โซ่น้อยคล้องใจ

บทที่13

โซ่น้อยคล้องใจ

            ผ่านไปแค่เพียงสองวัน ทางทนายก็โทรมาแจ้งให้ติณห์ไปรับนาเดียร์มาดูแลได้เลย เขาจัดการเรื่องกฎหมายเรียบร้อยแล้ว

            “เราไปรับเย็นนี้เลยไหมคะ คุณมีเบอร์ติดต่อแม่บ้านที่ดูแลไหม” ลลิลตื่นเต้น

            “ผมว่าจะจ้างแม่บ้านคนที่เลี้ยงนาเดียร์ ให้มาอยู่ที่นี่ด้วย ผมได้เบอร์จากทนายก็เลยโทรคุยกันเรียบร้อยแล้ว โดยที่เธอขอกลับไปดูแลบ้านของเจ้ายายเธอเดือนละครั้ง” ติณห์จัดการก่อนที่หญิงสาวจะบอกเสียอีก

            “แล้วเราจะให้ลูกนอนที่ไหนคะ” หญิงสาวเรียกลูกอย่างเผลอตัว

            “ลูก...อ๋อ เราจะเป็นพ่อแม่กันแล้วเนาะ นอนบ้านใหญ่ยังมีห้องว่างอยู่ ผมจะให้นอนกับแม่บ้านที่เลี้ยงเขามานั่นแหละ” ติณห์วางแผนไว้เรียบร้อย โดยผ่านการปรึกษาบิดาและป้าช่วยก่อน

            “ลลิลคิดว่าตื่นเต้นอยู่คนเดียว ที่แท้คุณแอบจัดการทุกอย่างไว้แล้ว ก่อนลลิลจะคิดอีกนะคะ”  หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุขให้กับคุณพ่อคนใหม่ที่ดูตื่นเต้นกว่าเธอแต่เก็บอาการไว้

            ได้เวลาไปรับลูกสาวคนใหม่ของบ้าน นอกจากคุณพ่อคุณแม่จำเป็น แล้วยังมีคุณปู่อีกคน ที่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน กิตต์ขจรอยากให้บ้านนี้มีเด็ก มันคงช่วยให้ชีวิตเขามีสีสันมากขึ้น เพราะดูแล้ว ยังไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้มีหลานแท้ๆเป็นของตัวเอง

            “เสื้อผ้าข้าวของเอาเท่าที่จำเป็นไปก่อน เดี๋ยววันหลังจะให้คนรถพามามาขน” ติณห์บอกกับรัตน์แม่บ้านที่ทำหน้าที่เลี้ยงนาเดียร์

            “สวัดดีจ๊ะหนูนาเดียร์ ไปอยู่บ้านหลังใหม่กันนะ ไปอยู่กับพ่อจ๋า แม่จ๋า และยังมีปู่จ๋าอีกคน ทุกคนยินดีต้อนรับหนูนะลูก” ลลิลโน้มตัวลงไปลูบผมสวยของเด็กน้อย ที่น้ำตาคลอเบ้า

            หญิงสาวเข้าใจความรู้สึกเด็กน้อยตรงหน้าดี เพราะเธอก็สูญเสียมารดา จากการฆ่าตัวตายเหมือนกัน ถึงแม้เธอจะเหลือบิดา แต่ก็เหมือนไม่มี นาเดียร์ยังเด็กอีกไม่นานเธอก็จะลืมไม่เหมือนลลิลที่ยังจำได้ทุกเรื่อราว ภาพแม่ของเธอยังอยู่ในความทรงจำตลอด

            “รัตน์จ๊ะ เราต้องช่วยกัน สร้างความทรงจำใหม่ให้นาเดียร์กันนะ” ลลิลพูดกับรัตน์สมาชิกใหม่ของบ้านอีกคน

            “ค่ะ คุณผู้หญิง”

            “เรียกลิลก็พอค่ะ” หญิงสาวตกใจที่ถูกเรียกเป็นถึงคุณผู้หญิง

            “ค่ะคุณลิล” แม่บ้านคนใหม่ยังคงยืนยันจะเรียกนำหน้าว่าคุณเช่นเดิม

            เสียงรถขับเข้ามา ในบริเวณบ้าน คนป่วยที่เคยเอาแต่นอนไปวันๆ กลับมารู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง เพราะเขากำลังรอการมาของหลานสาวคนใหม่ของบ้าน

            “สวัสดีคุณปู่จ๋าสิลูก” ลลิลพาเด็กน้อยเดินเข้าไปใกล้เพื่อสวัสดีคุณปู่คนใหม่ ที่วันนี้สีหน้ายิ้มแย้มกว่าทุกวัน

            “พระคุ้มครองนะลูก มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ปู่ดีใจนะที่ได้มีหลานสาวน่ารักอย่างหนู” กิตต์ขจรพยายามเอียงตัวมาลูบหัวหลานสาว แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน เพราะเขาไม่ค่อยยอมขยับตัวตามที่นางพยาบาลพาทำ

            นาเดียร์ยังคงไม่ค่อยพูด เอาแต่เดินเกาะรัตน์ที่เป็นคนเลี้ยงตลอดเวลา อาจเป็นเพราะต้องมาอยู่ต่างที่ และยังคงคิดถึงพ่อกับแม่อยู่

            “รัตน์เก็บข้าวของให้เรียบร้อย นาเดียร์ไปหาไอศกรีมกินกันไหม เดี๋ยวแม่จ๋ากับพ่อจ๋าพาไป ไปดูของเล่นกันด้วย” ลลิลมองหน้าติณห์ที่ยังงงๆเพราะเธอไม่ได้บอกเขาล่วงหน้า

            “ไปเถอะค่ะคุณหนู เดี๋ยวรัตนืเก็บของแล้วรออยู่ที่นี่ ซื้อของเล่นมาฝากรัตน์ด้วยนะคะ” นาเดียร์ทำท่าลังเล จนคนเลี้ยงต้องช่วยพูด

            “ค่ะ รอหนูอยู่นี่นะ ห้ามไปไหน” เด็กน้อยหันมาบอกคนเลี้ยง

           

            ร้านไอศกรีมชื่อดัง ถูกเลือกให้เป็นสถานที่แรก ในการสร้างความสัมพันธ์พ่อแม่ลูก ให้มีความคุ้นเคยสนิทสนมกัน นาเดียร์เริ่มคุ้นเคยกับลลิลแต่ยังทำท่าไม่ค่อยไว้วางใจติณห์สักเท่าไหร่

            “จะมีใครอยากให้พ่อจ๋าซื้อตุ๊กตาให้บ้างนะ” ติณห์หาของมาดึงใจลูกสาวคนใหม่

            “หนูอยากค่ะ” นาเดียร์ยกมือ

            “ต้องจูงมือพ่อจ๋าไปซื้อนะ ตุ๊กตาร้านไหนดีนะ” ชายหนุ่มเดินจูงมือลูกสาวไปที่ร้านตุ๊กตาที่อยู่ใกล้ๆ

            ลลิลเลือกที่จะรออยู่ที่ร้านไอศกรีม เพราะถ้าเธอไปด้วย นาเดียร์จะไม่ยอมสนิทกับติณห์แน่ๆ แต่ดูจากที่กล้าจูงมือพอจ๋าแล้ว อีกไม่นานคงสนิทสนมกันแน่ๆ

            “น่ารักทั้งนั้นเลย ลูกอยากได้ตัวไหนบอกพ่อจ๋านะ” ติณห์นั่งลงคุยกับสาวน้อยที่กำลังมองตุ๊กตาในร้านอย่างตื่นตาตื่นใจ

          “หนูซื้อได้กี่ตัวคะ” นาเดียร์หันมาถาม

            “หนูจะเอากี่ตัวล่ะครับ”

            “สองค่ะ” สาวน้อยชูมือสองนิ้ว

            “ถ้าอย่างนั้นก็สองตัว เดินเลือกเลย จูงมือพ่อไปดูด้วยนะ”

            เลือกอยู่นานแสนนาน สองคนพ่อลูกก็เดินจูงมือกันกลับมา ต่างคนต่างถือตุ๊กตากลับมาคนละตัว ลลิลคิดว่านาเดียร์คงเลือกตัวใหญ่ แต่เด็กน้อยกับเลือกมาตัวขนาดเล็กที่เธอจะอุ้มได้ถนัดแค่นั้น

          “น่ารักเชียว ขอแม่จ๋าลองอุ้มบ้างสิ” นาเดียร์ส่งตุ๊กตาให้แม่จ๋าคนใหม่

            “คุณคะเดี๋ยวลิลว่าจะไปซื้อนมกับขนมให้นาเดียร์ด้วย เมื่อกี้ลิลโทรถามแล้วว่าลูกกินนมอะไร”

            สามคนพ่อแม่ลูก พากันเดินซื้อนมและขนมจนเต็มรถเข็น ลลิลกลัวว่าถ้าตอนที่ติณห์ไม่อยู่ และนาเดียร์อยากกินขนมขึ้นมาเธอไม่รู้จะทำอย่างไร เลยซื้อตุนไว้เพียบ

          เมื่อเดินกันเสียนาน เด็กน้อยก็เริ่มทำท่าทางหมดแรง ตาปรือ ติณห์อุ้มลูกสาวคนใหม่ขึ้นมา เพราะลืมไปว่าเดินมากขนาดนี้ เด็กตัวนิดเดียวคงจะเหนื่อยแล้ว เมื่อถูกอุ้มได้ไม่นานเด็กน้อยนาเดียร์ก็หลับสนิทอยู่บ่าของพ่อจ๋า ที่ค่อยเดินเพราะกลัวจะทำลูกสาวตื่น

           

            “หลับมาเชียว” รัตน์ประคองรับเด็กน้อยที่หลับสนิท วางลงบนเตียง ถึงตาจะหลับแต่มือยังกอดตีกตาสองตัวไว้แน่น อย่างน่าเอ็นดู

            “ขนมกับนม เดี๋ยวขนจากรถมาเก็บไว้ในห้องกับในครัวนะ” ลลิลเริ่มทำหน้าที่แม่

          “เหนื่อยไหมคุณแม่” ติณห์เดินโอบเอวคุณแม่คนใหม่กลับห้อง

            “คุณพ่อสิคะเหนื่อยไหม อุ้มตลอดทางเลยตินเดินกลับ”

            “ไม่เหนื่อยนะ ตัวเล็กนิดเดียว เมื่อคืนอุ้มคนตัวใหญ่กว่ายังไม่เหนื่อยเลย” คนตัวใหญ่ดึงคนในอ้อมแขนเข้ามาใกล้อย่างหยอกเย้า

            “ทะลึ่ง” ลลิลอายจนหน้าแดง เพราะพื้นที่แคบทำให้เมื่อคืนเขาถึงกับอุ้มเธอเชียวในห้องน้ำ

            “ช่วย ไปดูสิพ่อแม่ลูกเขาทำอะไรกัน หายเงียบกันไปเลย เห็นว่าจะออกไปข้างนอกกันก็เห็นกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ” คุณปู่ไม่ทันไรก็อยากเจอหลานสาวแล้ว

            “ค่ะคุณท่าน”

            ป้าช่วยเจอรัตน์ที่กำลัง ยกนมและขนมลงจากรถ จึงได้ความว่า ตอนนี้สาวน้อยของบ้านกำลังหลับสนิทอยู่บนที่นอน ไว้ตื่นเมื่อไหร่ จะรีบพามาเล่นกับคุณปู่ทันที

            “ยังไม่ทันข้ามคืนก็ติดหลานแล้วเหรอคะ” ป้าช่วยแซวคนป่วยที่ไม่ทันไร ก็เรียกหาแต่หลานแล้ว

            “ตามประสาคนแก่ นี่ขนาดไม่ใช่สายเลือดนะ เฮ้อ...เมื่อไหร่เจ้าติณห์มันจะลงหลักปักฐานกับใครเขาสักคนนะ” คนเป็นพ่ออยากเห็นลูกมีครอบครัวที่อบอุ่นก่อนที่ตัวเองจะจากโลกใบนี้ไป

            “คุณท่านดูไม่ออกเหรอคะ คุณติณห์คงไม่ไปไหนแล้ว ตัวติดกับกับคุณลลิลขนาดนั้น ทำเป็นปากแข็ง เพราะกลัวผิดหวังล่ะสิ” ป้าช่วยเลี้ยงติณห์มากับมือ เขาแค่มองสายตาก็รู้ใจแล้ว

            “ใจหนึ่งฉันก็แอบคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากคาดหวังอะไร คนของเราหลงเขาหรือรักเขาก็ยังไม่แน่ใจ ส่วนตัวหนูลลิลเองก็อ่านยาก ตั้งแต่วันแรกที่ก็าวเข้ามาอยู่ที่นี่ จนถึงวันนี้ หนูลลิลเองก็มีทีท่าเหมือนเดิมทุกอย่าง”

            กิตต์ขจรอ่านลูกชายไม่ออกเพราะเขาได้เจอแค่บางมุมบางเวลา ส่วนป้าช่วยเองอาจจะได้เห็นบางมุมที่แตกต่าง และเธอก็เป็นคนเลี้ยงดูติณห์มาตั้งแต่เด็ก

            “ถ้าเป็นคู่กันแล้วไม่แคล้วกันแน่นอนค่ะ” ป้าช่วยเชื่อแบบนั้น

            “ว่าแต่คุณท่านเถอะ เห็นไหมดื้อไม่ยอมทำตามหมอสั่ง แล้วเมื่อไหร่จะได้ลุกมานั่งเล่นกับหลานคะ” ได้ทีแม่บ้านคนเก่าคนแก่ หาทางพุดให้เจ้านานหันกลับมามีกำลังใจ ที่จะทำกายภาพให้กับมานั่งได้ก็ยังดี

            “ก็จริงของเธอ แค่จะเอื้อมไปจับหัวฉันยังทำแทบไม่ได้ เอาวะ...เดี๋ยวจะลองสู้กันสักตั้ง นี่ถ้าเจ้าติณห์มีหลานแท้ๆให้ จะวิ่งให้ดูเลย” กิตต์ขจรอารมณ์ดี

            “จำไว้นะคะ พูดไว้ว่าอะไร ช่วยว่าอีกไม่นาน คุณท่านได้วิ่งเล่นกับหลานแน่ๆ” ป้าช่วยเห็นความหวานของทั้งคู่ แล้วคิดว่าอีกไม่นาน กิตต์ขจรต้องได้หลานเป็นของตัวเองแน่ๆ

            “เอาวะ วิ่งก็วิ่ง” แต่ตอนนี้คนป่วยทำได้แค่ยกมือก็ยังเหนื่อย