ตอนที่ 32 สถานะของลูกหนี้

[อีกด้านหนึ่งของ...รมิตา]

“อีกนานมั้ยคะธัญญ์ที่คุณจะทำงานเสร็จ เจนิสจะต้องเคลียร์เรื่องของเราวันนี้! เดี๋ยวเจนิสจะไปรอคุณที่บ้านค่ะ”

 สายร้อนของรมิตาโทรหาแฟนหนุ่มของเธอทันที อาการของคนเดือดระดับสิบอะไรก็ต้านไม่ไหว

“อืม...งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”

พริษฐ์ดับความร้อนของรมิตาด้วยการทำตามอย่างที่เธอต้องการ เรื่องราวของรมิตาวันนี้พริษฐ์ไม่คิดว่าอารมณ์หึงหวงเธอจะมากถึงเพียงนี้ แต่คนที่เขาอยากจะเคลียร์มากที่สุดกลับไม่ใช่นี่สิใบหน้านวลเนียนโผล่เข้ามาในห้วงคำนึงของเขาทันที ‘สงสัยพริษฐ์จะต้องจัดทบต้นทบดอกกับเธอแล้ว...สาวน้อย’

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

รถสปอร์ตหรูแล่นทะยานด้วยความเร็วสูงก่อนจะเลี้ยวเข้ามายังภายในคฤหาสน์หลังงามที่ประตูอัตโนมัติเปิดไว้รอเรียบร้อยแล้ว...

“คุณหนูคะ...”

แววดาวรีบวิ่งเข้ามารายงานคุณหนูของเธอ เพราะแขกที่ไม่เคยมาปรากฏในบ้านนี้มาก่อน นั้นได้นั่งรอด้วยท่าทีและอารมณ์ที่โกรธขึงอย่างที่สุด

“ครับป้าดาว...เธออยู่ไหนครับ”

“ตรงบาร์เครื่องดื่มค่ะ”

“ครับ”

พริษฐ์เดินตรงปรี่เข้าไปหาคนรัก ซึ่งตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่หน้าบาร์เคาน์เตอร์เครื่องดื่มในมือถือแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันอยู่ภายในนั้น เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวผู้ที่นั่งรอเขาอย่างใจจดใจจ่อหันมามองทันควัน...และยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะถึงตัว ร่างอวบอิ่มโผเข้าหาคนรักพร้อมกับง้างฝ่ามือฟาดลงไปที่ใบหน้าคม…

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือบางกระทบกับเนื้อดังสนั่น!

“ธัญญ์โกหกเจนิสทำไมคะ!”

ตามมาด้วยวาจาร้อนสาดใส่แฟนหนุ่มทันที อกของรมิตาจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว นังผู้หญิงคนนั้นทำให้รมิตาร้อนเป็นไฟ

“อึ้ม...” น้ำเสียงทุ้มกลั้นอารมณ์บางอย่างเอาไว้ มือหนาลูบไปที่ใบหน้าของเขา พร้อมกับหันไปมองแฟนสาวที่ตอนนี้อารมณ์ของเธอเดือดยิ่งกว่าลาวาภูเขาไฟด้วยซ้ำ

“ธัญญ์บอกว่าให้ลูกหนี้อยู่ในเพนท์เฮ้าส์ เจนิสไปดูด้วยตาตัวเองมาแล้วค่ะ...ธัญญ์โกหกเจนิสทำไมคะ...อีนังผู้หญิงคนนั้นมันไม่ใช่ลูกหนี้ธรรมดาของธัญญ์แน่นอน....บอกเจนิสมาสิคะ! ว่าความจริงอีนังนั่นมันเป็นอะไรกับธัญญ์!”

เธอมองเขาด้วยแววตาที่มีเปลวไฟลุกโชนและเจือไปด้วยความเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้น จริงอยู่ที่พริษฐ์นั้นไม่เคยบอกรักรมิตาเลยสักครั้ง มีเพียงคำว่าชอบเท่านั้น แต่รมิตาเข้าใจได้ว่า ไม่นาน พริษฐ์นั้นจะรักเธอและขอเธอแต่งงานในที่สุด...แต่ทว่าตอนนี้รมิตาไม่แน่ใจเสียแล้ว ว่าเธอยังเป็นที่หนึ่งในใจของเขาอยู่หรือเปล่า...

“ก็เป็นลูกหนี้ผม มีอะไรที่ผมตอบไม่ตรงความจริงอีกเจนิส”

 พริษฐ์ตอบกลับเพียงสั้นๆ เขาไม่ได้คิดที่จะปิดบังรมิตาตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เขายังบอกความจริงไม่หมดก็เท่านั้นเอง

“มันใช้หนี้ให้ธัญญ์โดยการที่มันนอนกับธัญญ์ใช่มั้ยคะ แล้วหนี้ของมันเท่าไหร่กันคะ มันถึงฝากเจนิสมาบอกธัญญ์ว่าถ้าเป็นไปได้ให้เจนิสช่วยพูดกับคุณ และมันจะได้เป็นอิสระเร็วๆ”

“เธอบอกคุณแบบนั้นหรือ?”

แทนที่พริษฐ์จะสนใจความรู้สึกของแฟนสาวตัวเอง กลับใส่ใจที่จะถามถึงใครอีกคน

“ธัญญ์คะ!”

“มีอะไรอีกล่ะครับ...ก็คุณไปเจอเธอด้วยตัวเองมาแล้วไม่ใช่หรือ เรื่องทั้งหมดก็เป็นจริงอย่างที่คุณรู้มา จะให้ผมพูดอะไรได้อีกครับ...เอาแบบนี้ล่ะกัน...ผมจะบอกตรงๆ ก็ได้ ว่านันท์นลินเป็น   ลูกสาวของลูกหนี้ผม มีหนี้อยู่สี่สิบล้าน และลูกหนี้ก็ไม่มีเงินมาจ่าย ก็เลยอย่างที่คุณเห็น ลูกสาวของเขาก็เลยใช้หนี้แทนพ่อตัวเอง มีอะไรที่คุณยังไม่เข้าใจอีก...เจนิส!”

น้ำเสียงของเขาเริ่มเข้มขึ้นคล้ายกับเริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจบางอย่าง ‘ต้องการให้หนี้หมดเร็วๆ เธอก็ต้องบริการฉันทั้งวันทั้งคืนแหละ...สาวน้อย!’

          “ทำไมธัญญ์ไม่ให้มันใช้หนี้วิธีอื่นคะ...ทำไมต้องให้มันนอนกับธัญญ์ด้วย...แล้วเจนิสล่ะคะธัญญ์...คุณเอาเจนิสไปไว้ที่ไหน...ธัญญ์เคยคิดมั้ยคะว่าเจนิสจะรู้สึกยังไง...เจนิสเป็นแฟนของคุณนะคะธัญญ์...”

          “เรื่องทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว...และอีกอย่างเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องระหว่างผมกับพ่อของนันท์นลิน...และคุณเองก็ไม่จำเป็นจะต้องรู้ครับ...ผมขอไม่อธิบายจุดนี้ล่ะกัน...”

          “หมายความว่ายังไงคะธัญญ์...คุณจะบอกว่าไม่ให้ เจนิสสนใจเรื่องนี้น่ะเหรอคะ...คุณนอนกับมัน...แล้วคิดเหรอคะว่าคุณจะไม่ได้คิดอะไรกับมัน...บอกเจนิสมาสิคะ ว่าคุณจะไม่คิดอะไรกับมัน! จริงๆ”

          ริมฝีปากแดงสีสดยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมๆ นัยน์ตาหญิงสาวเต็มไปด้วยความชอกช้ำ รมิตารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ที่มีอะไรกันแล้วและจะไม่รู้สึกอะไร

          “...” พริษฐ์ไม่โต้กลับ เขานิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมา ระหว่างนันท์นลินกับพริษฐ์เป็นแค่เพียงการชดใช้หนี้สินที่มีต่อกันเท่านั้น เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร รู้เพียงแต่ว่าเขายังติดใจ  บทรักของเธอ...นันท์นลินทำให้พริษฐ์ได้ผ่อนคลายและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แต่ถ้าจะเอ่ยถึงความผูกพันทางด้านจิตใจลึกซึ้งล่ะก็ พริษฐ์คิดว่าเขาคงไม่ได้ไปไกลถึงขนาดนั้นอย่างแน่นอน...

          “ธัญญ์เงียบทำไมคะ...หรือธัญญ์ไม่แน่ใจตัวเอง...ธัญญ์จะให้เจนิสวางใจให้คนรักทำแบบนี้ได้ยังไงคะ...ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทนเห็นคนรักนอนกับผู้หญิงอื่นหรอกนะคะ...ธัญญ์ใช้วิธีอื่นก็ได้นี่คะที่จะให้มันใช้หนี้ให้กับธัญญ์”

รมิตาพยายามที่จะหาทางออกให้กับคนรัก ถ้าเธอไม่คิดที่จะกันพริษฐ์ออกจากนังผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ ไม่นานเธอคงจะต้องเสียคนรักไปอย่างแน่นอน ความสวยและความสดใหม่ของนังผู้หญิงคนนั้นมันบอกรมิตาได้เป็นอย่างดีว่า มันไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

          “ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของผมเถอะเจนิส...เพราะเรื่องระหว่างผมกับนันท์นลินมันมีความแค้นเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าคุณไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ล่ะก็...ผมให้เวลาคุณไปทบทวนก็แล้วกัน ว่าคุณจะคบกับผม? หรือเราจะเลิกกัน? ผมไม่ได้บังคับคุณ ผมก็ยังเป็นผมเหมือนเดิม แต่ถ้าจะให้ผมเลิกทำอย่างที่คุณบอกล่ะก็...เรื่องนี้ผมบอกคุณไปแล้ว...”

          “งั้น...ก็แสดงว่าคุณก็ไม่ได้เลือกเจนิสใช่มั้ยคะ...”

หัวใจของรมิตาปวดร้าวอย่างที่สุด เธอคิดเองมาตลอดว่าเขาจะมีใจให้เธอถึงขั้นขอเธอแต่งงานในไม่ช้า แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลย รมิตาเข้าไปไม่ถึงใจของเขาเลยด้วยซ้ำ