38

คริสต์พูดกับพี่ชายของเขาหากทว่าสายตาคู่นั้นกลับจ้องมองไปที่ภิณไลย์ญาซึ่งในเวลานั้นเธอหลบตามองต่ำราวกับว่าไม่อยากสบตากับใครแม้แต่คนเดียวในวงสนทนาที่ทำให้ดูเหมือนว่าเธอเป็นส่วนเกินของครอบครัวนี้ ครอบครัวของมหาเศรษฐีและมันทำให้คนต่ำต้อยเช่นเธอยิ่งดูตัวเล็กไปถนัดใจ ตอนแรกภิณไลย์ญาคิดว่านิโคลัสจะพาเธอกับโซอี้ไปที่บ้านพักส่วนตัวของเขาที่ไหนสักแห่งแต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะพาเธอมาที่นี่คฤหาสน์ของตระกูลซาเวียร์และทำให้เธอต้องกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้ข้องแวะกับชีวิตของเขาอีกแล้ว นิโคลัสกำลังคิดอะไรอยู่เธอไม่รู้และไม่อาจหยั่งเห็นไปถึงจินตนาการของเขา แต่เท่าที่รู้ตอนนี้เธอเหมือนสิ่งแปลกปลอมที่หลุดเข้ามาท่ามกลางวงสังคมของคนมีเงิน ภิณไลย์ญาเริ่มอึดอัดจนเผลอบีบมือของโซอี้แน่นขึ้นและทำให้เด็กหญิงรู้สึกได้ โซอี้เงยหน้ามองคนข้าง ๆ แต่ก่อนที่เด็กหญิงจะอ้าปากถามก็ได้ยินเสียงคริสเอ่ยขึ้นว่า

“โซอี้...สวัสดีจ้ะ เป็นยังไงบ้าง...จำอาคริสได้ไหม?”

คริสก้าวเข้าไปและนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กหญิงตัวน้อยซึ่งในช่วงเวลานั้นเองภิณไลย์ญาก็รีบปล่อยมือจากเด็กหญิงและขยับไปยืนห่างจากนั้นสองถึงสามก้าว โซอี้จ้องมองคริสและมีสีหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิด

“หนูจำไม่ได้ค่ะ...คุณอาเป็นใคร...เราไม่เคยเจอกันนี่คะ”

“เราไม่เคยเจอกันหรอก...เอ้อ...แต่ว่าอาน่ะเคยเห็นหนูนะ”

“เคยเห็นที่ไหน”

คริสลูบเรียนผมสีแดงมะฮอกกานีนุ่มนิ่มของเด็กหญิงประกายตาของเขาฉายความรักและความเอ็นดูออกมาท่วมท้นจนทำให้แม้แต่ภิณไลย์ญาก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นท่าทีของเขา คริสยิ้มกับเด็กหญิงและจับมือทั้งสองของเธอไว้ในอุ้งมือหนาแกร่งของเขา

“อาเคยเห็นหนูตั้งแต่แรกเกิด หนูจำไม่ได้หรอก ตอนนี้หนูน่ารักมาก หนูน่ารักมากจริง ๆ ขออากอดหนูจะได้ไหม”

“แด๊ดดี้ขา ให้อาคริสกอดหนูได้ไหม”

โซอี้หันไปถามนิโคลัสซึ่งเขาเองก็ยิ้มอ่อนโยนกับเด็กหญิงพร้อมทั้งพยักหน้าแทนคำตอบและพอโซอี้หันกลับมายังคริสอีกครั้งเขาก็ดึงร่างน้อยเข้าไปไว้ในอ้อมแขนกอดเด็กหญิงเอาไว้แนบแน่น ใบหน้านั้นฉายความปีติออกมา ความรู้สึกสุขใจล้นท่วมขึ้นมาหากแต่ภาพที่อบอุ่นในสายตาของนิโคลัสและภิณไลย์ญากลับเป็นภาพที่สร้างแรงกระเพื่อมในอารมณ์ให้กับลาริสา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคริสถึงดูท่าทางใส่ใจและรักเด็กคนนี้ทั้งที่เป็นลูกสาวของนิโคลัส เธอเข้าใจว่านิโคลัสเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเขาแต่คริสแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาดีใจมากขนาดไหนที่ได้เห็นหน้าแม่หนูน้อยซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ปกติสำหรับเธอ

คริสกอดโซอี้ไว้ชั่วขณะแล้วเขาก็ค่อย ๆ คลายวงแขนเด็กหญิงมองเขาด้วยประกายตาไร้เดียงสาแต่แล้วนิโคลัสก็กล่าวขึ้นว่า

“ฉันพาโซอี้กลับมาอยู่ที่นี่และจะเตรียมให้แกเข้าโรงเรียนที่นี่ด้วย”

“ก็ดีสิครับพี่ โซอี้จะได้มาอยู่ใกล้ ๆ ผม...ผมอยากเจอแกมาตั้งนานแล้ว แต่ว่า...โซอี้ก็ต้องปรับตัวใหม่อีกนะครับพี่”

“ฉันรู้ แต่แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคริสต์ โซอี้น่ะจะมาอยู่ที่นี่โดยมีพี่เลี้ยงที่จะคอยดูแล...คือเนเน่”

คริสขยับลุกขึ้นก็จ้องมองไปที่หญิงสาวซึ่งยืนอยู่ด้านหลังพี่ชายของเขา แววตาคู่นั้นมีอะไรบางอย่างฉายวาบขึ้นมา มันมีทั้งความแปลกใจ ตกใจและไม่อยากเชื่อ

“เนเน่จะมาเป็นพี่เลี้ยงของโซอี้เหรอครับ?”

“ใช่...เธอจะมาอยู่คอยดูแลโซอี้ คอยเป็นพี่เลี้ยงก่อนที่โซอี้จะเข้าโรงเรียนและในช่วงนี้ฉันจะให้สถาปนิกออกแบบบ้านให้แกกับลาริสา แกอยากจะได้ทำเลที่ไหนสวย ๆ ก็บอกฉันได้เลย หรือว่าอยากจะได้เป็นห้องชุดหรือเพ้นท์เฮ้าส์จะได้อยู่กับเมียของแกได้อย่างเป็นอิสระยังไงล่ะ”

“ขอบคุณครับ แต่เรื่องบ้านของผมกับลาริสาผมคิดว่าจะจัดการเองครับ”