บทที่ 38

หนิงซินหรี่ตามอง ก็เห็นสตรีท้องโตผู้หนึ่งเดินตามทหารที่ช่วยหอบสัมภาระของนางเข้ามา สองตาของทหารผู้นั้นก้มมองเพียงพื้น ตั้งแต่ต้นจนจบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสักนิด ซ้ำเหงื่อเม็ดโตยังหยดลงพื้นตามรายทาง สีหน้าหม่นทะมึน เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงแน่นสนิทคล้ายกลัวเผลอส่งเสียงออกมาแม้สักนิดให้ผู้ใดระคายหู ไม่รู้ว่ากลั้นหายใจไปแล้วหรือไม่ ไม่ต้องบอกก็เดาออกว่าแม่ทัพใหญ่ผู้นี้คงไม่แคล้วต้องปกครองกองทัพด้วยความหวาดกลัวเป็นแน่แล้ว

สตรีท้องโตผู้นี้เป็นใคร? หรือจะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่เฮยเซ่อเย่ว์?

จู่ๆ หนิงซินก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งศีรษะ

หากเป็นเช่นนั้นจริง เช่นนี้แล้ว นาง...นางก็คือหญิงบำเรอที่เป็นได้มากที่สุดก็เพียงภรรยารองหรืออนุ

จากองค์หญิง กลายเป็นเพียงภรรยารอง เป็นอนุ เป็นหญิงบำเรอของขุนนางผู้หนึ่ง รู้ไปถึงไหนอับอายขายหน้าเขาไปถึงที่นั่น

หญิงบำเรอที่ถูกฝ่ายภรรยาจับได้คากระโจม...เรื่องนี้มันช่าง...

หนิงซินไม่อาจห้ามน้ำตา

เมื่อหยดน้ำตาร้อนๆ ไหลลงกระทบต้นแขนกร้าวแกร่ง หยางหยางก็พลันสีหน้าดำคล้ำ

หรือนางจะฝันร้ายอีกแล้ว?

 เขาสั่งให้ม้าเร็วที่ช่วยหญิงท้องถือของเข้ามาออกไปจากกระโจม โดยไม่ลืมกำชับว่า ‘ห้ามมิให้ผู้ใดเข้ากระโจมนี้มาโดยไม่ได้รับอนุญาต’ ทำเอา หนิงซินยิ่งหวาดวิตกยิ่งนัก

นางหาได้ใส่ใจชื่อเสียงของตนเอง เกรงแต่ว่าจะทำให้แคว้นป๋ายและราชวงศ์สกุลอิ๋งต้องยอมทนอัปยศอดสู เพียงเพราะผู้ที่ยังไม่อาจตายจากโลกนี้ไปเช่นนาง

นางไม่ครั่นคร้ามกระทั่งความตาย เพียงเกรงว่าทุกสิ่งที่ทำมาตั้งแต่แรกจะสูญเปล่าเท่านั้น...

ข้างฝ่ายหญิงหม้ายสกุลอวี๋ ทันทีที่มาถึงและได้เห็นเส้นผมสยายยาวสองสายที่พัวพันกันอยู่บนฟูก ได้เห็นท่าทีที่คนหนึ่งตระกองกอดอย่างอ่อนโยน ทะนุถนอม อีกคนหนึ่งใบหน้าซีดเซียว นอนอิงซบไร้สิ้นเรี่ยวแรงจะขยับกาย ก็เข้าใจสถานการณ์ได้ทันที

เหตุผลที่ชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งนอนตระกองกอดกันอยู่บนฟูก ต้องการหมอตำแยหรือหมอหญิงนั้น มีไม่มาก

มีอยู่บ้างเหมือนกัน...บุรุษที่แท่งหยกใหญ่โตเกินไป บุรุษเช่นที่ว่า เมื่อมีสัมพันธ์ครั้งแรกกับหญิงพรหมจรรย์ร่างเล็กอ้อนแอ้นบอบบางเช่นนี้ หากไม่กระทำอย่างระมัดระวังยับยั้งชั่งใจ สตรีในอ้อมกอดย่อมไม่วายต้องล้มเจ็บ อย่างน้อยๆ ก็ต้องเดินเหินไม่ได้ถึงสองสามวัน หนักเข้าหน่อยก็ถึงขั้นล้มป่วย...

ได้ร่วมใช้เวลายามค่ำคืนกับสตรีที่งดงามปานจะล่มบ้านล่มเมืองเช่นนี้...บุรุษที่ใดจะยั้งใจไหว...

นับว่ายังดี วัดจากภาพที่เห็น อย่างน้อยๆ สัมพันธ์ลึกซึ้งครั้งนี้ก็เกิดจากความยินยอมพร้อมใจ มิเช่นนั้นแล้ว สตรีร่างเล็กดูบอบบางเช่นนี้ อาจเสียเลือดจนตายไปแล้วก็เป็นได้

นึกถึงตรงนี้ เห็นสีหน้าและผิวพรรณอันซีดเผือดของสตรีในอ้อมแขนแม่ทัพใหญ่เฮยเซ่อเย่ว์แล้ว หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็เอะใจขึ้นมา

นี่มิใช่ว่านางมิได้เต็มใจ ทว่า...

ไม่...ไม่หรอก ไม่กระมัง...

หากมิได้มีความสนิทเสน่ห์หาอยู่บ้าง คนทั้งคู่ไหนเลยจะตระกองกอดชิดใกล้ ใส่ใจดูแลกันเยี่ยงนี้

“ตื่นเถอะ” ท่านแม่ทัพแทบจะกระซิบข้างหูแม่นางน้อยในอ้อมแขน

ท่าทีชิดใกล้นั้น ทำเอาหญิงหม้ายสกุลอวี๋มองแล้วใบหน้าแดงก่ำ

นั่นประไร...

ล้วนคิดไปเอง...

เป็นนางที่คิดไปเองจริงๆ นั่นล่ะ

ผู้คนต่างกล่าวกันว่าแม่ทัพใหญ่เฮยเซ่อเย่ว์นั้น อาบเลือดต่างน้ำ กินเนื้อคนเป็นอาหาร เป็นปีศาจที่ร้ายกาจที่สุดในหมู่ปีศาจ ที่เห็นว่าดูคล้ายมนุษย์ ก็เพียงเพราะอาศัยแฝงร่างอยู่ในคราบมนุษย์เดินดิน

หากเรื่องเป็นไปตามที่สงสัย นางไหนเลยจะได้เห็นภาพบุรุษซึ่งถูกกล่าวว่าเหี้ยมโหดโฉดชั่วเช่นนั้น ดูแลสตรีที่บอบบางราวบุปผากลีบบางใสได้อย่างอ่อนโยนและใส่ใจเช่นนี้…

นี่กระมัง คนถึงกล่าวกันว่า ‘วีรบุรุษยังแพ้พ่ายให้หญิงงาม’

หญิงหม้ายสกุลอวี๋คิดพลางก้มหน้าก้มตาจัดเทียบยาที่จำเป็น สิ่งที่ขาดก็เขียนใบสั่งยาอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมเพิ่มตัวยาบางชนิดให้ด้วย