ทวงบุญคุณ(3)

“คุณพยาบาลได้ยินที่เรื่องเมื่อกี้แล้วใช่ไหม” คนไข้เข้าเรื่องเพราะอยากระบาย

“ค่ะ ฉันได้ยิน”

“ทำอย่างไร ผมถึงจะหยุดทุกอย่างได้” น้ำตาคลอแก็ม ที่เหี่ยวย่น ซีดเซียว

“เราไม่สามารถจัดการทุกเรื่อง ที่เกิดขึ้นในชีวิตเราได้ ถึงคุณจะไม่เป็นแบบนี้ คุณก็ไม่สามารถทำทุกอย่างให้เป็นอย่างใจหวังได้ ถ้าหยุดไม่ได้ ก็ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามกรรมของมัน บางที มันอาจจะไม่ได้เลวร้าย อย่างที่คุณคิดไว้ก็ได้ค่ะ” พยาบาลสาวผู้เรียนจิตวิทยามาพูดด้วยรอยยิ้ม

“กินยาแล้ว ค่อยๆปล่อยวาง หลับตาเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาค่ะ”

กำลังในการที่อยากจะมีชีวิตอยู่ ลดน้อยลงไปทุกวัน โชคดีที่ทุกครั้งที่ท้อ เขายังมีคนที่คอยรับฟัง และพูดให้กำลังใจเสมอ ในยามที่หมดจากงานบ้าน ป้าช่วย แม่บ้านของที่นี่ ก็จะมานั่งอ่านหนังสือธรรมมะให้คนป่วยได้พอชุ่มชื่นหัวใจขึ้นมาบ้าง

ตั้งแต่กิตต์ขจรออกจากโรงพยาบาล เขาก็ขอให้ลูกชาย พาเขามาอยู่บ้านสวนที่เขาซื้อไว้ที่ชานเมือง ส่วนบ้านหลังใหญ่ในเมืองหลวง ติณห์ก็ใช้นอนในวันที่เขาไม่ได้มาหาพ่อ

บ้านสวนหลังนี้ มีขนาดเล็กทันทีถ้าเทียบกับคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ติณห์ดูแลอยู่ แต่ในความเป็นจริง บ้านชั้นเดียวเนื้อที่แค่ตัวบ้านเฉยๆก็หนึ่งไร่เต็มแล้ว ถือว่าใหญ่มากสำหรับคนทั่วไป

ด้วยฤทธิ์ของยา ความคิดที่วุ่นวายสับสนในสมองของคนป่วย ค่อยๆเลือนรางไป จนในที่สุดเจ้าของร่างกายที่ขยับไปไหนไม่ได้ก็หลับลงเพราะฤทธิ์ของยา

บทที่3

ตำแหน่งนางบำเรอ

            “พ่อทำไมเลือดเต็มหน้าแบบนั้น” ลลิลถามด้วยความตกใจ

            “ไม่มีอะไรลูก ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อ พ่อไม่ยอมให้ลูกพ่อต้องไปเป็นนางบำเรอมันหรอก ” คนพูดทำท่าทางแบบเจ็บปวด

            “พวกเจ้าหนี้มันทำพ่อเหรอคะ ลลิลจะแจ้งความ” หญิงสาวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา

            “อย่านะลูก ถ้าเรื่องนี้ถึงตำรวจ มันเอาพ่อตายแน่ๆ ” ทัตเทพแย่งโทรศัพท์มาจากมือลุกสาวด้วยความตกใจ เพราะกลัวจะห้ามไว้ไม่ทัน

            “แล้วพ่อจะปล่อยให้มันทำกับพ่อแบบนี้เหรอคะ” หญิงสาวไม่เข้าใจ

            “แม่ของลูกเอาเงินเขามาจริงๆ เราก็ต้องยอมรับ ข้อเสนอที่มันให้ พ่อรู้ลลิลไม่ทำแน่นอน แล้วลูกจะให้พ่อทำอะไรได้ นอกจากทน ถ้าวันนึงมันทำพ่อถึงตาย ก็มีแต่หนูแหละที่พ่อห่วง ตายๆไปเสีย จะได้ไปอยู่กับแม่ ก็ดีเหมือนกัน”

            ทัตเทพตีบทแตก เขาฝึกมาเป็นอย่างดี จะให้พลาดได้อย่างไรกัน ครั้งนี้ลงทุนสูง ถึงขั้นทำร้ายร่างกายตัวเอง ให้เลือดตกยางออก บวมไปทั้งหน้าและตัว จนลลิลเชื่อจนสนิทใจ

            “พ่ออย่าพูดแบบนี้นะคะ ลลิลยอมแล้ว พ่อไปบอกมันเลยนะคะ ว่าลูกจะไปเป็นนางบำเรอให้มัน เพื่อแลกกับการที่มันจะไม่ทำร้ายพ่ออีก”

            หญิงสาวหลุดคำพูดออกไปด้วยความกลัว กลัวว่าจะต้องสูญเสียอีกครั้ง เธอเสียแม่ไปแล้ว เธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าต้องเสียพ่อไปอีกคน

            “ลูกพูดจริงใช่ไหม พ่อละอายใจเหลือเกิน” ทัตเทพแอบยิ้มมุมปาก

            “ชีวิตของลูกเกิดมา ก็เพราะพ่อกับแม่ ลลิลจะใช้ชีวิตนี้ตอบแทน พ่อไม่ต้องคิดมากนะคะ ลูกเต็มใจ”

            ถ้าเป็นคนที่มีหัวใจสักนิด ฟังลูกที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ถึงแม้ไม่ใช่สายเลือดก็ตาม ยอมทำเพื่อเขาขนาดนี้ คงคิดได้ แต่ผีการพนันอย่างทัตเทพ กลับยิ้มเยาะในใจ ที่ลลิลเชื่อในการแสดงของเขา

            เมื่อได้คำตอบที่สมใจแล้ว ชายวัยกลางคน พาร่างที่เปื้อนเลือด ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เพื่อโทรศัพท์ไปยังลูกชายเจ้าของบ่อน

            “ว่าอย่างไรล่ะครับ ลูกหนี้ที่รัก” ปลายสายส่งเสียง

            “ลูกสาวผมจะไปเป็นเมียคุณ ตามข้อเสนอ” ทัตเทพเข้าเรื่องทันที

            “เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า นางบำเรอไม่ใช่เมีย” ติณห์พูดกึ่งหัวเราะในลำคอ

            “นางบำเรอก็นางบำเรอ เอาเป็นว่าผมต้องเอาลูกสาวไปส่งคุณที่ไหน เมื่อไหร่”