ตอนที่ 3 ความสูญเสีย

“คุณผู้ชายคะ...เอ่อ...คุณผู้หญิงไม่สบายมากนะคะ พาคุณผู้หญิงไปหาหมอเถอะค่ะ”

แววดาวผู้ซึ่งเห็นเหตุการณ์เรื่องราวทุกอย่างภายในบ้าน เธอทนเห็นความเพิกเฉยของคุณผู้ชายไม่ไหว จนต้องเอ่ยปาก ตั้งแต่เกิดเรื่อง คุณพุฒิพงศ์กับคุณกนกรดาก็ทะเลาะกันตลอดถึงเรื่องราวที่คนใจร้ายนั้นได้กระทำไว้

“โทรตามหมอมารักษาที่นี่สิ”

พุฒิพงศ์รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ความโกรธแค้นที่เพื่อนรักของเขาทำกับภรรยาที่เขารักที่สุด พุฒิพงศ์คงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะทำใจให้ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้

“ค่ะ...แล้วคุณผู้ชายจะไม่ขึ้นไปดูคุณผู้หญิงหน่อยหรือคะ ตอนนี้แววว่าอาการของเธอค่อนข้างหนักนะคะ คุณผู้หญิงเอาแต่ร้องไห้ และไม่ยอมทานอะไรเลยค่ะ คุณผู้ชายไปขอร้องคุณผู้หญิงหน่อยได้ไหมคะ”

แววดาวพยายามจะเสนอแนะทางออก อย่างน้อยอาจจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นกว่าเดิมก็ได้

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยแล้ว เธอก็ไปดูแลแทนฉันแล้วกัน มีอะไรก็ค่อยมาบอกฉัน”

น้ำสีเหลืองอำพันถูกสาดเข้าไปในลำคอทันทีที่พูดจบ สิ่งนี้มันช่วยพุฒิพงศ์ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย

“ค่ะ”

ห้องนอนใหญ่...

“แม่ครับ...นี่ธัญญ์นะครับ...แม่ทานข้าวสักหน่อยนะครับ ธัญญ์ป้อนให้แม่นะครับ”

เด็กน้อยตักข้าวพร้อมจ่อเข้าปากผู้เป็นแม่ แต่ทว่าผู้เป็นแม่กลับนิ่งเฉยน้ำตาไหลพรากตลอดเวลา

“พี่ธาราเช็ดน้ำตาให้แม่หน่อยครับ”

พริษฐ์หันไปสั่งพี่สาวที่นั่งดูอยู่ไม่ห่าง เด็กทั้งสองไม่ยอมไปโรงเรียนมาหลายวัน เหตุผลเพราะห่วงบุพการีอย่างที่สุด

“คุณผู้หญิงคะ...แววโทรหาคุณหมอเรียบร้อยแล้วนะคะ เดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาค่ะ”

แววดาวมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งตอนนี้ซูบผอมใบหน้าซีดเซียว ดวงตาเลื่อนลอยราวกับคนกำลังจมอยู่กับความคิดตลอดเวลา แววดาวคิดว่ากำลังใจคือสิ่งสำคัญจากคนรัก แต่คุณผู้ชายกลับนิ่งเฉยและยังคงระแวงแคลงใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ความบอบช้ำทางร่างกายมีไม่มาก แต่ความเจ็บปวดในจิตใจต่างหากที่ซ้ำเติมเธอคนนี้

คฤหาสน์หลังใหญ่...

“ถ้าเธอจะไป ก็ไปได้แค่ตัว แต่เธอห้ามเอาลูกของผมไปเด็ดขาดวดี...”

เจนภพตะคอกด้วยน้ำเสียงโกรธขึ้งอย่างที่สุด เมื่อภรรยาที่ตบแต่งและถูกต้องตามกฎหมายที่อยู่ด้วยกันมาสามปี วันนี้มาขอแยกทางกับเขา โดยอ้างเหตุผลว่าเจนภพไม่รักเธอ

“ลูกพึ่งจะครบขวบ...ขอวดีเถอะนะคะคุณพี่...ทรัพย์สมบัติทุกอย่างวดีไม่ขอรับ...ขอแค่ลูกเพียงอย่างเดียว”

นราวดีหญิงสาววัย 26 ปีเอ่ยร้องขอผู้เป็นสามี เธอจะตกลงแต่งงานกับเขา เพราะพ่อแม่ของเธอบอกว่าเธอกับเขาเหมาะสมกันทุกอย่าง ทั้งฐานะและความมีหน้ามีตาทางสังคม ในตอนแรกเธอก็คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่พอแต่งงานได้ไม่นาน เขากลับไม่สนใจเธอ อีกทั้งยังเพ้อเฝ้าคิดถึงแต่แฟนเก่าของเขาอยู่ตลอดเวลา นราวดีพยายามอดทนตั้งท้องลูกคนแรกและคลอดลูกสาวของเธอออกมา ในวันนี้นราวดีจะไม่ขอทนอยู่กับผู้ชายคนนี้อีกต่อไปแล้ว

“แลกกัน...เธอเอาทรัพย์สมบัติไปได้ตามที่เธอต้องการ...แต่ ‘พระพาย’ต้องอยู่กับผม ถึงแม้ผมจะเป็นสามีที่ดีให้คุณไม่ได้ แต่ผมพร้อมที่จะเป็นพ่อที่ดีได้แน่นอน...”

 เจนภพมองบุตรสาวตัวน้อยที่อยู่ในเปลอย่างรักใคร่ เจนภพจะไม่ยอมเสียนางฟ้าตัวน้อยของเขาไปอย่างเด็ดขาด

“ไม่ค่ะ...วดีจะเอาลูกไปด้วย”

นราวดีตั้งใจที่จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศตามพ่อกับแม่ของเธอไป เธออยู่กับเจนภพไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยตบตีเธอเลยสักครั้ง แต่เขาก็ยังไม่หยุดในความมักมากในกามอารมณ์ของตัวเอง กลับทำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“งั้น...เธอก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากบ้านหลังนี้ไป...ไอ่นพ! ”

“ครับนาย”

“อย่าให้คุณผู้หญิงออกจากบ้านหลังนี้ไปได้เด็ดขาด ถ้าแกให้ผู้หญิงออกไปได้ล่ะก็...แกเตรียมหางานทำใหม่ได้เลย”

น้ำเสียงเผด็จการสั่งตรงถึงลูกน้องคนสนิททันที

“ไม่นะคะ...คุณจะทำแบบนี้กับวดีไม่ได้! ถ้าคุณไม่ยอมวดีจะฟ้องหย่าคุณค่ะ...คอยดู!”

นราวดีงัดไม้เด็ดครั้งสุดท้ายเพื่อมาต่อกรกับเขา เธอไม่อาจทนอยู่กับผู้ชายใจร้ายมักมากคนนี้ได้อีกแล้ว แม้แต่วินาทีเดียวก็จะไม่ทน!

“ฟ้องเลย...ถ้าคุณมั่นใจว่าคุณจะทำได้ดีกว่าผม...วดี!”

 แววตาดุดันอาฆาตมาดร้ายสาดไปยังหญิงสาวผู้เป็นภรรยาทันที ถ้าให้เลือกระหว่างลูกกับภรรยา ตอนนี้เขาได้เลือกไปแล้ว และไม่เคยนึกเสียใจ เพราะตัวเขาเองไม่อาจทำได้ อย่างที่ภรรยาเขาต้องการ หัวใจของเขามันไม่ได้อยู่ที่เธอ แต่มันกลับไปอยู่ที่ใครอีกคนหนึ่ง...

ความรู้สึกที่ได้ครอบครองหญิงอันเป็นที่รัก มันควรจะมีความสุขและสะใจที่ได้แก้แค้น แต่ทำไมเจนภพถึงไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย จนกระทั่งบัดนี้ ภาพถ่ายโป๊ะเปลือยของกนกรดาที่ถูกตัดต่อโดยฝีมือของลูกน้องเขา ส่งตรงไปยังสมาร์ทโฟนของพุฒิพงศ์เพื่อนรักเพื่อนแค้นของเขา เพื่อการเอาคืนที่สมบูรณ์แบบและสะใจ แต่ทำไมตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับสิ่งที่ทำเลยสักนิด

“ดะ-ได้โปรด...คุณเจนภพ”

นราวดียกมือไหว้สามีของเธอ เพื่อร้องขอครั้งสุดท้าย

“ไปแต่ตัว...ถ้าวันหนึ่งคุณอยากกลับมาเยี่ยมลูก ผมจะไม่ห้ามหรือกีดกันคุณเลยวดี...”

“ตะ-แต่”

“คุณมีทางเลือกทางเดียว! เท่านั้น!”

......................

เช้าวันหนึ่ง...ห้องนอนใหญ่

“กรี๊ดดดดดด!!!”

เสียงกรีดร้องดังสนั่นทั่วบ้าน จนทำให้เหล่าบรรดาสาวใช้วิ่งกรูเข้ามายังต้นเหตุของเสียง รวมไปถึงเด็กน้อยลูกเจ้าของบ้านเข้ามาอย่างตื่นตระหนกตกใจ

“แม่ครับ!!!”

“คุณผู้หญิง!!!!”

“คุณแม่!!!”

เสียงร้องดังตะโกนโหวกเหวก และตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น ร่างของหญิงสาวนอนจมกองเลือดบนเตียงใหญ่

“จันทร์แรม! แกโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

“แม่ครับ!! ฮือ ฮือ แม่เป็นอะไรครับ...แม่ตื่นมาคุยกับธัญญ์ก่อนครับ...ฮือ ฮือ”

เด็กน้อยโผเข้ากอดร่างของผู้เป็นแม่ร่ำไห้ปานใจจะขาดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“แม่คะ!! แม่! ฮือ ฮือ” เด็กหญิงเขย่าตัวผู้เป็นแม่พร้อมกับน้ำตาหลั่งไหลอาบสองแก้ม

“คุณหนู...ออกมาก่อนนะคะ...พี่เดช! มาเอาตัวคุณหนูออกไปก่อนค่ะพี่!”

 แววดาวจัดแจงเรียกคนขับรถเข้ามาช่วย ภาพที่เห็นน่าเวทนายิ่งนัก ทำไมคุณผู้หญิงถึงคิดสั้นขนาดนี้ แววดาวมองข้อมือของผู้เป็นนายที่ถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะ

“พี่แววคะรถพยาบาลมาแล้วค่ะ...ส่วนคุณผู้ชายยังติดต่อไม่ได้ค่ะ...”

“อืม...เร็วไปช่วยพี่เดชดูคุณหนูด้วย อย่าให้คุณหนูตามไปนะ เดี๋ยวพี่จะไปกับรถพยาบาลเอง และพยายามโทรติดต่อคุณผู้ชายให้ได้นะ...จันทร์แรม”

“ค่ะ”

.....................