บทที่ 18

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่า เสียงม้าร้องและย่ำเท้า กลิ่นความชื้น และเสียงเปาะแปะจากเม็ดฝนที่ตกลงกระทบหลังคากระโจม ปลุกให้หนิงซินที่สลบไสลไปแล้วรอบหนึ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นพร้อมๆ กับความเสียวซ่านลึกล้ำที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

“อ๊ะ...!” นางรีบตะครุบปากไม่รักดีที่ส่งเสียงคล้ายเมื่อตอนที่โดน...ทั้งๆ ที่สายตายังคงพร่ามัว

นี่มัน...นี่มันอะไรกัน...

เหตุใด…เหตุใดกระโจมพักถึงได้ขยับโยกเช่นนี้?

ไม่ถูก...ที่โยกโยนไปมา...ที่โยกโยนไปมาคือร่างกายนางต่างหาก!

หนิงซินเบิกตาโพลง เพียงเห็นเต็มสองตาว่า ไม่เพียงยามนี้ตนเองตกอยู่ในสภาพสวมอาภรณ์จิ้งจอกคล้ายไม่สวม นอนหงาย ทอดกายชันเข่าอ้าขา ให้แม่ทัพต่ำช้าเจ้าของกระโจมกระทำย่ำยีเอาตามใจ หว่างขายังฉ่ำเยิ้มเปียกแฉะเพราะการกระทำอันน่ารังเกียจของอีกฝ่าย ภายในช่องทางคับแน่นที่ถูกยัดเยียดสิ่งแปลกปลอมเข้าๆ ออกๆ ก็ทั้งเต้นตุบทั้งบีบรัดแก่นกายเขาไม่หยุด เหมือนรื่นเริงใจที่ได้แนบเนื้อนุ่มนิ่มให้อีกฝ่ายเสพสุข ระเลงรัก ระรื่นวสัตน์ นางก็ตกใจจนถึงขั้นแทบประคองสติเอาไว้ไม่อยู่

เหตุใด...เหตุใด...

ยามนี้นางไม่เพียงนอนทอดร่างถ่างขาให้แม่ทัพต่ำช้ากระทำตามใจเท่านั้น ร่างกายนางยังตอบสนองอีกฝ่ายเป็นอย่างดี มันทั้งร้อนวูบวาบ ทั้งสุขสม ทั้งอิ่มเอม ทั้งยังต้องการให้คนผู้นี้เติมเต็มช่องว่างบางอย่างในกายให้มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น

นี่นาง...นางกลายเป็นสตรีเช่นใดไปแล้ว!

เพียงได้สติเท่านั้น หนิงซินรวบอาภรณ์จิ้งจอกขาวมาคลุมหน้าอกสล้างใหญ่ พยายามกดถดถอยหนี แต่กลับโดนคนมือไวคว้าสะโพกไว้มั่น

“หยุด...หยุดนะ!” ก่อนหน้านี้ถูกเขาข่มเหงรังแกจนอ่อนล้าสติพร่าเลือน จนสุดท้ายก็หมดสติไป คาดไม่ถึงว่าหลังจากนางหมดสติไปแล้ว คนต่ำช้าผู้นี้กลับยังสานต่อเรื่องที่ค้างคา ทำราวกับว่าหากค่ำคืนนี้ยังตักตวงไม่เต็มอิ่มก็จะไม่มีวันรามือจากนางเป็นอันขาด

คนผู้นี้...คนผู้นี้แท้จริงแล้วหาใช่มนุษย์ แต่เป็นปีศาจราคะ เขาหาได้ดื่มสุราแล้วเมามาย แต่ดื่มสุราแล้วเป็นบ้า เป็นบ้าไปแล้วต่างหาก!

“หยุดรึ” เขาพึมพำเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าชอบมันด้วยซ้ำ” เขาถึงกับดึงต้นขาข้างหนึ่ง ลากนางลงมาให้แนบสนิทกับร่างกายตน ปิดปากน้อยๆ ของนางด้วยริมฝีปาก จากนั้นขยับโยกสะโพกขึ้นลงรัวถี่ ปล่อยให้แผงอกแกร่งกร้าวบดเบียดเสียดสีกับหน้าอกอันอวบอิ่มนุ่มนิ่มทว่าแน่นตึงของนาง เสกสร้างความรู้สึกหฤหรรษ์วาบหวามอันน่าพิศวง

“อื้อ!” หนิงซินดิ้นรนเหมือนปลาติดตาข่าย พยายามใช้สองมือผลักไส ดันไหล่หนาๆ นั่น ดันตัวเขาออกไป พอดันไม่ได้ก็พยายามง้างมือเขา แต่กลับสู้แรงบุรุษต่ำช้านี่ไม่ได้สักนิด

อันที่จริง องค์หญิงอย่างนางกับแม่ทัพที่ห้อม้ากรำศึกมายาวนานอย่างคนผู้นี้ ตั้งแต่แรก เทียบกันแล้วก็เหมือนไม้ซี่กับไม้ซุง เรื่องที่จะให้ไม้ซี่อย่างนางไปงัดค้างแข็งข้ออะไรนั่นย่อมเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ทว่า...ทว่านางยังไม่อยากยอมแพ้ เพราะหากยามนี้นางยอมแพ้ ยอมปล่อยตัวปล่อยใจ ยอมปล่อยให้เขากระทำเรื่องต่ำทรามเหล่านี้โดยไม่พยายามป้องปัดขัดขืนแม้สักนิด นางกลัวว่าท้ายที่สุดแล้วตนเองจะกลายเป็นดั่งสตรีที่แม่นมเคยกล่าวถึง ว่าเป็นหญิงแพศยาน่ารังเกียจที่เสพติดกามารมณ์ หลงระเริงในรสรักจนไม่ใส่ใจใคร่ครวญถึงจรรยามารยาทอันดีงามที่เหล่าสตรีดีๆ พึงปฎิบัติ แม้แต่หน้าตาของตนเองและบรรพชนก็หาได้แยแสแม้สักนิด สตรีเช่นนี้...แม่นมกล่าวว่า สุดท้ายแล้วเมื่อแก่ชราไร้สิ้นความงามก็หมดสิ้นคุณค่า...สำหรับตัวนางที่ตกต่ำกลายเป็นหญิงบำเรอของแม่ทัพผู้หนึ่ง และอาจหนักหนาถึงขั้นกลายเป็นหญิงคณิกาในกองทัพ คงไม่กล้าคาดฝันถึงการได้ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติจวบจนผมขาวโพลนไปทั่วทั้งศีรษะ ทว่า...ครั้นจะให้เปลี่ยนแปลงตนเอง เปลี่ยนแปลงความเชื่อ เปลี่ยนไปเป็นสตรีอย่างที่ถูกปลูกฝังมาว่าน่ารังเกียจชิงชังเช่นนั้น...จะอย่างไรนางก็ทำใจยอมรับไม่ไหวจริงๆ

ถูกแล้ว...นางจะอดทนรองรับทั้งตัณหาและโทสะของคนต่ำช้าผู้นี้เพียงสามวันเท่านั้น รอจนเฮยเซ่อเย่ว์และแคว้นป๋ายเจรจาตกลงกันได้ หมดหน้าที่นางเมื่อไหร่ องค์หญิงอย่างนางก็จะขอยอมตายเพื่อรักษาเกียรติศักดิ์ศรีของราชวงศ์สกุลหนิง อารามหลวง และคนแคว้นป๋าย จะไม่ยอมใช้ชีวิตอย่างอัปยศอดสูในฐานะ ‘หญิงบำเรอ’ ให้ราชวงศ์สกุลหนิง บรรพชน คนแคว้นป๋าย และอารามศักดิ์สิทธิ์ที่ยกนางขึ้นเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวของอารามหลวงเทียนป๋าย ต้องอับอายขายหน้าอย่างเด็ดขาด!

หนิงซินปิดเปลือกตา เบือนหน้าหนี กัดริมฝีปากแน่น พยายามอดทนอดกลั้น ไม่ตอบสนองแม่ทัพต่ำช้า

คาดไม่ถึงว่าในชั่วอึดใจถัดมาจะถูกขบกัดลำคอขาวผ่องเข้าเต็มแรง

“อ๊ะ!” นางพยายามใช้ใบหน้าเล็กๆ เบียดหน้าคนใจทรามออกไปโดยสัญชาตญาณ คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับย้ายไปขบกัดลำคออีกข้างด้วยความแรงระดับเดียวกัน