43

“สามล้านดอลลาร์ค่ะ มันเป็นเงินที่มากพอสำหรับการช่วยชีวิตน้องชายของฉันและฉันก็คิดถูกที่กู้เงินจำนวนนั้นมาจากพี่ชายของคุณเพราะว่าตอนนี้พิชญ์ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว และมันเป็นสิ่งที่ฉันคาดหวังจะให้มันเป็นแบบนั้น”

“สามล้านดอลลาร์?” คริสเสียงสูง “นี่มันไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลยนะ คุณต้องรับงานมากเท่าไหร่กัน ไม่สิ...ต้องรับงานทั้งปีหรืออีก 2-3 ปีคุณก็คงจะเก็บเงินใช้หนี้ไม่หมด”

“ฉันก็เลยต้องมาเป็นพี่เลี้ยงของโซอี้นี่ไงล่ะคะ ถือว่าเป็นการทำงานชดใช้หนี้ซึ่งมันน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”

“เงินเดือนพี่เลี้ยงมันจะสักเท่าไหร่กัน”

“ฉันไม่ได้คิดออกมาเป็นตัวเงินที่ชัดเจนหรอกค่ะ คิดเพียงแต่ว่าทุกวันนี้ฉันต้องทำงานใช้หนี้หนี้ที่ฉันเอาไปแลกกับชีวิตของน้องชายซึ่งมันก็เป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว”

“และนี่คือความจริงที่คุณบอกผมอย่างนั้นสินะ”

“ฉันไม่ได้โกหกคุณหรอกค่ะ นี่ไงคะความจริง ในเมื่อคุณอยากรู้ฉันก็จะบอกให้คุณได้รับรู้ว่าพี่ชายของคุณเป็นคนที่ไม่ไว้วางใจใครง่าย ๆ เหมือนอย่างที่คุณคิดนั่นล่ะค่ะ เพราะฉะนั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันจะต้องปิดบังว่าการที่ฉันต้องเข้ามาดูแลลูกของนิคมันก็เกิดจากการที่ฉันมาชดใช้หนี้ให้เขา”

“ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ถ้าเราต่างคนต่างพูดความจริงซึ่งกันและกัน คุณยอมรับว่าคุณเป็นหนี้พี่ชายของผมและผมก็จะยอมรับว่าผมเป็นพ่อของโซอี้”

คำพูดของคริสต์ทำให้ภิณไลย์ญาถึงกับนิ่งอึ้ง เธอผงะงันและราวกับโลกหยุดหมุนชั่วขณะก่อนที่เธอจะรีบดึงสติกลับคืนมา เธอจ้องหน้าเขาเหมือนคริสต์เป็นสิ่งประหลาดที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น

“คุณเป็นพ่อของโซอี้อย่างนั้นเหรอคะ แล้วทำไมโซอี้ถึงได้ไปอยู่กับนิค โซอี้เรียกนึกว่าแดดี้...คุณพระ...นี่คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ

“ผมจะล้อเล่นทำไมในเมื่อมันเป็นความจริง โซอี้เป็นลูกของผมและไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปิดเป็นความลับมานาน”

คริสเว้นจังหวะคำพูดของเขาและทำให้ภิณไลย์ญามองเห็นประกายตาซึ่งเธอแน่ใจว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นเป็นความจริงทุกอย่าง เสียงทอดถอนใจหนักหน่วงของเขาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบก่อนที่คริสจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเยือกเย็นว่า

“เมื่อ 5 ปีที่แล้วตอนนั้นผมยังเป็นนักศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยชั้นปีสุดท้ายด้วยซ้ำ ผมติดตามนิคเพื่อจะออกไปศึกษาวิธีการทำงานของพี่ชายในการสร้างเครือข่ายการจัดแสดงมอเตอร์โชว์และการขยายธุรกิจยานยนต์ของบริษัท ผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ออกไปทำงานซึ่งผมคิดว่ามันมีอะไรหลายอย่างที่น่าหลงใหลและผมก็ได้เห็นว่านิโคลัส พี่ชายของผมจริงจังกับงานมากแค่ไหนแต่สิ่งหนึ่งที่ผมผิดพลาดไปก็คือผมไม่ยอมเชื่อฟังเขาในเรื่องของการวางตัว นิคมักจะเตือนผมเสมอให้ผมจดจ่ออยู่กับการทำงานมากกว่าจะมีปฏิสัมพันธ์กับคนที่อยู่รอบข้างมากจนเกินไปซึ่งผมคิดว่าตอนนั้นผมอาจจะยังเด็กก็เลยทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเป็นพิเศษตอนที่ผมได้พบกับทาเทียน่า เธอเป็นนางแบบที่เอเจนซี่ส่งมาเพื่อให้โปรโมทรถหรูระดับ world class เธออายุเท่า ๆ กับผม มันดูเหมือนกับว่าผมได้เจอกับสังคมใหม่ ๆ แล้วก็เพื่อนใหม่ ใช่...ผมไม่ปฏิเสธว่าผมรู้สึกดีแล้วก็ออกจะหลงใหลผู้หญิงที่มาทำหน้าที่โปรโมทรถในงานของพี่ชายผม ทาเทียน่าเป็นคนสวยมากถึงแม้ว่าเธอจะอายุพอ ๆ กับผมแต่เธอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงและที่มากไปกว่านั้นก็คือเธอมีเสน่ห์และทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังจะได้เจอความสัมพันธ์ครั้งแรกที่ผมเรียกมันว่าความรัก”

“ความรักอย่างนั้นเหรอคะ?”

“ผมอยากจะเรียกมันว่าอย่างนั้นนะเพราะผมรู้สึกดีมาก ๆ เวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอ”

“แล้วพี่ชายคุณรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

“นิครู้ทุกอย่าง แต่ว่าตอนนั้นเขาคิดว่าอยากจะให้อิสระกับผมในการเลือกตัดสินใจถึงแม้ว่าเขาจะเตือนผมบ้างในบางครั้ง นิคก็พยายามบอกผมหลายหนนะแต่ผมก็ยืนยันคำเดิมว่าผมรักทาเทียน่าเข้าให้แล้ว”

“นิคสนับสนุนคุณอย่างนั้นเหรอคะ?”

“ไม่เขาไม่ได้สนับสนุนผมหรอก แต่ในเวลานั้นผมเป็นหนุ่มไฟแรงและเขาอาจจะเข้าใจว่าความรักของคนหนุ่มสาวมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะฉาบฉวย เขาไม่ได้ห้ามปรามอะไรผมหรอกแต่ผมเข้าใจว่าเขาเองก็มองผมด้วยความเป็นห่วง”

“หลังจากนั้นล่ะคะ”