ตอนที่ 7 กฎแห่งกรรมเริ่มทำงาน

คฤหาสน์หลังใหญ่...

          “พ่อคิดว่าลูกต้องทบทวนเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งนะ ตอนนี้เจนภพกำลังจะล้มละลายแล้ว ขืนลูกแต่งงานไป ครอบครัวและบริษัทของเราอาจได้รับความเดือดร้อนไปด้วยนะวีร์”

          “แต่ผมรักพระพายครับพ่อ เราจะแต่งงานกัน เรื่องของคุณอาเจนภพไม่ได้เกี่ยวกับพระพายเลยครับ”

กวินกานต์พยายามอธิบายกับผู้เป็นพ่อให้เข้าใจคนรักของตัวเอง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ กวินกานต์จะไม่ยอมเลิกกับนันท์นลินเด็ดขาด

          “บริษัทของเราไม่ได้มีแค่พ่อกับลูกนะวีร์ มันยังมีหุ้นส่วนคนอื่นอีก เพราะฉะนั้นขืนลูกยังยืนยันที่จะดื้อดึงอีกล่ะก็ พ่อคงถอดลูกออกจากว่าที่ประธานคนใหม่แล้ว”

          “เรื่องนี้ผมเองพึ่งทราบเรื่อง ขอผมตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเองก่อนนะครับพ่อ บางทีข้อมูลที่พ่อได้รับมาอาจจะไม่ตรงก็ได้ครับ”

          “อืม...ก็ได้...ถ้าลูกอยากจะเห็นด้วยตาของตัวเอง พ่อให้เวลาลูกสามวัน ไปสืบเรื่องนี้ และลูกก็จะได้ตาสว่างเสียที ลูกไม่ได้แต่งงานกับหนูพระพาย พ่อก็มีคนที่จะแทนที่หนูพระพายให้ลูกแล้วเอาเป็นว่าลูกไปจัดการเรื่องที่ลูกขอไว้เถอะ พ่อให้โอกาสลูก”

          “ขอบคุณครับ...คุณพ่อ”

กวินกานต์จะต้องเริ่มต้นจากสิ่งไหนก่อนดี เขากับคนรักรู้จักกันมานานหลายปี เขาไม่เคยรู้ถึงฐานะทางการเงินครอบครัวของเธอเลยสักที แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม กวินกานต์ก็ยังมั่นใจในความรักของเขาและเธอ จะผ่านพ้นอุปสรรคทุกอย่างไปได้อย่างแน่นอน...

....................

          “วันนี้ลูกสาวพ่อไม่ไปเที่ยวไหนหรือ”

          “ไม่ค่ะ...วันนี้พระพายอยากพักผ่อนค่ะคุณพ่อ พี่วีร์ก็นัดพระพายไว้เหมือนกันค่ะ แต่พระพายอยากนอนพักผ่อนจริงๆ ค่ะวันนี้”

หญิงสาวอยู่ในชุดลำลองเสื้อตัวโปร่งกับกางเกงขาสั้นเผยเรียวขาสวยเนียนใสตามวัย ความสวยสะพรั่งของวัยสาว

          “อืม...แล้วพี่วีร์ไม่งอนเอาเหรอลูก ที่ไปปฏิเสธพี่เขาแบบนั้น...ระวังนะพี่วีร์ของลูกจะเบื่อและหนีไปชอบคนอื่นนะ”

          “ไม่หรอกค่ะคุณพ่อ พี่วีร์รักพระพาย เราคบกันมาหลายปีแล้วค่ะ ถ้าพี่วีร์จะมีหญิงอื่น ก็คงจะมีไปนานแล้วค่ะ พระพายไม่กลัวหรอกค่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ”

นันท์นลินรักผู้ชายคนนี้ รักในความเสมอต้นเสมอปลายของเขามาตลอด เธอสบายใจที่สุดที่คบเขา กวินกานต์ไม่เคยบังคับเธอ ปล่อยเธออย่างอิสระ ไม่คอยตามหึงหวงเธอเลยสักครั้ง แต่จะคอยเฝ้ามองดูเธออยู่ห่างๆ ตลอดเวลา นั่นจึงเป็นสิ่งที่เธอมั่นใจเขาอย่างที่สุด

          “พี่วีร์ของลูกเป็นคนดี สามารถดูแลลูกของพ่อได้ ใจจริงพ่ออยากให้ลูกทั้งสองแต่งงานกันเลยด้วยซ้ำ ไม่ต้องรอให้ลูกเรียนจบ พ่อว่ามันไม่ได้มีผลอะไรเกี่ยวกับการเรียนของลูกเลย ลูกแต่งงานมีครอบครัวไป ลูกก็เป็นแม่บ้านให้กับพี่เขา และคงไม่ได้ทำงาน พ่อคิดว่าลูกลองทบทวนเรื่องนี้อีกทีก็ได้นะ...พระพาย”

เจตนาของเจนภพตอนนี้ก็คือ เขาต้องการที่จะให้ฐานะทางครอบครัวของว่าที่ลูกเขยของเขาคอยช่วยพยุงบริษัทและหนี้สินมากมายที่มันรุมเร้าเขาเสียจนสางไม่ออกแล้ว เจนภพไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้ด้วยซ้ำ ความประมาทในการทำธุรกิจของตัวเองมันทำให้เขาพลาดพลั้งอย่างหนัก เรื่องนี้บุตรสาวของเขาไม่มีวันที่จะได้รับรู้เลย ความรักที่มีให้กับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขานั้นมีมากมายเหลือเกิน ถึงแม้เขาจะลำบากขนาดไหน เขาไม่อาจยอมให้ลูกสาวสุดที่รักลำบากด้วยอย่างแน่นอน

          “ไว้พระพายค่อยคิดอีกทีแล้วกันนะคะคุณพ่อ ทำไมคุณพ่อถึงรีบให้พระพายแต่งงานเร็วๆ คะ พระพายยังอยากจะอยู่กับคุณพ่อนะคะ...เอ...หรือว่าคุณพ่อจะมีสาวคนใหม่เข้ามาในบ้านคะเนี่ย”

นันท์นลินอายุ 21ปี ตลอดระยะเวลานี้เธอไม่เคยเห็นพ่อของเธอ จะพาผู้หญิงเข้ามาในบ้านเลยสักครั้ง เธอรู้ว่าพ่อห่วงความรู้สึกของเธอมากแค่ไหน พ่อไม่อยากให้เธอเสียใจ แต่สำหรับนันท์นลินแล้ว เธออยากให้พ่อเปิดใจรับคนใหม่เข้ามา อยากให้พ่อมีคนคอยดูแลในปั้นปลายชีวิตของพ่อ และอยากให้พ่อมีความสุข

          ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูบานใหญ่ถูกเคาะโดยสาวใช้ เพื่อส่งสัญญาณขออนุญาตแก่ผู้เป็นนาย

          “นายท่านคะ...พอดีมีแขกมาขอพบค่ะ...เขาแจ้งว่าเป็นคนของบริษัท...เอ่อ...บริษัทปรียากรไพศาลค่ะ...ตอนนี้เขารออยู่ข้างนอกค่ะ”

สาวใช้รายงานผู้เป็นนาย เธอรู้ว่าชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ด้านนอกไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทอย่างที่กล่าวอ้าง แต่คงมีเหตุการณ์ความเข้าใจผิดเกิดขึ้นอย่างแน่นอน...เจ้าของบริษัทคือคุณเจนภพ ชายที่กล่าวอ้างนั้นจะเป็นเจ้าของได้อย่างไรกัน

          “อะ-อะไรนะ! ใครมันกล้าแอบอ้างบริษัทของฉันกัน!”

          “ไม่ทราบค่ะ เขาบอกมาแบบนี้ค่ะ ดิฉันก็เลยมาเรียนนายท่านให้ทราบก่อนค่ะ”

          “งั้นให้มันเข้ามา...เอ่อ...พระพายออกไปก่อนเถอะลูก เดี๋ยวพ่อขอจัดการธุระก่อน”

เจนภพหันมาบอกลูกสาว เขาไม่อยากให้ลูกสาวของเขาต้องมารับรู้เรื่องราวเหล่านี้ ไม่ว่าคนที่แอบอ้างคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม

          “ค่ะคุณพ่อ...”

“แกเป็นใคร!! กล้าดียังไงมาแอบอ้างว่าบริษัทปรียากรไพศาลเป็นของแก!”

เจนภพตะคอกออกไปอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อปรากฎร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ของเขา

          “มองผมดีๆ สิ! แล้วคุณก็จะรู้ว่าผมเป็นใคร!”

พริษฐ์เอ่ยประโยคสั้นๆ น้ำเสียงของเขาแฝงความเคร่งขรึมน่าเกรงขามเอาไว้ เวลาความสุขของนายเจนภพจบลงแล้ว วันนี้คือวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่เขา พริษฐ์มาทวงคืนทุกอย่างในระยะเวลา 20 ปีที่หายไปกลับคืน

          “ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร...นี่มันบ้านของฉัน และบริษัทที่แกกล่าวอ้างนั้น มันเป็นบริษัทของฉัน แกต้องการอะไร! ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น และรีดไถล่ะก็ รีบออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะให้ลูกน้องของฉันโยนแกออกไป!”

          เจนภพชี้นิ้วไปที่เจ้าของร่างสูงใหญ่นั้นอย่างมีอำนาจ เขาไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระเหล่านี้

          “บ้านของคุณงั้นหรือ! ลองดูนี่หน่อยเป็นไร”

พริษฐ์โยนเอกสารลงตรงหน้าของเจนภพทันที เขาไม่จำเป็นจะต้องรักษาน้ำใจกับชายใจร้ายคนนี้แม้แต่นิดเดียว