ตอนที่ 5 ร้านวัสดุอุปกรณ์

ตอนที่ 5 ร้านวัสดุอุปกรณ์

หลังจากเมื่อวานถูกใช้แรงงานไปซื้อของที่ตลาด ฉันก็กลับมาปวดเมื่อยไปทั้งตัว แต่แทนที่วันนี้ฉันจะได้พักอยู่บ้านเฉยๆ กลับถูกไอ้ดินเหนียวลากออกมาซื้อของเป็นเพื่อนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดีหน่อยเพราะรถที่เขาเอามารับฉันคือรถบีเอ็มดับเบิ้ลยู เอ็กซ์เอ็ม นั่งสบายกว่าคันเมื่อวานเยอะ แหม่แล้วมาบอกว่าไม่มีตังค์ดูรถที่ตัวเองขับก่อนจ้ากี่ล้านคะคุณดิน

“นายยังไม่บอกฉันเลยนะว่านายจะพาฉันมาซื้ออะไร แบบเมื่อวานไม่เอานะ ฉันยังไม่หายปวดแขนเลย”

“แค่นี้ก็ทำเป็นบ่น”

“แค่นี้อะไรเมื่อวานนายใช้ฉันขนถุงผักตั้งหลายรอบ แถมแต่ละถุงก็หนักทั้งนั้นแขนฉันนี่แทบจะหลุด”

“อย่ามาเวอร์ แขนเธอไม่หลุดง่ายๆหรอกน่า”

“ไม่เถียงกับนายล่ะ แล้วจะบอกได้หรือยังว่าจะพาไปไหน”

“ไปร้าน ฉันจะไปเอาของมาทำซุ้มประตูนะ”

“ร้าน ร้านวัสดุของที่บ้านนายเหรอ”

“ใช่”

“มาคนเดียวไม่ได้เหรอ ทำไมจะต้องลากฉันมาด้วยวันนี้แทนที่ฉันจะได้นอนพักสบายๆ อยู่บ้าน”

“เอาน่าเดี๋ยวขากลับพาแวะกินอะไรอร่อยๆ แล้วอีกอย่างเธอไม่อยากเจอพี่ฉันเหรอ”

“พี่นายเหรอใคร พี่ฟ้า พี่ฝน พี่น้ำ พี่เมฆ” ฉันถามเพราะหมอนี่ไม่ได้มีพี่แค่คนเดียวนี่สิ สมาชิกในครอบครัวเยอะเหลือเกิน

“ที่ร้านวันนี้น่าจะเจ้น้ำอยู่ หรือเธออยากเจอเจ้ฟ้าไหมล่ะ”

“ไม่อะพี่น้ำอะดีแล้ว ฉันยังไม่อยากแก้มช้ำ” ไม่ใช่พี่ฟ้าเป็นคนไม่ดีหรืออะไรหรอกนะ แต่แค่พี่ฟ้าชอบบีบแก้มฉันประหนึ่งแก้มฉันคือสกุชชี่ให้แกเอาไว้บีบเล่น

“หึ หึ เธอหนีได้อีกไม่นานเหรอ พี่ๆ ฉันรู้หมดแล้วว่าเธอมา ถึงแล้วลงสิ” ฉันที่คิดเรื่องในอดีตที่เจอกับพี่ฟ้าเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้สังเกตว่า ดินขับรถมาถึงร้านแล้ว

“ฉันจะไปเอาของตรงนั้น เจ้น้ำน่าจะอยู่ในร้านเธอไปหาก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวเอาของเสร็จฉันเดินไปหา”

“อืม” ฉันหันไปมองทางที่ดินชี้ไป แต่นายคงลืมไปหรือเปล่าว่าร้านนายใหญ่ แล้วฉันก็ไม่เคยมาฉันจะหาเจอไหมว่าพี่น้ำนั่งอยู่ตรงส่วนไหน แต่ช่างเถอะเดินหาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็คงเจอเอง

“คุณลูกค้าหาอะไรอยู่ค่ะ ให้ช่วยไหม” พนักงานในร้านคงเห็นฉันเดินไปเดินมาอยู่นานล่ะมั้งเลยเข้ามาถาม

“คือฉันกำลังหาคนอยู่ค่ะ ไม่ได้หาของ”

“คุณลูกค้าหลงกับใครคะ ให้ช่วยประกาศหาไหม”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันมาหาพี่น้ำเจ้าของร้านนี้ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาอยู่ตรงไหนช่วยพาไปหาหน่อยได้ไหม”

“อ่อได้ค่ะ คุณน้ำเธออยู่ในห้องทำงานไม่ได้อยู่ในร้านหรอกค่ะ” อ้าวแล้วไหนอีตาดินเหนียวบอกว่านั่งอยู่ในร้าน หลอกให้ฉันเดินเล่นในร้านหรือไง ฉันเดินตามพนักงานในร้านมาจนถึงประตูที่เขียนว่า เฉพาะพนักงาน ความจริงฉันเดินผ่านตรงจุดนี้สองรอบแล้วนะ แต่ไม่คิดว่าพี่น้ำจะอยู่ข้างในนี้

“หนึ่ง เธอยังหาเจ้น้ำไม่เจออีกเหรอ” เสียงของอีตาดินเหนียวถามขึ้น หมอนั่นเองเดินมาจากอีกทาง

“ก็นายไม่บอกให้ชัดว่าพี่น้ำอยู่ที่ไหน ฉันก็เดินหาตั้งนาน”

“แล้วทำไมไม่ถามพนักงานล่ะ ฉันนึกว่าเธอเจอเจ้น้ำไปนานแล้วนะเนี่ย” นั่นสิทำไมฉันไม่ถามนะ นี่ถ้าพนักงานไม่เข้ามาถามฉันก่อน ฉันคงเดินหาอยู่แบบนั้นสินะ

“เดี๋ยวฉันพาไปเอง เธอไปทำงานต่อเถอะ”

“ค่ะคุณดิน”

ดินพาฉันเข้ามาในห้องซึ่งคงจะเป็นบริเวณออฟฟิศของร้านขายอุปกรณ์เพราะมีโต๊ะทำงานหลายตัววางเรียงกันอยู่ แล้วในสุดห้องห้องนี้ก็มีอีกห้องนึงที่หน้าห้องเขียนป้ายว่าผู้จัดการ พี่น้ำคงอยู่ในห้องนี้สินะ ฉันเคาะประตูห้องสองครั้งก่อนจะเปิดเข้าไปทันทีโดยไม่ฟังคำอนุญาตจากคนในห้อง ทันทีที่ฉันเปิดประตูพี่น้ำที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกับผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพี่น้ำก็หันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน

“วรรณมาขัดจังหวะพี่น้ำคุยธุระหรือเปล่าคะ” ฉันถามออกไป เพราะรู้สึกผิดที่เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาแบบนี้

“ไม่ๆ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก เรามานี่เลยมาให้พี่กอดซะดีๆ ยัยตุ๊กตาเดินได้ของพี่” ฉันเดินเข้าไปหาพี่น้ำที่ลุกขึ้นยืนรอฉันอยู่ พี่น้ำกอดฉันแน่นมากจนฉันแทบจะหายใจไม่ออก

“ปล่อยหนึ่งได้แล้วเจ้ เดี๋ยวยัยนี่ได้ขาดอากาศหายใจกันพอดี” ดินบอก พี่น้ำถึงได้ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ

“ไหนให้พี่มองหน้าเราให้ชัดๆ หน่อย ดูสิตุ๊กตาคนสวยของพี่จะสวยขึ้นขนาดไหน อืมมม สวยขึ้นมาก แบบนี้หนุ่มๆ ไม่แย่งกันขายขนมจีบกันให้วุ่นหรอกเหรอ”

“ของมันแน่อยู่แล้วค่ะ สวยขนาดนี้ แต่ไม่มีใครผ่านมาตฐานวรรณได้สักคน ผู้ชายสมัยนี้ไม่ได้เรื่องเลยค่ะ ความอดทนต่ำมาก”

“หึ ก่อนจะบอกว่าใครความอดทนต่ำ ดูตัวเองก่อนไหมว่าทำไมผู้ชายพวกนั้นถึงทนเธอไม่ได้ นิสัยตัวเองใช่ว่าจะดีซะเมื่อไร”

“เงียบปากไปเลยนายนะ ไม่มีใครถามความเห็นนายสักหน่อย”

“ใช่ เงียบไป มาว่าตุ๊กตาของเจ้ได้ยังไงเดี๋ยวโดนดี” ใช่ค่ะจัดการมันเลยค่ะพี่น้ำจัดการมัน

“เหอะ เห็นคนอื่นดีกว่าน้องตัวเองแบบนี้ก็ได้เหรอ”

“ช่วยไม่ได้ก็คนอื่นที่นายว่า ดันน่ารักกว่าน้องตัวเองไง โอ๊ย”

“หมั่นไส้” ไอ้ดินเหนียวมันเขกมะเหงกใส่ฉันเสร็จก็รีบเดินหนีไปนั่งที่เก้าอี้ทันที แน่จริงอย่าเดินหนีสิ

“เจ็บไหมวรรณ ไอ้ดิน ไอ้เด็กเวรฉันจะบอกเฮียเมฆว่าแกแกล้งวรรณ เตรียมตัวตายได้เลย” พี่น้ำหันไปขู่ แต่ไอ้ดินเหนียวก็ดูไม่สะทกสะท้านกับคำขู่แม้แต่นิดเดียว

“เอ่อ คุณน้ำค่ะ เดี๋ยวรีขอตัวกลับก่อนนะคะ” ตายล่ะนี่พวกฉันเอาแต่คุยกันจนลืมแขกของพี่น้ำไปซะสนิทเลย

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณรี รอแป๊บนึงนะคะ คุณรีไปนั่งคุยกับดินรอน้ำแป๊บนึงนะคะ น้ำขอคุยกับวรรณแป๊บเดียวค่ะ”

“ได้ค่ะ” แล้วแขกของพี่น้ำก็เดินไปนั่งข้างๆ ดิน ว่าแต่ทั้งสองคนคุยอะไรกันนะทำไมเบาจัง ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ฉันคุยกับพี่น้ำไม่นานส่วนใหญ่ก็คุยถึงสารทุกข์สุกดิบกันธรรมดาก่อนที่ดินจะมาชวนฉันกลับเพราะเขายังมีงานที่ต้องกลับไปทำต่อ แต่ก่อนจะออกมาจากห้องฉันเห็นหมอนั่นกับแขกของพี่น้ำร่ำลากันซะดิบดีเลย

“เสร็จแค่นี้ใช้ไหม ถ้าเสร็จแล้วก็กลับบ้านเลย” ฉันบอกเขาทันทีที่ขึ้นรถ

“อ้าว ไม่แวะหาไรกินก่อนเหรอ ว่าจะพาไปกินอาหารที่อร่อยที่สุดสักหน่อย”

“ไม่อะ ฉันขี้เกลียด” ความจริงไม่ได้ขี้เกลียดอะไรหรอกแค่อารมณ์ไม่ค่อยดี

“เมื่อกี้ยังดีอยู่เลย ตอนนี้เป็นไรอีกเมนส์มาหรือเป็นไบโพล่าอารมณ์ถึงได้แปรปรวนแบบนี้” ดูมันพูดกับฉันนะ ทีกับคนชื่อรีนี่พูดซะเพราะเชียว

“ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่เหนื่อยอยากกลับบ้าน”

“เหนื่อยไรว่ะ ฉันไม่ได้ใช้งานอะไรเธอเลยหรือว่าโกรธที่ฉันปล่อยให้เธอเดินหาพี่ฉันงั้นเหรอ ก็ใครจะไปรู้ว่าเธอจะมีปากแต่ถามไม่เป็นกัน”

“ฉันไม่ได้โกรธ ฉันแค่อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน นายได้ยินไหม นายจะพาฉันกลับไหมถ้าไม่ ฉันจะไปเรียกรถกลับเอง” ฉันเปิดประตูรถเตรียมที่จะลงจากรถจริงๆ หมอนั่นเลยรีบคว้าตัวฉันไว้ก่อน ก่อนจะดึงประตูเข้ามาปิดตามเดิม

“กลับก็กลับ อยู่ๆ ก็เป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ” ฉันหันไปมองไอ้ดินเหนียวก่อนจะหันไปมองข้างทางแล้วตลอดเวลาที่อยู่บนรถฉันก็ไม่พูดกับหมอนั่นสักคำ จนถึงบ้าน

ฉันเปิดประตูรถก่อนจะเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจดินที่ดับรถแล้วเดินตามฉันมา

“มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนหนึ่ง” หมอนั่นเรียกฉันที่กำลังไขกุญแจเข้าบ้าน เพราะตอนนี้ที่บ้านไม่มีคนอยู่น่าจะพากันไปอยู่ที่วัดหมด

“หนึ่ง” เขายังเรียกฉันอยู่ที่หน้าบันไดแต่ฉันก็ยังไม่สนใจ ทันทีที่เปิดประตูบ้านได้ฉันก็เข้าบ้านทันที แต่จังหวะที่กำลังจะปิดประตูดินก็รีบวิ่งขึ้นมาดันประตูไว้ก่อน ฉันที่สู้แรงเขาไม่ไหวเลยต้องปล่อยให้เขาเข้ามาในบ้าน เขาไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าฉัน ฉันเองก็ไม่พูดอะไรกับเขาเหมือนกัน ในเมื่ออยากจะยืนตรงนั้นก็ยืนฉันเข้าห้องตัวเองก็ได้ แล้วฉันก็เดินไปทางห้องของตัวเองทันทีที่ฉันบิดลูกบิดประตูห้องเขาก็เข้ามาประชิดตัวฉันก่อนจะดันประตูให้เปิด แล้วดันตัวฉันเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูห้องฉันแล้วยืนขวางไว้

“นายเข้ามาในห้องฉันทำไม ออกไปนะ”

“ฉันจะออกก็ต่อเมื่อเธอบอกฉันว่าเธอเป็นอะไร”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันบอกนายไปตั้งกี่รอบแล้ว”

“เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ ถ้าเธอไม่ยอมบอกฉันก็จะยืนอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องออกไปไหนกัน” ฉันมองท่าทางจริงจังของดิน แต่มีเหรอที่ฉันจะยอม

“นายอยากยืนก็ยืนไป ฉันออกไปเอง” ฉันเดินเข้าไปผลักดินให้ออกไปให้พ้นประตู ก่อนจะเปิดประตูเพื่อจะออกไป แต่เขากับดันประตูไว้ตอนนี้ฉันเลยหันหน้าเข้าประตูโดยที่มีเขายืนซ้อนอยู่ด้านหลังแถมยังใกล้มากจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจเขาที่อยู่ข้างหลัง

“ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องออกไปไหน อยู่มันแบบนี้แหละ” ฉันถอนหายใจก่อนจะยอมพูดออกไป

“ฉันไม่ได้โกรธ แต่หมั่นไส้”

“หมั่นไส้อะไร ฉันไปทำอะไรให้เธอหมั่นไส้ตอนไหนวะ” ฉันหันกลับไปก่อนจะดันหมอนั่นออกไป

“นี่ไง เวลานายพูดกับฉันนะ นายไม่เคยพูดดีๆ เลยทีเวลาพูดกับคนอื่นล่ะเพราะเชียว”

“อย่าบอกนะว่าโมโหเรื่องนี้ ก็เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็พูดกับเธอแบบปกติได้ แต่คุณรีเขาเป็นลูกค้าของที่ร้านเธอจะให้ฉันพูดกับลูกค้าแบบที่พูดกับเธอเหรอ เธอเองเวลาพูดกับคนอื่นยังพูดดีไม่ใช่เหรอ”

“ไม่อะ จะกับใครฉันก็พูดแบบนี้”

“เธอนี่มัน มารยาทแย่ชะมัด”

“ไอ้ดินเหนียว”

“พอๆ สรุปที่โกรธเพราะเรื่องแค่นี้ใช่ไหม” ฉันไม่ตอบแต่ฉันหน้าไปอีกทางก่อนจะถาม

“แค่ลูกค้าจริงๆ เหรอ”

“เออ แค่ลูกค้า”

“แน่ใจนะ”

“เออ ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปกัน”

“ไปไหนอีก” ดินเปิดประตูห้องก่อนจะลากฉันให้เดินตามออกไปด้วย

“ไปวัดดิ คนที่บ้านเธออยู่วัดกันหมด เธอจะมาอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง ไปอยู่ที่นั่นก่อน แล้วค่อยกลับพร้อมทุกคน”

“อืม ก็ได้”