ตอนที่ 10 กรรมคืนสนอง

“แล้วฉันจะมีทางไหนรอดบ้าง...แกพอจะหาทางได้ไหมนพ”

เจนภพอับจนไร้หนทาง บริษัทกับบ้านหลังใหญ่นี้จะถูกยึดอีกสองวันข้างหน้าแล้ว

          “เรื่องนี้...ผมไม่กล้าที่จะเสนอนายครับ...”

มานพรู้ว่านายของตัวเองนั้น รักลูกสาวมากขนาดไหน หนทางที่เขาจะแนะให้กับนายนั้น นายอาจจะโกรธก็เป็นได้

          “มันเป็นเรื่องอะไรกัน...ตอนนี้ฉันจะด่าแกได้ยังไง ลำพังตัวฉันก็ไปไหนไม่รอดแล้ว บอกมาเถอะทางรอดที่แกบอกมันคืออะไร”

          “นายอย่าพึ่งโมโหนะครับ...เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณหนูครับ”

มานพหยั่งเชิงความรู้สึกของผู้เป็นนายก่อน ถ้าหากเขาพลาดพูดไปเขาอาจจะโดนเป่าหัวก็ได้

          “ทำไม...มันเกี่ยวอะไรกับลูกสาวฉัน...แกพูดมาเถอะน่า ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก จนป่านนี้แล้ว ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว แกจะมัวอ้ำอึ้งหาพระแสงอะไรวะไอ่นพ!”

          “ครับนาย...คือถ้านายให้คุณหนูไปต่อรองกับทางนั้น ผมว่าพอจะมีทางอยู่นะครับ ผมหมายถึง...เอ่อ...อาจจะต้องใช้คุณหนูเป็นตัวล่อทางนั้นก่อนนะครับ คือพอดีวันนี้ผมเห็นนายพริษฐ์นั่นมองคุณหนูเหมือนกับมันกำลังสนใจคุณหนูน่ะครับ ถ้าเกิดว่าให้คุณหนูจัดการเรื่องนี้ ผมว่าเราอาจมีทางรอดนะครับ”

          “แกจะให้ฉันคุยกับลูกสาว เพื่อให้ลูกของฉันไปขอร้องมันงั้นหรือนพ...”

เจนภพพยายามคิดตามในสิ่งที่ลูกน้องของเขาเสนอ

          “ครับนาย...บางทีคุณหนูอาจจะเต็มใจที่จะช่วยนายก็ได้นะครับ เรื่องนี้นายต้องลองครับ เพราะทางรอดมันไม่มีแล้วครับนาย”

          “แล้วฉันจะคุยกับลูกยังไง ไหนแกลองบอกฉันมาซิ”

          “นายก็บอกคุณหนูให้ช่วยคุยกับนายพริษฐ์ เพื่อขอผลัดผ่อน อย่างน้อยก็ให้เหลือบ้านหลังนี้เอาไว้ก่อนนะครับ”

          “ไอ่หนุ่มนั่นมันไม่ยอมแน่ มันต้องการมาแก้แค้นให้แม่กับพ่อของมัน ฉันว่ามันไม่มีทางที่จะยอมหรอก”

          “ถ้านายไม่ลอง นายก็จะไม่รู้นะครับ อย่างน้อยมันก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้นายรอดได้นะครับ ลองดูไม่เสียหายครับนาย”

          “ตอนนี้ลูกของฉันเสียใจจนไม่อยากที่จะคุยกับฉันแล้ว แกจะให้ฉันเข้าไปคุยยังไงวะนพ”

เจนภพรู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้น มันเกินกว่าที่บุตรสาวของเขาจะให้อภัยได้ เรื่องนี้จึงเป็นการยากมาก ที่เขาจะเอ่ยอะไรออกไป

          “นายก็ลองคุยก่อนสิครับ แต่ผมเชื่อว่าคุณหนูต้องช่วยนายได้แน่นอนครับ”

          “จริงหรือ...แต่ฉันเองก็ยังไม่กล้าที่จะสู้หน้าลูกของฉันเลย ฉันจะเข้าไปคุยยังไง”

เจนภพรู้สึกกระอักกระอวนใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่เขาทำนั้น มันไม่สมควรที่จะได้รับการอภัยด้วยซ้ำ จะให้เขาเอ่ยปากขอร้องลูกสาวของเขาได้อย่างไรกัน

          “นายต้องลองก่อนครับ...คุณหนูเธอน่าจะเข้าใจครับ”

          “อืม...ฉันจะลองดู...แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะสำเร็จหรอกนะ”

          “ครับนาย ดีกว่าไม่ลองครับ”

....................

          “วันนี้คุณมนัสบอกพี่ว่า ธัญญ์ไปบ้านนายเจนภพมา เป็นยังไงบ้างธัญญ์ ไหนเล่าให้พี่ฟังบ้างสิ”

พรินทร์มองน้องชายฝาแฝดของตัวเองกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในมือถือแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันอยู่ในนั้น พรินทร์รู้ว่าน้องชายของเธอคงกำลังใช้ความคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้

          “ผมเอาคืนให้คุณแม่ได้แล้วครับพี่ธารา นายเจนภพมันไม่เหลืออะไรแล้วครับ อีกไม่นานนายเจนภพมันคงต้องตรอมใจ และตายทั้งเป็นเหมือนอย่างที่มันทำไว้กับคุณแม่ครับ”

น้ำสีเหลืองอำพันถูกสาดเข้าไปในลำคอทันทีเมื่อพูดจบ ความแค้นของพริษฐ์นั้นติดอยู่ในใจของเขาตลอด ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่าเอาคืนให้กับผู้เป็นแม่เรียบร้อย แต่ภายในใจของเขากลับยังไม่พอใจเท่าที่ควร

          “เห็นคุณมนัสบอกว่าลูกสาวของนายเจนภพ ก็รู้เรื่องนี้แล้วเกิดช็อคโดยที่ไม่รู้เรื่องว่าพ่อของตัวเองได้ทำเรื่องเลวร้ายนี้เหรอ”

          “ครับพี่ธารา ลูกสาวของนายมนัสไม่ได้อยู่ในแผนของผมเลยครับ ผมรู้ว่านายเจนภพมีลูกสาว แต่ไม่คิดว่านายเจนภพจะปิดบังเรื่องนี้เอาไว้”

พริษฐ์รู้สึกตกใจที่อยู่ดีๆ เธอคนนั้นก็โผล่เข้ามา ตอนที่เขากำลังห้ำหั่นกับพ่อของเธอ นายเจนภพคงรักลูกสาวคนนี้มาก ถึงขั้นปิดเงียบมาตลอด

          “นั่นสิ...พี่ว่านายเจนภพคงหวงลูกสาวคนนี้มากนะ ตอนแรกพี่เองคิดว่าลูกของนายเจนภพไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศซะอีก เหลือเชื่อจริงๆ ว่านายเจนภพจะปิดได้เนียนสนิทขนาดนี้”

          “ครับ...ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันครับ”

พริษฐ์พลันนึกถึงใบหน้าอันนวลเนียนนั้นทันที ความรู้สึกของเขาเหมือนโดนกระชากลงจากที่สูง เมื่อบังเอิญได้เห็นดวงตาคู่สวยนั้น เพียงแรกเห็นก็ทำให้หัวใจของเขากระเพื่อมไหวกระตุกวูบ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พริษฐ์แปลกใจตัวเองเหลือเกิน ความรู้สึกแปลกประหลาดเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน แค่ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น...

วันต่อมา...

          [คฤหาสน์หลังใหญ่...]

          ‘พ่อไม่มีทางไหนอีกแล้ว นอกจากลูกคนเดียว พ่อไม่บังคับลูกนะพระพาย ถ้าลูกไม่อยากไปพ่อก็ไม่ว่าอะไร พ่อผิดเองพ่อที่แก้ไขความผิดนี้ไม่ได้ พ่อขอโทษ’ คำพูดของผู้เป็นพ่อยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึงของนันท์นลินอยู่ตลอดเวลา เธอรู้สึกห่อเหี่ยวใจกับสภาพที่พึ่งตนเองไม่ได้เช่นนี้เหลือเกิน ก้อนกลมๆ จุกอยู่ในลำคอ พยายามสะกดความรู้สึกแสบร้อนที่สุดขึ้นมาในดวงตา

ร่างบางกำลังยืนมองเข้าไปข้างในอย่างลังเล สายตาจับจ้องไปยังคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของเธอ ตัวคฤหาสน์ตั้งอยู่บนพื้นที่อันกว้างใหญ่ บริเวณโดยรอบของตัวคฤหาสน์นั้นรายล้อมไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับเขียวขจี บรรยากาศโดยรวมร่มรื่นกลิ่นดอกไม้โชยหอมอบอวล มือบางบีบเข้าหากันแน่น เพื่อรวบรวมพละกำลังของตัวเอง ให้กล้าเผชิญกับความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร และวันนี้นันท์นลินขอมาทำหน้าที่ของลูกให้สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณคะ”

นันท์นลินเอ่ยเรียกหญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินผ่านประตูใหญ่ เธอขับรถมาด้วยตัวเองและจอดไว้ตรงริมถนน  นันท์นลินได้ข้อมูลมาจากลูกน้องของพ่อ ให้เธอมาเจอผู้ชายคนเมื่อวานที่เป็นเจ้าของเรื่องราวทั้งหมด

“เรียกป้าหรือคะ”

“ค่ะ...เอ่อ...หนู...จะมาขอพบคุณพริษฐ์ค่ะ”

นันท์นลินไม่รู้จะเริ่มต้นจากประโยคไหนเธอเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก นอกจากจะเอ่ยไปแบบตรงๆ เขาคือคนที่เธอไม่รู้จักและเธอจะต้องมาขอร้องเขา ริมฝีปากชมพูยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมๆ ทำไมมันช่างอึดอัดขนาดนี้นะ