ตอนที่ 7

หมวย...อย่าดื้อ!

Writer : Aile'N

ตอนที่ 7

“หมวยไม่เป็นแฟนพี่เสือแล้ว!”

ทั้งๆ ที่เพิ่งแยกกันได้ไม่นานหมวยเล็กก็มีเรื่องให้ต้องจัดการอีกแล้ว แต่ก่อนไปหมวยต้องอาบน้ำแต่งตัวน่ารักๆ เสริมสร้างกำลังใจให้ตัวเองสักหน่อย ไม่ได้หรอก คนจะมีแฟนหน้าตาต้องสดใส!

เมื่อเรียบร้อยหมวยเล็กก็ขึ้นบีทีเอสยอมเบียดผู้คนแออัดตอนหัวค่ำเพื่อมาหาพี่รหัสที่คอนโด เพราะถูกสั่งห้ามขึ้นรถแท็กซี่ตามลำพัง ด้วยเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย

หมวยมาโดยไม่ได้บอกพี่เสือก่อนเพราะกะจะมาเซอร์ไพรส์ แต่แล้วเมื่อมาถึงหน้าคอนโดของพี่รหัสหมวยเล็กกลับถูกเซอร์ไพรส์กลับ เพราะเห็นร่างสูงคุ้นตาของคนที่ตั้งใจจะมาขอเป็นแฟนกำลังยืนกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างโจ่งแจ้ง ไม่อายฟ้าอายดิน ไหนใครมันบอกว่าไม่เคยคิดจะมีคนอื่น! ใครมันพูดไว้ฮะ!?

"พี่เสือ!!!" น้ำเสียงเล็กๆ ตะโกนดังลั่นอยู่หน้าคอนโดหรู ทำสองคนที่กำลังโอบประคองกันรีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว

"หมวย?" เสือทั้งตกใจและสับสน เพราะเพิ่งแยกจากน้องไปเมื่อไม่นาน กลับเห็นมาโผล่อยู่หน้าคอนโดเขาแถมมาเจอช็อตนรกแตกอีก

"เอ่อ กูไปดีกว่า ขอบใจนะมึงที่ให้ยืมชีท" เพื่อนสาวที่แวะมายืมชีทเห็นท่าไม่ดีก็รีบขอตัวกลับอย่างรู้หน้าที่

หมวยเล็กมองตาเขม็งตามผู้หญิงคนนั้นไป ก่อนจะก้าวเดินดุ่มๆ เข้ามาหาพี่รหัสด้วยท่าทางเหมือนลูกแมวโมโหหิว อยากเอ็นดูนะ แต่มันไม่ใช่เวลาเท่าไร

"หมวย มายังไง ทำไมไม่บอก"

"ถ้าบอกหมวยก็ไม่รู้น่ะสิว่าพี่เสือแอบมีคนอื่น! ไหนบอกไม่เคยมีคนอื่น ทำไมต้องโกหกหมวยด้วย ไหนบอกจะจีบหมวย ยังไม่ทันจีบก็มีคนอื่นแล้ว นิสัยไม่ดีเลย หมวยไม่เป็นแฟนพี่เสือแล้ว!" หมวยเล็กตะโกนปาวๆ ใส่เขาด้วยความโกรธแบบไม่สนอินทร์พรหมหน้าไหน สิ้นคำก็หมุนตัวเตรียมจะวิ่งหนีแต่ไม่สำเร็จ

"เดี๋ยวหมวย ใจเย็นๆ ก่อน!" เสือรีบคว้าข้อมือเล็กไว้ ก่อนพลิกตัวน้องให้หันมาเผชิญหน้ากัน แต่หมวยเล็กขัดขืน เขาก็เลยต้องรวบกอดเจ้าตัวแสบไว้จนอีกฝ่ายหมดเรี่ยวแรงยอมยืนนิ่ง

"ไปกันใหญ่แล้ว ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่ก่อน" เสือพยายามปลอบน้องให้ใจเย็นลง จะได้มีสติรับฟังในสิ่งที่เขาจะอธิบาย

"...." หมวยเล็กไม่ตอบ แต่ก็ยอมรับฟังคนพี่อธิบายเรื่องราวทั้งหมด

"เมื่อกี้คือเพื่อนพี่ มันมายืมชีทพี่ก็เอาลงมาให้ และจะเดินไปส่งมันที่รถ แต่มันสะดุดขาตัวเองจะล้ม พี่ก็เลยคว้าไว้ ไม่ได้ตั้งใจกอด อีกอย่างมันก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย"

"ฉากละครน้ำเน่าชัดๆ" อะไรมันจะเหมาะเจาะเหมือนถูกเซ็ทไว้ขนาดนั้นอะถามจริง!

"ก็จริง...แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ยังไงพี่ก็มีแค่หมวย ไม่มีคนอื่น เลิกทำแก้มพองได้แล้ว" ร่างสูงผละออกมามองน้องที่ยังทำหน้าตาบึ้งตึง แต่เขากลับมองว่าน่าเอ็นดูมากกว่าน่ากลัว

"ไม่รู้ไม่ชี้ หมวยยังไม่หายโกรธ" เจ้าเด็กยืนกอดอกหน้าตึง ไม่ยอมหายโกรธแม้จะได้ฟังความจริงแล้ว

"แล้วต้องทำยังไงถึงจะหายโกรธ" เสือไม่ได้คิดมากแม้น้องจะไม่หายโกรธ เพราะเขายินดีง้อจนกว่าจะหาย

"ชาบู...ไอติมด้วยสองถ้วย" เสียงหวานบอกอย่างจริงจัง แต่คนฟังกลับหลุดขำ

"หึ...แต่เราเพิ่งกินข้าวบ้านแม่มานะ เค้กอีก หนูกินคนเดียวไปตั้งสามชิ้น" เสือลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู มันเป็นเห็นแก่กินจังวะ เอาไปเก็บไว้ในพุงหรือในแก้มกันแน่

"...แล้วกินอีกไม่ได้หรือไง" หมวยเล็กถามอย่างเอาเรื่อง แก้มที่พองอยู่แล้วยังพองออกได้อีก ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าถูกร่างสูงเอ็นดูแค่ไหน

"ครับ ได้ครับ งั้นไปซื้อของกัน" เสือยอมตามใจน้องโดยง่าย เขาจูงมืออีกฝ่ายพาเดินไปมินิมาร์ทเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับทำชาบูและของหวานที่น้องอยากกิน

ตอนแรกเจ้าเด็กแก้มพองก็เดินหน้างอตามมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แต่พอไปถึงเห็นขนมก็ตาเปล่งประกาย หยิบเอาๆ จนเต็มตะกร้า ยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิเพราะจะซื้ออะไรเขาก็ตามใจทุกอย่าง เมื่อซื้อเสร็จพวกเราก็พากันกลับขึ้นห้อง

"แล้วตกลง มาหาพี่ทำไมเหรอ" ร่างสูงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้สาเหตุที่น้องมาหาโดยไม่ได้บอก

"จะมาขอเป็นแฟน แต่ไม่ขอแล้ว!" พอพูดถึงเรื่องนี้ใบหน้าน่ารักก็แสดงความขุ่นเคืองออกมาอีก เพราะฉากในละครน้ำเน่านั้นแท้ๆ เลยทำให้หมวยเสียอารมณ์ ไม่อยากขอแล้ว อยากเป็นก็มาขอเอง หมวยไม่ขอ!

"ฮะ?" เสือทำหน้าไม่เข้าใจ นึกยังไงถึงจะมาขอเป็นแฟน ไปโดนเพื่อนๆ ยุอะไรมาอีกล่ะสิ แต่ละอย่างดีๆ ทั้งนั้น

"ช่างมันเถอะ ไม่ขอแล้ว!" หมวยเล็กกอดอกเชิดหน้าหนีอย่างงอนๆ

"ขนมเต็มไม้เต็มมือขนาดนี้ หายงอนได้แล้วมั้ง"

"ไม่รู้ไม่ชี้!"

ร่างสูงมองเจ้าเด็กกอดถุงขนมไว้เต็มอกอย่างเอ็นดู มันน่าจับปั้นเป็นก้อนกลืนลงท้องเสียจริง จะได้ไม่ไปทำตัวน่ารักเรี่ยราดให้ใครเห็น

เมื่อกลับมาถึงห้องเสือก็ปล่อยให้น้องรหัสนั่งกินขนมดูทีวีรอไปก่อน ส่วนเขาแยกมาเตรียมวัตถุดิบทำชาบูง้อคนขี้งอน เสร็จก็ยกหม้อไฟฟ้าไปนั่งกินด้วยกันหน้าทีวี เขาทำไม่เยอะเพราะยังอิ่มข้าวจากบ้านแม่น้อง ส่วนใหญ่เลยนั่งดูเจ้าเด็กกิน จนอิ่มก็ปล่อยให้นอนแผ่อยู่บนโซฟา ส่วนเขาก็เก็บล้างและง่วนอยู่ในครัวพักใหญ่เพราะไม่รู้หมวยเล็กจะค้างที่นี่หรือเปล่า เลยเตรียมของสดไว้ทำกับข้าวให้น้องในวันพรุ่งนี้

"หมวย ง่วงก็เข้าไปนอนในห้องดีๆ" ออกมาอีกทีน้องรหัสก็นั่งสัปหงกปล่อยให้ทีวีดูตัวเองเสียแล้ว

"อื้อ..." หมวยเล็กส่งเสียงงึมงำแต่ไม่ขยับ เขาจึงปล่อยให้น้องหลับไปและอุ้มเข้าไปนอนในห้องดีๆ

"ฝันดี เด็กอ้วน.." นั่งมองหน้าคนหลับจนพอใจร่างสูงก็โน้มตัวลงไปกดริมฝีปากบนลงหน้าผากมนเบาๆ ก่อนผละออกไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนด้วยกัน

.

.

เช้าวันต่อมาหลังกินมื้อเช้าเสร็จเสือก็ไปส่งหมวยเล็กเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดแล้วไปเรียนพร้อมกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องในไลฟ์ไม่ว่าจะเดินผ่านใครทั้งรู้จักและไม่รู้จักก็มักจะได้รับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มกลับมา เสือเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร มีแต่หมวยเล็กที่อายจนต้องเดินก้มหน้าก้มตาตลอดทาง ถ้าเขาไม่จูงมือเดินคงได้โหม่งเสาต้นไหนสักต้นหนึ่งไปแล้ว

"ตอนเย็นพี่ไม่ว่าง ให้ไทป์ไปส่งนะ" เสือบอกน้องเมื่อเดินมาส่งถึงโต๊ะประจำที่มีเพื่อนๆ น้องนั่งรออยู่ ก่อนที่เขาจะแยกตัวออกไป

"เป็นไงบ้าง เป็นแฟนกันยัง" เมื่อไล่หลังรุ่นพี่ไป ปูเป้ก็ขยับมานั่งจับเข่าคุยกับหมวยเล็กใกล้ๆ

"ยัง" เธอเบะปากส่ายหน้าตอบอย่างเคืองๆ ไม่ยอมลืมเหตุการณ์เมื่อคืนง่ายๆ

"อ้าว ทำไมล่ะ" หลินเข้ามาร่วมวง หมวยเล็กจึงเริ่มเล่าเรื่องราวที่ไปเจอมาเมื่อคืนให้เพื่อนๆ ฟัง

"นึกแล้วยังโมโหไม่หายเลย คอยดูนะ หมวยจะจับตาดูไว้ ถ้ามีอีกเมื่อไร หมวยก็จะมีบ้าง!" ยิ่งพูดหมวยเล็กก็ยิ่งใส่อารมณ์

"เอาว่ะ มันเป็นหึงๆ เนาะ" ปูเป้หรี่ตามองยิ้มๆ

"ยอมรับมาเถอะว่าชอบกันแล้ว" หลินเห็นด้วยอีกคน

"ไม่รู้แหละ คนเป็นแฟนกันต้องไม่นอกใจกันสิ!"

"แต่ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเนาะ"

"เป้! ขัดหมวยอีกแล้วนะ ตกลงอยู่ข้างใครกันแน่" หมวยเล็กตวัดดวงตากลมๆ ไปมองเคืองใส่เพื่อน

"ข้างเฮีย"

"ปูเป้!" หมวยจะงอนจริงๆ แล้วนะ! เล่าให้ฟังแทนที่จะเข้าข้างเพื่อนตัวเอง ทำไมถึงไปเข้าข้างคนอื่น โดนซื้อตัวไปกี่บาทแล้วเนี่ย!

"ก็เฮียบอกว่าไม่มีอะไร ก็ต้องเชื่อใจเขามั้ยล่ะ" หลินพยายามไกล่เกลี่ย

"ก็เชื่อ แต่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์" หมวยเล็กยังคงนั่งกอดอกแก้มพองอย่างขุ่นเคือง

"โอ๊ยหมวย! ถ้าเขาจะมีเขามีไปนานแล้วจ้า ไม่อยู่รอแกมาถึงสามปีหรอก เสียเวลา!" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหลิน ไม่เว้นแม้แต่ไทป์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนไม่ได้สนใจใคร แต่ก็ฟังอยู่ตลอด

"ไม่รู้แหละ หมวยจะไม่ขอพี่เสือเป็นแฟนแล้ว ถ้าอยากเป็นก็มาขอเอาเอง!" หมวยเล็กตั้งมั่นอย่างจริงจัง

"มันเป็นเล่นตัวเนาะ"

"สวยจ้าสวย"

"ปูเป้ หลิน!"

"จ๋าาาา"

"ฮึ่ย~"

.

.

(Chat LINE : MaiAek)

MeimeiMuay : พี่ไม้เอก อย่าบอกพี่เสือนะว่าหมวยทักมา

MaiAek : ครับ น้องหมวยมีอะไรเหรอ

MeimeiMuay : ตอนนี้พี่เสือทำอะไรอยู่คะ

MaiAek : พวกพี่มีนัดทำงานกลุ่มที่หอสมุดครับ จะมาหามันมั้ย

MeimeiMuay : อ๋อไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ

MaiAek : คร้าบบบ

"จะกลับยังหมวย" ไทป์หันมาถามคนที่ยืนกดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"ยัง ไทป์กลับไปเลย หมวยจะไปหาพี่เสือ" เจ้าหมวยเล็กเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า เงยหน้าขึ้นบอก

"ที่ไหน เฮียบอกไม่ว่างไม่ใช่เหรอ" เสือบอกหมวยเล็กแล้วเมื่อเช้า ทุกคนก็ได้ยินกันหมด แถมเมื่อกี้ยังแชทไลน์มาย้ำกับเขาอีก แล้วทำไมเจ้าตัวถึงไม่ยอมกลับ

"หมวยรู้ว่าพี่เสืออยู่ไหน" คนตัวเล็กบ่ายเบี่ยงไม่พูดตรงๆ ว่าจะไปหาพี่รหัสทำไม ในเมื่อเขาบอกแล้วว่าไม่ว่าง

"เอาจริงๆ คิดจะทำอะไร แปลกๆ นะ" ไทป์หรี่ตามองอย่างจับผิด ก็จะมีใครเดาใจหมวยเล็กได้บ้างล่ะ ยิ่งซนๆ อยู่ เดี๋ยวก็สร้างเรื่องให้เขาโดนพี่รหัสมันด่าอีก

"เถอะน่า หมวยถามพี่ไม้เอกแล้ว พี่เขาบอกทำงานกลุ่มอยู่หอสมุด" หมวยเล็กบอกข้อมูลเพิ่มอีกนิดหน่อยเพื่อให้เพื่อนสบายใจ

"แล้วจะไปกวนพี่ๆ เขาเนี่ยนะ" ไทป์ยิ่งงงไปกันใหญ่ หมวยเล็กจะอยากไปหาพี่รหัสทำไมถ้าเขาต้องทำงานส่งอาจารย์ แถมทำเป็นกลุ่มด้วย

"ไม่กวน แค่ไปหาเฉยๆ ไทป์กลับไปเลย"

"อย่าซนให้เฮียมาด่าเราแล้วกัน" ร่างสูงยอมแพ้ความดื้อรั้น คิดในใจว่าต้องแชทไปบอกพี่รหัสเพื่อนเสียหน่อย กันโดนด่าที่ไม่พาหมวยเล็กกลับบ้านตามคำสั่ง

"ไม่แน่นอน กลับบ้านดีๆ บาย" เจ้าตัวแสบรีบตัดบทแล้ววิ่งจากไป ทำไทป์ได้แต่ยืนถอนหายใจมองตามเพื่อนตัวเล็กไปจนลับสายตา

ด้านหมวยเล็กเมื่อปลีกตัวจากเพื่อนมาได้ก็รีบตรงไปที่หอสมุดทันที จุดประสงค์ของการไปหาพี่รหัสโดยไม่บอกกล่าวก็แค่ต้องการไปจับผิด...หมวยอยากรู้ว่าพี่เสือแอบไปกุ๊กกิ๊กผู้หญิงคนอื่นลับหลังหรือเปล่าก็เท่านั้น

เมื่อเข้ามาในหอสมุดแล้วคนตัวเล็กก็ค่อยๆ เดินย่องมองหาพี่รหัส จนกระทั่งเจอกลุ่มของเขานั่งทำงานกันอยู่ที่ชั้นสอง เพื่อนของเสือมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เป็นกลุ่มใหญ่ มีทั้งคนที่หมวยเล็กรู้จักและไม่รู้จัก และตอนนี้ร่างสูงก็นั่งติดกับผู้หญิง แถมยื่นหน้าเข้าไปคุยกันใกล้ๆ อีก ฉากละครน้ำเน่าอีกแล้ว!

(Chat LINE : Typ)

Typ : เฮีย หมวยมันกำลังไปหาเฮียนะ มันไม่ยอมกลับด้วย ผมกลับละนะ ห้ามด่า

เสือหยิบโทรศัพท์ที่ขึ้นแจ้งเตือนแชทไลน์ของเพื่อนน้องรหัสมาเปิดอ่าน ก่อนขมวดคิ้วอย่างสงสัย หมวยเล็กมาหาเขาทำไม รู้เหรอว่าเขาอยู่ไหน แล้วทำไมถึงไม่บอกอะไรก่อน

ตาคมกวาดมองไปรอบๆ ก่อนไปสะดุดกับกลุ่มผมสีน้ำตาลตะคุ่มๆ อยู่หลังเสาต้นหนึ่ง เขาหรี่ตามองอย่างสงสัยว่าทำไมน้องรหัสถึงต้องทำตัวลับๆ ล่อๆ แอบดูเขาด้วย พอแสร้งเงยหน้าขึ้นมองตรงๆ หัวกลมๆ นั้นก็หลบเข้ามุมราวกับว่ากลัวเขาจะเห็น มันน่ารักจังวะ...

เสือลอบมองน้องอย่างเอ็นดู แต่แล้วจู่ๆ ก็ถูกขัดอารมณ์เมื่อมีผู้ชายท่าทางคุ้นตาคนหนึ่งเดินเข้าไปคุยกับน้อง

"อ้าว น้องหมวย มาทำอะไรตรงนี้ครับ หาอะไรอยู่เหรอ" ไหล่บางถูกสะกิด ทำคนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ หันไปมองหน้าเหวอๆ กลัวจะถูกจับได้ว่ามาแอบมองพี่รหัส

"เอ่อ อ้อ หากำลังมองหาเพื่อนน่ะค่ะ พี่..." หมวยเล็กอ้างออกไปส่งๆ ก่อนชะงักมองคนตรงหน้าพลางครุ่นคิดว่าอีกฝ่ายชื่ออะไร

"กันต์ครับ"

"อ้อ พี่กันต์มาอ่านหนังสือเหรอคะ แหะๆ" หมวยเล็กเบี่ยงประเด็นก่อนหัวเราะแห้งกลบเกลื่อน เธอเคยเห็นกันต์วนเวียนอยู่รอบตัวพี่เสือแต่ไม่ได้สนิทเลยนึกชื่ออีกฝ่ายไม่ออก รู้แค่ว่าพี่เสือกับเขาเหมือนจะไม่ค่อยถูกกัน

"พี่มีนัดทำงานกลุ่มกับเพื่อนน่ะ ไปนั่งเล่นกับพวกพี่มั้ย" กันต์เอ่ยชวน แม้ไม่สนิทแต่ก็ชวนเผื่อฟลุ๊คไปอย่างนั้น

"น้องมาหากู" ไม่ทันได้ตอบ น้ำเสียงดุๆ ของพี่รหัสก็แทรกขึ้นมา ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาคั่นกลางแล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพี่กันต์

"...ไม่ต้องเสือกยุ่ง"

"หึ...เค๊~ งั้นพี่ไปก่อนนะครับคนสวย" แม้ถูกข่มขู่แต่กันต์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร กลับยิ่งพูดจายั่วอารมณ์อีกฝ่ายอย่างไม่กลัวตายอีกต่างหาก

"ทำไมไม่กลับบ้าน มาทำอะไรที่นี่" ไล่หลังคู่กรณีไป เสือก็หันมาถามน้องเสียงดุๆ

"หมวยแค่...มาดู อยากรู้ว่าทำอะไรเฉยๆ" หมวยเล็กตอบเลี่ยงๆ แต่แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อ

"เอาดีๆ ปกติเคยสนใจด้วยเหรอว่าพี่ทำอะไรที่ไหน" ร่างสูงหรี่ตามองอย่างจับผิด หมวยเล็กไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน น้องไม่ค่อยตามติดหรือยุ่งเรื่องของเขาเลย มีแต่เขาที่ตามติดน้องต้อยๆ แต่หลังจากวันที่สารภาพรักหมวยเล็กก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปหลายอย่าง ทว่าก็ยังคาดเดาใจน้องไม่ได้อยู่ดี

"ก็พี่เสืออะ! ทำหมวยระแวงว่าพี่จะมีคนอื่น ก็เลยต้องมาดูให้เห็นกับตานี่ไง" เมื่อโดนคาดคั้นมากๆ หมวยเล็กก็อดทนเก็บไว้ไม่ไหว สารภาพออกไปจนหมดสิ้น

"แล้วเป็นไง" เขาถามต่อด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

"พี่นั่งใกล้ผู้หญิง แถมคุยกันใกล้มากๆ ด้วย!" พูดมาถึงตรงนี้หมวยเล็กก็ทำหน้าบึ้งขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

"เพื่อนกันทั้งนั้น มาดิ มานั่งเฝ้าเลยมา จะได้เลิกระแวงสักที" ร่างสูงจับมือน้องเดินกลับไปที่โต๊ะ

"จูน เถิบไปมึงอะ" เขาออกปากไล่เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้ขยับไปหาที่นั่งใหม่ เพื่อจะให้หมวยนั่งแทนที่

"อ้าว น้องหมวย ไหนบอกไม่มาไง" ไม้เอกทักขึ้นมาอย่างใสซื่อ เพราะคุยในไลน์ก็ถามแล้วว่าน้องจะมาไหม แต่น้องบอกไม่มา 

"แหะๆ" หมวยเล็กได้แต่ยิ้งแห้ง พูดไม่ออก ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีเพราะตั้งใจมาแอบดู ไม่คิดว่าจะถูกจับได้

"กูเรียกน้องมาเองอะ" เสือแก้ตัวแทนพลางเหล่ตามองน้องยิ้มๆ ที่แท้ก็แอบไปหลอกถามเพื่อนเขานี่เองว่าเขาอยู่ไหนทำอะไร ตัวแค่นี้ทำไมน่ารักจังวะ...

"มานั่งให้กำลังใจว่างั้น" ไม้โทเบ้ปากใส่เพื่อนด้วยความหมั่นไส้ ตั้งแต่ออกตัวแรงในไลฟ์ละเอาใหญ่เลยนะ!

"มันร้ายนะคะหัวหน้า" จูนจีบปากจีบคอล้อเลียนเพื่อนอีกคน

"เงียบน่า รีบทำรีบเสร็จ กูไม่อยากให้น้องรอนาน" เสือปรามเพื่อนด้วยความรำคาญ นอกจากไม่อยากให้หมวยเล็กรอนานแล้วก็ไม่อยากให้น้องอึดอัดเวลาถูกเพื่อนๆ เขาแซว

"จ้าๆ พ่อคนคลั่งรัก"

"หิวมั้ย" เสือหันมาถามน้อง น่าจะไม่ต่ำกว่าชั่วโมงกว่าที่พวกเขาจะเสร็จ กลัวน้องจะทนหิวไม่ไหวเพราะปกติหลังเลิกเรียนก็พากันไปหาอะไรกินแทบทุกวัน

"นิดหน่อยค่ะ รอได้" หมวยเล็กบอกยิ้มๆ ต่อให้หิวหมวยก็คงไม่บังคับให้เขาเลิกทำงานเพื่อพาไปกินหรอก หมวยมีกาลเทศะนะจะบอกให้!

"รอสักพักนะ เดี๋ยวพาไปกินของอร่อย" มือใหญ่ลูบหัวน้องเบาๆ บอกก่อนกลับไปตั้งใจทำงานช่วยเพื่อนที่พากันมองมายังเขากับน้องด้วยความหมั่นไส้...มันเป็นคลั่งรักเนาะ!

..

..

..

..

ใครคลั่งรักใครกันแน่เนี่ย5555