บทที่ ๑/๒ ยินยอม ไม่ยินดี

     ดวงตาหงส์คู่งามเริ่มเห็นทหารยามเปลี่ยนไปเป็นราชองครักษ์ บ่งบอกว่าปลายทางของนางอยู่อีกไม่ไกล องครักษ์ทั้งหลายตั้งแถวเรียงรายยืนนิ่งกลางสายฝนราวกับว่าไม่ใช่คนทำตนเป็นรูปปั้น ผู้พิทักษ์ความปลอดภัยไร้ชีวิตชีวา นิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน หลอกล่อลอบวางกับดักให้วางใจ ที่แท้แล้วเม็ดฝนตกกระทบพื้นยังไม่รวดเร็วเท่าการเคลื่อนไหวของพวกเขายามมีภัยมาเยือนนายเหนือหัว

     อวี่เทียนเหมยอยู่ใต้ชายคา พวกเขาอยู่ใต้แผ่นฟ้า เหมือนกันหนึ่งข้อ ล้วนมีหน้าที่ซึ่งต้องกระทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ทั้งสิ้น

    จังหวะการเดินของคนงามช้าลงด้วยความตั้งใจ กิริยาอ่อนโยนนุ่มนวลในทันใด เมื่อเห็นใบหน้าเหี่ยวย่นที่คุ้นเคย “เสิ่นกงกง” เอ่ยคำทักทายด้วยเสียงหวานใสพร้อมย่อตัวทำความเคารพ ใบหน้างามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ

     ขันทีเฒ่าพยักหน้ารับช้า ๆ สายตาสำรวจกวาดมองคนงามทั่วตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า บังเกิดความปิติชื่นชมเปี่ยมล้นอยู่ในใจของผู้เฒ่า ไร้คำใดอาจหาญเอ่ยถึงความงดงามตรงหน้าให้สมค่า

     สายตาฝ้าฟางเคยเห็นสาวงามมานับหมื่น งามใบหน้าหรืองามที่กิริยา บุตรสาวราชครูผู้นี้ ขันทีเฒ่าที่เฝ้ามองผู้คนมานานนับห้าสิบปี ไม่มีสตรีใดกล้าเป็นหนึ่ง หากอวี่เทียนเหมยบุตรีราชครูอวี่เป็นสอง

    “ฝ่าบาทให้ผู้เฒ่ามาคอยท่าน” ปากกล่าววาจา สายตาสื่อความนัยพินิจพิจารณาหยั่งเชิงท่าที ค้นหาคำตอบว่าคนงามเข้าใจถึงสารที่ต้องการจะสื่อหรือไม่

     อวี่เทียนเหมยสบตากับขันทีเฒ่า เข้าใจแจ่มแจ้งในเจตนาของผู้ส่งสารนางย่อตัวลงอีกครั้ง “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

     เสิ่นกงกงได้ฟังคำตอบที่ต้องการ ขันทีเฒ่าพอใจแล้ว ไม่พูดอะไรเพิ่ม สะบัดแส้ขนหางจามรีประจำตัวในมือ ก่อนจะออกเดินนำหน้า

     เสิ่นกงกงเป็นเจ้าสำนักขันที รับใช้ตำหนักเฉียนชิง ฐานะเทียบเท่ากับขุนนางขั้นสี่ ผ้าไหมสีแดงเข้มเนื้อดีปักลวดลายสะบัดไปมาตามจังหวะการก้าวเดิน อัญมณีประดับยอดหมวกบนศีรษะบ่งบอกความสำคัญขันทีเฒ่า เสิ่นกงกงรับใช้ฮ่องเต้มาแล้วสองพระองค์ นายเหนือหัวมีเพียงหนึ่งเดียวคือโอรสสวรรค์ เสิ่นกงกงผ่านการเปลี่ยนรัชสมัยได้โดยปลอดภัย ยิ่งใหญ่ในตำแหน่งเดิมที่สูงขึ้น ได้มาไม่เท่ารักษาโดยแท้

     ขันทีเฒ่าติดตามฮ่องเต้ประหนึ่งเงาไม่เคยห่างหาย โอรสสวรรค์ผู้ครองบัลลังก์มังกรเสด็จไปที่ใดย่อมมีเสิ่นกงกงตามไปรับใช้ถวายงาน ขันทีเฒ่าจึงเปรียบเสมือนตัวแทนของฝ่าบาท

     การส่งเสิ่นกงกงมารอรับถือเป็นเกียรติอันยิ่งใหญ่ อวี่เทียนเหมยรู้ซึ้งถึงพระเมตตาของฝ่าบาท ทรงให้ความสำคัญต่อนางมากถึงเพียงนี้ ให้เกียรติทั้งนางและคนตระกูลอวี่ ใจของอวี่เทียนเหมยหนักอึ้งขึ้นมาอีกหลายส่วน

     มาถึงยามนี้แล้ว สายน้ำต่อให้เชี่ยวกรากมากด้วยอันตรายอย่างไรนางก็ต้องก้าวข้ามผ่านไปให้ได้[1] ทุกสิ่งล้วนถูกกำหนดมา ใช่ว่าจะกระทำทุกอย่างได้ดังใจ มีเพียงแค่ต้องทำตนให้สมกับทุกสิ่งที่ได้รับ

     ก็เพียงเท่านั้น

.

     การเดินเท้าเงียบงัน ไม่มีกระทั่งเสียงรองเท้ากระทบพื้น อวี่เทียนเหมยเดินตามเสิ่นกงกงมาเรื่อย ๆ ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมอีกเช่นเดียวกับผู้เฒ่าที่ตั้งหน้าตั้งตานำทาง

     จวบจนเดินเข้ามาในเขตหวงห้าม อวี่เทียนเหมยมองไปรอบ ๆ ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน ยังเป็นเฉกเช่นครั้งล่าสุดที่ได้มาเยือน

    ห้องทรงพระอักษร พื้นที่ส่วนพระองค์ของโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ ฝ่าบาททรงแยกไว้เป็นสัดส่วนกับห้องทรงงาน

     อวี่เทียนเหมยหายใจผิดจังหวะเล็กน้อย ยามเฝ้ารอ...เหตุใดจึงนานนัก ยามถึงเวลา...เหลือทางข้างหน้าอีกเพียงแค่หนึ่งก้าว นางกลับเริ่มไม่แน่ใจราวกับว่าที่ผ่านมายังเตรียมตัวได้ไม่ดีพร้อม อยู่ ๆ ใจก็เต้นแรงอีกครั้ง มือสองข้างบีบเข้าหากันแน่น อึดอัดจนหายใจไม่ค่อยสะดวก ทั้ง ๆ ที่ห้องโปร่งโล่งสบายอากาศถ่ายเท หากไม่ใช่ว่ารู้สึกไปเอง เหมือนจะมีเหงื่อออกที่ใบหน้าเล็กน้อย

     เข้าเฝ้าฝ่าบาทร้อยครั้งไร้ความตื่นเต้น อวี่เทียนเหมยไม่เคยเป็นเช่นนี้ โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ พญามัจจุราชองค์รัชทายาทแห่งต้าเฉวียน เขาทำให้นางผิดแปลกไปจากเดิม

     เขาจะเป็นอะไรก็เป็นไป อวี่เทียนเหมยหาได้ใส่ใจ หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นคู่หมั้นของนาง

     ความประทับใจครั้งแรกพบสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด ผิดพลาดแม้เพียงน้อยนิดก็ไม่ได้!

     เสิ่นกงกงหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองคนงามที่เดินตามมา จึงได้เห็นว่าคุณหนูรองตระกูลอวี่ท่าทางสงบนิ่งก็จริง แต่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ขันทีเฒ่ากระซิบถามเสียงเบาว่า “พร้อมแล้วหรือไม่”

     อวี่เทียนเหมยสบตากับเสิ่นกงกง ยิ้มอ่อนให้ขันทีเฒ่า รู้ตัวว่าปกปิดความกังวลได้ไม่มิด เป็นเรื่องควรถูกตำหนิอย่างยิ่ง เฝ้ารอคอยมานานนับสิบกว่าปี อดทนมาเสียก็มาก จะไม่เป็นดังหวังเพียงเพราะนางควบคุมตนเองไม่ได้กระนั้นหรือ...

     เสิ่นกงกงมองแม่นางน้อยคนงามตรงหน้าอย่างชั่งใจ ขันทีเฒ่าคิดไปว่า‘เอาเถิด…ฝ่าบาทประทับอยู่ด้านใน ไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรง’ สตรีที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีเช่นคุณหนูรองตระกูลอวี่ เสิ่นกงกงเชื่อว่าแม้จะแสดงความกังวลให้เห็น แต่ก็จะสามารถรับมือได้กับทุกสถานการณ์แน่นอน

     อย่างไรฮ่องเต้ก็มากล้นด้วยพระเมตตา และที่มีไม่น้อยกว่าคืออำนาจ ฝ่าบาททรงพระปรีชา บิดารู้อารมณ์บุตร ‘ผู้น้อยไม่ควรยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่’

เสิ่นกงกงหาข้อสรุปให้ตนเองได้ก็สะบัดแส้ขนหางจามรีในมืออย่างติดเป็นนิสัยยามกังวลใจของผู้เฒ่า

     ขันทีน้อยเฝ้าหน้าห้องทรงพระอักษรมองเห็นเสิ่นกงกงก็ขยับตัว ตั้งท่า อ้าปากเตรียมจะขานชื่อผู้มาขอเข้าเฝ้า

     ขันทีเฒ่าเสิ่นกงกง รีบยกมือห้าม หน้าที่นี้ผู้เฒ่าเฝ้าฝันมานาน การพบเจอครั้งแรกของสตรีและบุรุษซึ่งในภายภาคหน้าจะเป็นหงส์และมังกรสองมงคลเคียงคู่แห่งบัลลังก์ต้าเฉวียน เสิ่นกงกงปรารถนาจะเป็นคนเปิดฉากนี้ด้วยตนเอง

     ดูจากความสามารถของไท่จื่อในยามนี้แล้ว ต้าเฉวียนย่อมยิ่งใหญ่กว่าเคย ขันทีเฒ่าอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว ไม่รู้หรอกว่าตนจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันนั้นหรือไม่ แต่ในวันนี้...สิ่งใดทำแล้วดีต่อตนเอง แม้ไม่ใช่หน้าที่ ผู้เฒ่าก็ขอเสนอหน้า!

     เสิ่นกงกงยืดตัวขึ้น กระแอมไอเบา ๆ หนึ่งครั้งเพื่อเรียกเสียง กำลังจะเงยหน้า ทว่าไม่ทันได้อ้าปาก พลันต้องหดตัวงอหลังลงตามเดิม เมื่อหูได้ยินพระสุรเสียงของโอรสสวรรค์ เจ้าชีวิตของราษฎรต้าเฉวียนตวาดดังลั่นจนได้ยินมาถึงด้านนอก บ่งบอกถึงโทสะที่กำลังก่อเกิด

     น้อยครั้งนัก ฝ่าบาทไหนเลยจะมีโทสะให้พบเห็น แน่นอนว่า...ผู้เฒ่าตระหนกอยู่ไม่น้อย เสิ่นกงกงเหลียวมองไปรอบบริเวณ เจตนาไม่มองไปทางด้านหลังของตนเอง ด้วยหน้าที่ขันทีเฒ่าไม่ได้พูดอะไร

    ขันทีนางกำนัลในห้องทรงพระอักษรเป็นดั่งจักจั่นยามเหมันต์ [2]เงียบเสียจนแทบไม่ได้ยินเสียงหายใจ เชื่อว่าหากเข็มตกกระทบพื้นสักหนึ่งเล่ม คงจะได้ยินเป็นแน่ เพราะเงียบงันไร้เสียงเช่นนี้ ทุกถ้อยคำดำรัสรับสั่งของบทสนทนาด้านในจึงได้ยินชัดเจนผ่านหูคนทุกผู้

  

[1] ไม่ถอยหลังในขณะที่ทุกอย่างกำลังไปได้ดี

[2] เงียบไม่มีเสียง เหมือนจักจั่นยามเหมันต์ หากเป็นกรณีตรงข้ามกัน เสียงดังวุ่นวาย จะใช้คำว่า จักจั่นยามวสันต์

[3] ทำในเรื่องไม่สมควรทำ พูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูด

[4] ถูกนินทา เป็นเป้าสายตา

[5] ก้าวเท้าสู่ราชสำนัก

[6] เรื่องใหญ่จะพังลงเพราะเรื่องเล็กไม่ได้

[7] อดทนมาจนใกล้ถึงเป้าหมายแล้ว ต้องอดทนและมีสติให้มากขึ้น ไม่เช่นนั้นจะเกิดความผิดพลาดไม่ประสบความสำเร็จตามความตั้งใจ