บทที่ 6 ไฟรักของสาวน้อย

บทที่ 6

“ว่าไงนะคะ”

ร่างเล็กผุดลุกขึ้นนั่งบนโขดหิน หลังจากได้ยินพสุธาบอกว่าเขากำลังจะไปทำงานที่อื่น

“พี่ต้องไปนะบัว พี่จะเก็บเงินสักก้อนแล้วค่อยกลับมา”

“แต่..แล้วบัวล่ะ”

พสุธาลุกนั่งชันเข่าใช้แขนกำยำโอบเข่าของตัวเองตะแคงหน้าเอี้ยวมองคนร่างเล็ก ส่งยิ้มอ่อนแต่ไม่ถึงดวงตา เอื้อมมือออกไปปัดผมที่โดนลมพัดนำไปทัดใบหู

“บัวต้องไปเรียนต่อไง ไปเรียนที่กรุงเทพ”

“ไม่ บัวไม่เรียน บัวจะอยู่ที่บ้านนี่แล่ะ รอพี่แทน”

“ไม่ได้นะบัว! บัวต้องไปเรียนต่อ นั่นมันอนาคตของบัว”

บุษยาผวาเข้าหาร่างเกร็งของพสุธากอดหัวเข่าของเขาไว้แล้วซบหน้าลงกับท่อนแขนกำยำ เงยมองด้วยดวงตารีคมรื้นน้ำตา หัวใจเด็กหนุ่มสะท้านขึ้นเมื่อเห็น มักเป็นเช่นนี้เสมอ เขาไม่อาจใจแข็งกับเธอได้เลยและคนร่างเล็กตรงหน้าก็รู้ดี เขาลูบหัวบุษยาอย่างรักใคร่

“มันแค่ไม่นานเท่านั้น พอบัวเรียนจบพี่คงเก็บเงินได้สักก้อน จากนั้นเราก็จะแต่งงานกัน ดีไหม”

เธอดันร่างขึ้นจากท่อนแขนของพสุธาทันที ใช้มือปาดน้ำตาทิ้ง ดวงตาคมมีความหวัง เผยรอยยิ้มหวานจนเด็กหนุ่มหัวใจสั่นไหวใช้มือปัดลูกผมออกจากกรอบหน้าเบามือ

“พี่แทนพูดจริงไหม อย่าทำให้บัวดีใจเก้อนะ”

เขายิ้มอ่อนระบายทั่วใบหน้าคมเข้ม สองมือประคองดวงหน้างามไว้ช่วยเธอปาดน้ำตาทิ้ง ดวงตาสีฟ้าจัดกรอกตามองสาวน้อยไปทั่วดวงหน้าดูว่าน้ำตาของเธอหมดไปหรือยัง

“เดี๋ยวบัว!!”

ริมฝีปากกว้างเย้ายวนเผยรอยยิ้มกว้าง กระโดดขึ้นไปบนตัวของพสุธาทันที ใช้น้ำหนักของตัวเองก่ายไปบนร่างของเด็กหนุ่มแล้วโน้มใบหน้าลงจูบ

ลิ้นเล็กค่อยเผยออกแตะโดยรอบปากหนาจนพสุธาถึงกับสะท้านข้างใน มือแกร่งที่เตรียมผลักออกกลับโอบร่างน้อยไว้ลูบไปทั่วแผ่นหลัง

“บัว”

เสียงกระซิบปนกระเส่าทุ้มพร่าดังลอดในลำคอยามเธอฉกริมฝีปากกว้างเย้ายวนลงบนริมฝีปากอุ่นร้อน ผิวนุ่มนิ่มใต้มือสากนวลเนียนชวนสัมผัส ลูบเลยไปยังสะโพกผายปล่อยให้บุษยาส่งลิ้นหยอกล้ออยู่ในโพรงปาก

ใจเขาอัดแน่นร้อนรุ่มด้วยวัยหนุ่มคึกคะนอง แม้เพียรพยายามอยู่ห่างเธอแต่ไม่เคยทำได้ เฝ้าแต่คอยชะเง้อมองหาตลอดเวลา เธอเปรียบดั่งดอกบัวที่เขาอยากถนุถนอมไปตลอดชีวิต

“พี่แทน บัวรักพี่แทน บัวจะรอพี่แทนอยู่ที่นี่นะคะ”

เขาลูบศีรษะเล็กที่ซบดวงหน้างามบนแผงอกกว้าง แก่นกายชายหนุ่มคับตึงเบียดแน่นเสียดสีไปกับลำขาของเด็กสาว

“พี่แทน ทำไมบัวรู้สึกแปลก ๆ คะเวลาเราจูบกัน”

หน้าคมเข้มผงกศีรษะขึ้นมองเมื่อได้ยินคำถามพลางขมวดคิ้วไม่เข้าใจ จนเมื่อเธอดึงมือของเขาลงเบื้องล่าง เด็กหนุ่มถึงกับตะลึงงันรีบชักมือกลับ

“ทำอะไรน่ะบัว!”

หน้าหวานเกยคางบนอกแกร่ง ดวงตารี่ปรือด้วยไฟปรารถนาอย่างเด็กสาวริรัก บุษยาเลียริมฝีปากแห้งผากเผยให้เห็นลิ้นเล็กสีชมพู

“ก็ตรงนั้น บัวรู้สึกเหมือนหน่วง ๆ พี่แทนเป็นอย่างบัวไหมคะ”

หน้าคมแกร่งสีเข้มมองเห็นสีแดงระเรื่อขึ้นแผ่ซ่านไปทั้งลำคอ พยายามผละลุกขึ้นแต่ร่างนุ่มนิ่มยังโถมทับไว้ เธอยืดร่างขึ้นนั่งคร่อม จับมือเขาไปตรงนั้นครางแผ่วเบา

“ทีปิ่นพี่ยังทำเลย เพื่อนบอกว่าพี่เอามือล้วงเข้าไปในกางเกงใน แบบนี้”

เด็กหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อจู่ ๆ มือเล็กจับมือเขาล้วงเข้าไปในกางเกงขาสั้นจนปลายนิ้วสัมผัสกางเกงในผ้าฝ้าย

“บัว”

เสียงทุ้มแหบพร่าสั่นเครือยามเธอจับมือเขาไว้แล้วยกตัวเสียดสี สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นแผ่ซึมออกมาจากกางเกงผ้าฝ้าย

“หยุดนะ!!”

ร่างแกร่งรีบดึงมือกลับ ผลักร่างเล็กออกแล้วลุกขึ้นยืน ส่งร่างสูงยืนค้ำตัวเธอไว้ ทรวงอกเด็กหนุ่มร้อนดั่งไฟเผา ยังส่วนล่างที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีก

“ถ้าขืนทำแบบนี้อีกพี่จะไม่พูดด้วยอีกเลย”

ร่างแกร่งรีบหันหลังเดินลงจากโขดหิน ป่านนี้แม่พรพิศคงก่นด่าเขาไปแล้วที่กลับบ้านช้า และยังพาคุณบุษยาเถลไถลอีกด้วย

บุษยาหน้าจ๋อยลงก่อนลุกขึ้นเดินตามร่างสูง ใจเด็กสาวเพียงต้องการรู้ว่ามือของพี่แทนให้ความรู้สึกเช่นไร มันจะเหมือนในนิยายที่เธออ่านมาหรือไม่ ยามพระเอกจับตรงเนินเนื้อของนางเอก

แต่งงาน! พี่แทนพูดว่าเขาจะเก็บเงินสักก้อนแล้วกลับมาแต่งงานกับเธอ

คนร่างเล็กค่อยยิ้มออกมาได้อีกครั้ง วิ่งไปหาพสุธาด้วยใจตั้งมั่น เธอจะเป็นภรรยาที่ดี เธอจะรักและดูแลพี่แทนของเธอตลอดไป