ตอนที่ 6 เปิดตัวความแค้น

“ป้าว่าคุณพ่ออาจจะห่วงคุณหนูก็ได้นะคะ อีกอย่างคุณวีร์เองก็อยากจะแต่งงานกับคุณหนูคนสวยของป้าเร็วๆ กลัวใครจะมาแย่งไปหรือเปล่าคะ”

“อุ้ย! ใครจะมาแย่งไปคะ วันๆ พระพายแทบไม่ได้เจอใครเลยค่ะ ไปเรียนกลับบ้าน วนเวียนอยู่แบบนี้ตลอด ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลย คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะป้าน้อย”

“เอาล่ะ ยังไงเสียคุณหนูก็ตามใจคุณพ่อกับคุณวีร์หน่อยล่ะกันนะคะ คุณหนูคือคนที่คุณพ่อและคุณวีร์รักที่สุดค่ะ”

“อืม...ก็ได้ค่ะ พระพายตามใจคุณพ่ออยู่แล้วค่ะ คุณพ่อรักพระพาย และเลี้ยงพระพายมาตลอด ไม่เหมือน...”

ความรู้สึกบางอย่างถูกกลืนเข้าไปในอก นันท์นลินรู้สึกลำคอตีบตันไปหมด เมื่อนึกถึงผู้เป็นแม่ที่ทิ้งเธอไปตั้งแต่เด็ก ‘แม่ไม่รักเธออย่างนั้นหรือ’

“คุณหนู...” กาญจนามองเด็กสาวที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กอย่างเอ็นดู เด็กคนนี้ขาดความรักจากผู้เป็นแม่

“ไม่มีอะไรค่ะป้าน้อย พระพายแค่รู้สึกสงสารตัวเองก็เท่านั้นเองค่ะ ต่อไปถ้าพระพายแต่งงานกับพี่วีร์ พระพายมีลูก...พระพายจะเลี้ยงลูกเองค่ะป้าน้อย...”

ความเจ็บปวดที่สะสมมานาน ตั้งแต่นันท์นลินจำความได้ เธอไม่เคยเห็นหน้าตาของแม่ตัวเองเลยด้วยซ้ำ พ่อบอกเธอว่าแม่ไปอยู่ต่างประเทศ ทิ้งเธอไว้กับพ่อ นันท์นลินก็ไม่คิดที่จะถามต่ออีกเลย

“คุณหนูของป้าน้อยแค่คิดน้อยใจเองค่ะ...จริงๆ แล้วถ้าวันหนึ่งเวลาที่เหมาะสมมาถึง คุณหนูของป้าก็คงจะดีขึ้นนะคะ”

กาญจนาอัดอั้นเหลือเกินกับความลับที่อยู่ในใจของเธอ ความจริงที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณหนูของเธอคิดเลยสักนิด ‘แม่ไม่ได้ทิ้งไปเลยต่างหาก แต่กลับถูกพรากแยกจากกัน และสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อหลอกลูกสาวตัวเอง’

คฤหาสน์หลังงาม...

รถสปอร์ตรุ่นลิมิเต็ดแบรนด์หรูแล่นด้วยความเร็วเลี้ยวเข้าจอดภายในคฤหาสน์หลังใหญ่

ปึ่ง! เสียงประตูถูกปิดเสียงดังสนั่น โดยเจ้าของมิได้สนใจแต่อย่างใด ร่างสูงเดินเข้าไปยังตัวคฤหาสน์ สาวใช้รีบเดินเข้ามาต้อนรับพร้อมกับรับกระเป๋าสัมภาระของผู้เป็นนาย มือหนากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกสองเม็ด เผยเห็นถึงอกกว้างกำยำ

“พี่ธารากลับมาหรือยังป้าจันทร์”

เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยถามสาวใช้ที่เดินมาต้อนรับเขาอยู่ตรงหน้า

“ยังเลยค่ะคุณธัญญ์”

จันทร์แรมตอบคำถามผู้เป็นนาย พร้อมกับมองเสี้ยวหน้าของเจ้านายหนุ่ม ระยะเวลานับ 20 ปีทำให้คุณหนูของเธอเติบโตและเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก จากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ กลับกลายเป็นหนุ่มหล่อร่างสูงใหญ่ ดูภูมิฐานหล่อเหลาคมเข้มราวกับดารานายแบบ แต่มีสิ่งหนึ่งที่จันทร์แรมเห็นและไม่เคยเปลี่ยนไปเลย คือ ร่องรอยของความเจ็บช้ำที่มักจะเผลอแสดงออกมาอย่างชัดเจนในแววตาคมดุของเจ้าตัว

“ทำไมยังไม่กลับมาอีก? ปกติพี่ธาราจะไม่เคยกลับเย็นขนาดนี้ โทรตามหรือยังครับ”

‘พริษฐ์’ ในวัย 30 ปีผ่านร้อนผ่านหนาว เผชิญหน้ากับทุกเหตุการณ์ เขาไม่เคยวางใจกับทุกเหตุการณ์ ไม่อาจมองข้ามเรื่องเล็กน้อยนี้ไปได้

 “โทรแล้วค่ะ...คุณธาราบอกจะไปพบลูกค้าค่ะ แต่อีกไม่นานเธอคงกลับค่ะ...คุณธาราไม่เคยออกไปไหนต่ออยู่แล้วค่ะ ถ้าจะไปเธอจะโทรมาบอกที่บ้านก่อนค่ะ”

จันทร์แรมรู้ถึงเหตุผลนี้ดี เพราะพี่น้องฝาแฝดคู่นี้ไม่เคยมีเพื่อนที่ไหนเลย จะพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ทั้งคู่เรียนต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ และพึ่งกลับมาที่ไทยได้เพียงสามปีเท่านั้น

“อืม...เดี๋ยวผมโทรตามอีกทีละกัน”

พริษฐ์เป็นห่วงพี่สาว เพราะเขารู้ดี ว่าพี่สาวของเขานั้นมีอาการของโรคแพนิค (Panic Disorder) คือมักจะตื่นกลัวหรือหวั่นวิตกกังวล สาเหตุมาจากเหตุการณ์ในอดีต พรินทร์ช็อคที่สูญเสียผู้เป็นแม่ อีกทั้งพ่อยังไม่สนใจใยดี กลับทอดทิ้งทั้งเขาและพี่สาวเอาไว้ให้อยู่ตามลำพัง เหตุการณ์อันเลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันส่งผลต่อสภาพจิตใจของเขาและพี่สาวเป็นอย่างมาก

“พี่มาแล้วค่ะ ไม่ต้องโทรหรอกธัญญ์”

เสียงของพี่สาวฝาแฝดโผล่ขึ้นแทรกทันควัน วันนี้พรินทร์ออกไปพบลูกค้าของบริษัท

“ทำไมพี่ธารากลับช้าล่ะครับ”

พริษฐ์มองผู้เป็นพี่สาวด้วยแววตาเผยประกายความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน

 “อืม...ก็เรื่องที่ธัญญ์บอกให้พี่ไปติดต่อนั่นแหละ ตอนนี้ทุกอย่างสำเร็จเรียบร้อย ทางทนายแจ้งมาว่าถ้าเราพร้อมเมื่อไหร่ ก็ดำเนินการได้เลย”

พรินทร์และน้องชายเฝ้ารอเวลานี้มานานแสนนาน การทวงคืนความสุขในชีวิตที่หายไปตลอดระยะเวลา 20 ปีของเธอนั้น มันถึงเวลาแล้ว

“งั้น...พรุ่งนี้ผมจะให้เลขาของผมจัดการ และผมจะไปเจอนายเจนภพด้วยตัวเอง”

ความแค้นที่สะสมมานานนับ 20 ปีไม่เคยลดน้อยลงเลย มันกลับเพิ่มทวีคูณยิ่งขึ้น พริษฐ์อดทนรออย่างใจเย็น เพื่อให้วันนี้มาถึง ต่อไปนี้ชีวิตของพริษฐ์อุทิศให้กับการแก้แค้นเอาคืนกับนายเจนภพเท่านั้น!

“ตอนนี้นายเจนภพไม่เหลืออะไรสักอย่าง บริษัทปรียากรไพศาล พี่ส่งคนของเราไปกว้านซื้อหุ้น ตอนนี้เราถือหุ้นบริษัทนี้สูงถึง 70 เปอร์เซ็นต์ นายเจนภพพยายามหาเงินมาปิดหนี้สินของตัวเองโดยการกู้ยืมเงินกับทางคนของเราที่ส่งไปจัดการเรื่องนี้โดยเฉพาะบ้านของนายเจนภพตอนนี้ก็จะถูกเรายึด เพราะนายเจนภพขาดส่งมาหกเดือนแล้ว เพราะฉะนั้นนายเจนภพจะไม่เหลือทางไหนอีกแล้วที่จะพยุงบริษัทของตัวเองไว้ได้อีก”

พรินทร์เก็บข้อมูลและรายละเอียดมาพอสมควร เธอตามสืบรายละเอียดต่างๆ และวางแผนร่วมกับน้องชายของเธอมานาน

“เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเองครับ”

เพลิงโทสะเจิดจ้าในนัยน์ตาคู่นั้น สิ่งที่นายเจนภพทำไว้นั้นมันเลวร้ายเกินกว่าที่จะให้อภัย แม่ของเขาจากไปเพราะการกระทำของนายเจนภพ อีกทั้งผู้เป็นพ่อก็ได้แต่เศร้าเสียใจและโทษตัวเอง ดื่มเหล้าเมามายธุรกิจบริษัทเกือบล้มละลาย แต่ยังดีที่ทนายความประจำตระกูลของเขาได้เข้ามาช่วยเหลือในเวลาที่คับขัน ประคับประคองทุกอย่างจนสามารถไปต่อได้ จนเขาและพี่สาวเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่นานต่อมาพ่อของเขาก็มาจากไปอีกคนด้วยการทำอัตวินิบาตกรรมตนเอง ทำให้เขาและพี่สาวเสียใจเป็นอย่างมาก และสิ่งนี้เองมันเหมือนกับการตอกตรึงความเจ็บปวดให้ดำดิ่งลงไปอีกครั้ง

“แต่พรุ่งนี้...เป็นวันครบรอบการจากไปของแม่นะธัญญ์ พี่จะไปใส่บาตรและไปเคารพหลุมศพของแม่นะ ปกติเราจะไปพร้อมกัน...พี่ว่าเลื่อนออกไปก่อนก็ได้นะ”

ร่องรอยความเจ็บช้ำทุกๆ นาทีนั้นมันยังวนเวียนอยู่รอบตัว พรินทร์ตลอดเวลา พรินทร์ไม่เคยห้ามการกระทำของน้องชายเธอเลย ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเธอกับน้องชายก็คงไม่ต่างกัน เธอมองน้องชายก็เหมือนกับการยืนมองตัวเอง

“พี่ธาราไปก่อนครับ ผมตั้งใจให้เป็นวันครบรอบของคุณแม่ครับ วันพรุ่งนี้คุณแม่จะได้รับรู้ว่าพวกเรากำลังเอาคืนให้คุณแม่แล้วครับ”

แววตาคมกริบของเขาดูโหดเหี้ยมกว่าเดิม ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดยั้งพริษฐ์ได้อีกแล้ว...