เหน็บหนาวเจ็บปวด

ชงไฉ่ กำร่มในมือของจิวซินใช้มือของเขากำมือจิวซินแน่นจิวซินพยายามดึงมือออกแต่ชงกับกำมันไว้แน่นมือเล็กเย็นเฉียบฝามือของชงไฉ่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด เงยหน้าขึ้นสบสายตาคมที่มองอย่างมีความหมายลึกซึ้งจิวซินหลบตาวุ่นวายด้วยความเขินอายเสี่ยวถังอมยิ้มก้มหน้ามองพื้น

“ไปได้หรือยังองค์หญิง” เสียงอ่อนโยนจนจิวซินสัมผัสได้ออกเดินนำไปทันที

ดอกไม้สองข้างทางถูกหิมะเกาะจนกลีบซ้ำจิวซินเฝ้ามองด้วยความเสียดายแต่ก็นับว่ายังเหลือความงดงามอยู่มากทีเดียว

วังหลัง ฮองเฮานั่งกึ่งนอนในด้วยท่าทีผ่อนคลายข้างๆ กันนั้นหญิงงามนามหลิงเหอนั่งเคียงข้างยกแก้วน้ำชายื่นส่งให้อย่างเอาใจ

“จิวซินถวายพระพรฮองเฮา” หลิงเหอเหลือบตามองจิวซินเพียงข้ามผ่านก่อนที่สายตาจะสะดุดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของชงไฉ่รอยยิ้มหวานหยดผุดขึ้นที่มุมปากชงเพียงแต่ปลาตามองเพียงแวบเดียวตามมารยาท

“ไห่ชงไฉ่ถวายพระพรฮองเฮา” ฮองเฮาลุกขึ้นนั่งจ้องมองชงไฉ่แบบเต็มตา

“องค์รัชทายาทช่างสง่างามสมคำร่ำลืออีกไม่นานเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ที่งดงามไม่แพ้ไห่หยวนฮ่องเต้เป็นแน่..หลิงเหอยกน้ำชาให้องค์รัชทายาท” หลิงเหอหงายถ้วยน้ำชารินน้ำชาลงถ้วยด้วยท่าทีนอบน้อม รอยยิ้มแย้มที่ฉาบทานั้น