LOGINShare
Chapter 1 : อุบัติเหตุรัก
Last Updated:
2025-08-09 07:57:06Chapter 1 : อุบัติเหตุรัก
ภายในห้องโดยสารของสายการบินหนึ่งที่กำลังทยานสู่น่านฟ้าประเทศไทยเตรียมที่จะลงจอดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ร่างเล็กของหญิงสาวชาวไทยภายใต้แมสสีดำยังคงนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่นั่งชั้นธุรกิจ ดวงตากลมโตชะเง้อมองหาเพื่อนสาวคนสนิทที่ออกไปเข้าห้องน้ำร่วมสิบนาทีแล้วก็ยังคงไม่กลับมา
"ช่วยด้วย ๆ มีคนเป็นลมหมดสติ" เสียงแหลมเล็กเจือไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจเอ่ยขึ้นมาจากฝั่งห้องน้ำ ผู้คนต่างก็แตกตื่นไปตามเสียงร้องนั้น บ้างก็ลุกขึ้นยืนเพื่อมองออกไปยังที่เกิดเหตุ รวมไปถึงคนที่เฝ้ารอการกลับมาของเพื่อนร่วมทางที่หยัดกายลุกขึ้นมองเช่นกัน หัวใจของเธอกระหน่ำเต้นแรงพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปยังบริเวณนั้นทันที
และบุคคลที่กำลังนอนแน่นิ่งหมดสติไปนั้นก็คือเพื่อนร่วมเดินทางของเธอจริง ๆ สาวหมวยลูกครึ่งไทยจีนนอนหลับตาพริ้มโดยมีแอร์โฮสเตสสาวสองคนขนาบข้าง พยายามปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างสุดความสามารถแต่ก็ยังไร้วี่แววของการฟื้นคืนสติ
"เธอเป็นเพื่อนของฉันค่ะ" เสียงเล็กรีบพูดขึ้นพร้อมกับนั่งยองลงข้าง ๆ มองคนคุ้นเคยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
"ผู้ป่วยมีโรคประจำตัว หรือมียาที่จะต้องใช้เป็นประจำไหมคะ?" หนึ่งคนในนั้นหันกลับมาสอบถามเธอ
"ไม่มีค่ะ ปกติเธอก็แข็งแรงดี" เธอรีบตอบออกไปตามที่รับรู้มา ตลอดระยะเวลาหลายปีที่รู้จักกันมาอีกคนยังไม่เคยมีอาการป่วยหรือเจ็บออด ๆ แอด ๆ ให้เห็นเลยสักครั้ง
ในระหว่างนี้ทีมช่วยเหลือผู้ป่วยก็ยังคงทำได้เพียงใช้ยาดมในการประทังอาการ และดูเหมือนว่าจะไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย กระทั่งเสียงของสจ๊วตได้ประกาศออกลำโพงขอความช่วยเหลือฉุกเฉินจากทุกคนบนเครื่องบิน ตามหาคนที่เป็นบุคลากรทางการแพทย์มาช่วยเหลือ
สิ้นสุดเสียงประกาศ ระหว่างที่ผู้โดยสารบนเครื่องกำลังแตกตื่น ร่วมถึงตัวของสาวไทยเองก็ใจสั่นขวัญเสียเช่นกัน ดวงตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เพ่งมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเพื่อนสนิทด้วยความกังวล
“ดิฉันเป็นพยาบาลค่ะ นี่เป็นใบประกอบวิชาชีพ ดิฉันขอดูอุปกรณ์ทางการแพทย์และยาทั้งหมดที่มีตอนนี้หน่อยค่ะ” หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามานั่งยองลงข้าง ๆ ผู้ป่วย ไม่นานนักอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่เธอร้องขอก็ถูกนำมาวางลงตรงหน้า สองมือรีบเปิดกระเป๋าใบนั้นและหยิบที่ตรวจฟังเสียงหัวใจ ก่อนที่คิ้วโก่งจะขมวดเข้าหากัน
“ผู้ป่วยหัวใจเต้นช้าผิดปกติ อีกนานไหมคะกว่าเครื่องจะลงจอด?” เสียงของพยาบาลที่แจ้งผลการตรวจเช็คเบื้องต้นทำเอาน้ำตาที่เอ่อนองไหลลงอาบแมสสีดำผืนนั้นทันที สองมือเล็กสั่นเทาพอ ๆ กับจิตใจของเธอในตอนนี้
“อีกหนึ่งชั่วโมงครับ” เสียงสจ๊วตตอบกลับทันที
“ความจริงยาทีมีอยู่ในตอนนี้ก็สามารถใช้ได้นะคะ แต่ต้องทำการฉีดเข้าเส้นเลือดโดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น” สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกดดันของพยาบาลทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นต่างมองหน้ากันสลับไปมาอย่างทำอะไรไม่ได้
“นอกจากรออยู่เฉย ๆ เราสามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ไหมคะ?” น้ำเสียงละมุนเจือไปด้วยความหวั่นกลัวเอ่ยออกมาผ่านแมสสีดำผืนนั้น หนึ่งชั่วโมงหากเทียบกับสภาพของคนหมดสติในตอนนี้คงจะไม่ทันการ
“ทุกคนช่วยหลบไปก่อน ขอพื้นที่ให้ผมด้วยครับ” แต่แล้วก็มีเสียงทุ้มของชายหนุ่มแทรกเข้ามา ในขณะที่ทุกคนต่างก็หันไปดู ร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาคมคายสไตล์ลูกครึ่ง ผิวพรรณสะอาดสะอ้านราวกับผู้ดิบผู้ดี เดินออกมาจากทางชั้นสองด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่หลายคนจะรีบเปิดทางให้เขารวมถึงตัวของเธอเองก็ค่อย ๆ ขยับกายออกกระทั่งมีพื้นที่สำหรับอีกคนที่จะแทรกกายเข้ามาได้
“ขอยาxxxครับ” เขาหันไปบอกกับพยาบาล ทุกคนดูจะงุนงงกับเหตุการณ์ในตอนนี้ ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเตรียมเข็มฉีดยา เตรียมที่จะทำการฉีดให้ผู้หมดสติ
“คุณจะทำอะไร?” เสียงเล็กเอ่ยขัดขวางในทันที พร้อมกับใช้มือรั้งที่แขนของชายหนุ่มเอาไว้ ในจังหวะที่สายตาสองคู่ประสานกันเพียงเพียงเสี่ยววินาทีทำให้เธอรู้สึกราวกับหัวใจหยุดเต้น ก่อนจะดึงสติกลับมาได้เพราะเสียงของเขา
“ถอยไป ผมกำลังจะช่วยชีวิตเธอ”
“ไม่ได้ ฉันจะปล่อยให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาฉีดยาให้เพื่อนฉันได้ยังไง?” แววตามุ่งมั่นไม่ยินยอมจะให้เขาได้ทำหน้าที่ที่มีเพียงผู้เชียวชาญเท่านั้นที่จะสามารถทำได้ กระทั่งคนถูกขัดขวางหยิบบางอย่างในกระเป๋าสตางค์ออกมา
“ผมเป็นหมอครับ” พูดจบศัลยแพทย์หนุ่มก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างชำนาญภายใต้การลุ้นระทึกของผู้โดยสารทุกคนบนเครื่อง ร่วมไปถึงหญิงสาวที่มองทุกการกระทำนั้นแทบไม่คาดสายตา
เครื่องตรวจฟังเสียงของหัวใจและชีพจรถูกวางลงในกระเป๋าเครื่องมือหลังจากที่แพทย์หนุ่มแจ้งว่าอาการของผู้ป่วยคงที่แล้ว รอแค่เครื่องลงจอดและให้ทำการส่งต่อไปยังโรงพยาบาลทันที
ทุกคนต่างแสดงสีหน้าโล่งใจออกมาตาม ๆ กัน และต่างก็แยกย้ายกันนั่งลงยังประจำที่ของตัวเองตามเดิม เหลือไว้เพียงคนตัวเล็กที่กำลังก้มลงหยิบบางอย่างที่วางอยู่ที่พื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงใช้สายตาชะเง้อมองหาเจ้าของของมันแต่กลับไม่พบ
"นพ.คาเดล บอลลาร์ด
ศัลยแพทย์หัวใจและทรวงอก”
ริมฝีปากเล็กกระจับขยับเบา ๆ ตามตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ในบัตรประกอบวิชาชีพใบนั้น ภายใต้แมสสีดำผืนนั้นไม่มีผู้ใดรู้ว่าเธอคือใคร และกำลังรู้สึกอะไรอยู่…
___________________
1 คอมเมนท์ = 1 กำลังใจ♥️
Thanks for following me🙏
Latest chapter
สุดที่ร้าย 80. Special 2
80. Special 2"อย่าครับแพร""อื้ม~ ทำไมล่ะคะ ก็พี่นิคบอกเองว่าพ้นขีดอันตรายแล้วอ่ะ""ถึงจะพ้นแล้วก็ยังทำแบบนี้ไม่ได้" นิคพยายามผลักภรรยาสาวออกจากตัว ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาเธอก็เอาแต่นัวเนียเขาไม่ยอมหยุด ไม่รู้ว่าฮอร์โมนอะไรทำให้ว่าที่คุณแม่พลุ่งพล่านได้ขนาดนี้"ทำเบา ๆ ก็ได้ นะนะ" สองแขนเล็กยกขึ้นมาคล้องคอสามีหลวม ๆ ซุกใบหน้าเข้าสูดดมความหอมที่ซอกคอลากไล้ไปทั่งทุกจุดอ่อนไหวจนนิคแทบจะอดทนต่อความปรารถนาในกายไม่ไหว"ไม่เอาน่าแพร เดี๋ยวกระทบลูกนะครับ" เขารีบรวบสองแขนเล็กของภรรยาเอาไว้ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ถึงจะสามารถมีเซ็กส์ได้แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอและลูกมีความเสี่ยงอะไรอีกต่อไปแล้ว"พี่นิคอ่ะ เฮ้อ~" และก็เป็นแบบนี้ในทุกคืนก่อนจะหลับ แพรชมพูจะต้องได้งอนก่อนนอนจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับคู่เรา แต่พอตื่นเช้าเธอก็กลับมาเป็นคนปกติไม่ได้หมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องบนเตียงเหมือนช่วงก่อนเข้านอนแต่อย่างใดนิคยังต้องเดินทางไปกลับระหว่างลอนดอนและนิวยอร์กอยู่บ่อยครั้งเพราะถึงจะมีนาวินเข้ามาคอยช่วยงานแต่บางเรื่องต้องเป็นเขาเท่านั้นที่จะต้องตัดสินใจด้วยตนเอง รอแค่ผ่านช่วงหกเดือนแรกไปก่อนให
สุดที่ร้าย 79. Special 1
79 : Special 1"ว้าย !" เสียงแหลมอุทานตกใจ ตั้งใจจะเข้ามาเยี่ยมลูกสาวแต่กลับเจอฉากรักโรแมนติดบนเตียงผู้ป่วยจนไพลินต้องยกมือขึ้นมาปิดตา แต่สุดท้ายก็กางนิ้วออกห่างกันเพื่อแอบมองอยู่ดีแพรชมพูรีบดันตัวหมอนิคออกทันที ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มเห่อแดงด้วยความเขินอาย ส่วนคนที่เพิ่มจะจูบลูกสาวเขาไปหมาด ๆ ได้แต่อมยิ้มโดยไม่พูดอะไร"มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณแม่" เห็นว่าอีกคนไม่ยอมอธิบายอะไรเลยแพรชมพูจึงต้องรีบปฏิเสธ ทั้งอายและทั้งกังวลว่ามารดาจะรับภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้"มันเป็นแบบที่เห็นนั่นแหละครับ" นิคเสริมขึ้น"พี่นิค! พูดจาอะไรของพี่""หยุดทั้งคู่นั้นแหละ สรุปว่าเข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม หื้ม?" ไพลินรีบห้ามก่อนสองคนจะทะเลาะกันจนเสียฤกเสียยาม"ยัยแพรว่าไง ตกลงคนนี้พ่อของลูกแกใช่ไหม?""ค่ะแม่" ตอบเสียงเบา"ให้อภัยหมอนิคสำหรับเรื่องที่ผ่านมาได้แล้วเหรอ? ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน""ค่ะแม่ แพรรักพี่นิคค่ะ" พอแพรชมพูตอบคำถามของมารดาออกไป นิคจึงจับมือของเธอมากุมไว้และมองเข้ามาในด้วยตาคู่ใสด้วยความจริงใจ"ผมก็รักแพรชมพูครับ ถึงระหว่างทางที่ผ่านมาจะขรุขระไปบ้าง แต่จากนี้ไปผมจะตั้งใจทำทุกอย่า
สุดที่ร้าย Chapter 78 : จบด้วยรัก END
Chapter 78 : จบด้วยรัก ENDเช้าของวันใหม่ทันทีที่แพรชมพูลืมตาตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับใหลเหมือนเด็กน้อยที่ดูไร้เดียงสาดูไม่ร้ายกาจเหมือนตอนตื่น เธอจ้องมองเขาอยู่เนิ่นนาน รู้ตัวอีกทีก็เผลอยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแล้วเมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็เผลอครุ่นคิดกับสิ่งที่ได้ฟังก่อนนอนจนกระทั่งหาทางออกให้กับเรื่องนี้ได้จิตใจถึงได้สงบลงเธอตัดสินใจแล้วว่าจะลองให้โอกาสหมอนิคอีกครั้ง อาจจะดูง่ายไปแต่ทำไมจะต้องทำอะไรให้ชีวิตยุ่งยากมากไปกว่านี้ ในเมื่อเรื่องระหว่างเรามันเลยเถิดมาถึงขั้นมีอีกหนึ่งชีวิตที่จะเข้ามาเติมเต็ม หากจะลองเสี่ยงดูอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไปแต่ก่อนจะพูดคำนั้น ขอลองใจเขาเพื่อความแน่ใจอีกสักครั้งก็แล้วกัน..."กรี๊ด!! นี่คุณมาทำไมอีก ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" แพรชมพูตั้งหลักได้ก็ส่งเสียงกรีดร้องตื่นตกใจ ดึงหมอนที่หนุนอยู่ปาใส่คนที่ฟุบหน้าหลับจนสะดุ้งตื่นและต้องรีบถอยออกให้ห่างเธอที่สุด"ใจเย็น ๆ เดี๋ยวจะสะเทือนไปถึงลูกนะแพร""ลูกของฉันกับนาวิน คุณไม่มีสิทธิมายุ่ง" แกล้งย้ำออกไปอีกครั้ง แต่เขากลับไม่มีสีหน้าไม่พอใจแต่อย่างใด สองเท้าของหมอนิคกำลังเดินตรงเข้ามาห
สุดที่ร้าย Chapter 77 : หัวใจที่เริ่มอ่อนไหว
Chapter 77 : หัวใจที่เริ่มอ่อนไหวคนป่วยยังคงนอนพลิกซ้ายพลิกขวาอยู่บนเตียงด้วยเบื่อหน่ายมาสามวันแล้ว อาการจุกหน่วงที่ท้องน้อยรวมถึงอาการแพ้ของเธอเริ่มลดน้อยลงจนคุณหมอแจ้งว่าหากไม่มีอะไรแทรกซ้อนอีกไม่กี่วันก็จะกลับบ้านได้ตอนนี้เธอไม่หิวโหยเท่ากับอาทิตย์ที่แล้ว อาการเหม็นและความหงุดหงิดกับเรื่องเล็กน้อยก็ลดลงแต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่ อารณ์คล้ายกับคิดถึงใครบางคนจนกระวนกระวายในขึ้นมา โหยหาการรับกลิ่นนั้น ต้องการสัมผัสอะไรบางอย่างซึ่งตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ครั้นถามแพทย์ก็ได้คำตอบเดิมนั่นก็คือเกี่ยวกับฮอร์โมนช่วงตั้งครรภ์ครืด~ ครืด~ เสียงมือถือดังขึ้นเจ้าของเครื่องจึงรีบคว้ามันเข้ามาดู แต่พอเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอไม่ใช่คนที่คิดเอาไว้แพรชมพูก็เป็นอันถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกมาและเลือกที่จะไม่กดรับสายได้แต่เฝ้าถามคำถามนี้กับตัวเองว่าทำไมถึงไม่ใช่เขา ทำไมตั้งแต่วันนั้นเขาถึงได้หายไปและไร้การติดต่อมาอีก หรืออาจเป็นเพราะว่าวันนั้นเธอบอกว่าเขาไม่ใช่พ่อของเด็ก อีกคนเลยตัดขาดเธอกับลูกออกไปจากชีวิตแต่เมื่อคิดไปคิดมาราวกับความรู้สึกมันตีกันในหัวจนสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองต
สุดที่ร้าย Chapter 76 : หลอกล่อ
Chapter 76 : หลอกล่อหลังจากที่ใช้เรี่ยวแรงในการตะเบ็งเสียงต่อปากต่อคำกับหมอนิคไปพักใหญ่จนแทบหมดแรง ทำให้แพรชมพูรู้สึกเจ็บท้องน้อยจนเกือบล้มฟุบลงกับพื้น ดีที่คนอยู่ด้วยพยุงเธอเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะต้องเรียกแพทย์เข้ามาดูอาการโดยด่วนแพรชมพูตื่นลืมตาขึ้นมาในเช้าของอีกวันก็เห็นร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งกำลังยืนหันหน้ามองออกไปริมหน้าต่าง เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพยางค์สุดท้ายถึงชื่อของบอดี้การ์ดประจำตัวของเธอก่อนที่เขาจะเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกง"พี่คะ มาได้ยังไง?" ฟลินซ์หันมาเห็นว่าน้องสาวตื่นแล้วจึงรีบเข้ามาหาเธอ ปรับหัวเตียงขึ้นเพื่อให้แพรชมพูได้เอนหลังได้สบายขึ้น"เป็นไงบ้างตัวแสบ ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม?" เขายื่นมามาเกลี่ยปอยผมยาวสลวยทัดเอาไว้ข้างหู มองหน้าซีดเผือกไร้การแต่งเติมแต่ก็ยังสวยที่สุดในสายตาพี่ชายอย่างเขา"ไม่เจ็บแล้วค่ะ คุณหมอบอกว่าแพรเครียดเกินไปเลยส่งผลต่อ....พี่ฟลินซ์รู้รึยังคะว่ากำลังจะได้เป็นคุณลุงแล้ว?" ถามด้วยน้ำเสียงดีใจ ยิ่งเห็นว่ามือเรียวใหญ่กำลังยื่นมาลูบเบา ๆ ที่ท้องแบบราบของตนเองแพรชมพูยิ่งรู้สึกตื้นตันแทบน้ำตาไหล"หลานลุงคนนี้ต้องสวยเหมือนแม่แน่นอน""แล้วถ้าเกิดเป็นผู้ชา
สุดที่ร้าย Chaptet 75 : ฉันไม่ต้องการคุณ
Chaptet 75 : ฉันไม่ต้องการคุณหลังจากที่หมอนิคต้องกลับออกไปเปลี่ยนชุดเพราะมันคลุกเคล้าไปด้วยพิซซ่าที่ขย้อนออกมาจากปากของเธอ แพรชมพูจึงได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาเพียงลำพังกว่าจะกลับมาใช้ชีวิตปกติได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่พอเริ่มยืนด้วยขาของตัวเองได้อย่างมั่นคงเขาคนนั้นก็กลับเข้ามาในชีวิต พร้อมกับสิ่งที่มีค่าที่สุดที่กำลังจะลืมตาดูโลกที่งดงามในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าน้ำอุ่นใสหยดลงมากระทบกับมือที่กำลังลูบวนอยู่ที่หน้าท้องของตัวเอง ถึงจะมีเขาเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งชีวิตแต่แพรชมพูก็ไม่คิดจะดึงใครให้ต้องมารับผิดชอบ เธอตั้งใจจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบโตด้วยตนเองตั้งแต่แรก โดยไม่จำเป็นต้องมีพ่อที่ไร้ซึ่งความรักเข้ามาพัวพันธ์ก็อก ๆ ๆแพรชมพูรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าทันทีที่เห็นนาวินเปิดประตูเข้ามา ผู้ชายหน้าตาดีแต่ยิ้มยากคนนี้ส่งยิ้มมาให้เธอ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ยื่นมือมากุมมือของเธอเอาไว้"ยูเป็นอะไรนาวิน?" เห็นแววตาของบอดี้การด์หนุ่มแปลกไปก็อดคิดไม่ได้ว่าอีกคนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ"ดีใจด้วยนะว่าที่คุณแม่""อื้ม~" แพรชมพูยิ้มตอบ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้แค่เข้า
You may also like
ลงทัณฑ์รัก(เสือ)ร้าย
Naya Solene2.1K viewsเฮียฉีคนนี้ยังรัก
Choijihoo_writer 748 viewsBad Engineer เพื่อนรักร้ายวิศวะหวงรัก
BlueSoda2.3K viewsJust Friends สถานะแค่เพื่อน(นอน)
BlueSoda2.5K viewsลวงรักร้ายนายเย็นชา
ดอกอ้อลู่ลม456 viewsสุดทางเสือ
นิยายของเนม7.0K viewsHEAT WAVE คลื่นความร้าย
-Something895 viewsรุ่นพี่ร้าย…ในคืนไนท์สแตนด์
คุณลูกเกด3.9K views
