LOGINShare
บทที่ 21 บอสน่ากลัวมาก
Last Updated:
2024-11-22 17:04:30บทที่ 21
เวลาเดิมในทุกเช้าของสาวร่างผอมบางต้องจอดรถที่ลานจอดรถของพนักงานเป็นประจำ และเดินเข้าประตู แต่วันนี้บุษยาเลี่ยงมาให้เร็วขึ้น
ขณะที่กำลังเดินออกจากลานจอดรถเพื่อตรงไปยังประตูใจยังรู้สึกเสียววาบหวาดหวั่น ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเจอพสุธา หากแต่เธอยังไม่พร้อม และยิ่งตัวเขาเองดูเปลี่ยนแปลงอย่างมากคล้ายคนแปลกหน้า เธอยิ่งไม่ต้องการพบเขา ต้องไม่ใช่เธอลักษณะนี้
บุษยาเดินเข้าไปยังห้องเก็บของของแผนกครัวเพื่อเก็บกระเป๋าและสวมผ้ากันเปื้อน ภาพชายหนุ่มร่างใหญ่โตนั่งจ้องเธอไม่วางตา ลักษณะราศีคนรวยจับไปทั่วตัว ทั้งยังดูแข็งกระด้าง เย็นชา
เขาไม่ใช่พี่แทนคนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว
สังเกตข้างกายเขามีผู้หญิงชาวต่างชาติคนเดิมนั่งประกบข้าง แต่เธอก็รู้เพียงแค่นั้นเพราะนัยน์ตาสีฟ้าดึงดูดความสนใจจากเธอไปจนหมด
ขณะที่มือกำลังสาละวนกับงานตรงหน้า เธอต้องเตรียมอบขนมปังชุดใหญ่เช้านี้เพื่อใช้ไปอีกสองวัน พลันนึกขึ้นได้ป้ายชื่อของปานขวัญถูกชายร่างยักษ์ฉกไปแล้ว
บุษยาหยุดเทแป้งลงโถเครื่องนวดแป้งทันที รีบเดินออกไปยังโถงหน้าของแผนกครัวจนกระทั่งเห็นปานขวัญเดินเข้ามา
“ปาน!”
“พี่บัว พอดีเลย ป้ายชื่อของปานล่ะ”
“ปาน พี่ขอโทษด้วย เมื่อวานนี้เกิดเรื่อง ถ้ามีคนมาตามปานไปเรื่องป้ายชื่อ ปานตอบว่าทำหล่นหายได้ไหม”
บุษยากำมือของปานขวัญไว้แน่น ความเย็นของเหงื่อผุดซึมออกมาจากฝ่ามือทำให้ปานขวัญแปลกใจ จ้องหน้าบุษยาเผือดสี
“แต่พี่บัวคะ พี่ไปทำผิดร้ายแรงมาหรือเปล่าคะ”
“ไม่! ไม่เลยปาน เมื่อวานนี้พอพี่เข้าไปในห้อง พี่แค่ไปยืนจ้องหน้าบอสคนใหม่นานไปหน่อยจนโดนหิ้วปีกออกมา”
“งั้นก็ไม่เห็นมีอะไรต้องน่าห่วงนี่คะพี่บัว”
บุษยาบีบมือของปานขวัญแน่นขึ้นอีกพรางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
“พี่กลัวถูกให้ออก ปานก็รู้ว่าพี่ต้องดูแลน้องสาวและป้าที่บ้าน”
ปานขวัญพยักหน้าหงึกหงักทั้งที่ในใจยังสงสัย คนในโรงแรมแทบไม่มีใครรู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของบุษยา ยกเว้นเรื่องมีน้องสาวพิการ
“ก็ได้ค่ะ ปานจะบอกไปว่าทำหล่นตรงโถงทางเดิน”
“ขอบใจมากจ๊ะ พี่จะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย แล้วพี่จะตอบแทนน้องเมื่อมีโอกาสนะ งั้นพี่ขอตัวทำงานก่อนนะ”
ปานขวัญยังทำหน้าฉงนก่อนยักไหล่เดินเข้าไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายสำหรับทำงาน จนกระทั่งเข้าช่วงบ่ายแก่ขณะที่ปานขวัญกำลังเดินออกจากห้องน้ำของพนักงานด้านหลัง เห็นใบหน้าของหัวหน้าแผนกดูตื่นตระหนกเดินเข้ามาหา
“ปาน ไปทำเรื่องอะไรมาหรือเปล่า”
เธอสะดุ้งโหย่ง
“เปล่าค่ะ”
“ข้างบนเรียกหา ขึ้นไปชั้นผู้บริหารนะ”
ปานขวัญทำหน้าหวาดหวั่นเล็กน้อยแล้วจึงเดินไปยังลิฟต์ของพนักงานด้านหลังเพื่อขึ้นไปชั้นผู้บริหาร
ติ๊ง!
เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ร่างเล็กบางของปานขวัญจึงเดินตรงไปยังโถงแต่ไม่เห็นใครนอกจากชายร่างยักษ์ยืนหน้าถมึงทึงที่มักเห็นอยู่ข้างกายบอสคนใหม่ แผ่นหลังเสียวสะท้าน อาการหวาดหวั่นกลายเป็นหวาดกลัว ได้แต่ภาวนาในใจ
อย่าทำให้พี่บัวผิดหวังนะไอ้ปาน
บุษยาสะพายกระเป๋าเตรียมตัวกลับเร็วหน่อยเนื่องจากนัดทนายไว้ช่วงเย็น ถ้าขืนเธอไปช้ายิ่งกลับบ้านช้าไปอีก เธอยกนาฬิกาขึ้นดูเกือบบ่ายสี่โมงแล้ว ตอกบัตรออกแล้วเดินออกจากประตู มือเย็นเฉียบของปานขวัญฉุดเธอไว้
“เป็นอะไรน่ะปาน ใครทำอะไร”
บุษยามองหน้าปานขวัญคล้ายร้องไห้แต่ก็ไม่ เนื้อตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว ยกมือขึ้นลูบต้นแขนของปานขวัญปลอบประโลมรอให้เด็กสาวค่อยยังชั่วขึ้นเสียก่อน
“ไปนั่งก่อนไหม แล้วค่อยเล่าให้พี่ฟัง”
“ม่ะ ไม่ต้องค่ะ พี่บัว หนูขอโทษนะคะ”
แผ่นหลังของบุษยาเหยียดตึง มือที่ลูบปานขวัญอยู่หยุดชะงัก จ้องมองเด็กสาวกำลังขบริมฝีปากห้ามอาการสั่นระริก
“ปานบอกพวกเขาไปแล้วใช่ไหม”
ปานขวัญทำได้แค่พยักหน้าเร็ว ๆ
“ปานกลัว ปานขอโทษ”
บุษยาโอบเด็กสาวไว้ลูบแผ่นหลังปลอบใจทั้งที่ตัวเองก็กำลังใจเสีย ร่างของปานขวัญสั่นเล็กน้อยแต่ดีขึ้น เด็กสาวดึงตัวออกมาจากอ้อมกอดบุษยาเอ่ยเตือนด้วยเสียงที่ยังสั่น
“พะ พี่บัวระวังตัวด้วยนะคะ นะ หนูว่าบอสเราไม่ใช่คนธรรมดา”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อได้ฟังแต่ไม่ทันได้ถามอะไรต่อเพราะต้องรีบออกไปหาทนาย บุษยาบีบมือของปานขวัญอีกครั้ง
“พี่ขอโทษปานอีกครั้ง แล้วยังไงพี่จะตอบแทนที่ปานพยายามช่วยพี่ แต่ตอนนี้พี่ต้องไปก่อน พี่มีนัด แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
ปานขวัญมองตามร่างผอบบางของบุษยา เนื้อตัวยังสะท้านเมื่อนึกภาพนัยน์ตาสีฟ้าโกรธจัดจนเธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะกระโดดเข้ามาทำร้าย แต่ไม่เลย บอสใหญ่เพียงนั่งนิ่ง จ้องเธอด้วยดวงตาคู่นั้น เพียงเท่านั้นเธอก็พลันทรุดเข่าลงแล้วเล่าทุกสิ่งออกมาจนหมด
พี่บัว บอสน่ากลัวมาก พี่บัวต้องระวังตัวให้ดีนะคะ
Latest chapter
หนี้รักนายหัว บทพิเศษ
บทพิเศษบอดี้การ์ดร่างยักษ์และนายสาวบ้านจรัญทัดทองนอนเอนกายบนเตียงใหญ่ ปีนี้เขาอายุปาไปเกือบจะสี่สิบห้า เคยมีลูกมีเมียมาก่อนและไม่ไว้ใจใครมือคีบบุหรี่สูดอัดเข้าปอดก่อนพ่นควันขาวเป็นทาง มองไปยังด้านข้างสาวใหญ่อวบอิ่มหน้าตาคมสวยร่ำรวยของเมืองใครจะรู้ว่าแท้จริงเธอไม่ได้ช่ำชองอย่างที่คาดไว้แม้แต่น้อย ออกไร้เดียงสาด้วยซ้ำ เมื่อคืนตอนที่ชำแรกครั้งแรกเขารู้ได้เลยว่าเธอแทบไม่เคยได้ใช้งานถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนแรกยิ้มกวนอารมณ์อย่างที่พสุธาชอบแซวผุดขึ้นมุมปากหนา ไม่น่าเชื่อว่าทั้งเขาและเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเมื่อคืนเพราะความเมาจากงานแต่งของนายหัวพสุธาร่างผิวเข้มจากการตากแดดดึงร่างอวบอิ่มเข้ามาแนบกายพร้อมกับพ่นควันยาว เขานอนอยู่ในห้องพักโรงแรมนายหัวโดยที่สาวลูกเจ้าของบริษัทดังของท้องถิ่นแนบกายเขาจะรออีกสักหน่อยเพื่อปลุกเธอมาต่อสักรอบ อันที่จริงถ้าระยะยาวเลยจะดีมาก เขาชอบหุ่นแสนทรมานใจ เสียงใสหวีดร้องขณะที่ขยับบนร่างเขา เธอปลดปล่อยอารมณ์ได้สวยงามและไม่เสแสร้ง“อือ”เสียงครางแผ่วเบาลอดออกมาจากลำคอเมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนขยับกาย เขาจ้องมองดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเขาโน้มตัวใกล้ และเขาเห็นว
หนี้รักนายหัว บทที่ 49** NCจบบริบูรณ์
บทที่ 49**จบเปรี้ยง! ซ่า! ซ่า!บุษยารีบวิ่งไปปิดประตูหน้าต่างช่วยป้าพรพิศในชั้นล่างก่อนวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไล่ปิดตามห้องพสุธาหายไปเกือบอาทิตย์แล้วนับจากวันที่เขาตกน้ำ หน้าหวานคมขุ่นมัว แค่จะง้อเธอยังทำไม่ได้เลยปัง! ปัง!มือเล็กกระแทกหน้าต่างปิดอย่างแรกทีละบานกระทั่งมาถึงห้องนอนของเธอ บุษยาไล่ปิดหน้าต่างไม้ แต่พอถึงบานข้างโต๊ะเขียนหนังสือมือเรียวชะงักไปท่ามกลางสายฝนพัดกระหน่ำจนขาวโพลน ชานบ้านพักหลังเล็กกลับมีผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำยืนอยู่ ลมกรรโชกแรงจนพัดร่างของเขาเปียกปอน ปากเย้ายวนเม้มแน่นกระแทกบานหน้าต่างปัง!!ภาพร่างสูงใหญ่ยังติดตาจนเธอสะท้านถึงข้างในทรวง อาการเจ็บแปลบที่เป็นมาเกือบสิบวันมลายหายไป ตอนนี้หัวใจดวงน้อยกลับเต้นถี่รัวด้วยความตื่นเต้นเธอหันหลังให้หน้าต่างบานนั้น เสียงลมและฝนยังสาดซัดกระทบหน้าต่างเสียงดังสนั่นจนเธอต้องหันตัวกลับไป มองร่องกลางหน้าต่างบานไม้ของบ้านหลังนี้ที่สร้างมานานนับหลายสิบปีก่อนเธอจะเกิดความเก่าแก่ร่องรอยไม้ซีดจาง ที่จับหน้าต่างทำจากเหล็กสลักลายเก่าขึ้นสนิทเล็กน้อยแต่ยังใช้งานได้ดี ตอนที่ยังเด็กเตี้ยกว่านี้ เธอต้องปีนเก้าอี้เพื่อจับด้ามหน้
หนี้รักนายหัว บทที่ 48 ถ้าเขายอมง้อเธออีกสักหน่อย
บทที่ 48“แม่ครับ”“อ้าวแทน มาทำอะไร ต้องพาหนูบัวไปโรงพักเหรอ”“เปล่าครับ นี่ขนมที่บัวชอบ”พรพิศยื่นมือออกไปรับถุงขนมแล้วเปิดดูก่อนจะยิ้มออกมา“มีแต่ของชอบ รู้ใจคุณบัวเสียจริงลูกแม่”“แล้วบัวล่ะครับ”พรพิศวางถุงขนมลงบนโต๊ะในครัวแล้วพยักหน้าไปยังทิศทางที่เห็นร่างบอบบางเดินออกไป“โน้น อยู่แพหอย”พรพิศพูดไม่ทันจบประโยคร่างสูงใหญ่ของลูกชายพลันก้าวลงจากพื้นห้องครัววิ่งแกมเดินไปยังแพหอยกลางน้ำรอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนหุบลงเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกไปไกลมากแล้ว หวนนึกถึงเรื่องที่คุยกับคุณปู่ของพสุธาเมื่อวานนี้วิลเลี่ยมพ่อของพสุธาเสียชีวิตลงไม่นานนักหลังจากที่เธอจากมาด้วยอุบัติเหตุพร้อมพ่อกับแม่ของวิลเลี่ยมด้วยเช่นกัน เธอไม่เคยบอกสาเหตุที่เธอทิ้งพ่อของพสุธามา แต่เธอเล่าให้ปู่ของเขาฟังวันที่วิลเลี่ยมพาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น พ่อกับแม่ของวิล เลี่ยมไม่พอใจมากถึงขั้นโต้เถียงรุนแรงและลงไม้ลงมือ ไหล่พรพิศสั่นเล็กน้อยเมื่อนึกภาพอดีตของคืนเลวร้าย วิลเลี่ยมถูกส่งตัวไปทำแผลในโรงพยาบาลซึ่งต้องทิ้งเธอไว้ที่บ้านกับแม่ของวิลเลี่ยมชนชั้นสูงอย่างบ้านแบล็ครับไม่ได้ที่ลูกชายเพียงคนเดียวมีภรรยาคนละฐานะกัน ต
หนี้รักนายหัว บทที่ 47 ใจพสุธา
บทที่ 47กว่าจะได้กลับบ้านอีกครั้งบุษยาและบุหลันเองเพลียเต็มทน ต้องไปให้ปากคำที่กองกำกับการประจำอำเภอเพราะถนนเส้นนั้นเป็นเขตของอีกอำเภอทำให้เสียเวลาเดินทาง“คุณบัว คุณบุหลัน!!”ป้าพรพิศตาโตตกใจเมื่อเห็นคุณหนูทั้งสองสภาพไม่น่าดูนัก เหลือบตามองลูกชายที่ยังหน้าบึ้งเดินตามมาข้างหลัง“เดี๋ยวผมเล่าให้ครับแม่ แล้วคุณปู่ล่ะครับ”“แม่ทำความสะอาดห้องพักข้างบนให้ท่านขึ้นไปพักผ่อนแล้ว”ป้าพรพิศรีบเข้าไปช่วยเข็นรถของบุหลันแทนบุษยาแล้วพาเลี้ยวเข้าไปด้านหลังปล่อยบุษยาไว้กับพสุธาสาวร่างบางรีบก้าวเท้าขึ้นบนบ้านได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินตามหลังจึงหันไปมอง เห็นคนร่างสูงเดินขึ้นบันไดตามมาด้วย“พี่แทนกลับไปเถอะค่ะ”“พี่จะขึ้นไปหาคุณปู่”บุษยาเม้มปากสะบัดหน้ากลับก่อนแดงซ่านด้วยความอาย เพราะหลงเข้าใจผิดว่าเขาตามง้อเธอ รีบย่ำเท้าเร็วขึ้นแล้วเลี้ยวซ้ายไปยังห้องเล็กผลัก! พสุธาใช้มือทาบยันประตูไว้ได้ทันก่อนที่คนร่างเล็กปิดลงแทรกร่างใหญ่โตเข้าไปโดยที่เธอสู้แรงไม่ได้“พี่แทน!! นี่มันห้องบัว”“แล้วยังไง พี่แค่อยากมาดูห้องเมีย”“บัวไม่ได้เป็นเมียพี่!!”ชายร่างโตไม่โต้เถียงเพียงเดินดูรอบห้องแล้วไปหยุดที่โต๊ะเขียนหน
หนี้รักนายหัว บทที่ 46 บุหลัน
บทที่ 46พรพิศมองตามหลังสองหนุ่ม แม้ว่าเธอไม่รู้เรื่องของลูกชายตัวเองมากนักว่าหายไปไหนกับใครมาหลายปี รู้แค่ว่าเขาน่าจะไปอยู่กับพ่อผู้ให้กำเนิด แต่ชายชราร่างใหญ่ผิวคล้ำคนนี้ไม่ใช่คนรักเก่าของเธอ“สวัสดี ผมวิลเลี่ยมเป็นปู่ของวิล ดูท่าเราอาจต้องคุยกันยาวนะ”“สวัสดีค่ะ”หญิงวัยกลางคนตรงหน้าตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษอย่างที่ชายชราเองก็ไม่อยากจะเชื่อ พรพิศเดินนำชายชราเข้าไปในบ้าน เธอเองก็อยากรู้ใจแทบขาดว่าผู้ชายคนรักเก่าของเธอเป็นอย่างไรบ้าง และเรื่องราวหลังจากที่พสุธาตามหาพวกเขาจนเจอนั่นเป็นอย่างไรเอี๊ยดดด!! โครม!!“โอ๊ย!!”ร่างบอบบางศีรษะโขกกับคอนโซลหน้ารถทันทีที่เกิดอุบัติเหตุ รถคันเล็กของเป็นเอกถูกกระแทกจากการปาดหน้า จนต้องหักพวงมาลัยซ้ายสุดเพื่อให้รถลงไปยังไหล่ทางก่อนจะชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทางบุษยารีบเอี้ยวตัวไปดูน้องสาวที่นั่งด้านเบาะหลังเห็นร่างผอมบางร่วงลงไปกองกับพื้นรถแต่ไม่เป็นอะไรมากกึก! ตึ้ง! หมับ!“ออกมานี่”คนร่างโตคล้ำดำผมหยิกปิดหน้าตาด้วยผ้าคลุมโหม่งสีดำฉุดร่างของบุษยาออกมาจากรถจนร่างบอบบางเอียงถลาเกือบล้มคว่ำ“พี่เอาไงนิ เป็นตากาลักกาลุย หัวเช้าวานยังแลงว่าคนเดียว[1]”“กูรู้?
หนี้รักนายหัว บทที่ 45 สมใจลูกแล้ว
บทที่ 45พสุธานั่งไขว้ห้างบนโซฟาในห้องทำงานกระดิกเท้าอย่างร้อนรน มองคุณปู่ผิวคล้ำใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาเพียงแต่สูงวัยกว่ามากและผมขาวจนเกือบทั้งศีรษะ“ปู่มาไม่บอกล่วงหน้า”“ถ้าฉันบอก ฉันจะเจอแกไหมแทน”เขามองรอยยิ้มกวนประสาทที่อยู่บนหน้าปู่ก่อนเบือนหนีไปยังด้านอื่นเพื่อปกปิดอาการผิดสังเกตของตัวเอง แต่ไม่รอดพ้นสายตาของผู้สูงวัยที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชน“เป็นอะไร! ปกติไม่เป็นแบบนี้”ชายสูงวัยหันไปถามบอดี้การ์ดคนสนิทของหลานชายรอยย่นรอบดวงตาหรี่ลงด้วยความสงสัย ตามปกติพสุธามักสงบนิ่งและควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี“ไม่มีอะไรมากหรอกครับมิสเตอร์แบล็ค แค่อาการอกหัก”“พี่ทัด!!”“ห๊า!!”เสียงตะโกนขึ้นมาพร้อมกันของปู่กับหลานทำทัดทองยิ้มกว้างกว่าเดิมหันไปมองหน้าคนปู่ที่ใบหน้าคงฉงนฉงาย“พูดมาเดี๋ยวนี้เลย ผู้หญิงคนไหนกันปฏิเสธหลานของฉัน”“ฮ่า ฮ่า มิสเตอร์ต้องไม่อยากเชื่อแน่ถ้าเล่าให้ฟัง”“พี่ทัด หุบปากไปเลยดีกว่า”เสียงคำรามกร้าวยิ่งทำให้ทัดทองยิ้มอย่างกับคนบ้า เขาอยากจะให้ไอ้หมอนี้โดนคุณปู่อบรมสั่งสอนเรื่องการทะนุถนอมผู้หญิงเสียหน่อย“โฮะโฮ้ ไอ้เสือนี่ไปทำอีท่าไหนเขาถึงทิ้งไป”เสียงปู่ยังขยี้ไม่หยุดจ้อง
You may also like
