บทที่ 24

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ก้าวขาเข้าใกล้ร่างน้อยๆ ที่ไม่ต้องบอกก็เดาออกว่าบอบช้ำถึงเพียงไหนอย่างระมัดระวัง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องระมัดระวังย่องย่าง ประพฤติตนราวเป็นโจรในที่พักของตนเองเช่นนี้ บางที...บางทีอาจเป็นเพราะองค์หญิงแคว้นป๋ายในยามนี้ นอนนิ่งอยู่บนฟูก...หลับสนิท ไม่รับรู้ถึงการมาของเขาเลยสักนิด อีกทั้ง...ความรู้สึกผิดจากเบื้องลึก กำลังกัดกร่อนเกาะกินจิตใจ ทำให้เขาไม่แม้แต่จะอยากรบกวนการพักผ่อนอย่างอ่อนล้าของนาง

ขณะผู้กระทำความผิดคิดว่าสมควรกลับออกไปเงียบๆ สตรีบนฟูกก็ผินหน้ามาทั้งๆ ที่ยังหลับตาแน่นสนิท นางขดตัวที่สั่นเทาเข้าหากัน ซุกไซ้ผ้าขนจิ้งจอกผืนใหญ่ที่ห่มคลุม มองคล้ายลูกแมวแรกเกิดซุกอกมารดา

ตอนนี้เองเขาถึงเพิ่งได้สังเกตว่าทั้งใบหน้าและเนื้อตัวของนางแดงจัดเพียงใด อีกทั้งน้ำตาก็ยังไหลรินไม่หยุด ริมฝีปากสั่นระริก

“ข้า...ขอโทษ...” จู่ๆ นางก็พึมพำขึ้นมา เสียงเบาหวิวราวเสียงกระซิบจากปรโลก “...ขอโทษ...” นางพึมพำซ้ำ น้ำตาท่วมทะลัก

นาง...ละเมอ?

นางกำลังรู้สึกผิด?

กล่าวถึงมุมมองของนางแล้ว ชั่วอึดใจที่นางตัดสินใจลอบออกจากวังหลวงเดินทางมายังเขตสงครามอย่างเลี่ยงจินอู่ สตรีที่ได้รับการกล่าวขานว่ามีสติปัญญาเลิศล้ำอย่างนาง ย่อมต้องรู้ถึงความเสี่ยงของการออกมาเจรจากับศัตรูด้วยตนเองเป็นอย่างดี ทว่านางก็ยังกล้าส่งตัวเองมาอยู่ในเงื้อมือเขา ยามถูกฉุดขึ้นหลังม้าพากลับค่ายพักก็มิได้ดีดดิ้นโวยวาย คล้ายกับว่าเตรียมใจมาก่อนแล้ว และยินยอมตกเป็นตัวประกันด้วยความเต็มใจ ทั้งหมดก็เพราะต้องการให้ทางฝั่งเฮยเซ่อเย่ว์ยอมรับข้อเสนอของนาง ทั้งหมดก็เพื่อแคว้นของนาง เหล่าราษฏรของนาง และผู้คนในราชวงศ์สกุลหนิงของนาง... นางย่อมรู้ดีที่สุด ว่าสุดท้ายแล้ว ไม่ว่านางจะได้กลับออกไปอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องและปลอดภัยดีหรือไม่ อย่างไรก็ตาม...ชื่อเสียงของสตรีที่ย่างเท้าเข้าค่ายพักทัพศัตรูซึ่งเต็มไปด้วยบุรุษเรือนแสน ย่อมต้องถูกทำลาย สิ่งที่นางจะได้รับในภายภาคหน้า มีเพียงความอัปยศอดสูเท่านั้น

นางรู้...แต่นางก็ยอมมา และเพียงชั่วอึดใจที่นางมาถึงที่นี่ สตรีที่กล้าหาญเด็ดเดี่ยว ทว่าอ่อนแอบอบบางดั่งกลีบดอกหลี ก็ถูกเขาที่ลุแก่โทสะย่ำยี ต้องพบเจอเรื่องเลวทรามต่ำช้าวนซ้ำตั้งไม่รู้กี่หนจนตกอยู่ในสภาพนี้...กระทั่งข้าวปลาอาหาร วัดจากร่องรอยสำรับอาหารที่เห็น เดาว่าที่ได้กลืนลงท้องก็คงมีเพียงมื้อเช้าของวันที่เขาทิ้งเอาไว้เท่านั้น ส่วนน้ำดื่ม...ก็คงได้ดื่มเพียงชาจากจอกและกาที่มาพร้อมสำรับอาหารชุดนั้น

“ข้า...ขอโทษ...เป็นเพราะข้า...ฮึก...”

“...ขอ...ฮึก...โทษ...”

เห็นนางไร้สติ เพ้อไม่หยุด กรอบหน้าและร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แม่ทัพทมิฬก็สังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา เขารีบขยับเข้าไปแตะหน้าผาก อังจมูกเล็กๆ จิ้มลิ้มนั่น และจับชีพจร

เมื่อเห็นว่านางทั้งตัวร้อนเป็นไฟ ลมหายใจทั้งร้อนระอุและรวยริน อีกทั้งชีพจรยังอ่อนแรงเต็มที ก็รัวเสียงสั่งทหารยืนยามหน้ากระโจมเสียงดัง

“ใครอยู่ข้างนอก ให้คนไปตามหมอมา! เร็วเข้า!” สั่งแล้วแม่ทัพหนุ่มก็หันกลับมามองสภาพร่างเล็กๆ ที่ห่มคลุมไว้ด้วยอาภรณ์ขนจิ้งจอกเปรอะคราบเลือดผสมคราบความคาวจางๆ อย่างลำบากใจ

จะอย่างไรนางก็เป็นราชนิกูล เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการเคารพนับถือผู้หนึ่ง ต่อให้ไม่ใช่สตรีศักดิ์สิทธิ์หรือองค์หญิงผู้สูงส่ง ก็ยังนับว่าเป็นสตรี การจะให้ผู้อื่นมาพบเห็นนางในสภาพล่อแหลมเช่นนี้ ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้นับว่าหาควรไม่ ไวเท่าความคิด แม่ทัพใหญ่ของกองทัพเรือนแสนรีบลงมือทำสิ่งที่ไม่เคยต้องกระทำด้วยตนเอง

เขาเก็บกวาดข้าวของทุกอย่างให้เข้าที่ ที่เปรอะเปื้อนคราบความคาวและเลือดพรหมจรรย์ก็จับยัดใส่ห่อผ้าที่ผูกขึ้นจากเสื้อคลุมตัวยาวของตนเอง หลังจากรื้อค้นเสื้อผ้าที่ดูสะอาดและผิวสัมผัสนุ่มสบายที่สุดออกมาได้ชุดหนึ่ง ก็รีบออกไปรับน้ำสะอาดที่ทหารรับใช้นำมาส่งให้ตามคำสั่งรองแม่ทัพเจิ้งถึงหน้ากระโจม นำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นาง เมื่อเห็นว่าผิวของนางแดงช้ำจากการเช็ดถูและบีบจับของตน ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน อดแปลกใจไม่ได้ที่คนผู้หนึ่งกลับบอบบางได้ถึงเพียงนี้

“ราวกับ...เด็กแรกเกิด...” เขาพึมพำโดยไม่รู้ตัว