บทที่ ๑/๑ ยินยอม ไม่ยินดี

แคว้นต้าเฉวียน

รัชศกฮุ่ยอัน,โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้

วังหลวง

 .

     ช่วงท้ายปลายฤดูฝน พายุโหมกระหน่ำแทบทุกวันไม่เว้นว่าง ยามนี้เป็นเวลากลางวัน ทว่าท้องฟ้ากลับกลายเป็นสีดำมืดมิด เสียงลมพัดหวีดหวิวสอดประสานกับเสียงฟ้าร้องคำราม เมฆฝนกลุ่มใหญ่เคลื่อนคล้อยใกล้เข้ามาหา บ่งบอกว่าช่วงเวลาของพายุยังอีกยาวนาน

     หากบอกว่าสวรรค์พิโรธโกรธเคืองคงเชื่อได้โดยไร้ข้อสงสัย วันนี้ที่เฝ้ารอ วันที่ควรจะเป็นมงคลยิ่ง กลับถูกธรรมชาติทำให้หวั่นใจไปเสียแล้ว

     เทพธิดากำลังเดินเยื้องย่างท่ามกลางพายุฝน หากมีใครสักคนมาเห็นย่อมมีเสียงชื่นชมเช่นนี้ เพียงแต่ว่าฝนห่าใหญ่ทำให้มนุษย์หลีกเร้นหลบซ่อนหนี คนงามซึ่งหวังจะจำแลงกายเป็นเทพธิดาท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายจึงต้องผิดหวัง หนทางเดินเข้าสู่วังหลวง ไร้ผู้คนสวนทาง

     อัสนีบาตกระทบเข้านัยน์ตา โสตประสาทตื่นตัวยิ่งกว่าเคย ท่าทางภายนอกคนงามดูสงบนิ่ง ทว่าในใจหาได้เป็นเช่นนั้น ร้อนรนยิ่งกว่าสิ่งใด ไม่ต้องให้ใครมาบอก ก็รู้ได้ทันที ‘วันนี้ฤกษ์ไม่ดีเสียแล้ว’

     คนงามถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เวทนาในชะตาของตน อากาศเย็นจนหนาวสั่น ละอองฝนสัมผัสถูกตัวไม่น้อย

     แต่กลับดับความร้อนภายในใจไม่ได้แม้แต่เสี้ยวเดียว!

     ลมหายใจเข้าออกล้วนถูกควบคุม ท่วงท่าการเดินเยื้องย่าง หันหน้าไม่ว่าด้านซ้ายหรือด้านขวา สายตาจะมองผู้ใด คำนับผู้น้อยหรือผู้ใหญ่ ล้วนต้องงดงามในทุกอิริยาบท

     ลำคอเรียวระหงจึงต้องตั้งตรงเสมอ ไหล่เล็กบอบบางสองข้างไม่ต่างกัน ต้องตั้งมั่นห้ามงองุ้ม ปลายคางถูกสั่งให้เชิดขึ้นไว้เล็กน้อย ท่าทางโดยรวมดูหยิ่งทะนงถือตัว

     โฉมงามอันดับหนึ่งของต้าเฉวียน อวี่เทียนเหมย บุตรีคนรองของราชครูอวี่ บุตรสาวผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในทุกด้าน ต้นแบบและศัตรูของสตรีมากมาย คำชื่นชมมาพร้อมการจับจ้องเพื่อหาข้อติติง บ้างก็ชื่นชอบ บ้างก็เกลียดชัง ทั้งหมดนี้คนงามแซ่อวี่หาได้เก็บมาไว้ใส่ใจ ด้วยว่าหากกระทำสิ่งใดลงไปแล้วงดงาม หมื่นคำนินทาหาสู้ได้

    เครื่องหน้าของนางทุกส่วนล้วนส่งเสริมกัน ดวงตาหงส์คู่งามนั้นโดดเด่นกว่าใคร ประกอบเข้ากับรูปร่างอรชรมีส่วนโค้งเว้า ผิวขาวเนียนละเอียดกลืนไปกับอาภรณ์สีขาวซึ่งสวมใส่ ทำให้เจ้าตัวดูงดงามอย่างเทพธิดาตามความตั้งใจ

     ทว่าเพราะฟ้าฝน นอกจากทหารเฝ้ายามแล้ว ไม่มีใครสักคนในเส้นทางเดิน พวกเขาไม่ต่างจากรูปปั้น ต่อให้นางเดินตัวเปลือยเปล่า หรือสวมใส่ชุดล้ำค่าในรูปแบบใดก็ตาม ไหนเลยจะได้รับความสนใจ ตรงกันข้ามหากคนงามมีอาวุธติดตัวมา หรือมีทีท่าน่าสงสัย ไม่พ้นคงถูกส่งเข้าคุกหลวงตั้งแต่หน้าประตูวัง

     การเฉยชาไม่สนใจในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตนเอง ดูจะเป็นข้อเสีย แต่ความจริงแท้ เป็นข้อดีอันหาได้ยากยิ่งในวังหลวง สนใจเพียงหน้าที่ของตนเอง เช่นนี้ดียิ่ง!

     อวี่เทียนเหมยแม้มีเพียงสาวใช้คนสนิทซึ่งติดตามมาสองคนอยู่ด้านหลัง นางก็ยังคงต้องปฏิบัติตัวเช่นเดิม เป็นนิสัยอันแก้ไม่หายไปเสียแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาก็ใช่ว่าจะไม่มีคนจับจ้อง

    รู้อยู่แก่ใจ…

    วังหลวง มีหรือจะร้างไร้สายตาสอดส่อง!

    อวี่เทียนเหมยนึกสงสัย สิ่งใดดึงดูดใจให้คนทุกผู้ปรารถนาเข้ามาสัมผัส วังหลวงแคว้นต้าเฉวียน เป็นดั่งบึงมังกร ถ้ำพยัคฆ์[1]

     อำนาจ ชื่อเสียง เงินทอง ฐานันดร ตำแหน่ง

     ณ ที่แห่งนี้ ไม่เคยมีสิ่งใดได้มาโดยง่าย แต่ยามสูญเสียกลับสลายหายไปราวไม่เคยมีอยู่

     อันตรายในทุกลมหายใจ ประหนึ่งชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย การกระทำใดก็ตาม ผิดพลาดแม้เพียงนิด ยิ่งใหญ่มากกว่าหนึ่งชีวิตจะชดใช้

     สงสัยในเรื่องของผู้อื่น จนหลงลืมตนเอง อวี่เทียนเหมยเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่านางไม่แตกต่างจากคนเหล่านั้น จะสงสัยไปเพื่อสิ่งใดกันเล่า…เพราะกระทั่งตัวนางเองยังหาคำตอบไม่ได้ ใบหน้างามจึงปรากฏยิ้มเหยียดหยันตนเองเสียหนึ่งครา

    ‘ตนเองยังตอบไม่ได้ จะให้ผู้ใดตอบ!’

     ชวนให้ขบขันไม่น้อย เพราะไร้ซึ่งคำตอบ จึงต้องอยู่ ณ ตรงนี้ในตอนนี้หวนนึกไปถึงคำกล่าวหนึ่งซึ่งกล่าวถึงตัวของนางเอาไว้ ว่ากันว่านอกเหนือจากความงามแล้ว สิ่งหนึ่งที่อวี่เทียนเหมยผู้นี้มีเหนือกว่าใคร คือ วาสนา

     อวี่เทียนเหมยมีวาสนาดอกท้อ[2] เป็นดอกท้อทองคำเสียด้วย ดูท่าชาติที่แล้วนางคงทำบุญโปรดสัตว์มามาก ผลบุญจึงส่งผลถึงชาตินี้!

     สุดจะคิดใคร่ครวญไตร่ตรอง ด้วยว่าดอกท้อที่มีในมือ ได้มาโดยบัญชาสวรรค์ โชคชะตากำหนด หาใช่ความต้องการของนาง สูงค่าเกินกว่าจะคิดว่าเป็นเพียงวาสนา

     ผู้ใดกล่าว ผู้ใดเล่าลือ ผู้ใดจะรู้เท่านาง เดินมาไกลจนถึงวันนี้ได้จนกล้าเผยอหน้ารับกับทุกวาจา สิ่งใดก็หาได้มีความสำคัญ เทียบเท่าบุรุษผู้เดียว

บุรุษผู้ซึ่งหนึ่งชีวิตของนางนี้ มอบแก่เขานับแต่ลมหายใจแรก!

     งดงามเท่าใดก็ตามเถิด ต่อให้นางมีข้อดีมากมายนับหมื่นข้อ หากเขาผู้นั้นไม่เล็งเห็น เท่ากับสูญค่า

     ยามเท้าก้าวเข้าผ่านธรณีประตูด่านสุดท้าย ใจเต้นรัวเร็วเหมือนจะทะลุออกจากอกมาให้ขายหน้า ความรู้สึกไม่มั่นใจในตนเองวนเวียนอยู่ในหัว ความกลัวเริ่มปรากฎ โชคดีที่สายฝนจากบนฟากฟ้าซึ่งตกกระทบหลังคา ช่วยกลบเสียงหัวใจไม่ให้ใครรู้ว่านางมีความประหม่า

     วังหลวง...อวี่เทียนเหมยคุ้นเคยเสียจนไม่ต้องมีคนเดินนำทางอย่างใคร เขตพระราชฐานชั้นใน น้อยคนจะได้รับอนุญาตให้เข้ามา นางเป็นหนึ่งในข้อยกเว้น

     หากประสบความสำเร็จดังมุ่งหวัง วังหลวงเป็นสถานที่ต้องคำสาป เมื่อเข้ามาแล้ว อวี่เทียนเหมยรู้ดี...ชั่วชีวิตนี้ นางจะไม่มีวันได้ออกไป แม้เพียงหนึ่งก้าวก็ไม่สามารถ

[1] สถานที่อันตราย ต้องระวังตัวเอาไว้ตลอดเวลา

[2] มีโชคเรื่องคู่ครอง