บทที่ 37

เดิมทีเสด็จแม่ของนางเฝ้าถนอมอบรมเลี้ยงดูนางมาก็เพราะหวังว่าสักวันจะได้เห็นนางเป็นพระราชชายาอ๋องปกครองแว่นแคว้นใหญ่โต ทรงอำนาจ หากไม่เกิดเรื่องกับพี่หญิงใหญ่ หากการคัดเลือกราชบุตรเขยไม่เกิดความวุ่นวายจนบานปลายกลายเป็นสงคราม และหากนางไม่เสนอตัวเข้าอารามศักดิ์สิทธิ์ด้วยตนเอง ป่านนี้เสด็จแม่ของนางอาจจะสมพระทัยไปแล้วก็เป็นได้ เพราะผู้ชนะการประลองในครั้งนั้นก็คือองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอันรุ่งเรืองยิ่งใหญ่ พรั่งพร้อมด้วยกำลังทหารและทรัพยากรอย่างเฮยเซ่อเย่ว์

ตอนนี้เฮยเซ่อเย่ว์คงผลัดแผ่นดินแล้วกระมัง...

ยามกลียุคเช่นนี้ ข่าวสารสับสนวุ่นวาย บุรุษล้มตายเป็นใบไม้ร่วง นางไม่ใคร่จะรู้นักว่าเป็นพี่น้ององค์ใดของรัชทายาทผู้ล่วงลับ ที่ได้ขึ้นเป็นต้าอ๋อง และยิ่งไม่แน่ใจว่าตำแหน่งอ๋องเฮยเซ่อเย่ว์ จะยังเป็นของบุรุษสกุลจี[1]เช่นเดิมหรือไม่ สิ่งเดียวที่นางรู้ก็คือเรื่องที่ยามนี้อำนาจตัดสินใจในการสงครามทั้งหมด อยู่ในมือแม่ทัพใหญ่ที่อยู่ด้านหลังนางผู้นี้

หนิงซินเหนื่อยล้า ปิดเปลือกตา ปล่อยให้ตัวเองผล็อยหลับไปทั้งสภาพนั้น

นี่เป็นความจงใจ

ในเมื่อยามนี้คนผู้นี้รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบนาง ทั้งยังออกปากมาแล้ว เช่นนั้น เช่นนั้นแล้วก็ให้เขารับผิดชอบนางต่อไปให้ดีเถอะ!

เห็นสตรีในอ้อมแขน ไม่ทันไรก็เอนกายซุกแผงอก ผล็อยหลับในอ้อมแขนตน หยางหยางทั้งสับสนทั้งทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยกลัวว่าจะทำร่างน้อยในอ้อมแขนกระทบกระเทือนแล้วเจ็บปวด จึงได้แต่ติดหล่ม ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

กระทั่งเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม ทหารยืนยามหน้ากระโจมตะโกนรายงานเข้ามาข้างในเสียงดัง

“รายงานท่านแม่ทัพ! ผู้ที่ท่านรองแม่ทัพฝ่ายซ้ายและท่านหมอหลวงอวิ๋นให้ไปเชิญมาจากเลี่ยงจินอู่มาถึงแล้วขอรับ!”

ใครกับใครให้ไปตามใครนะ?

ฝ่าฝืนกฎกองทัพและลำดับขั้นตอน ออกคำสั่งกันเองโดยพละการ กระทำการใดใดโดยไร้ความเห็นชอบจากเขา?

จู่ๆ หยางหยางก็พลันระลึกขึ้นได้ ว่าสิ่งที่องค์หญิงรองต้องการมากที่สุดในยามนี้ก็คือหมอหญิงสักคน หรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องเป็นหมอตำแย หาใช่ตนที่เป็นบุรุษ ซ้ำยังเป็นผู้ที่ข่มเหงรังแกนาง ทำให้นางตกอยู่ในสภาพน่าอดสูเช่นนี้

เหตุใดครั้งนี้เขาจึงประพฤติตนราวกับคนโง่เง่าเช่นนี้ได้?

หยางหยางสับสนเล็กน้อย

พักเรื่องกฎระเบียบไว้ก่อนเถิด...

“ให้เข้ามาได้!” หยางหยางบอกเสียงขรึม ลืมไปแล้วว่าตัวเองกับองค์หญิงรองอยู่ในสภาพไหน ซ้ำยังเป็นบนฟูก...

หนิงซินเพิ่งจะรู้สึกตัวตอนที่ได้ยินแม่ทัพไร้หัวคิดผู้นี้สั่งให้ผู้อื่นเข้ามา ที่ตื่นแล้วจึงแกล้งทำเป็นหลับต่อไป ด้วยยังขยับตัวไม่ถนัด อีกประการหนึ่ง จู่ๆ ก็มานอนเอนร่างอิงซบบุรุษอยู่บนฟูก ปล่อยให้เขาตระกองกอดแนบชิดเช่นนี้...นางไม่รู้จะปั้นหน้าให้ผู้อื่นดูอย่างไรแล้ว

ตอนนี้นางทั้งรู้สึกอัปยศอดสู ทั้งยังรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นที่สุด

แต่แรกนางก็เพียงต้องการใช้กลยุทธ์ที่เสด็จแม่ของนางเคยสั่งสอนมา หลอกล่อให้คนผู้นี้ ที่คล้ายจะมีสำนึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง ยิ่งรู้สึกผิด และคิดว่าตนเองสมควรปกป้องคุ้มครองนางที่บอบบางราวเครื่องเคลือบให้ดียิ่งขึ้น คิดไพล่ไปถึงการใช้เรื่องนี้ ‘ร้องขอความเมตตา’ จากเขา หากเสด็จพ่อของนางหรือการศึกสงครามไม่อาจเจรจาตกลงกันได้ด้วยดีอย่างที่หวัง คาดไม่ถึงว่าตนจะเผลอผล็อยหลับไปจริงๆ ไหนจะยังมีแขกมาเยือนกระโจมแม่ทัพใหญ่อย่างที่ไม่ควรจะเป็นอีกด้วย

แขกผู้นี้เป็นผู้ใดกัน?

เหตุใดจึงต้องรับรองถึงในกระโจมพักของผู้เป็นแม่ทัพใหญ่เช่นนี้?

[1] เป็น 姬 ตัวนี้ หรือที่อาจอ่านได้ว่า จี้ นั่นเองค่ะ ไม่ใช่จีในภาษาแต้จิ๋วนะคะ no no no no