บทที่ 52

นึกถึงสิ่งที่นางต้องประสบ หยางหยางก็ยิ่งโกรธคนเหล่านั้น ที่โกรธยิ่งกว่าคือโกรธที่ตนเองโทสะโมหะบังตาจนหน้ามืดตามัว ใจทราม ขาดสติ กระทำเรื่องหยาบช้าป่าเถื่อนเช่นนั้นลงไปราวกับไม่ใช่มนุษย์

ปึง!!!

เสียงทุบโต๊ะดังสนั่น ทำเอาเหล่าขุนศึกนายกองร่างใหญ่ยังอกสั่นขวัญผวา

ท่ามกลางความเงียบงัน แม่ทัพใหญ่เข่นเขี้ยวคำราม ออกคำสั่งเสียงเข้ม นัยน์ตาแดงก่ำเหมือนโลหิต

“ส่งคนไปจับตาดูในจุดที่สำคัญ หากพบพิรุธแม้แต่น้อย ก็ไม่ต้องคิดแสดงความเมตตาเจรจาอะไรแล้ว! ระหว่างนี้ก็เฝ้าระวังค่ายพักทัพให้ดี หลายวันมานี้พักผ่อนกันพอแล้ว นับจากวันนี้เริ่มฝึกซ้อมไพร่พล เตรียมแผนการรบเผื่อเอาไว้ อย่าให้บกพร่อง!”

เหล่าแม่ทัพนายกองฟังแล้ว บ้างแย้มยิ้มพยักหน้าเออออ บ้างก็ลูบหนวดเคราชอบอกชอบใจ

เห็นนายตนขึงขัง เอาจริงเอาจัง มีไฟในการสู้รบเช่นนี้ พวกเขาก็พลอยฮึกเหิมไปด้วย

ถูกแล้ว! ต้องอย่างนี้สิ จึงจะสมกับที่เป็นท่านแม่ทัพ!

ค่ำวันนี้ หลังรับความช่วยเหลือจากหญิงหม้ายสกุลอวี๋ทำความสะอาดเนื้อตัว หนิงซินเม้มริมฝีปากแน่น นอนนิ่ง แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกไม่รู้สา ปล่อยให้หญิงหม้ายดูแลบาดแผล ณ จุดบอบบางอ่อนนุ่ม หูฟังหญิงหม้ายกล่าวอย่างดีใจกึ่งปลอบโยนเรื่องที่ร่างกายนางตอบสนองต่อการรักษาของตน รวมทั้งยาบำรุงของท่านหมออาวุโสอวิ๋น ทำให้บาดแผลที่เคยคิดว่าน่ากังวล   ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว อีกทั้งผิวพรรณยังเปล่งปลั่งดูมีเลือดฝาดแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสุขภาพร่างกายกลับมาสมบูรณ์แข็งแรงกว่าก่อนหน้านี้มากเพียงใด

จนบัดนี้ หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็ยังไม่รู้ว่านางคือองค์หญิงรอง หนิงซิน องค์หญิงศักดิ์สิทธิ์แห่งแคว้นป๋ายที่คนทั่วหล้า โดยเฉพาะตัวหญิงหม้ายเอง เฝ้าเทิดทูนบูชา

หญิงหม้ายกลับเข้าใจว่าแม่นางน้อยของแม่ทัพใหญ่แห่งเฮยเซ่อเย่ว์ เป็นเพียงสตรีหน้าคล้ายองค์หญิงหนิงซินผู้ศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของตนเท่านั้น ทว่านั่นก็เพียงพอแล้วให้ผู้ทำหน้าที่หมอจำเป็นอย่างนาง ปรารถนาจะเห็นแม่นางน้อยผู้นี้มีความสุข ไม่เจ็บไข้ และถ้าหากเป็นไปได้ ก็อยากให้แม่นางน้อยผู้นี้ได้ดี

หลังตรวจดูว่าไม่เหลือสิ่งใดให้ต้องกังวล หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็อมยิ้มน้อยๆ เงยหน้าขึ้น กล่าวอย่างพึงพอใจ

“อาการของแม่นางฟื้นตัวเร็วมาก ไม่เกินสามวันก็คงหายดีแล้ว”

หนิงซินฟังแล้วไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่

ถ้านางหายดีแล้ว มิใช่ว่าคนผู้นั้นจะ...กับนาง...

นึกถึงตรงนี้ หนิงซินก็สับสนจนแทบไม่อาจฝืนรักษาสีหน้าสงบนิ่ง

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ด้วยสถานการณ์ยามนี้...มิใช่ว่านางไม่อาจทำใจให้ยินยอม นางถึงกับเตรียมใจเอาไว้แล้วด้วยซ้ำ...

แต่ครั้นจะให้พูดว่ายินดี ก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากเช่นกัน...

แม้ข้าวสารจะกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว แม้สิ่งที่เสียไปจะไม่มีวันย้อนกลับ และแม้ดูๆ ไปแล้วคนผู้นี้ก็หาได้ชั่วช้าเลวทรามถึงเพียงนั้น กระนั้นก็เถอะ จะอย่างไรนางก็นับเป็นองค์หญิงผู้หนึ่ง ต้องมาถูกกระทำย่ำยีเช่นนี้...หากยังปล่อยตัวปล่อยใจ ปล่อยเลยตามเลย แล้วราชวงศ์สกุลอิ๋งจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด? นี่หากไม่ติดว่าสงครามยังไม่ยุติ ภาระหน้าที่ของนางยังไม่เสร็จสิ้น นางคงชิงเชือดคอหรือกัดลิ้นตายไปแล้วตั้งแต่ในราตรีแรก ต่อให้ต้องตายก็ต้องรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ให้จงได้ คงไม่ปล่อยให้บุรุษผู้หนึ่งเสพสุขจากร่างกายตนตั้งไม่รู้กี่ครั้งกี่คราเช่นนั้น...

เห็นแม่นางน้อยของแม่ทัพใหญ่เม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าหมองคล้ำ แววตาอมทุกข์ หญิงหม้ายก็เดาว่าคุณหนูผู้นี้คงห่วงพะวงถึงอนาคตของตนเอง จึงขยับเข้าใกล้ ยัดขวดยาสมุนไพรขวดเล็กๆ ใส่มือน้อย

“ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องใด แม่นางไม่ต้องกลัวไป ขอเพียงท่านผสมยานี้ดื่มทุกเช้า กลางวัน เย็น เรื่องที่ท่านกังวลก็จะคลี่คลายลงด้วยดี”

หนิงซินไม่เข้าใจ

“ก็เรื่อง...” หนิงหม้ายสกุลอวี๋ลดเสียงลงให้แค่พอได้ยิน ราวกลับเกรงว่าจะถูกจับได้ “ตั้งครรภ์อย่างไรล่ะ!”

ตั้งครรภ์! นัยน์ตาหนิงซินเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อย

เคยได้ยินอยู่บ้างเหมือนกัน ว่ามียาจำพวกระงับการตั้งครรภ์ห้ามบุตร

หากชงสมุนไพรในขวดนี้ดื่มวันละสามเวลา เช่นนี้แล้ว นางก็จะไม่ตั้งครรภ์?