공유

บทที่ 12

작가: ดั่งสายน้ำ
“ลงมา”

เขาพูดสั้นๆอย่างเย็นชา พูดจบก็วางสายไป

หลินเซียงยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ มองโทรศัพท์ที่หน้าจอดำสนิท แล้วขบฟันเขี้ยวเคี้ยวฟัน!

น่ารังเกียจจริง ๆ!

ไม่เห็นน่ารักเหมือนตอนที่ความจำเสื่อมเลยสักนิด

เธอลงบันไดมา แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องลงมาบนร่างของเธอ แสงสีส้มอ่อน ๆ โอบล้อมเธอไว้ เส้นผมของเธอราวกับเปล่งประกายแสงในตัวเองได้

แต่เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างรถไม่ใช่ลู่สือเยี่ยน รอยยิ้มบนริมฝีปากของหลินเซียงก็หายไป

“ลู่สือเยี่ยนอยู่ไหน?”

เธอเดินเข้าไปถาม

ซ่งจั่วตอบกลับ “ประธานลู่มีธุระอื่น ให้ผมมารับคุณไปที่คฤหาสน์ตระกูลลู่แทนครับ”

จู่ ๆ หัวใจของเธอก็จมดิ่งลงไปอย่างหนักหน่วง

มีธุระอะไรที่สำคัญกว่าการพาเธอไปพบผู้ใหญ่อีก?

เธอเม้มริมฝีปากแล้วก้าวขึ้นรถ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาลู่สือเยี่ยน แต่เขากลับไม่รับสาย!

ผู้ชายสารเลวเอ๊ย!

หลินเซียงกำโทรศัพท์ไว้ มองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา

ไม่นานนัก ทิวทัศน์โดยรอบก็เริ่มเผยให้เห็นความสวยงาม คฤหาสน์ตระกูลลู่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเมืองอวิ๋นเฉิง ล้อมรอบด้วยภูเขา อยู่ติดกับแม่น้ำ เป็นทำเลที่ตั้งที่ยอดเยี่ยมมาก

รถแล่นเข้าไปในประตูรั้วสีดำทอง แล้วจอดตรงหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง คนรับใช้เดินเข้ามาเปิดประตูรถอย่างสุภาพและมีมารยาท

หลินเซียงลงจากรถ ดวงตาของเธอฉายแววตกใจ

ความร่ำรวยมหาศาลนี้!

เธอเคยได้ยินแต่ชื่อของตระกูลลู่ ไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเองมาก่อน ตอนนี้เมื่อได้เห็นแล้ว ถึงได้รู้ว่าตัวเธอเองกับตระกูลลู่นั้นเป็นคนละโลกกันโดยสิ้นเชิง!

“คุณหลิน เชิญข้างในค่ะ”

คนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาฉายแววดูถูก

หลินเซียงขมวดคิ้ว “ฉันเป็นภรรยาของลู่สือเยี่ยน ต้องเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงลู่สิ!”

แต่คนรับใช้กลับหันหลังเดินจากไปเลย

หลินเซียงถึงจะซื่อเพียงใดกว่า แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงท่าทีดูถูกของคนรับใช้ที่มีต่อเธอ

เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่ายไปหมด เมื่อเข้าไปจนถึงโถงทางเดินก็พบกับห้องรับแขกขนาดเล็ก

คนรับใช้บอกว่า “คุณรออยู่ตรงนี้สักครู่นะคะ คุณชายสามจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”

พูดจบก็เดินจากไปทันที

หลินเซียงนั่งลงบนโซฟาทันที วางมือไว้บนเข่าอย่างเรียบร้อย ข่มอารมณ์ตัวเองให้สงบลง

ไม่มีอะไรหรอก แค่คนรับใช้คนเดียว ไม่ได้หมายความว่าท่าทีของสมาชิกตระกูลลู่จะเป็นอย่างนี้กันทุกคนเสียหน่อย

ขณะนั้นก็มีคนเดินเข้ามาอีกหลายคน หนึ่งในนั้นคืออวิ๋นหลาน

เมื่อเห็นหลินเซียง อวิ๋นหลานก็ส่งยิ้มให้ “หลินเซียง มาแล้วเหรอ ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ? ไปเร็ว เข้าไปข้างในพร้อมฉันนี่แหละ”

หลินเซียงลุกขึ้นยืน ทักทายด้วยความสุภาพและอ่อนน้อม “สวัสดีค่ะคุณป้า”

อวิ๋นหลานยิ้มแล้วแนะนำ “นี่คุณพ่อของสือเยี่ยน”

หลินเซียงมองไปที่ชายวัยกลางคนผู้มีสีหน้าเคร่งขรึมข้างกายอวิ๋นหลาน ชายคนนั้นเพียงแค่เหลือบมอง เธอก็สัมผ้สได้ถึงแรงกดดันมหาศาล

“เซี่ยหว่านยังไม่มาอีกเหรอ?” ลู่เจิ้งหรงถาม

อวิ๋นหลานตอบกลับ “สือเยี่ยนกำลังออกไปรับค่ะ”

“อืม”

ลู่เจิ้งหรงตอบรับแผ่วเบา แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขกใหญ่ทันที

อวิ๋นหลานมองไปที่หลินเซียง “มาเถอะ ไปรอที่ห้องรับแขกด้านในดีกว่า ตรงนี้เป็นที่พักของคนรับใช้น่ะ”

ดวงตาของหลินเซียงฉายแววอับอาย

คนรับใช้คนนั้นบังเอิญหรือตั้งใจกันแน่?

เมื่อเข้าไปในห้องรับแขกใหญ่ เห็นโคมไฟระย้าคริสตัลหรูหราแขวนอยู่บนโดม แสดงถึงความหรูหราคลาสสิกในทุก ๆ ที่

อวิ๋นหลานพูดขึ้นว่า “นั่งตรงไหนก็ได้นะ รอสักเดี๋ยว สือเยี่ยนน่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ”

หลินเซียงจำชื่อหญิงสาวที่พวกเขาถามถึงเมื่อครู่นี้ได้ ผู้หญิงที่ลู่สือเยี่ยนไปรับด้วยตัวเอง ใช่เธอคนนั้นหรือเปล่า?

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มีเสียงดังขึ้นจากทางประตู ตามด้วยคนสองคนที่เดินเข้ามา

ลู่สือเยี่ยนเดินนำหน้า ส่วนคนที่ตามเขามาคือหญิงสาวที่หลินเซียงเคยเห็นในห้องอาหารส่วนตัว

เธอคือเซี่ยหว่าน

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 550

    ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 549

    หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 548

    หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 547

    บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 546

    ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 545

    “ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status