บทที่ 23

ท่ามกลางความแตกตื่นของเหล่าทหาร แม่ทัพใหญ่ควบม้าศึกกร้าว-แกร่ง แหวกอากาศ พุ่งตรงเข้าหากระโจมหลังใหญ่กลางค่ายพักทัพ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแม่ทัพเช่นตนต้องเร่งรีบและร้อนรนจนแทบนั่งไม่ติดอานม้าถึงเพียงนี้

กับแค่สตรีผู้หนึ่ง... ซ้ำยังเป็นสตรีที่ตนชิงชัง!

เมื่อแรกลงจากหลังม้า แม่ทัพใหญ่คิดเช่นนั้น เพียงตั้งใจแวะมาดูว่านางกินอยู่อย่างไร จากนั้นก็สั่งให้ทหารรับใช้คอยเตรียมอาหารและน้ำดื่มให้นาง แล้วค่อยกลับออกไป ทว่าเมื่อเปิดม่านหนาทึบก้าวขาเข้ากระโจม กลิ่นกามาชวนคลื่นเหียนที่ชวนให้รู้สึกไม่ดีก็ลอยเข้ามาปะทะจมูก ทำเอาคลื่นความรู้สึกผิดโถมเข้าใส่เฉียบพลัน ยิ่งเห็นภาพข้าวของล้มระเนระนาดกระจัดกระจายและร่องรอยคราบกามาประสมคราบโลหิตจางๆ รวมถึงเส้นผมที่สยายยาวเรี่ยพื้นของสตรีผิวซีดขาวราวกับศพที่นอนขดตัวอยู่บนฟูก ผู้ได้ชื่อว่า ‘แม่ทัพทมิฬ’ เช่นตน ยังอดชะงักไปชั่วครู่มิได้

ยามนี้คิ้วกระบี่คมเข้มย่นเข้าหากันเครียดเคร่ง

นี่นางทนอยู่ในกระโจมคาวคลุ้งชวนคลื่นเหียนเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาไม่เข้าใจสักนิด

จริงอยู่ที่ว่านางเป็นองค์หญิงองค์สำคัญของแว่นแคว้น ย่อมต้องมีข้าราชบริพารคอยรองมือรองเท้า เฝ้าดูแลรับใช้ตั้งแต่ยามตื่นจวบจนหลับใหล ทว่า...จะอย่างไรสตรีเยาว์วัยผู้นี้ก็นับว่าเป็นสตรีผู้หนึ่ง ซ้ำยังเป็นสตรีที่ปฏิญาณละทางโลก เข้าอาราม ถือศีลครองพรหมจารีย์ เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของอารามหลวงที่ใหญ่โตที่สุดในยี่สิบหกแคว้นเจ็ดสิบสามชนเผ่า หรือจะบอกว่าองค์หญิงที่ละทางโลก เข้าอารามหลวง ปฏิบัติธรรม วางตัวอยู่ในฐานะสตรีศักดิ์สิทธิ์ ยังได้รับข้อยกเว้น มีคนคอยตามติด เฝ้าปรนนิบัติ พัดวีให้ จึงไม่รู้วิธีกระทำสิ่งใดด้วยตนเองเลยสักนิด

อารามศักดิ์สิทธิ์แคว้นป๋ายขึ้นชื่อลือชาเรื่องเคร่งครัดมารยาทธรรมเนียม ยึดถือหลักปฏิบัติบัญญัติสามร้อยเจ็ดสิบสองข้อเป็นที่ตั้ง ซ้ำยัง...ติดจะยึดมั่นในหลักคำสอนและจารีตดั้งเดิมจนกล่าวได้ว่าล้าหลังมิใช่รึ? อีกทั้ง...แม้จะมิได้ใส่ใจเหล่าสตรีนัก จะอย่างไรพวกนางในภาพจำของเขานั้น โดยทั่วไปก็ชมชอบความงดงาม ความสะอาดสะอ้าน และความเป็นระเบียบเรียบร้อย เช่นนั้นแล้ว ต่อให้องค์หญิงผู้นี้จะกระทำสิ่งใดด้วยตนเองไม่เป็นเลยสักอย่าง อย่างน้อยๆ ก็สมควรนำผืนผ้าอาภรณ์และสิ่งของที่เปรอะเปื้อนคาวคลุ้งไปชะล้างในถังไม้นั่น เก็บกวาดให้กระโจมที่ตนต้องอยู่อาศัย สะอาดตาขึ้นบ้าง หรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องมีกลิ่นที่ดีมากขึ้นสักหน่อยมิใช่หรือ? ยังไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่นางหาได้ยินยอมพร้อมใจ แต่ถูก...ข่มเหงรังแก นาง...เขาไม่เข้าใจสักนิด ว่านางทนมองสิ่งของเหล่านี้ ทนเห็นคราบความคาวเหล่านี้ ทนอยู่กับกลิ่นกามาคาวคลุ้งเช่นนี้ได้อย่างไร ไหนจะยังผ้าขนจิ้งจอกที่เปรอะทั้งคราบโลหิตจางๆ และคราบกามาผืนนั้นอีกเล่า นางเอาไปนุ่งห่มอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเช่นนั้นได้อย่างไร?

นี่มัน...

หรือนางจะเสียสติไปแล้ว?

จู่ๆ เขาก็พลันตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง

นางเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ ของอารามศักดิ์สิทธิ์ที่เคร่งครัดจารีตประเพณี ยึดมั่นในหลักธรรมคำสั่งสอนดั้งเดิมอันเชื่อว่า ‘ไม่ว่าจิตใจหรือร่างกาย สะอาดบริสุทธิ์นั้นสูงส่งเป็นที่สุด’ ...ไม่แน่ว่านางเองก็อาจมีความคิดความเชื่อเช่นนั้น

เคยได้ยินว่ามีอยู่บ้างเหมือนกัน สตรีที่ถูกกระทำย่ำยีแล้วรับไม่ได้จนถึงกับสติฟั่นเฟือน...บ้างก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ทำร้ายตนเอง หนักเข้าหน่อยก็ถึงกับฆ่าตัวตาย

นี่คงไม่ใช่ว่าสตรีที่เคร่งศาสนาเช่นนาง...