บทที่ 53

“ทวยเทพช่างส่งท่านมาโปรดข้าโดยแท้” หนิงซินแย้มยิ้มงดงามดั่งบุปผา ทำเอาหญิงหม้ายสกุลอวี๋ที่เข้าใจผิดไปคนละเรื่องขวยอายจนแทบตัวลอย

หนิงซินที่หาได้รู้อันใดสักนิด เผลอเลื่อนมือข้างหนึ่งลงลูบท้องน้อย

แม้แต่สัตว์ยังรักลูกของมัน แล้วประสาอะไรกับนาง...

ใช่ว่านางไม่ต้องการลูก สำหรับนางแล้ว ไม่ว่าลูกจะถือกำเนิดขึ้นมาด้วยเหตุใด ลูกก็ย่อมเป็นลูก เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนาง...ทว่าการตั้งครรภ์กับผู้นำทัพฝ่ายศัตรูในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมมิต่างอะไรไปจากการตบหน้าราชวงศ์สกุลอิ๋ง ยังไม่นับอีกว่านางคือผู้ถือพรหมจรรย์

แม้ข้อเท็จจริงจะเป็นเช่นไร นางก็ไม่ต้องการให้ผู้อื่นล่วงรู้ความจริงน่าอับอายที่ว่าองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์แคว้นป๋ายถูกข่มเหงรังแก และ...นางมั่นใจว่าจะต้องเกิดเรื่องเช่นในคืนนั้นอีกมากกว่าหนึ่งครั้ง โดยที่นางไม่อาจห้ามปรามขัดขืนได้เลย

วัดจากเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุด ยามนี้นางไม่กลัวบุรุษผู้นั้นอีกต่อไป สิ่งที่นางหวาดกลัว และทำให้กังวลเสียมากมาย ก็คือตัวนางเอง

พอได้รู้จักรสสัมผัสที่ชวนให้ใจสั่นและสุขสมอย่างน่าพิศวงนั้นแล้ว นางก็เปลี่ยนไป

คนผู้นั้นทำให้นางกลายเป็นสตรีอีกคนที่นาง...แทบจะไม่เคยรู้จัก...

หนิงซินพลันรู้สึกอับอายปั่นป่วนในอก ใบหน้าร้อนผ่าวจนแดงก่ำลามไปถึงใบหู ทำเอาหญิงหม้ายสกุลอวี๋ถึงกับอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้

“แผลของแม่นางหายเร็วมาก อีกไม่นาน...” หญิงหม้ายสกุลอวี๋กระแอมไอ ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย “ทั้งหมดนี้ล้วนต้องขอบคุณท่านแม่ทัพ ยาที่ท่านหมออาวุโสนำมามอบให้เหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็นยอดยาชั้นดี ตัวยาบางชนิดทั้งหายากและราคาสูงกว่าคฤหาสน์หลังใหญ่ๆ รวมกันมากกว่าสิบหลัง ชาวบ้านธรรมดาๆ เช่นข้าที่ไหนเลยจะกล้านึกฝันว่าจะได้แตะต้อง”

หนิงซินฟังแล้วกลับนิ่งไปจนหญิงหม้ายสังเกตได้

“แม่นาง?”

เนิ่นนานนัก หนิงซินเอ่ยออกมาเพียงสั้นๆ

“งั้นสินะ...”

หญิงหม้ายเห็นแม่นางน้อยคล้ายเหม่อลอย ดูปลดปลง ก็อดหวิวโหวงในอกขึ้นมาไม่ได้ นางรีบกล่าวเสริม

“อีกทั้งท่านแม่ทัพก็ดูแลท่านเป็นอย่างดี มิให้ขยับกายทำสิ่งใดสักนิด บาดแผลไม่ได้รับการกระทบกระเทือน จึงสมานตัวอย่างรวดเร็ว”

หนิงซินหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อถูกเอ่ยถึงเรื่องนี้

ไม่ขยับกายทำสิ่งใดเช่นนั้นหรือ...

จู่ๆ ภาพตอนที่นาง...ใช้มือน้อย ‘ช่วยเขา’ ทำสิ่งที่ได้รับการศึกษามาว่าจะทำให้บุรุษพึงพอใจ ก็ผุดพรายขึ้นมา...

จนบัดนี้นางยังไม่ลืมความรู้สึกกึ่งหยุ่นกึ่งแข็งที่ฝ่ามือด้วยซ้ำ…

ยัง...ยังไม่นับอีกว่าหลังจากนั้นเขาก็แตะต้องเนื้อตัวนางเอาตามใจ ราวกับจะประกาศว่านางตกเป็นผู้หญิงของเขาไปแล้วจริงๆ

แม้ครั้งนี้คนผู้นั้นจะกระทำอย่างทะนุถนอมเบามือ แต่สัมผัสนั้นกลับสลักแน่นลงไปถึงวิญญาณ กระทั่งชำระล้างร่างกายแล้วก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของคนผู้นั้น ยังจำได้ว่าในแต่ละจุดที่ถูกสัมผัสเกิดความรู้สึกอย่างไร...

หญิงหม้ายสกุลอวี๋ออกจากกระโจมไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ กว่าที่หนิงซินจะรู้ตัว ก็มีเสียงทหารนอกกระโจมหอบแฮ่กๆ กลั้นใจบอกเพื่อนทหารเสียงดัง “ท่านขุนพลกลับมาสีหน้าไม่สู้ดี ตอนนี้เข้าไปรายงานท่านแม่ทัพในที่ประชุมแล้ว! วันนี้ทางที่ดี พวกเราระมัดระวังให้มากขึ้นอีกหน่อย อย่าได้ประมาทจนเผลอทำสิ่งใดผิดพลาดทั้งนั้น!”

หนิงซินหัวใจหล่นวูบ พลันรู้สึกชาหนึบไปทั่วทั้งร่าง

นางอยากออกจากกระโจมไปถามไถ่สถานการณ์เสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่พยายามเงี่ยหูฟังเหล่าทหารพูดคุยกัน

นึกไม่ถึงว่ายังฟังไม่ได้ความ เสียงสนทนาก็เงียบลง ไม่นานนักพวกทหารยืนยามก็ส่งเสียงทำความเคารพท่านแม่ทัพดังกึกก้อง

หนิงซินพยายามข่มใจรอให้บุรุษเจ้าของกระโจมเดินเข้ามาปลดเสื้อคลุมขึ้นแขวน  รินน้ำชาจิบแก้กระหาย และหันมาสนใจนาง ทว่าเขากลับไม่มองมาที่นางเสียที ไม่เพียงไม่มองมา ยังทำท่าเหมือนจะเดินออกจากกระโจมไปอีกหน ทำเอานางหมดความอดทน รีบลุกขึ้นจากฟูกหมายจะถามเขาสักคำ

อาจเพราะไม่ได้ลุกขึ้นยืนมานาน แข้งขาจึงอ่อนแรง ทำให้สะดุดล้มโดยง่าย

“อ๊ะ!”

ชั่วอึดใจที่หนิงซินคิดว่าจะล้มลงกับพื้น กลับมีอ้อมแขนแข็งแกร่งประคองกอดนางไว้ อุ้มนางกลับลงวางบนฟูกอย่างแผ่วเบา

หนิงซินไม่อยากปล่อยให้โอกาสผ่านเลยไป นางรีบยึดแขนเสื้อทั้งสองข้างของเขาไว้ ถามเสียงสั่น

“ขุนพลที่ท่านส่งไปกลับมาแล้วใช่หรือไม่ เสด็จพ่อว่าอย่างไรบ้าง เสด็จพ่อยอมตกลงหรือไม่”