บทที่ 54

แม่ทัพใหญ่สบตาคู่งามแล้วไม่อาจโกหกได้

เขากล่าวเนิบช้า “เสด็จพ่อของเจ้าคิดเล่นเล่ห์กับข้า”

หนิงซินตกใจ

“มิใช่ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรอกหรือ ท่าน...ท่านตรวจสอบดีแล้วหรือยัง”

“ไม่มีสิ่งใดต้องตรวจสอบทั้งนั้น ข้ายื่นข้อเสนอที่ดีต่อทั้งสองฝ่ายที่สุดไปแล้ว บิดาเจ้าอิดเอื้อนไม่ทำตาม เรื่องก็มีเท่านี้”

“เช่นนั้น...พวกท่านจะทำสงครามกันอีกหรือ” นางถามหน้าเผือดสี

ไม่นะ! นางจะยอมให้เกิดเรื่องเสียเลือดเนื้อเช่นนั้นไม่ได้เป็นอันขาด

หนิงซินเปลี่ยนจากจับแขนเสื้อเป็นจับแขนเขา

ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใด นางก็จะต้องทำให้คนผู้นี้ให้โอกาสเสด็จพ่อของนางได้คิดอีกสักครั้ง นางไม่เชื่อหรอกว่าเสด็จพ่อของนางจะหน้ามืดตามัวจนมองไม่เห็นความเป็นจริงเช่นนั้น!

ก่อนอื่น...ก่อนอื่นนางต้องรั้งเขาไว้ ทำให้เขาหยุดคิดเรื่องแต่งกำลังทหารเตรียมการรบเสียก่อน!

“เมื่อครู่ท่านจะออกไปไหนอีกหรือ...อย่าไปเลยนะ”

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ไม่เข้าใจ

“ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อทำให้ท่านและเหล่าแม่ทัพนายกองขุ่นเคือง ทว่า ดังที่ท่านแม่ทัพได้พบเห็นมา ผู้มีอำนาจฟาดฟันกัน ที่ตกทุกข์ได้ยากก็คืออาณาประชาราษฎร์ เห็นแก่...เห็นแก่คนบริสุทธิ์เหล่านั้น อย่างน้อยก็อีกสักครั้ง ได้โปรดช่วยรออีกสักหน่อย ขอให้ข้าได้เขียนสารอีกสักหน ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมเสด็จพ่ออีกที ครั้งนี้...”

เขาตัดบททันที “ยืนยังแทบไม่ไหว ที่ลุกเมื่อครู่ก็ฝืนตนเองมากแล้วกระมัง ยังจะมีแก่ใจคิดเขียนสารอีกหรือ”

“ข้าดีขึ้นมากแล้ว” หนิงซินจ้องลึกลงในตาคู่นั้น แววตายิ่งกว่าเว้าวอน…

แต่เขาหาเชื่อถือไม่

“เช่นนั้น...เช่นนั้นท่านก็ประคองข้านั่งเขียนสารอีกที ครั้งนี้พวกเราช่วยกันเขียนโน้มน้าวเสด็จพ่อของข้า รับรองว่า...”

หยางหยางพลันหัวเสียหนัก

“เพิ่งรู้ว่าองค์หญิงรองแคว้นป๋ายก็มีด้านที่ดื้อรั้นเช่นนี้” เขากดนางลงกับฟูก เอ่ยกึ่งเยาะ “เจ้าดีขึ้นมากแล้วเช่นนั้นหรือ เช่นนั้นพวกเราก็สามารถ...” เขามองไล่ลงตามลำคองามระหง ก่อนไล่สายตากลับขึ้นมาสบตานาง

หนิงซินเผยอริมฝีปาก กลืนน้ำลายลงคอ น้ำตาคลอเบ้า ไม่รู้ตัวสักนิดว่าทางทางเช่นนี้กลับกระตุ้นสัญชาตญาณดิบเถื่อนของบุรุษที่ค้ำร่างอยู่ด้านบนเข้าเต็มๆ

ก่อนที่หนิงซินจะตั้งสติได้ ริมฝีปากหยักได้รูปก็ทาบทับริมฝีปากนาง

เขาทั้งขบเม้มเล็มลิ้ม ตักตวงความหวานจากริมฝีปากน้อยๆ จนคนด้านล่างแทบจะหายใจไม่ทัน ยังดีที่ยังอุตส่าห์ปรานีถอนริมฝีปากออก หันไปหยอกเย้าซอกคอนางอยู่บ้าง

หนิงซินอยากจะพูดว่าอย่า แต่...พูดออกไปแล้วอย่างไร คนผู้นี้จะยอมหยุดหรือ อีกอย่าง...เป็นนางเองไม่ใช่หรือที่ต้องการรั้งเขาไว้ ไม่ให้ออกไปสั่งการกองทัพ เตรียมออกรบ

คิดได้ดังนี้ นางก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ปล่อยให้แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์กระทำเอาตามใจ

“อ๊ะ...”

เสียงหวานผะแผ่ว ทำให้ไฟปรารถนาในใจหยางหยางลุกโชน

ทีแรกเขาคิดเพียงจะข่มขู่นางเท่านั้น คาดไม่ถึงว่าเพียงริมฝีปากสัมผัสกัน สติเขาก็พลันหลุดลอย คิดแต่อยากจะแนบชิดนางกว่านี้ สัมผัสนางให้มากกว่านี้

ในตอนที่สติสัมปชัญญะใกล้จะถูกความรู้สึกแปลกประหลาดครอบงำจนสมองด้านชา หนิงซินคล้ายได้ยินเขากระซิบถามทุ้มต่ำแหบพร่า

“เจ้า...แน่ใจนะว่าดีขึ้นมากแล้ว...”

นางจำไม่ได้ว่าตอบไปอย่างไร กว่าจะรู้ตัวริมฝีปากร้อนระอุก็เลื่อนลงสัมผัสจุดอ่อนไหวที่สุดในกายนาง เขาเริ่มจากการโลมเลียอย่างอ่อนโยน ราวกับจะใช้ลิ้นอุ่นร้อนตรวจสอบทุกซอกทุกมุมว่าหายดีแล้วจริงหรือไม่ จากนั้นก็ละเลงลิ้นลงบนจุดที่ทำให้นางรู้สึกร้อนวูบ หัวใจเต้นแรง และเกร็งไปทั่วทั้งตัว ภายในช่วงล่างก็เต้นตุบตับบีบรัดแปลกประหลาด ปั่นป่วนไปหมด

นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอกดศีรษะเขาลงแนบส่วนล่างของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่

นี่นาง...นี่นางทำอะไรลงไป!

คาดไม่ถึงว่าแม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์จะพึงพอใจ หลังจากทรมานนางด้วยลิ้นและริมฝีปากอุ่นร้อนอยู่ครู่ใหญ่ เขาเงยหน้าขึ้นสบตานาง ยกมุมปากยิ้ม ดูชั่วร้าย 

            “ขะ ข้า...คือว่า...”

นางรู้สึกว่าสมควรแก้ตัวสักคำ ทว่าในหัวกลับปั่นป่วนไปหมด

ยามนี้เสื้อผ้านางคลายออกจนแทบจะไม่เหลืออาภรณ์ปิดร่างอยู่รอมร่อ เปิดทางให้เขาจูบไล้จากหน้าท้องแบนราบขึ้นมาหยอกเย้าเคล้นคลึงอกอิ่มทั้งสองข้าง ก่อนพรมจูบไซร้ซอกคอไล่ขึ้นจูบริมฝีปาก รุกเร้ารุนแรง พร้อมๆ กับที่แท่งหยกแข็งเกร็งและใหญ่โตมาจรดจ่อที่ส่วนอ่อนนุ่มบอบบางของนางอย่างรอคอย

“ไม่เจ็บเหมือนครั้งแรกหรอก” เขาหว่านล้อมกึ่งปลอบ “ถ้าเจ็บก็รีบบอก...ครั้งนี้ข้าจะระวัง”

หนิงซินแทบไม่ทันได้คิดอะไร ยามนี้นางทั้งกระดากอายจนหูอื้อตาลาย ทั้งติดจะหวาดหวั่น แต่ร่างกายกลับเรียกร้องต้องการจนจิตใจปั่นป่วน สับสน

เห็นท่าทีอึกอักกระดากนั้น หยางหยางค่อยๆ ขยับกายเข้าแนบชิดร่างนุ่มนิ่มบอบบาง กดเจ้า ‘สิ่งนั้น’ เข้าช่องทางคับแคบแน่นตึงอย่างนุ่มนวลใจเย็น ผิดกับริมฝีปากที่ปล้นจูบนางอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน มือที่กอดรัดเอวนางไว้ก็ค่อยๆ กอดรัดร่างน้อยๆ เข้าแนบชิดจนแทบจะแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน

“ดะ...เดี๋ยว...ช้าก่อน...ดะ...เดี๋ยว...อ๊ะ!” นางอดตกใจไม่ได้ ในจังหวะสุดท้ายที่สิ่งนั้นผลุบเข้ามาทั้งลำ