเพราะมีลูกน้องออกเรือไปช่วยชาวประมงที่เรือล่ม แน่นอนว่าช่วยกลับมาได้บ้าง แต่ก็มีบางส่วนที่ช่วยไม่ได้ และคาดว่าจะมีบางส่วนติดอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ ด้วย แม่ทัพฟ่านจึงออกเรือไปช่วยค้นหาคนรอด แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวกลับมา นั่นคือสิ่งที่หวงอิ่งจื่อได้ฟัง“ที่จริงมีไต้ก๋งเรือหลายลำบอกให้ทำใจแล้ว แต่พวกเราก็ยังพยายามหากันอยู่“หวงอิ่งจื่อได้ฟังก็ทรุดตัวลง นางเอ่ยถามเสียงเครือ“แล้วทำไมไม่บอกข้า”ทหารทุกนายตรงนั้นปิดปากเงียบ “ท่านแม่ทัพแจ้งเอาไว้ว่าไม่ควรทำให้แม่นางหวงหนักใจ และหากเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ
สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว บทที่27
บทที่27ฟ่านเฉิงเฉิงคิดว่าตนเองได้พูดสิ่งที่อยากพูดไปหมดแล้วจริง ๆ เป็นอิ่งจื่อต่างหากที่ยังคงไม่ไว้ใจเขาที่เหลือก็คงรอแค่เวลาเท่านั้นแล้ว“อิ่งจื่อ ข้ารู้ว่าทำให้เจ้าเจ็บปวดแต่เจ้าคิดบ้างไหมว่านี่เราก็เจ็บปวดกันทั้งคู่ หากเจ้าบอกว่าไม่คิดอะไรกับข้าเลยข้าไม่เชื่อหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่คิด แต่ก็ใช่มันตรงกับความรู้สึกในใจของหญิงสาว“ข้ากลัว ข้าไม่อยากรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว” ฟ่านเฉิงเฉิงเข้าใจแต่เขาไม่คิดว่าการทำเช่นนี้หญิงสาวทำอยู่ถูกต้อง “แม้ว่าก่อนหน้านี้ข้าและครอบครัวจะเป็นคนทำผิดกับเจ้าก็จริง แต่เจ้าเคยนึกบ้างไหมว่าเฉิงหย่งเขาไม่ผิด ทำไมถึงต้องรับผลกระทำของเรา ข้ายินดีจะแก้ไขทุกอย่างที่ทำให้เจ้ากังวล เช่นนั้นแล้วไม่ลองคิดดูหน่อยหรือ” และคำตอบของหวงอิ่งจื่อคือการเดินจากไปฟ่านเฉิงเฉิงส่ายหน้าให้กับตนเอง เสื้อที่อีกฝ่ายยัดใส่มือเขาทำให้จิตใจชุ่มชื้นขึ้น แต่มันก็เป็นเพียงแค่นั้นไม่มีอะไรเลย“ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว” ฟ่านเฉิงเฉิงเข้าไปลาอีกฝ่ายเขาคิดว่าตอนนี้เขาไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับหญิงสาวจริง ๆหวงอิ่งจื่อมองคนที่เดินจากไปด้วยจิตใจที่สั่นไหว นางเดินกลับไปดูลูกชาย ที่จริงนางเข้าใจทุกอย่
สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว บทที่26
บทที่26หวงอิ่งจื่อคอยสังเกตุฟ่านเฉิงเฉิง อีกฝ่ายดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ แต่กลับไม่ได้แสดงออกมากนัก และก็ยังคอยมาช่วยเหลือนางเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ดูเจ็บปวดบาดแผลแท้ ๆ“หากเจ็บก็พักบ้างเถอะ” ฟ่านเฉิงเฉิงส่ายหน้า “จะพักได้อย่างไร เจ้าต้องเหนื่อยทั้งทำงานทั้งเลี้ยงลูก ข้าช่วยอะไรได้บ้างก็อยากช่วย” และแม้ฟ่านเฉิงเฉิงอยากจะถามหญิงสาวว่าท่านย่าเขียนมาว่าอย่างไร แต่เขาก็ปิดปากเงียบเอาไว้“เลือดท่านออก” หวงอิ่งจื่อทักอีกฝ่ายเมื่อเห็นเสื้ออีกฝ่ายชุ่มไปด้วยเลือด “เดี๋ยวค่อยกลับไปทำแผลก็ได้”หญิงสาวถอนหายใจ ถึงนางจะไม่อยากให้อีกฝ่ายอยู่ที่นี่ ทั้งเพราะไม่อยากให้ความหวังอีกคนและไม่อยากทำให้ตัวเองใจอ่อน แต่จะไล่คนที่เลือดชุ่มเช่นนั้นกลับไปโดยไม่ทำอะไรเลยคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก“ทำแผลที่นี่ก็ได้” แววตาของฟ่านเฉิงเฉิงเปลี่ยนเป็นสดใสจนหวงอิ่งจื่อรู้สึกว่านางเป็นคนโหดร้ายเสียอย่างนั้น“แต่ข้าไม่มีชุดเปลี่ยน” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเบา“ข้ามี” ไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวข้าจะทำแผลให้”ฟ่านเฉิงเฉิงอาบน้ำด้วยจิตใจที่ค่อนข้างสับสน เขารู้ว่าหวงอิ่งจื่อหนีเขามาและนางก็ไม่ได้เอาอะไรมามากนัก เพราะขนาดชุดหลายชุ
สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว บทที่25
บทที่25ไม่นึกเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ได้ ทั้ง ๆ ที่ควรเป็นนางไม่ใช่หรืออย่างไรที่ร้องไห้คร่ำครวญที่ต้องตกระกำลำบากนานนับปี แต่ทำไมคนที่มีท่าทางเช่นนั้นกลับเป็นฟ่านเฉิงเฉิงไปได้“ฟ่านเฉิงเฉิง” หวงอิ่งจื่อเอ่ยชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียหนักใจ “ฟังข้าหน่อยเถอะ ถึงจะไม่อยากฟัง หากได้ฟังทั้งหมดแล้วยังไม่ยกโทษให้ก็บอกข้าหน่อยว่าข้าควรทำเช่นไร” เพราะสายตาที่เว้าวอนหวงอิ่งจื่อที่อุ้มลูกอยู่จึงพยักหน้าเบา ๆ“ข้าอาจจะไม่ใช่คนที่พูดจาชัดเจนนัก แต่ก่อนที่จะออกจากบ้านมาข้าได้คุยกับท่านแม่แล้ว ที่จริงข้าเองก็ไม่ได้กลับที่ตระกูลฟ่านเท่า ๆ กับเจ้า” คำนั้นทำให้หวงอิ่งจื่อตกใจ แต่เมื่อนึกว่าอีกฝ่ายอาจจะให้หลีซูเหยาจัดการเรื่องในจวนใบหน้าของหญิงสาวก็แอบบึ้งตึง“แล้วท่านย่าใครจะดูแล”“ท่านแม่เป็นสะใภ้หน้าที่ดูแลท่านย่าก็ควรเป็นของท่านแม่ตั้งแต่ตน ก่อนออกจากบ้านมาข้าคุยกับท่านแม่แล้ว นางเข้าใจผิดหลาย ๆ เรื่องแต่...”“บางเรื่องท่านแม่ก็เลือกที่จะเชื่อเช่นนั้นใช่หรือไม่” หวงอิ่งจื่อถามออกไปตรง ๆ บ้าง เพราะนางรู้ดีว่าที่จากมาส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแม่ของสามี“อิ่งจื่อ ข้ายอมใช้แซ่เจ้า เป็นหวงก็ได้ หากจะได้อ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน17.3K viewsฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ
ซินต้งหรูสุ่ย200.7K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน664.5K viewsซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้16.8K viewsเขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ
moonlight -mini633 viewsฮูหยินแม่ทัพไม่ง่าย
ประดับดิน3.3K viewsหญิงอัปลักษณ์เช่นข้าขอเกิดเป็นปลาเค็มดีกว่าเป็นภริยาของท่าน
เฟยหรง1.6K viewsสวนผักฟ้าประทาน
บ้านเขมปัณณ์299 views
