บทที่ 56 ลมหนาวของเหมันต์มาเยือน

สายลมพัดเฉื่อยยามราตรีหอบร่างหญิงอัปลักษณ์ให้เดินกลับบ้านเพียงลำพัง โดยในมือถือตะเกียงนำทางให้มีแสงสว่าง ขาตึงและเมื่อยจนแทบลากขาไม่ขึ้นกำลังประคองครรภ์น้อย ๆ ไปอย่างอดทน

ลี่หลินใช้ชีวิตี่แสนเอื่อยเฉื่อยมาร่วมเดือน นางจึงปรับตัวได้อย่างมิต้องเป็นกังวล แต่ถึงเยี่ยงไรในใจก็ยังอยากกลับบ้านที่จากมาอยู่ดี แม้ไม่รู้ว่าต้องหาหนทางใดแต่ลึก ๆ แล้วก็ยังมีหวังอยู่

ดวงตาเศร้าทอดไปมองเบื้องหน้า ในยามนี้มิมีผู้ใดออกมาเดิน แต่คนที่ทำงานในโรงเตี๊ยมเยี่ยงนางออกมาเดินในที่แห่งนี้ก็มิแปลก

ความคิดถึงบ้าน คิดถึงบิดามารดา และ คิดถึงเพื่อน ทำให้ดวงตาของนางมีน้ำตาไหลออกมา ถึงแม้ฟู่ฟู่กับจางเหว่ยจักต้อนรับเสมือนครอบครัว แต่ใจพลัดถิ่นก็ยังรู้สึกเปลี่ยวเหงาอยู่ดี สตรีกำลังเศร้าเหลือบมองหยาดหิมะที่ค่อย ๆ โปรยปรายพลันคลี่ยิ้มจาง ๆ และหยุดมองมัน มือเรียวยกขึ้นมารองรับหิมะให้ร่วงหล่นมากระทบ

“ฤดูเหมันต์มาถึงแล้วสินะ”

จู่ ๆ ใจเหงาก็ได้ยินเสียงผ่านสายลมหนาวแผ่วเบาราวกระซิบ มันคือเสียงขลุ่ยจากที่ใดมิอาจทราบได้ แต่เมื่อได้ยินมันเสียงหวานที่บาดลึกมาถึงขั้วหัวใจทำให้นางรู้