ตอนที่ 6 งานวัด

ตอนที่ 6 งานวัด

“เธอไม่แต่งตัวเวอร์ไปหน่อยเหรอ แค่พิธีเปิดงานวัดธรรมดาๆ เอง เธอแต่งตัวอย่างกับประธานเปิดพิธี”

“นี่เวอร์ไปเหรอ ฉันว่าไม่นะปกติเวลามีงานที่วัดเราก็ต้องใส่ลูกไม้ไม่ใช่เหรอ ยายฉันก็ใส่นะ ฉันเห็นเมื่อเช้า” ชุดที่ฉันใส่มันก็ไม่ได้เวอร์อะไรสักหน่อย เป็นเสื้อลูกไม้มีซับในตรงแขนเป็นแขนตุ๊กตาไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังน่ารัก ความยาวของเสื้อก็เลยเอวมานิดหน่อย ใส่คู่กับกระโปรงลูกไม้เอวสูงตัวยาวแต่พอใส่กับส้นสูงก็จะพอดี

“มันก็ไม่ได้จำเป็นอะไรขนาดนั้น แค่ปกติคนต่างจังหวัดเขาจะไม่ได้แต่ตัวกัน จะแต่งทีแค่เฉพาะตอนมีงานซึ่งก็นานๆ ที อย่างเช่นงานบุญแบบนี้”

“ก็ใช่ ฉันถึงใส่ชุดนี้ไงนี่ลูกไม้จากฝรั่งเศสเลยนะ ไม่สวยเหรอ” ฉันถามพลางหมุนตัวให้ดินดู

“ไอ้สวยมันก็สวย แต่เธออย่าลืมสิที่นี่ต่างจังหวัดนะไม่ใช่กรุงเทพที่คนจะต้องแต่งตัวแข่งกัน”

“ฉันก็ไม่ได้จะแต่งตัวไปแข่งกับใครสักหน่อย ฉันก็แค่อยากแต่งตัวสวยๆ ฉันผิดเหรอแล้วนี่ก็คือชุดลูกไม้ที่ธรรมดาที่สุดที่ฉันมีเลยนะ ฉันถือมาเผื่อว่าอาจจะได้ใส่นะ”

“อยากจะใส่อะไรก็ใส่ เอาที่เธอสบายใจเลย ชุดยาวถึงพื้นแบบนั้นเดินก็ระวังหัวทิ่มด้วย เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน” หมอนั่นพูดเสร็จก็เดินออกจากบ้านไป ฉันเลยต้องรีบเดินตามไปถ้าไปช้าเดี๋ยวจะมาว่าฉันอีก

“แล้วรถนายอยู่ไหน” ฉันถามเพราะว่ามองซ้ายมองขวาแล้วก็ยังไม่เห็นรถของหมอนั่น

“นี่ไง” เขาชี้ไปที่รถมอไซค์ยามาฮ่า เอ็กซ์เอสอาร์หนึ่งห้าห้า ที่จอดอยู่ ถ้าถามว่าฉันรู้จักได้ยังไงละก็อย่าลืมสิพี่ชายฉันก็ชอบรถมอไซค์เหมือนกัน

“นายจะให้ฉันนั่งคันนี้ไปนี่นะ นายดูชุดฉันก่อนจะนั่งไปได้ยังไง”

“ใช่ วัดกับบ้านเธอใกล้แค่นี้เองจะเดินไปก็ยังได้ แล้วอีกอย่างวันนี้ที่วัดมีงานใครเขาจะให้เอารถไปจอดในวัดกัน เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากเดินคันนี้ดีที่สุด ส่วนชุดเธอก็รวบๆ ไว้อย่าให้ไปพันกับล้อรถก็แล้วกัน” ดู ดูมันพูด มิน่าถึงได้ถามฉันนักหนาว่าจะใส่ชุดนี้จริงเหรอ แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่าเอารถมอไซค์มา ฉันจะได้ใส่ชุดอื่น

“งั้นฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน นายรอแป๊บ” ฉันหันหลังกลับแต่ถูกหมอนั่นจับแขนเอาไว้ก่อน

“ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ฉันขี้เกลียดรอ แค่นี้ฉันก็รอมาเป็นชั่วโมงแล้วขืนให้เธอกลับไปเปลี่ยนชุด ก็ไม่ทันทอดผ้าป่ากองแรกพอดี” อะไรวะ กลัวไม่ทันทอดผ้าป่า แต่ไม่กลัวว่าชุดฉันจะไปพันกับรถแล้วหัวทิ่มหรือไง

“เออ นายก็ขับดีๆ ก็แล้วกัน ห้ามพาฉันล้มนะ”

“รีบเถอะ อย่าลีลาเยอะ” ฉันจับชายกระโปรงของตัวเองมารวบไว้ ก่อนจะขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายหมอนั่น เขามองดูความเรียบร้อยของฉันนิดนึงก่อนจะเริ่มออกรถ

ฉันมาถึงวัดในตอนที่ประธานในพิธีกำลังเปิดงานพอดี ฉันมองหาตายายก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ ท่าน แต่ระหว่างทางที่เดินผ่านทุกคนเพื่อไปหาตายาย ดูเหมือนทุกคนจะหันมองมาทางฉันเป็นตาเดียว ไม่มีใครสนใจประธานที่กำลังเปิดงานเลย

“นี่หลานสาวเอ็งแต่งตัวสวยเชียว ตอนแรกที่เดินมาข้านึกว่าเจ้าสาวที่ไหนหนีงานแต่งมาเที่ยวงานวัดซะอีก” ยายที่นั่งข้างๆ ยายฉันพูดขึ้น ฉันล่ะอยากจะตอบจริงๆ ว่าถ้าเป็นชุดแต่งงานของฉันมันต้องอลังการกว่านี้เป็นสิบเท่า

“เอ็งจะไปรู้อะไร เขาเรียกว่าแฟชั่นคนที่กรุงเทพเขาแต่งแบบนี้กันเป็นปกติ” ยายฉันตอบ แต่พูดก็พูดเถอะยายฉันนี่ก็แต่งตัวใช่ย่อยซะที่ไหน สมกับเป็นยายหลานกันจริงๆ

“นี่ๆ ไอ้ดินเหนียวนายดูนั่นสิ ผู้หญิงคนนั้นใช่คนเมื่อวานที่เราเจอที่ห้องพี่น้ำหรือเปล่า” ระหว่างที่พิธีกรกำลังพูด ฉันก็ตาดีเหลือบไปเห็นคุณรีลูกค้าที่เจอเมื่อวานที่ห้องทำงานพี่น้ำ

“อืม ใช่”

“แล้วผู้ชายที่นั่งข้างเธอคือใครเหรอ ทั้งสองคนเป็นอะไรกัน”

“หมอนั่นชื่อวิชิต เป็นลูกชายของ ส.ส.วิเชียร มีอะไรเธอสนใจหมอนั่นงั้นเหรอ แต่เสียใจด้วยนะพอดีหมอนั่นเป็นแฟนกับคุณรี”

“ฉันไม่ได้สนใจสักหน่อยแค่ถามเฉยๆ ก็ไม่ได้หรือไง นายเถอะไม่เป็นไรแน่เหรอ”

“เป็นอะไร”

“ก็คุณรีของนายมากับแฟน นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”

“โอ๊ย เจ็บนะ นายเขกหัวฉันทำไม” ฉันลูบหัวตรงบริเวณที่ถูกไอ้ดินเหนียวเขก

“ก็ใครใช้ให้คิดอะไรไม่เข้าท่า ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณรีเขาเป็นแค่ลูกค้า”

“ก็ไม่แน่หรอกลูกค้าแล้วยังไง นั้นสเปคนายเลยไม่ใช่เหรอ”

“สเปคเหรอ สเปคฉันเป็นยังไง” ยังจะมาถามอีก

“นายลืมไปแล้วเหรอ นายเคยบอกว่าสเปคนายคือคนสวย ฉันว่าก็ได้อยู่นะ แต่น่าเสียดายดันมีเจ้าของแล้ว”

“ก็ใช่ คุณรีก็สวย แต่ฉันว่าเธอสวยกว่านะ” คำตอบของหมอนั่นทำเอาฉันเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรเลย ถึงจะรู้ว่าหมอนั่นพูดเล่นแต่เรื่องแบบนี้ใครเขาพูดเล่นกัน ไอ้ดินเหนียวบ้า

“เดี๋ยวฉันมารับตอนหนึ่งทุ่มนะเตรียมตัวให้เรียบร้อยด้วย ฉันขี้เกลียดมารอ”

“รู้แล้วน่า” เขามาส่งฉันที่บ้านหลังจากพิธีเปิดและทอดผ้าป่ากองแรกเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะตอนกลางวันจะไม่จะมีอะไรมากมีแค่คนออกมาทำบุญ ต้องตอนกลางคืนถึงจะมีงานให้เที่ยว

“แล้วพวกนั้นจะมาเจอเราที่วัดเลยหรือเปล่าหรือนายต้องไปรับ” พวกนั้นที่ฉันถามถึงก็คือ นายชัดเจนกับส้ม แล้วก็ชมพู่ลูกสาวของพวกนั้น

“ไม่อ่ะ พวกนั้นจะมาเองอีกอย่างตอนกลางคืนหาที่จอดรถอยากกว่าตอนกลางวันอีก ฉันจะเอาคันนี้มารับธอนั่นแหละ” บอกไว้ก่อนแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้แต่งตัวถูก  

“อืม แล้วนี่นายจะกลับบ้านนายเลยหรือจะไปไหนต่อ” ฉันถามเพราะอยากรู้

“ฉันจะกลับไปที่อู่รถ ทำไม อยากไปด้วยเหรอ” หมายถึงอู่รถสิบล้อของที่บ้านสินะ

“ไม่ ฉันแค่ถามเฉยๆ ใครอยากไปกับนายกัน ฉันร้อนจะแย่ขอไปนอนเปิดแอร์เย็นๆ ที่ห้องดีกว่า”

“ที่นั่นก็มีแอร์นะ อยากเปิดเย็นแค่ไหนก็เปิดฉันไม่คิดค่าไฟเธอหรอก ไปไหม” อยู่ๆ ก็มาชวนประสาทปะเนี่ย

“ไม่ไป ทำไมฉันต้องไปด้วย”

“ไม่อยากจะไปสำรวจหน่อยเหรอ”

“ไม่ นายกลับไปได้แล้ว ฉันจะเข้าบ้านแล้วร้อน” ฉันไล่

“เออๆ ฉันกลับละ ตอนเย็นเจอกัน” พูดจบหมอนั่นก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไป ส่วนฉันก็เดินเข้าบ้าน

ระหว่างที่ฉันกำลังนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนโทรศัพท์ฉันก็ร้องเสียงดัง ฉันหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจอว่าใครโทรมาก่อนจะกดรับสาย

“ว่ายังไงคะพี่ชายสุดหล่อ จะโทรมาสมน้ำหน้าฉันเหรอ” คนที่โทรมาก็คือพี่วี พี่ชายของฉันเอง

“สบายดีไหมตัวเล็ก” พี่ชายฉันเวลาที่อยู่ในโมทพี่ชายแสนดีจะเรียกฉันว่าตัวเล็ก

“อยู่บ้านตายายจะลำบากอะไรละ ฉันไม่ได้ถูกส่งไปใช้แรงงานที่ไหนสักหน่อย”

“แล้วเธอคิดออกหรือยังว่าจะหาเงินได้ยังไง”

“ยัง ฉันมาที่นี่ได้แค่สามวันเองนะ ยังงงๆ กับที่นี่อยู่เลย ขอเวลาปรับตัวหน่อยสิ ถ้าไม่ยังงั้นพี่ก็ให้เงินฉันสิ ฉันจะได้กลับบ้านเร็วๆ” ฉันลองแหย่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไง

“ถ้าพี่ให้ได้พี่ให้แล้ว แต่ถ้าพี่ให้เราพี่โดนแม่ด่าแน่ เมื่อคืนพี่เห็นแม่ไล่พ่อออกจากห้องเพราะพ่อพยายามช่วยพูดเรื่องเธอด้วย” โธ่พ่อฉันน่าสงสารจัง โดนแม่ไล่ออกมาแบบนี้ไม่นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วเหรอ

“แล้วพ่อเป็นยังไงบ้าง”

“จะเป็นยังไงละ ก็ได้แต่เกาประตูเรียกแม่ไง” เกาประตูเรียกเลยเหรอ แน่ใจนะว่านั่นพ่อฉันไม่ใช่แมว

“ฝากพี่ไปบอกพ่อด้วยว่าฉันสบายดี แล้วก็ไม่ต้องห่วงฉันจะหาเงินให้ครบให้ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดกับแม่เรื่องฉันแล้ว จะได้ไม่โดนแม่ไล่ออกจากห้องอีก”

“แล้วถ้าได้ไม่ครบละ”

“ถ้าไม่ครบก็อยู่กับตายายแบบนี้แหละ ให้ตายายเลี้ยง” ฉันพูดจริงๆ นะ สามวันมานี่ฉันเริ่มทำใจได้แล้วว่าฉันคงต้องอยู่ที่นี่ ยกเว้นแม่ฉันจะเปลี่ยนใจ เพราะฉันคงไม่มีปัญญาไปหาเงินมากขนาดนั้นได้

“อย่าพึ่งยอมแพ้สิ พี่อยากให้เธอรีบๆ กลับมานะ พี่คิดถึงเรา” นี่สินะที่เขาเรียกว่าสายสัมพันธ์พี่น้องตอนฉันอยู่บ้าน แกล้งกันยังกับอะไร แต่พอห่างกันก็คิดถึงกัน

“ถ้าพี่คิดถึงก็มาหาฉันสิ แล้วก็หิ้วคอลเลคชั่นใหม่ของปราดี๊ด๋า มาฝากฉันด้วย”

“ยังจะคิดเรื่องนี้อยู่อีก ยังไม่เข็ดอีกเหรอ”

“เอาน่านิดหน่อยเอง แล้วพี่ว่างเหรอถึงโทรหาฉันได้ ไม่ทำงานหรือไง”

“แค่โทรหาน้องสาวมันคงไม่เสียเวลามากมายจนทำให้บริษัทล้มละลายหรอกมั้ง”

“ฮ่า ฮ่า พี่ไปทำงานต่อเถอะ เป็นถึงรองประธานบริษัทต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีสิ” แล้วฉันกับพี่ก็คุยกันต่ออีกนิดหน่อยก่อนที่พี่ฉันจะว่างสายไป

พอได้ยินเสียงพี่วีแบบนี้แล้วฉันก็คิดถึงทุกคนจัง โดยเฉพาะห้องแต่งตัวของฉันป่านนี้ลูกๆ ของฉันจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าแม่คงยังให้คนไปทำความสะอาดนะ จะปล่อยให้ลูกๆ ของฉันโดนฝุ่นเกาะไม่ได้นะ