บทที่ 39

คุณหนูผู้นี้...ซึ่งถ้าให้เดา คงไม่แคล้วต้องเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์จากตระกูลใดตระกูลหนึ่งของแคว้นป๋าย หรือบางทีอาจเป็นถึงองค์หญิงจากชนเผ่าหรือแคว้นใดสักแคว้นที่แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ต้องใจแล้วพาตัวมา...

ไม่ว่าคุณหนูผู้นี้จะสมยอมหรือถูกบังคับให้ใช้ค่ำคืนร่วมกับแม่ทัพใหญ่อย่างไร้ทางเลือก ยามนี้ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุกเสียแล้ว สิ่งที่เสียไปย่อมไม่อาจเรียกคืน นางก็มีแต่จะต้องใช้ชีวิตต่อไปในฐานะสตรีของแม่ทัพใหญ่ผู้นี้ให้ได้เท่านั้น...นั่นเป็นทางเลือกที่ดีต่อนางที่สุด

ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ไม่ว่าจะเป็นภรรยาเอก ภรรยารอง หรืออนุภรรยาในตระกูลใหญ่ จะอย่างไรสิ่งที่ช่วยค้ำจุนสถานะของมารดาก็คือบุตรธิดา

หากคุณหนูผู้นี้ตั้งครรภ์จากการร่วมใช้ค่ำคืนร่วมกันครั้งนี้...และอาจจะมีครั้งต่อๆ ไปในเร็ววัน นางก็ขอทุ่มเทแรงกายแรงใจเอาใจช่วยเต็มที่ เพื่อไม่ให้คุณหนูที่สารร่างบอบบางน่าเอ็นดูสงสารเช่นนี้ถูกทอดทิ้งเมื่ออีกฝ่ายเบื่อหน่าย และได้มีตำแหน่งแห่งที่ข้างกายแม่ทัพใหญ่ผู้นี้อย่างมั่นคง

หญิงหม้ายอย่างนางผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดู หนักที่สุดคือเรื่องที่ผ่านความทุกข์ระทมจากการสูญเสียสามียังไม่ทันไร กลับถูกบุรุษใจทรามบุกเข้ามาขืนใจถึงในเรือนจนตั้งครรภ์ จากนั้นก็ตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน ถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงแพศยา ไม่ว่าจะพูดเรื่องจริงออกไปสักกี่ครั้งก็ไม่มีผู้ใดยอมฟังสักคน

สตรีที่น่าเวทนาสงสารเช่นนี้ มีนางเพียงผู้เดียวก็พอแล้ว

หญิงหม้ายสกุลอวี๋จัดเทียบยาบำรุงและรักษาครรภ์ให้สตรีในอ้อมแขนแม่ทัพใหญ่เฮยเซ่อเย่ว์อย่างเต็มที่

สมุนไพรทั้งหลายเหล่านี้ที่ต้องใช้ นางล้วนพกพามาทั้งสิ้น หากนางได้อยู่ดูแลแม่นางน้อยผู้นี้ นางย่อมสามารถป้องกันผู้จงใจมอบยาระงับบุตรหรือยาที่ทำให้แท้งได้ทันท่วงที ทั้งยังสามารถช่วยเหลือดูแล และคอยบำรุงครรภ์ให้สตรีอ่อนเยาว์ผู้นี้ได้

นางไม่รู้ว่าสตรีงดงามหมดจดผู้นี้เป็นใคร ทว่านางกลับรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งรู้สึกถูกชะตาและเกิดความรักเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็นจนอยากปกป้องดูแลสตรีเยาว์วัยผู้นี้จากความเจ็บปวดทุกข์ทรมานทั้งหลายทั้งปวง อยากเห็นคุณหนูร่างเล็กผู้นี้ได้แย้มยิ้มอย่างมีความสุข...

บางทีนี่อาจเป็นเพราะสตรีตรงหน้านี้ดูคล้ายคลึงกับองค์หญิงหนิงซินที่นางรักบูชาก็เป็นได้...

ในอดีต ครั้งหนึ่ง นางทดท้อใจ คิดฆ่าตัวตาย ประจวบเหมาะกับที่ยามนั้นขบวนเสด็จขององค์หญิงหนิงซินซึ่งอยู่ในฐานะองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ของอารามหลวงเดินทางผ่านมา องค์หญิงเห็นนางยืนนิ่งอยู่บนสะพานโค้ง จึงสั่งให้วางเกี้ยว จากนั้นก็เดินฝ่าฝูงชนตรงมาหานางที่อยู่ห่างไกล นางที่กระทั่งจะฆ่าตัวตายก็ยังไม่มีผู้ใดสนใจสักคน ยามนั้นองค์หญิงจ้องมองครรภ์ของนาง จับมือของนางมากุมไว้ สวมประคำที่ข้อมือให้นาง จากนั้นก็ถามนางว่า ‘ขอข้าสัมผัสเขาหน่อยได้หรือไม่’ ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองมาที่หญิงหม้ายอย่างนางอย่างชิงชัง เมื่อสัมผัสท้องนางอย่างไม่ถือตัวแล้ว องค์หญิงยังกล่าวคล้ายคำทำนาย หรือไม่ก็ปลอบประโลมจิตใจ

‘เด็กคนนี้ช่างมีวาสนานัก ภายภาคหน้าจะได้ทำการใหญ่ ขอท่านอย่าได้คิดสั้นและเลี้ยงดูเขาให้ดี เขาเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย รักกตัญญู รู้คุณมารดา รวมทั้งเกื้อกูลพวกพ้องและผู้ที่ให้การอุปการะสนับสนุน’

เพียงองค์หญิงกล่าวจบ หญิงหม้ายเพศยาในสายตาชาวบ้านเช่นนางก็ราวกับกลายร่างเป็นยอดมารดาแห่งยุคสมัย เหมือนแม่ไก่ที่รอวันออกไข่เป็นทองคำ หลังจากองค์หญิงรองทรงขึ้นเกี้ยวเสด็จจากไปแล้ว ผู้คนมากมายที่ก่อนหน้านี้เคยดูหมิ่นนางกลับมาพูดจาเอาอกเอาใจ ยกยอปอปั้น ซ้ำยังเสนอจะให้การอุปการะเลี้ยงดูพวกนางสองแม่ลูก...นึกๆ ดูแล้ว คนเหล่านั้นก็ช่างน่าขันนัก