บทที่6

บทที่6

“พี่สาวข้าต้องขอบคุณมากเรือนที่ท่านจัดเอาไว้ให้นั้นดีมากเจ้าค่ะ ข้านอนหลับสบายหลังจากไม่ได้หลับอย่างไม่ต้องกังวลเช่นนี้มานาน” หลีซูเหยาที่เดินมาพร้อมกับผู้นำตระกูลอย่างฟ่านเฉิงเฉิงเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม มือเรียวที่จับคล้องอยู่ที่แขนแข็งแรงของชายหนุ่มทำให้ใบหน้าของหวงอิ่งจื่อเปลี่ยนไป

และสิ่งเหล่านั้นก็อยู่ในสายตาของหลี่ซูเหยา นางเหยียดยิ้มร้ายก่อนหน้านี้นางแสร้งทำเป็นจะล้มจึงได้เดินเกาะแขนท่านพี่เฉิงเดินเข้ามา มินึกว่านี่จะเป็นเรื่องเหมาะเจาะพอดีราวกับสวรรค์จงใจช่วยเหลือนาง

คิดถูกแล้วที่กลับมา

นั่นจึงทำให้หญิงสาวเอ่ยขอบคุณสะใภ้คนเดียวของตระกูลฟ่าน ต่อหน้าทุกคนที่พร้อมหน้าอยู่ที่โต๊ะอาหารเช้า “ท่านพี่ ขอบคุณมากจริง ๆ นะเจ้าคะ หากไม่ได้ท่านป่านนี้ข้าคงจะแย่แล้ว”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับคำนั้นเขาเพียงแค่พยักเพยิกไปที่โต๊ะอาหารตรงหน้า

“นั่งเถอะจะได้กินข้าวเช้ากัน” และก็เป็นอีกครั้งที่หลีซูเหยาเบียดสตรีผู้เป็นภรรยาหมิงเหยียนออกไปแล้วนั่ง ข้าง ๆ เขาแทน

หวงอิ่งจื่อพยายามไม่สนใจเหตุการณ์นั้นและคอยดูแลปรนนิบัติท่านย่าเป็นอย่างดี เพราะอายุที่มากขึ้นจึงทำให้จะหยิบจะจับอะไรก็ยากลำบากไปเสียหมด และการกระทำเหล่านั้นของนางก็อยู่ในสายตาของทุกคน

“จะว่าไปเมื่อวานเพราะยุ่ง ๆ ยังไม่ได้ถามเจ้าเลยว่าเรื่องเป็นเช่นไร เหตุใดเจ้าทั้งสองจึงมาอยู่ด้วยกันได้” เมื่อทุกคนนั่งลงประจำที่ฟ่านหลันก็รีบหันไปถามหลีซูเหยา

หวงอิ่งจื่อได้ฟังก็อยากจะหัวเราะกับตนเอง แม่สามีช่างลำเอียงยิ่งนัก

ยามที่นางเดินทางมาที่นี่ครั้งแรกนางถูกถามไม่หยุด ไม่ว่าจะเป็นชาติกำเนิดและสาเหตุที่ต้องติดตามฟ่านเฉิงเฉิงมาที่สกุลฟ่านนี้ กว่าจะได้เข้านอนพักก็ผ่านไปหลายชั่วยาม อีกทั้งที่พักก็ไม่มีให้ จนนางต้องไปพักอยู่กับท่านย่าที่ท่านคงอดสงสารนางไม่ได้

จะว่าไปตอนนี้คนที่รับนางเป็นครอบครัวคนสุดท้ายก็คงเป็นท่านย่า แม้ว่าสามีของนางจะมองเห็นนางเป็นภรรยา มอบตำแหน่งฮูหยินให้ แต่ใครจะรู้ว่าแทนจริงแล้วในความคิดของฟ่านเฉิงเฉิงเป็นเช่นไร แค่เพียงยามนี้สตรีข้างกายเขาผลักนางกระเด็นออกมาเพียงแค่เพราะจะนั่งข้างตัวเอง ชายหนุ่มยังไม่เอ่ยห้ามปรามอะไรออกมาเลยด้วยซ้ำ

“ระหว่างทางกลับมาลูกเจอนางกำลังโดนโจรป่าทำร้าย” สีหน้าตกใจของคนทั้งโต๊ะทำให้หลีซูเหยาต้องร้องไห้ออกมาเสียงดังเพื่อให้ยิ่งดูน่าสงสารเข้าไปอีก

“แล้วบิดามารดาเจ้าเล่า เหตุใดจึงปล่อยให้สตรีเช่นเจ้าออกมาเดินกลางป่ากลางเขา”

ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำสีใสชะงักจนหยาดน้ำตาเหล่านั้นเกือบจะเหือดแห้ง นางมิคิดว่าคนที่นี่จะถามถึงบิดามารดา แม้ว่าทั้งสองจะสบายดีแต่หลีซูเหยาไม่กล้าบอกไปเช่นนั้นหรอก เพราะถ้าทำอย่างนั้น ทุกคนจะต้องหาวิธีส่งนางกลับไปที่บ้านเป็นแน่

เสียงร้องไห้กลับดังขึ้นมากกว่าเดิมจนชายหนุ่มเพียงคนเดียวต้องหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าที่เขาพกติดตัวเอาไว้ออกมาส่งให้นางเพราะท่านแม่บังคับเขาด้วยสายตา

“อย่าร้องเลย” แม้ว่าผ้าเช็ดหน้าที่ฟ่านเฉิงเฉิงหยิบออกมาจากปกเสื้อนั่นจะทำให้หวงอิ่งจื่อใจซื้นขึ้นมาบ้าง แต่ท่าทางอ่อนโยนที่เขาแสดงออกต่อหลีซูเหลา ทำเอานางที่กำลังระแวงว่าอีกคนจะมาเป็นภรรยาอีกคนของสามีก็ทำให้ใบหน้าสวยกลับหมองลงอีกครั้ง

“อึก ท่านแม่ ท่านแม่ของข้าสิ้นแล้วเจ้าค่ะ หลังจากนั้นไม่นานท่านพ่อก็จากไปเพราะตรอมใจ ข้าจึงตัดสินใจกลับมาเมืองหลวง อยู่ที่นั่นจะทำอะไรก็ลำบากเพราะไม่รู้จักใคร อย่างน้อยมาที่นี่อาจจะขายโจ๊ก ขายหมั่นโถวประทังชีวิตต่อไปได้” คำของหญิงสาวทำให้ทุกคนสงสารนางเป็นอย่างยิ่ง

ใครก็รู้ว่าสตรีที่ยังไม่ออกเรือนใช้ชีวิตเพียงลำพังลำบากมากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นตระกูลฟ่านคงไม่ได้สะใภ้ที่ไม่อยากต้อนรับอย่างหวงอิ่งจื่อมาหรอก

แม้ว่าบิดาของอีกฝ่ายจะมีความดีที่ช่วยเหลือทายาทของตระกูล แต่เพียงแค่รับมาเป็นสาวใช้ก็เป็นบุญแล้ว นี่คาดหวังถึงตำแหน่งฮูหยินทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาแท้ ๆ จะอย่างไรตระกูลฟ่านก็เป็นขุนนางกันมาทุกรุ่น ถึงจะไม่ยิ่งใหญ่แต่ก็ไม่เรียกว่าต้อยต่ำ

“เช่นนั้นก็อยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปลำบากที่ไหนอีกแล้ว ท่านแม่ก็คงไม่ว่าใช่ไหมเจ้าค่ะ” ฟ่านหลันรีบหันไปเอ่ยทำนองขออนุญาตจากแม่สามี

หวงอิ่งจื่อมองแม่สามีที่เอ่ยถามท่านย่าซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ปฏิเสธ อาจจะเพราะรู้สึกเห็นใจ ท่านย่าใจดีมีเมตตาเห็นใจทุกคนไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นที่หวงอิ่งจื่อมาที่นี่ หรือหลีซูเหยา เพียงแต่ไม่รู้ทำไมหวงอิ่งจื่อถึงได้รู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก

ขณะที่หลีซูเหยาแอบถอนหายใจยาว สิ่งที่ทำวันนี้นางถือว่าเดิมพันครั้งใหญ่เลยทีเดียว เพราะฟ่านเฉิงเฉิงไม่ชอบการโกหก แต่ได้ย้อนกลับมาเจอกับเขาครั้งนี้ นางก็ปล่อยเขาไปไม่ได้แล้วเหมือนกัน น่าเสียดายยิ่งนักที่เมื่อก่อนนางไม่ตบแต่งกับเขาไปเสียให้เรียบร้อย กลับมายามนี้ฟ่านเฉิงเฉิงมีภรรยาไปเสียแล้ว มันก็ทำให้นางรู้สึกเสียดายไม่ใช่น้อย เพราะฟ่านเฉิงเฉิงไม่ได้เป็นเพียงแค่นายกองธรรมดาอีกต่อไป แต่ในตอนนี้เขาเป็นถึงแม่ทัพ

เพียงแต่ท่าทางของท่านแม่ของฟ่านเฉิงเฉิงกับสะใภ้คนเดียวในตระกูลก็บอกได้ชัดแล้วว่าตำแหน่งนี้บางทีมันอาจจะเปลี่ยนแปลงได้ง่ายกว่าที่ใครคิด แต่การที่นางกลับมาครานี้ แม้จะเต็มใจกลับมาด้วยตนเอง แต่คนอย่างหลีซูเหยาไม่ยอมเป็นภรรยารองแน่นอน นางต้องได้เป็นภรรยาเอกเท่านั้น