บทที่ 22

ร่างสูงสง่าควบอาชาแหวกค่ายพักทัพ มุ่งตรงไปยังกระโจมหลังใหญ่ใจกลางค่าย หน้าดำคร่ำเคร่งจนเหล่าทหารนายกองล้วนแตกตื่นตกใจและยิ่งกว่าสงสัยใคร่รู้ ทว่าด้วยระเบียบวินัยกองทัพอันเข้มงวด พวกเขาทำได้เพียงลอบเหลียวมองตามเท่านั้น

ผ่านไปชั่วอึดใจใหญ่ หลังเห็นท่านแม่ทัพของตนกระโจนลงจากหลังม้า พุ่งเข้ากระโจมพักไปแล้ว นายกองปากไวคนหนึ่งก็ยั้งปากเอาไว้ไม่ไหว รำพึงออกมาจนได้ “ท่านแม่ทัพที่รีบร้อนเช่นนั้น...สีหน้าเช่นนั้น...ดูวิตกกังวลและคล้ายจะ...หวาดกลัวถึงเพียงนั้น...พวกเจ้าเคยเห็นหรือไม่...”

เรื่องของผู้เป็นนายใครจะกล้าสอดปาก โดยเฉพาะยิ่งแล้ว เมื่อคนผู้นั้นเป็นถึงผู้ที่ตนต่างสาบานว่าจะยอมพลีกายถวายชีวิต สุดแล้วแต่คนผู้นั้นจะบัญชา...

จู่ๆ ก็มีคนนึกขึ้นได้

“ไม่ใช่ว่าสองคืนก่อน ท่านแม่ทัพพาตัวองค์หญิงศักดิ์ศิทธิ์แคว้นป๋ายขึ้นหลังม้า กลับค่ายเรามาด้วยกันหรอกรึ?”

เหล่าทหารต่างเหลียวสบตากันไปมาเลิ่กลั่ก

เช่นนั้นในกระโจมหลังใหญ่นั่น...

เช่นนั้น ผู้ที่ทำให้ท่านแม่ทัพถึงกับต้องเร่งห้อม้าพุ่งตรงไปหา หน้าดำคร่ำเคร่ง ทั้งดูกังวล ทั้งดูหวาดวิตกเช่นนั้น...

นายกองปากไวไม่เพียงยั้งความคิดไม่อยู่ เขายังยั้งปากเปราะๆ เอาไว้ไม่อยู่อีกด้วย

“ไม่ผิดแล้ว! ไม่แน่ว่าระหว่างพวกเขา...ต่อมาท่านแม่ทัพเกิดทำตัวไม่ถูกจึงหนีหน้า ทว่าต่อมาคิดตก สำนึกผิด จึงคิดกลับไปงอนง้อขอคืนดี!” เขาถ่มน้ำลายลงพื้น สบถบ่น “องค์หญิงแคว้นป๋ายช่างดีจริงๆ ไม่ทันไรก็หว่านเสน่ห์ใส่ท่านแม่ทัพของพวกเราจนได้ ช่างประพฤติตนได้สมคำร่ำลือโดยแท้!”

เหล่าทหาร ณ บริเวณ นั้น ต่างเบือนหน้าหนีกันไปคนละทาง

คำวิพากษ์วิจารณ์ผู้เป็นนายเช่นนี้ พวกเขาเหล่าพลทหารที่ไหนเลยจะกล้ารับฟัง

ทว่า...องค์หญิงศักดิสิทธิ์แคว้นป๋ายเช่นนั้นรึ?

นางก็คือคนที่ทำให้รัชทายาทองค์ก่อนถูกลอบสังหาร ทำให้ต้าเฮยอ๋องผู้รักและหวงแหนบุตรชายคนโตราวกับสมบัติล้ำค่าถึงกับพิษในหัวใจกำเริบ สิ้นลมกะทันหัน ทำเอาเฮยเซ่อเย่ว์ระส่ำระสายด้วยพวกกบฏ เคราะห์ดีที่ท่านแม่ทัพของพวกเขาชาญฉลาด เก่งกล้าสามารถ จึงสามารถปกป้องตำแหน่งอ๋องส่งต่อให้องค์ชายรอง คาดไม่ถึงว่าองค์ชายรอง องค์ชายสี่ และองค์ชายห้า กลับคิดแก้แค้นทวงความยุติธรรมให้องค์รัชทายาทที่ล่วงลับและกอบหน้ากู้ศักดิ์ศรีให้เฮยเซ่อเย่ว์ จึงร่วมกันนำทัพออกรบ โดยไม่สนใจคำทัดทานของท่านแม่ทัพ ซ้ำยังออกคำสั่งให้ผู้ทัดทานอย่างท่านแม่ทัพเป็นผู้อยู่รักษาความสงบภายในแคว้น คอยป้องกันและปราบปรามเหล่ากบฏและผู้คิดร้าย ทั้งยังกลั้นแกล้งคนที่ไม่ถนัดงานเมืองเช่นท่านแม่ทัพด้วยการฝากฝังให้ร่วมสะสางงานเมืองกับเหล่าขุนนาง ไม่หวาดกลัวว่าท่านแม่ทัพจะก่อกบฏ ยึดครองเฮยเซ่อเย่ว์เป็นของตนเองเลยสักนิด

หลังจากนั้นเกิดสงครามยืดเยื้อยาวนาน หลายแคว้นต่างมีหลากเหตุผลให้ออกมารบพุ่งพัวพัน ไม่นานนัก เหล่าคนหนุ่มผู้กระหายสงครามก็ค่อยๆ ตายตก ผู้ปลิดชีพศัตรูในสนามรบต่างกล่าวกันว่าตนเองเป็นผู้ชนะ หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้ว ผู้ที่ได้รับชัยชนะในครั้งนี้ก็คือสงครามที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง กระทั่งจิตวิญญาณความเป็นมนุษย์

องค์ชายทั้งสามก็มาสิ้นชีพเพราะสงครามอันยืดเยื้อยาวนานที่ว่านี้

ทั่วทั้งแผ่นดินลุกเป็นไฟ...เหล่าทหารและอาณาประชาราษฏร์ล้มตาย... จุดเริ่มต้นก็เพียงเพราะเหล่าบุรุษผู้เป็นใหญ่อยากแย่งชิงสตรีเพียงนางเดียว

สตรีเช่นนี้...

ช่างอัปมงคลโดยแท้!

สมควรนำตัวมารุมลงทัณฑ์ให้สาสม!

สมควรถูกจับแก้ผ้า เอาตัวขึ้นม้าไม้ลงทัณฑ์ ลากประจานไปทั่วทั้งแผ่นดิน!

หลากคนก็หลากความคิด...

มีเพียงเหล่าผู้อยู่ร่วมเป็นสักขีพยานในการปรากฏตัวขององค์หญิงศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ที่รู้ว่าแท้จริงแล้ว ‘องค์หญิงแพศยาแคว้นป๋าย’ คล้ายจะมิได้เป็นดังคำเล่าลือ อีกทั้ง...ออกจะน่าสงสารเห็นใจอยู่มาก เมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่า ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของค่ายนี้...ผู้เป็นนายที่พวกเขาสาบานว่าจะยอมพลีกายถวายชีวิต เคียดแค้นชิงชังและรังเกียจองค์หญิงรองผู้นั้นเพียงใด

ไม่ว่าสองคืนก่อนระหว่างพวกเขาทั้งคู่จะเกิดเรื่องใด พวกเขาเหล่าทหารแน่ใจว่าเรื่องนั้นย่อมไม่มีทางเป็นเรื่องดีสำหรับองค์หญิงรองแคว้นป๋ายเป็นแน่...