บทที่ ๑/๒ ยินยอม ไม่ยินดี

     การเดินเท้าเงียบงัน ไม่มีกระทั่งเสียงรองเท้ากระทบพื้น อวี่เทียนเหมยเดินตามเสิ่นกงกงมาเรื่อย ๆ ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมอีกเช่นเดียวกับผู้เฒ่าที่ตั้งหน้าตั้งตานำทาง

     จวบจนเดินเข้ามาในเขตหวงห้าม อวี่เทียนเหมยมองไปรอบ ๆ ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน ยังเป็นเฉกเช่นครั้งล่าสุดที่ได้มาเยือน

    ห้องทรงพระอักษร พื้นที่ส่วนพระองค์ของโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ ฝ่าบาททรงแยกไว้เป็นสัดส่วนกับห้องทรงงาน

     อวี่เทียนเหมยหายใจผิดจังหวะเล็กน้อย ยามเฝ้ารอ...เหตุใดจึงนานนัก ยามถึงเวลา...เหลือทางข้างหน้าอีกเพียงแค่หนึ่งก้าว นางกลับเริ่มไม่แน่ใจราวกับว่าที่ผ่านมายังเตรียมตัวได้ไม่ดีพร้อม อยู่ ๆ ใจก็เต้นแรงอีกครั้ง มือสองข้างบีบเข้าหากันแน่น อึดอัดจนหายใจไม่ค่อยสะดวก ทั้ง ๆ ที่ห้องโปร่งโล่งสบายอากาศถ่ายเท หากไม่ใช่ว่ารู้สึกไปเอง เหมือนจะมีเหงื่อออกที่ใบหน้าเล็กน้อย

     เข้าเฝ้าฝ่าบาทร้อยครั้งไร้ความตื่นเต้น อวี่เทียนเหมยไม่เคยเป็นเช่นนี้ โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ พญามัจจุราชองค์รัชทายาทแห่งต้าเฉวียน เขาทำให้นางผิดแปลกไปจากเดิม

     เขาจะเป็นอะไรก็เป็นไป อวี่เทียนเหมยหาได้ใส่ใจ หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นคู่หมั้นของนาง

     ความประทับใจครั้งแรกพบสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด ผิดพลาดแม้เพียงน้อยนิดก็ไม่ได้!

     เสิ่นกงกงหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองคนงามที่เดินตามมา จึงได้เห็นว่าคุณหนูรองตระกูลอวี่ท่าทางสงบนิ่งก็จริง แต่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ขันทีเฒ่ากระซิบถามเสียงเบาว่า “พร้อมแล้วหรือไม่”

     อวี่เทียนเหมยสบตากับเสิ่นกงกง ยิ้มอ่อนให้ขันทีเฒ่า รู้ตัวว่าปกปิดความกังวลได้ไม่มิด เป็นเรื่องควรถูกตำหนิอย่างยิ่ง เฝ้ารอคอยมานานนับสิบกว่าปี อดทนมาเสียก็มาก จะไม่เป็นดังหวังเพียงเพราะนางควบคุมตนเองไม่ได้กระนั้นหรือ...

     เสิ่นกงกงมองแม่นางน้อยคนงามตรงหน้าอย่างชั่งใจ ขันทีเฒ่าคิดไปว่า‘เอาเถิด…ฝ่าบาทประทับอยู่ด้านใน ไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรง’ สตรีที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีเช่นคุณหนูรองตระกูลอวี่ เสิ่นกงกงเชื่อว่าแม้จะแสดงความกังวลให้เห็น แต่ก็จะสามารถรับมือได้กับทุกสถานการณ์แน่นอน

     อย่างไรฮ่องเต้ก็มากล้นด้วยพระเมตตา และที่มีไม่น้อยกว่าคืออำนาจ ฝ่าบาททรงพระปรีชา บิดารู้อารมณ์บุตร ‘ผู้น้อยไม่ควรยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่’

เสิ่นกงกงหาข้อสรุปให้ตนเองได้ก็สะบัดแส้ขนหางจามรีในมืออย่างติดเป็นนิสัยยามกังวลใจของผู้เฒ่า

     ขันทีน้อยเฝ้าหน้าห้องทรงพระอักษรมองเห็นเสิ่นกงกงก็ขยับตัว ตั้งท่า อ้าปากเตรียมจะขานชื่อผู้มาขอเข้าเฝ้า

     ขันทีเฒ่าเสิ่นกงกง รีบยกมือห้าม หน้าที่นี้ผู้เฒ่าเฝ้าฝันมานาน การพบเจอครั้งแรกของสตรีและบุรุษซึ่งในภายภาคหน้าจะเป็นหงส์และมังกรสองมงคลเคียงคู่แห่งบัลลังก์ต้าเฉวียน เสิ่นกงกงปรารถนาจะเป็นคนเปิดฉากนี้ด้วยตนเอง

     ดูจากความสามารถของไท่จื่อในยามนี้แล้ว ต้าเฉวียนย่อมยิ่งใหญ่กว่าเคย ขันทีเฒ่าอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว ไม่รู้หรอกว่าตนจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันนั้นหรือไม่ แต่ในวันนี้...สิ่งใดทำแล้วดีต่อตนเอง แม้ไม่ใช่หน้าที่ ผู้เฒ่าก็ขอเสนอหน้า!

     เสิ่นกงกงยืดตัวขึ้น กระแอมไอเบา ๆ หนึ่งครั้งเพื่อเรียกเสียง กำลังจะเงยหน้า ทว่าไม่ทันได้อ้าปาก พลันต้องหดตัวงอหลังลงตามเดิม เมื่อหูได้ยินพระสุรเสียงของโอรสสวรรค์ เจ้าชีวิตของราษฎรต้าเฉวียนตวาดดังลั่นจนได้ยินมาถึงด้านนอก บ่งบอกถึงโทสะที่กำลังก่อเกิด

     น้อยครั้งนัก ฝ่าบาทไหนเลยจะมีโทสะให้พบเห็น แน่นอนว่า...ผู้เฒ่าตระหนกอยู่ไม่น้อย เสิ่นกงกงเหลียวมองไปรอบบริเวณ เจตนาไม่มองไปทางด้านหลังของตนเอง ด้วยหน้าที่ขันทีเฒ่าไม่ได้พูดอะไร

    ขันทีนางกำนัลในห้องทรงพระอักษรเป็นดั่งจักจั่นยามเหมันต์ [1]เงียบเสียจนแทบไม่ได้ยินเสียงหายใจ เชื่อว่าหากเข็มตกกระทบพื้นสักหนึ่งเล่ม คงจะได้ยินเป็นแน่ เพราะเงียบงันไร้เสียงเช่นนี้ ทุกถ้อยคำดำรัสรับสั่งของบทสนทนาด้านในจึงได้ยินชัดเจนผ่านหูคนทุกผู้

     เสิ่นกงกงกงขอบคุณตนเองในใจที่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย ไม่เช่นนั้นต่อให้คิดจนหัวแทบแตกก็ไม่รู้ว่าจะต้องรับมืออย่างไรกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น กระอักกระอ่วนใจเหลือคณานับ

     อวี่เทียนเหมยชาไปทั่วทั้งตัว ความรู้สึกมากมายก่อเกิดในทุกขณะที่ได้ยิน เด่นชัดกว่าความรู้สึกใด คือความอับอาย

     หากนางได้ยิน มีหรือคนอื่นจะไม่ได้ยิน กาไหนไม่เดือด คนย่อมหยิบกานั้น[2]ชั่วชีวิตของนางอยู่ภายใต้กระแสลมปากแหลมคม[3]มาโดยตลอด ถูกวิจารณ์เพิ่มเติมอีกสักเรื่องแม้จะเลวร้าย น่าอับอายอย่างไร แต่ก้นตัดสินหัว ขอเพียงตำแหน่งไท่จื่อเฟยนี้เป็นของนาง

     เท้าก้าวขึ้นบันไดหยก[4]ไปแล้ว เขื่อนยาวพันลี้จะพังลงเพราะรังมดไม่ได้![5]

     อวี่เทียนเหมยคิดได้ดังนั้น ใบหน้างามจึงเชิดขึ้นดังเดิม ค่ำคืนยาวนาน ความฝันยังอีกยาวไกล จะดีหรือร้ายอย่างไร มีเพียงก้าวต่อไป เพราะไม่อาจถอยกลับ เดินทางร้อยลี้ นับครึ่งที่เก้าสิบ [6]ยามนี้ทุกสิ่งที่อดทนพากเพียรมา กระพริบตาเพียงหนึ่งครั้งก็ผันผ่าน คนงามจึงหมายมาดในใจ ทุกวาจาที่ได้ยิน จดจำ และทำให้ดีขึ้น

.

     “เจ้ากล่าวเช่นนี้ ไม่ใช่หมายความว่า ข้าต้องขึ้นสวรรค์ไปสู่ขอเทพธิดามาจากเง็กเซียนฮ่องเต้ให้เจ้าหรือ”โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสประชดพระโอรสของพระองค์เอง

     อวี่เทียนเหมยดีถึงปานนี้ มีสิ่งใดกันให้ต้าอวี่คิดปฏิเสธ เหมยเหมยดีพร้อมทุกด้าน ตรงข้ามกับโม่เทียนอวี่ ต่อให้เป็นพระบิดา พระองค์ก็ทรงไร้คำใดจะอธิบายถึงพระโอรส ข้อดีมีมาก กระนั้นคำเรียกขานที่เขาว่ากันว่า พญามัจจุราชแห่งต้าเฉวียน ไม่ใช่ว่าชวนให้ผู้คนครั่นคร้ามหรอกหรือ

     สวรรค์ลิขิตมาแล้ว โอรสสวรรค์จึงต้องสานต่อ ด้ายแดงผูกชะตาวาสนา หนุ่มสาวครองคู่ แปดในสิบส่วน โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตั้งพระทัยเอาไว้ แม้จะทรงไม่ใช่ผู้เฒ่าจันทรา เยว่เซี่ยเหล่าเหริน [7]แต่ก็ถือพระองค์ว่าทรงเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ความสัมพันธ์ก่อเกิดขึ้นได้

     จะให้ล้มเลิกด้วยวาจาเดียวหาได้ไม่ แผนการนี้ถูกตั้งใจให้บ่มเพาะมานานนับสิบปี ทรงห่วงใยดรุณีน้อยนอกประตูมากกว่าพระโอรสที่อยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกัน อย่างไรโม่เทียนอวี่ไม่เสียหาย แต่เหมยเหมยเล่า...เด็กน้อยทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อการนี้ จะให้เสียเปล่าไม่ได้

      “อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องแต่ง” รับสั่งเป็นคำประกาศิต

     “ฝ่าบาท หากกระหม่อมจะกราบทูลขอถอนหมั้น ทรงคิดเห็นเช่นไร” ถ้อยคำที่โต้ตอบกลับมาหาได้นำพากับรับสั่งอันเด็ดขาด

     โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้พระพักตร์แดงก่ำ “หาได้อยากบังคับใจเจ้า เพียงแต่ว่าเรื่องราวดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้ทำเช่นนั้น ไม่ได้…” ถอนหมั้นหรือ พระราชโองการประกาศออกไปได้สิบเจ็ดปี รับรู้ทั้งสวรรค์และนรกแล้ว

     โม่เทียนอวี่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เห็นพระพักตร์ของเสด็จพ่อแล้วเขาก็ยินยอมไม่ขอสู้ต่อ กราบทูลไปว่า “แล้วกระหม่อมจะทำสิ่งใดได้”

     ฮ่องเต้ต้าเฉวียนแย้มพระโอษฐ์ คิดว่าจะยาก แต่กลับยอมง่ายกว่าที่คิด เกือบจะสรวลด้วยความพอพระทัยอยู่แล้ว หากไม่ใช่ว่าประโยคที่ตามมาของเด็กดื้อน่าตายสายเลือดของพระองค์จะทำให้ทรงต้องนิ่งอึ้งอีกครั้ง “เพียงแต่ไม่ใช่ไท่จื่อเฟย”

     พระพักตร์ดำคล้ำยิ่งกว่าเดิม “ไม่ใช่ไม่ได้” พระสุรเสียงหนักแน่น ข้อนี้อย่างไรก็ทรงไม่ยอมถอย

     “เช่นนั้น กระหม่อมขอตัว” ไม่ชอบต่อความตามนิสัย เมื่อเจรจาไม่ได้ดั่งใจ โม่เทียนอวี่ก็ไม่คิดจะสนทนาต่อ

     “โม่เทียนอวี่” พระสุรเสียงตวาดดังลั่น คู่สนทนาชะงักท่าที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพระองค์ เห็นแววตาของต้าอวี่แล้ว โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ก็ระงับโทสะได้เล็กน้อย ตรัสถามออกไปว่า “เหตุผล...คืออะไร ขอถามได้หรือไม่ เพราะเหตุใด”

     “ไม่คู่ควร ไม่เหมาะสม” สองคำกับใบหน้าราบเรียบตอบกลับมา

      ผู้เป็นใหญ่กว่าใครในแผ่นดินพระโอษฐ์อ้า คล้ายจะตรัสสิ่งใดออกมา ทว่าไร้เสียง ในที่สุดก็ทรงตรัสว่า “ตาของเจ้างอกทะลุขึ้นไปบนหัว[8]แล้วหรืออย่างไร” โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสแล้วก็ทรงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ต้าอวี่” ตรัสด้วยท่าทีลดความโกรธเคืองลงไปไม่น้อย มีพระประสงค์เกลี้ยกล่อมเป็นด่านแรก โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสต่อว่า “อวี่เทียนเหมย นางดีแท้ข้อนี้ไม่มีผู้ใดบังอาจสงสัย นับแต่นางถูกข้าหมั้นหมายให้เจ้า นางยังไม่ทันได้อยู่ในครรภ์มารดาเสียด้วยซ้ำ ความดีไม่ต้องพูดถึง ความงามอย่าบังอาจแตะต้อง สิ่งใดสตรีควรมี ใต้หล้านี้ หาได้ดีเทียบเท่านาง แล้วเจ้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร”

[1] เงียบไม่มีเสียง เหมือนจักจั่นยามเหมันต์ หากเป็นกรณีตรงข้ามกัน เสียงดังวุ่นวาย จะใช้คำว่า จักจั่นยามวสันต์

[2] ทำในเรื่องไม่สมควรทำ พูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูด

[3] ถูกนินทา เป็นเป้าสายตา

[4] ก้าวเท้าสู่ราชสำนัก

[5] เรื่องใหญ่จะพังลงเพราะเรื่องเล็กไม่ได้

[6] อดทนมาจนใกล้ถึงเป้าหมายแล้ว ต้องอดทนและมีสติให้มากขึ้น ไม่เช่นนั้นจะเกิดความผิดพลาดไม่ประสบความสำเร็จตามความตั้งใจ

[7] 'ผู้เฒ่าจันทรา' ภาษาจีนเรียกว่า 'เย่ว์เซี่ยเหล่าเหริน' หรือเรียกสั้นๆ ว่า 'เย่ว์เหล่า' (月老) ว่ากันว่าเทพพ่อสื่อองค์นี้เป็นชายชรา ถือเชือกวิเศษสีแดงกับสมุดบันทึกเป็นของประจำตัว .

[8] หยิ่งยโส ถือดีจนมองไม่เห็นหัวของคนอื่น