คุณพ่อคุณแม่จำเป็น

บทที่12

คุณพ่อคุณแม่จำเป็น

            “ขากลับทำไมของเยอะกว่าขามาเยอะเลยนะ” ชายหนุ่มยืนมองท้ายรถของตัวเอง ที่ไม่มีที่วางเหลือเหมือนตอนมา ท้ายรถเต็มไปด้วยของฝากที่หญิงสาวซื้อไปฝากคนที่บ้าน

            “ทำเป็นบ่น ขึ้นรถเถอะค่ะ เดี่ยวจะถึงมืด” ลลิลไม่อยากยืนเถียงด้วย เพราะข้างหลังมีแต่ของเธอจริงๆ

            “ผมจัดการเรื่องเงินให้พ่อคุรเรียบร้อยแล้วนะ” ติณห์จัดการทุกอย่างตั้งแต่วันที่พ่อหญิงสาวโทรศัพท์มาแล้ว แต่เขายังไม่อยากพูดเรื่องนี้กับลลิล เพราะไม่อยากทำให้เธอเครียดขึ้นมาอีก

            โชคดีที่รถไม่ติดมาก ทั้งคู่จึงมาถึงบ้านในช่วงหัวค่ำ ลลิลรีบหยิบของฝากที่เธอซื้อมฝากป้าช่วย  และบิดาของติณห์

            “ทำไมกลับกันมาเร็ว กว่าที่บอกพ่อไว้” กิตต์ขจรคิดว่าลูกชายคงไปนานกว่านี้

            “มีงานด่วนนิดหน่อยครับพ่อ” ติณห์ยังไม่อยากเล่าให้บิดาฟัง เขาอยากรอให้เรื่องราวที่จะเปิดพินัยกรรมพรุ่งนี้เสร็จสิ้นไปก่อน

          “คุณพ่อคะ ลิลซื้อเสื้อหล่อๆ มาฝากคุรพ่อหลายชุดเลยค่ะ เดี๋ยวให้ป้าช่วยเอาไปซักก่อนนะคะ พรุ่งนี้คุณพ่อจะเป็นหนุ่มเหนือ” หญิงสาวหยิบเสื้อออกจากถุง มากางให้คนนอนป่วยดู

            “พ่อครับ พรุ่งนี้ผมยืมตัวลูกสาวคนโปรด ไปทำงานด้วยหนึ่งวันนะครับ” ติณห์กลัวว่าพ่อของเขาจะรอคนมาอ่านหนังสือให้ เพราะลลิลทำหน้าที่นี้อยู่

            “ทำงานอะไรคะ ไม่เห็นคุณบอกลิลเลย” หญิงสาวได้ยินเรื่องนี้พร้อมๆกับกิตต์ขจร

            “เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่ห้อง ตอนนี้เรามาพาคุณพ่อเข้านอนก่อนดีกว่า”

            เรือนหลังเล็ก ที่พักพิงแห่งใหม่ ถึงแม้ลลิลจะมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่เธอก็เริ่มผูกพันและนั่นคือสิ่งที่หญิงสาวไม่อยากให้เกิดขึ้น เพราะวันหนึ่งเธอก็ต้องไปจากที่นี่อยู่ดี

            “คิดถึงห้องนอนเหมือนกันนะคะ พอได้นอนหลายคืน” ลลิลเดินดูรอบห้องด้วยความคิดถึง

            “ไม่ได้นอนแค่ไม่กี่คืนยังคิดถึงแบบนี้ สงสัยถ้าไม่ได้เจอผม คงคิดถึงหนักกว่านี้แน่ๆ” ร่างหนาดึงคนตัวเล็กลงมานั่งตักเขา

            “พรุ่งนี้ผมจะให้คุณไปเป็นเพื่อนตอนเปิดพินัยกรรมหน่อย” ชายหนุ่มบอกพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

            “ได้ค่ะ” ลลิลจับแขนใหญ่ที่โอบเอวเธอไว้

            “แต่ลิลไม่มีความรู้อะไร คุณควรเอาคนที่มีความรู้เกี่ยวกับกฏหมายไปด้วยนะคะ” หญิงสาวกังวลใจ

            “ผมเอาทนายของครอบครัวไปด้วย ไม่ต้องกังวลไป คุณมีหน้าที่อยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้ผมก็พอ” ปากหนาหยักหอมฝอดใหญ่ลงบนแก็มนิ่ม

            คืนแรกของการกลับมาที่เรือนหลังเล็ก ลลิลคิดว่าคืนนี้คนนอนข้างๆต้องไม่ยอมนอนเฉยๆแน่ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด ติณห์นอนหลับสนิท

            “สงสัยจะขับรถเหนื่อย” ลลิลโน้มปากเรียวหอมหน้าผากคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ

            ทางทนายความของบ้านลุกหนี้ที่เสียชีวิต นัดทุกคนในช่วงสาย ที่บ้านของลูกหนี้ทั้งสองคน ติณห์พาทนายความ ฤทธิ์ และก็ลลิลมาร่วมฟังด้วย

            เริ่มแรกยังคงเป็นการพูดถึงทรัพย์สินทั้งหมด ที่ผู้ตายมีอยู่ ซึ่งส่วนมากก็ยกให้กับลูกสาวคนเดียวของทั้งคู่ที่อายุเพียงแค่สามปี บางส่วนก็ยกให้บุพการีของทั้งสองฝ่าย

            ในส่วนของที่ดินทั้งหมดในจังหวัดบ้านเกิด ผู้เสียชีวิตทั้งคู่ ยกให้ติณห์เพื่อเป็นการใช้หนี้ ซึ่งเป็นหนี้สินที่เกิดจากการพนัน

            “มาถึงสิ่งสุดท้าย ที่ทางผู้เสียชีวิตได้ ขอฝากให้ทางคุณติณห์ช่วยเหลือ เรื่องของลูกสาวคนเดียวของครอบครัว ผู้ตายได้บันทึกไว้ว่า อยากจะขอร้องให้คุณติณห์ช่วยรับดูแลลูกสาวของเขา จนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ แต่ถ้าคุณติณห์ไม่สะดวก ก็ให้บุตรสาวอยู่ในการดูแล ของปู่กับย่า”

            เมื่อทนายความอ่านในสิ่งสุดท้ายที่ผู้เสียชีวิตขอไว้ ชายหนุ่มหันมองหน้าหญิงสาวและทนายความ ด้วยความมึนงง เขาเป็นแค่เจ้าหนี้ ทำไมถึงกล้าฝากให้เขาดูแลลูก

            “ลูกสาวของผู้ตายอายุเท่าไหร่แล้วครับ” ทนายความของติณห์ถามทนายความของผู้เสียชีวิต

            “สามปีกว่าครับ นาเดียร์” ทนายความเรียกเด็กหญิงที่นั่งอยู่อีกห้องกับแม่บ้านที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก

            “คะ ” เด็กน้อยผิวขาว ตาโต ถักผมเปียสองข้าง วิ่งมาหาคนเรียกแบบคุ้นเคย

          “สวัสดีทุกคนเร็ว” ทนายความผายมือไปที่ทุกคนกำลังนั่งอยู่

            “ไม่มีอะไรแล้ว ลุงเรียกหนูมาสวัสดีแค่นั้นแหละ ไปเล่นต่อนะ” ทนายความของบ้านแทนตัวว่าลุง ยิ่งแสดงถึงความสนิทสนม

            “ผมขอพูดในบทบาทของลุงคนหนึ่ง ไม่ใช่ในฐานะของนายความ นาเดียร์เป็นเด็กน่ารัก เธอถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี และคุณติณห์แน่ใจได้ เธอไม่ได้ติดเชื้อจากพ่อและแม่” ทนายความยื่นหลักฐานทางการแพทย์ที่ผู้ตายพาลุกสาวไปตรวจก่อนที่จะจากโลกนี้ไป

            “ทางปู่กับย่าของเด็กล่ะครับ เขาไม่พร้อมจะเลี้ยงดูหรือครับ” ติณห์ถามด้วยความสงสัย

            “ปู่ป่วยเป็นโรคเบาหวาน ส่วนย่าก็อายุมาก และไม่ค่อยสนิทกับหลานมากเท่าไหร่” ทนายความชี้แจง

            “เอาไงดีลิล” ติณห์หันมามองหน้าหญิงสาวที่นั่งข้างๆเขา

            “อยู่ที่คุณค่ะ ถ้าคุณตัดสินใจรับนาเดียร์ไว้ ลลิลจะช่วยคุณดูแลค่ะ พ่อกับแม่ของเธอคงคิดดีแล้ว และมีเหตุผลที่พวกเขาไม่มีโอกาสได้อธิบายให้เราฟัง” หญิงสาวอ่านใจชายหนุ่มข้างๆออก ว่าเขาอยากไถ่โทษ ในสิ่งที่เป็นตราบาปในใจเขา

            “คุณทนาย ถ้าผมยอมรับเลี้ยงดู ตามที่ผู้เสียชีวิตขอไว้ ทางกฎหมายคุณช่วยดูแลให้รัดกุมให้ผมหน่อยนะ” ติณห์เป็นกังวลในเรื่องกฎหมาย

            “ได้ครับ ตัดสินตามที่คุณต้องการเลย เรื่องกฎหมายผมจะดูแลเองครับ” ทนายของครอบครัวเข้าใจความรู้สึกเจ้านาย

            “ครับ ผมรับดูแล แต่ขอให้ทางทนายของผม ดูแลเรื่องที่เกี่ยวกับทางกฎหมายให้ถูกต้องก่อนนะครับ”

            การตัดสินใจครั้งนี้ ส่วนหนึ่งมาจากหัวใจ ที่รู้สึกผิดกับครอบครัวนี้ แต่อีกส่วนก็มาจากการเห็นด้วยของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ และเธอยังยืนยันที่จะช่วยเขาดูแล

           

            เมื่อเสร็จธุระจากเรื่องของการเปิดพินัยกรรม ตอนนี้ติณหือยากกลับไปเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นให้บิดาฟังมากที่สุด อย่างน้อยเขาก็ได้ยอมรับดูแลลูกสาวของครอบครัวนั้นเป็นการไถ่โทษความรู้สึกผิด ที่มันคาอยู่ในใจแล้ว บิดาอาจจะรู้สึกผิดหวังในสิ่งที่ไม่ดีที่เขาทำไปเพราะความแค้น แต่อาจจะรู้สึกดีขึ้น เมื่อรู้ว่าเขายอมรับผิดแล้วพร้อมจะไถ่โทษ

            เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ ถูกเล่าให้คนป่วยที่นอนฟังลูกชายอย่างตั้งใจ โดยมีป้าช่วย พยาบาล และลลิลร่วมฟังอยู่ด้วย เพราะทุกคนคือคนในครอบครัว ติณห์ไม่อยากปิดบังใคร

            “ลูกทำถูกแล้ว คนเราทำผิดได้ แต่ก็ต้องรู้จักสำนึกผิดแล้วรีบแก็ไข อย่าปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือความดีงาม พ่อดีใจนะ ที่ติณห์คนเดิมจะกลับมา” กิตต์ขจรยกมือขึ้นมาลูบหน้าลูกชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง ยิ้มอย่างมีความสุข แบบที่ทุกคนไม่ได้เห็นรอยยิ้มนี้มานานแล้ว

            “แล้วหลานสาวคนใหม่ของพ่อ จะมาอยู่กับเราเมื่อไหร่ เธอชื่ออะไรนะ” กิตต์ขจรถามเพราะจำที่ลูกชายบอกไม่ได้

            “ทันทีที่ทนายของเราจัดการเรื่องกฎหมายเสร็จ หลานสาวคุณพ่อชื่อนาเดียร์ครับ” ติณห์เอารูปที่เขาถ่ายเด็กน้อยไว้ให้บิดาดู

            “น่าชังเชียว ยังเด็กอยู่เลย ต้องมากำพร้าทั้งพ่อและแม่” คนป่วยมองรูปในโทรศัพท์อย่างสงสาร

            “พ่อติณห์กับแม่ลิล ต้องดูแลหลานปู่ให้ดีๆนะ” คนป่วยหัวเราะชอบใจ ในสิ่งที่เขาพูดออกไป

            “เอาอย่างนั้นเลยนะครับพ่อ ถามลิลเขาหรือยัง จะยอมเป็นแม่ลิลให้หรือเปล่า” ติณห์หันมองหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ปลายเตียงคนป่วย

            “ยอมไหมหนูลิล เป็นแม่ให้หลานของพ่อหน่อย” กิตต์ขจรถามหญิงสาวตรงหน้า

            “ได้ค่ะคุณพ่อ ลิลจะทำหน้าที่แม่ จนกว่าพ่อติณห์จะหาแม่ตัวจริงได้ค่ะ” ลลิลไม่ใช่แค่เพียงตอบคนขอ แต่เธอกำลังเตือนตัวเองด้วย

            “สงสัยต้องเป็นทั้งชีวิตแล้วมั้ง ใช่ไหมเจ้าติณห์” กิตต์ขจรหันมาหยอกลูกชาย

            ไม่มีคำตอบจากปากของชายหนุ่ม ที่ไม่กล้าตอบ เพราะตัวเขาเอง ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของทั้งตัวเขา และหญิงสาว

            ความผูกพันที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลา ที่ลลิลอยู่ที่นี่ ติณห์ไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นกับเขาแค่เพียงคนเดียวหรือเปล่า

            หลายครั้งที่ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ ว่าที่ลลิลทำดีกับเขาทุกอย่าง เพราะเธอทำตามหน้าที่ และความเป็นคนดีกตัญญูต่อบิดาของเธอ หรือเธอทำเพราะรู้สึกดีกับเขาจากหัวใจจริงๆ

            “คุณพ่อติณห์พร้อมจะมีลูกหรือยังคะ” ลลิลแซวชายหนุ่ม เมื่อกลับเข้ามาในเรือนเล็กสองคน

          “แล้วคุณแม่ล่ะครับพร้อมหรือยัง” ชายหนุ่มถามกลับ

            “ต้องจ่ายเงินเดือนด้วยนะคะ เพิ่มหน้าที่ให้แบบนี้” หญิงสาวพูดขำๆแต่คนฟังไม่ขำด้วย

            “คุณจะเอาเท่าไหร่” ติณห์กระแทกเสียง

            “ไม่เอาเป็นเงินได้ไหม” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคิดมากกับสิ่งที่เธอพูดเล่น ลลิลเลยเอาใจเพื่อให้คนตรงหน้าอารมณ์ดีขึ้น

            “แล้วคุณจะเอาอะไร” คนถามยังคงทำสีหน้าจริงจัง

            “ไปอาบน้ำให้หอมๆ คืนนี้คุณต้องจ่ายค่าจ้างให้ลิลนะคะ” หญิงสาวเดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งทบทวนว่าเธอหมายถึงอะไร

            เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง ติณห์ถึงยิ้มได้ เมื่อรู้ว่าค่าจ้างที่หญิงสาวหมายถึงคืออะไร ชายหนุ่มขำตัวเองที่จากเป็นคนที่เข้มแข้งไม่อ่อนไหว ตอนนี้กลายเป็นคนคิดมากไปได้

            “อาบให้ไวเลย ผมรอจ่ายค่าจ้างอยู่” ติณห์ตะโกนแข่งกับเสียงฝักบัวเข้าไปในห้องน้ำ อย่างอารมณ์ดี

            “ขอตอนนี้ได้ไหมคะ ลิลใจร้อน” ลลิลตอบกลับมา

          ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างบางผ่านสายน้ำและห้องกระจกที่กั้นไว้อีกที่หนึ่ง ชายหนุ่มเดินตามเสียงเข้าไป ก่อนที่เสื้อผ้าของเขาจะถูกถอดทิ้งลงในตระกร้า

            “อยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่บอก” มือหนาโอบเอวหญิงสาวจากทางด้านหลัง

            “ปิดไฟก่อนไหมคะ” หญิงสาวรู้สึกอายขึ้นมา

            ไม่มีคำตอบหน้าเข้มจับตัวหญิงสาวให้หมุนมาหาตัวเขา ปากหน้าค่อยๆบรรจงจูบลงมาจนถึงยอดทรวงอกที่อวบอิ่ม

            “อืม....อ๊า...” หญิงสาวส่งเสียงครางเมื่อยอดประทุมถูกสัมผัสจากปลายลิ้นสาก ก่อนจะหายเข้าไปไหนปากหนาอย่างดูดดื่ม

            เพลงรักบทนี้บรรเลงไปอย่างเชื่องช้า พร้อมกับเสียงน้ำที่ไหลไม่หยุดจากฝักบัว ด้วยพื้นที่ที่แคบ ติณห์ต้องจัดท่าทางให้คุณแม่คนใหม่ เพื่อที่เขาจะทำภารกิจรักได้เส็จสมบูรณ์

            เมื่อทางสวรรค์เปิดทั้งคู่ก็พากันไปสู้ห่วงแห่งความสุข ก่อนที่ชายหนุ่มจะอาบน้ำให้หญิงสาวที่เปลือยเปล่าจนสะอาดเรียบร้อยจึงหันกลับมาจัดการกับตัวเอง

            “ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆผม” ติณห์กระซิบข้างหูคนร่างบางในขณะที่เขากำลังห่มผ้าเช็ดตัวให้เธอ

            “ค่ะ พ่อติณห์” ลลิลกระซิบตอบ