บทที่ 7 นายหัวบัญชร

บทที่ 7

“มากันแล้ว ทำไมช้าอย่างนี้ วันนี้นายหัวกลับมาบ้าน โน้นนั่งหน้าถมึงทึงอยู่บนบ้าน คุณบัวรีบไปเถอะค่ะ”

บุษยาหน้าเจื่อนลง วางถุงปลาบนโต๊ะในครัว รีบเดินแกมวิ่งเข้าสู่ในบ้านกระทั่งถึงห้องนั่งเล่น

ดวงตาหวานคมกวาดตามองพ่อ นายหัวบัญชรเจ้าของฟาร์มหอยนางรม รูปร่างผิวคล้ำดำผมหยิกปากหนา ตัวไม่สูงมากนักแต่ล่ำด้วยกล้ามเนื้อ เธอค่อยจรดฝีเท้าเดินเข้าไปแผ่วเบา

“มานี่บัว”

ตาหวานลอบเหลือบมองแม่ของเธอปทุมวดี ผิวขาวคงเค้าความสวยเมื่อวัยสาวเห็นได้ชัด ยังคงรักษารูปร่างให้อรชร แม่นั่งอยู่ด้านข้างโดยมีแม่น้าอีกคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ถัดไป น้าแขไขรูปร่างหน้าตาสะสวยกว่าแม่ของเธอ ผิวพรรณยังเต่งตึงมีน้ำมีนวล

บุษยามองน้องสาวคนละแม่นั่งอยู่ที่พื้นก้มหน้านิ่ง นึกแปลกใจว่าเหตุใดวันนี้ทุกคนถึงพร้อมใจกันมานั่งกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

ร่างเล็กค่อยคุกเข่าลงแล้วคลานไปนั่งอยู่ตรงข้างลำขาของปทุมวดี เงยหน้าขึ้นประนมมือไหว้พ่อ หน้าตาตื่นเล็กน้อย

บรรยากาศแปลกประหลาดจนบุษยาหวั่นใจ เธอมองเห็นใบหน้าแม่ซีดเผือด นั่งนิ่งเงียบ ส่วนน้องสาวก้มหน้านิ่งกลับมีรอยยิ้มไม่น่ามองนัก

“คิดจะไปเรียนต่อที่ไหน”

จู่ ๆ นายหัวบัญชรก็พูดขึ้น เธอแหงนหน้าเรียวงามส่งน้ำเสียงขลาดกลัว พ่อไม่เคยเลี้ยงดูหรือพูดคุย นาน ๆ ครั้งจึงกลับมาบ้าน ยิ่งทำให้เธอไม่คุ้นเคยคล้ายเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า

“ยังไม่รู้เลยค่ะ”

“ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน ให้เรียนในจังหวัดนี่ล่ะ”

“พ่อ!!”

“คุณคะ!”

ปทุมวดีและบุษยาเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ เธอมองหน้าแม่อย่างขอความช่วยเหลือ

“ทำไมไม่ให้ลูกไปเรียนกรุงเทพ ยายบัวหัวดี ถ้าเรียนสูง ๆ จะได้ไม่ลำบาก”

“ไม่ต้อง!! เรียนไปก็เท่านั้นอีกหน่อยก็มีผัว”

บุษยาหน้าเสีย เธอกำมือชายกางเกงของแม่แน่น มือเรียวของปทุมวดีลูบหลังเธอปรอย ๆ คล้ายปลอบใจ

“พ่อคะ หนูจะยังไม่แต่งงานค่ะ หนูจะเรียนให้จบแล้วทำงาน”

“แกอยู่ที่นี่ล่ะ เรียนในตัวจังหวัดก็พอ พวกอาชีวะหรือจะฝึกอาชีพ อีกหน่อยฉันจะหาสามีให้ ตบแต่งออกไปไม่น้อยหน้าใคร”

“พ่อ!!”

ปทุมวดีรีบบีบแขนเธอทันที ปรามไม่ยอมให้โต้เถียง แม้ว่าสงสารลูกสาวจับใจ แต่ปทุมวดีรู้จักนายหัวบัญชรดี สามีของเธอเป็นคนหัวเก่าและวางผู้หญิงไว้เบื้องล่าง แล้วยิ่งความเป็นผู้ดีเก่าช้ามานานของเมืองยิ่งทำให้นายหัวกลายเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่างเพิ่มขึ้นมาอีก ก้มหน้ากระซิบกับลูกสาว

“แล้วแม่จะปรึกษาพ่อดูอีกทีนะบัว”

บุษยากลั้นน้ำตา แม้ว่าเธอตั้งใจจะรอพี่แทนอยู่ที่บ้าน แต่เธอเองยังอยากมีอนาคตที่ดี เธอไม่ได้อยากอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปตลอดชีวิต ถ้าอีกหน่อยพี่แทนเก็บเงินได้มากพอ ทั้งเขาและเธอจะไปใช้ชีวิตกันที่อื่น เธอจะทำงานเงินเดือนสูง ๆ เพื่อแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่าย

“พ่อไม่ต้องให้พี่บัวไปหรอกค่ะ ให้บุหลันไปดีกว่า พี่บัวเขาเป็นพวกไวไฟ ขืนยอมให้ไปเรียนกรุงเทพ เผลอจะท้องไม่มีพ่อ”

“บุหลัน!!”

บุษยาตกตะลึงหน้าเสีย เรียกชื่อน้องสาวเสียงหลง ทั้งยังโกรธจนร่างสั่นเทิ้มที่ไม่สามารถโต้ตอบน้องสาวได้ต่อหน้าพ่อ ทำเพียงนั่งนิ่งมองไปทางน้องสาวอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“ก็จริงนี่พี่บัว พี่ไม่ต้องแก้ตัวไปหรอก ดูอย่างพี่แทนสิ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปไหนถึงไหนกันแล้ว”

เพียะ!!

ร่างเล็กผวาออกจากการเกาะกุมของปทุมวดี ปราดเข้าไปตบหน้าน้องสาว ใจเด็กสาวขลาดกลัวตื่นตระหนก กลัวพสุธาเป็นฝ่ายถูกทำโทษ

“พี่บัว!!”

“หยุด!! หยุดทั้งสองคน จะบ้าตาย นี่ผมไม่ได้กลับมาบ้านนานขนาดนี้ พวกคุณสองคนไม่อบรมสั่งสอนลูกบ้างเลย”

ร่างสันทัดของนายหัวบัญชรผุดลุกขึ้นทันที ใบหน้าเขียวคล้ำด้วยโทสะ เตรียมผละออกจากบ้านเพื่อกลับเข้าเมือง เขามีเมียอีกคนที่เด็กกว่าสาวกว่า และที่สำคัญยังไม่มีลูกให้กวนใจ แค่เขาเหยียบเข้ามาก็มีเรื่อง

ร่างล่ำดำเดินลงบันไดบ้านแต่ยังได้ยินเสียงพี่น้องสองสาวทะเลาะกันดังลั่น จึงได้แต่ส่ายหน้า พลันฉุกคิดเรื่องเด็กในบ้าน พสุธา ลูกชายของพรพิศ แม่บ้านที่อยู่กับเขามานานตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อ

ป่านนี้คงเป็นหนุ่มฉกรรจ์และรูปหล่อเพราะสายเลือดของชาวต่างชาติ แม้ว่าจะเป็นคนผิวสี แต่ตาสีฟ้าของมันคงทำให้สาว ๆ หลงใหล โดยเฉพาะลูกสาวของเขา

ปัง!!

“กลับเข้าเมือง”

เสียงต่ำอย่างชายวัยกลางคนทั้งแหบพร่าและกังวาลสั่งคนขับรถรู้ใจ เขานั่งนิ่งเงียบขณะที่รถแล่นออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่พลันเหลือบสายตาไปเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงชะลูดผิดไปจากมาตรฐานคนไทย

ดวงตาดำคล้ำอย่างคนสูบบุหรี่จัดหรี่ลงเพ่งพิจารณาไอ้หนุ่มลูกแม่บ้าน ลูกไม่มีพ่อที่นายหัวอย่างเขาส่งเสียเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก จนมันกำลังจะขี้รถบนหลังคา

รอยยิ้มอสูรร้ายปรากฎบนใบหน้านายหัวชื่อดังแห่งเมืองนี้ เขาทำมาแล้วหลายอย่างและหนทางที่จะให้เด็กหนุ่มหายไปจากหมู่บ้านอย่างไร้ร่องรอยมีเพียงอย่างเดียว