ตอนที่7.จนกว่าผมจะพอใจ

“ฉันไปได้หรือยังคะ” หนึ่งฤทัยออก เมื่อแกะแขนของเขาออกจากเอว แต่เขากลับรัดมันแน่นเหมือนเดิม

            “คุณจะไปได้ก็ต่อเมื่อทำให้ผมพอใจก่อน” ศิลาบอกเสียงเรียบ ครั้งนี้เขาไม่ล้อเล่นกับเธอเหมือนครั้งแรก

            “ทำอะไรคะ” หนึ่งฤทัยถาม หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ เมื่อคิดว่าคงไม่พ้นเรื่องเดิม

            “ลองคิดดูสิครับว่าทำแบบไหน แล้วผมจะพอใจ” ศิลาไม่บอกสิ่งที่เขาต้องการ แต่ให้เธอคิดเอาเอง

            “คุณ!”

            “อยากกลับบ้านไหม ถ้าอยากกลับบ้านเร็ว ๆ ก็หันหน้ามาสิครับ”

หนึ่งฤทัยนับหนึ่งถึงสามในใจ กลั้นหายใจแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขา ขืนชักช้าเขาก็จะถ่วงเวลาไปมากกว่านี้

ศิลามองดวงหน้าสวยหวาน นึกชอบใจที่เห็นมันเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ หนึ่งฤทัยหลับตาลง แล้วกดจมูกลงบนปลายคางสาก

            “แบบนี้ได้ไหมคะ”

            “หืม...แค่นี้นะเหรอ ยังครับ” ศิลาตอบ

            หนึ่งฤทัยกลอกตาไปมาแล้วจูบลงที่แก้มสาก

            “ได้ไหมคะ”

            “ไม่รู้สึกเลยครับ”

            “คุณ!”

            “อยากกลับบ้านไหมครับ” ศิลายื่นข้อเสนอ

            ริมฝีปากบางกดลงที่ปากหนาเบา ๆ แล้วรีบถอนออกเหมือนเป็นของร้อน

            “แบบนี้ล่ะ ว้าย!” ร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อศิลาจับยึดเอวเธอเอาไว้ แล้วประกบปากลงมา ปากหนาบดขยี้ปากเรียวอย่างเร่าร้อน ศิลาอดใจไม่ไหว การกระทำของเธอยั่วยุให้ความกระหายที่อยู่ภายในใจปะทุขึ้น เมื่อเช้าเขาก็แทบตัดใจออกมาจากห้องไม่ได้ เธอยังจะตามมายั่วยวนเขาอีก

ศิลาจูบจนพอใจ แล้วถอนปากออก ก่อนจะจูบซ้ำ ๆ ลงมาอีก ไม่สนใจกำปั้นที่ทุบลงมาบนอกเขารั้ว ๆ หนึ่งฤทัยทั้งทุบตีและทำร้ายเขาสารพัด แต่การกระทำของเธอทำให้ศิลารำคาญมากกว่าเจ็บปวด

            “แบบนี้ครับ ถึงจะเรียกว่าจูบ” ศิลาบอกกับหญิงสาว เมื่อถอนปากออก

            “คุณรังแกฉันอีกแล้วนะ” หนึ่งฤทัยตัดพ้อ

            “เขาเรียกว่าแสดงความรักครับ”

            “เอาเปรียบมากกว่า” หนึ่งฤทัยต่อว่าแบบไม่จริงจังนัก

            “จะกลับบ้านเลยหรือปล่าครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” ศิลาบอก จับเอวคอดแล้วยกขึ้นจากตัก ขืนปล่อยให้เธอนั่งทับต่อไป เขาคงทำมากกว่าจูบแน่ ๆ

            “ฉันกลับเองได้ค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกแล้วเดินไปที่ประตู

            “จะให้ผมไปส่ง หรือนอนอยู่ที่นี่แล้วกลับบ้านพร้อมกันตอนเย็น เลือกเอาครับ” ศิลายื่นข้อเสนอให้เธอ ความว่าบ้านที่ได้ยินทำให้หัวใจของหนึ่งฤทัยอุ่นขึ้น ถ้าบ้านแทนคำว่าครอบครัว เขาก็เป็นครอบครัวคนเดียวของเธอ

            “ฉันอยากดูดอกกุหลาบค่ะ”

            “เอาไว้ตอนเย็น ๆ ผมจะพาไปดูนะ ตอนนี้คุณต้องกลับบ้านก่อน ป้าสายพิณรออยู่จำไม่ได้แล้วเหรอครับ”

            “ได้ค่ะ”

ศิลาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมาที่เธอ มือหนาสอดเข้ามือบางแล้วจับกุมมือเธอเอาไว้ แล้วเดินออกไปพร้อมกัน

ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้คนงานที่อยู่บริเวณนั้น ต่างพากันมึนงงสงสัย เจ้านายญาติดีกันตอนไหนนะ มนตรีกับเชิดช่วยกันบอกลูกน้องถึงแผนการของเจ้านาย แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่รู้ จึงพากันมองมาอย่างไม่เชื่อสายตา

สายพิณจัดแจงสถานที่ทำขนมในครั้งนี้ โดยยกครัวออกมาไว้ที่ลานใต้ต้นแคนาหน้าบ้าน สาวใช้และคนงานต่างช่วยกันยกอุปกรณ์ออกมา

            “คุณหนึ่งมาแล้ว มาทางนี้ค่ะ กระจิบผสมแป้งเสร็จพอดีเลย” สายพิณร้องเรียกคนที่เดินลงมาจากรถ นึกแปลกใจที่เห็นศิลามาส่งเอง

            “ทำไมไม่รอหนึ่งล่ะคะป้า หนึ่งเลยไม่ได้สูตรทำขนมเลย” หนึ่งฤทัยออดอ้อนแม่บ้าน พร้อมกับเรียกแทนชื่อตัวเองอย่างสนิทสนม

            “จะเอาสูตรเหรอคะ เดี๋ยวป้าให้กระจิบจดให้นะคะ” สายพิณบอกอย่างใจดี

            “ขยับไปสิกระจิบ แล้วสอนคุณหนึ่งทำด้วย” เด็กสาวขยับแล้วให้หนึ่งฤทัยเข้ามานั่งประจำที่ แล้วลงมือสอน

ศิลามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ถ้าพ่อของเธอไม่สร้างเรื่องไว้กับเขา เรื่องราวต่อจากนี้คงง่ายขึ้น ยอมรับว่าความโกรธความเกลียดที่เคยมีต่อตัวเธอ เบาบางลงไปมาก เพราะตอนนี้หนึ่งฤทัยดูไร้พิษสงจนน่าสงสาร

            “อย่าลืมจดสูตรให้พี่ด้วยนะกระจิบ มีสูตรขนมอะไรอีกจดมาให้หมดเลยนะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเด็กสาว ศิลาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเธอพูดถึงสูตรขนม

            “จะเอาสูตรไปทำอะไร อยากทำก็ให้ป้าสานพิณผสมให้ก็ได้”

            “อร่อยมากเลยค่ะ คุณหินลองชิมดูสิคะ อร่อย ๆ แบบนี้ทำขายได้เลยนะคะ” หนึ่งฤทัยส่งจานขนมให้เขา

            “ฉันอยากได้สูตรจะได้ทำเป็น เกิดคุณไม่เลี้ยงฉันขึ้นมา จะได้มีวิชาติดตัว เอาไปทำขายไงคะ”

            “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ มีหรือที่คุณหินจะไม่เลี้ยง คุณหินต้องเลี้ยงคุณหนึ่งตลอดไปสิคะ” สายพิณพูดแทรกเพราะไม่อยากให้หนึ่งฤทัยคิดไปไกล

            “หนึ่งพูดเผื่อไว้นะคะ เกิดคุณหินของป้าหมดรักหนึ่ง แล้วไล่หนึ่งออกไปจากที่นี่ หนึ่งจะได้มีอาชีพไงคะ” หนึ่งฤทัยพูดติดตลก แต่คนฟังไม่ตลกด้วย

            “ถ้าอยากทำงาน ก็มาทำกับผม หน้าอย่างคุณนะเหรอจะทำขนมขาย”

            “ทำไมคะหน้าอย่างฉันทำไมจะทำขนมขายไม่ได้คะ คุณว่าฉันเลือกงานใช่ไหม”

            “อย่าพึ่งเถียงกันเลยค่ะ ไหม้หมดแล้ว คุณหินอย่าแกล้งน้องสิคะ” สายพิณห้ามทัพ เมื่อเห็นว่าเรื่องราวจะบานปลายไปใหญ่โต คุณหินไม่ใจเย็นเลยสักนิด

            “ไปทำงานดีกว่า” พูดจบศิลาก็หันหลังกลับเดินไปที่รถ ตรงนี้ไม่มีใครต้องการเขาเลยสักคน

            “อย่าลืมทานข้าวในปิ่นโตนะคะ คุณหนึ่งลงครัวเองเลยนะคะ” สายพิณตะโกนตามหลังเจ้านาย

            “กินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” ศิลาพูดแล้วกรโดนขึ้นรถไป

            “ถึงฉันจะจำไม่ได้ แต่กับข้าวแค่นี้ฉันรู้ว่าใส่อะไรบ้าง จริงไหมคะป้า” หนึ่งฤทัยพูดตามหลัง แล้วหันมาถามสายพิณเพื่อยืนยันว่าเธอยังทำอาหารได้ สายพิณยิ้มและพยักหน้าเพื่อยืนยัน แล้วหันไปทำขนมต่อ เพราะตอนนี้คนที่ลงมือในตอนแรก ต้องไปพักผ่อนแล้ว

            “ขึ้นบ้านดีกว่าค่ะ นอนหลับสักตื่น ตื่นมาจะได้สดชื่นค่ะ”

            “นอนอีกแล้วเหรอคะ หนึ่งยังอยากทำขนมอยู่เลย”

            “ต้องพักผ่อนแล้วค่ะ ทานยาแล้วนอนพักดีกว่านะคะ” สานพิณบอกแล้วเดินมาโอบเอวหญิงสาว พาเดินเข้าไปในบ้าน ตอนที่ศิลาพาเธอมาใหม่ ๆ จำได้ว่าหนึ่งฤทัยพยศและโวยวายทำลายข้าวของ วันที่นางนำสำรับอาหารไปให้ หนึ่งฤทัยก็ด่าทอ และโยนมันออกมาจากห้องอย่างไม่ใยดี แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่หลงทาง หวังว่าคุณหินจะเอ็นดูและสงสารเธอเหมือนกับที่นางกำลังเป็น