หมวย...อย่าดื้อ!

หมวย...อย่าดื้อ!

Writer : Aile'N

บทนำ

"หวัดดีจ้า หมวยเองจ้าา"

"หมวย!"

"พี่ลิ้นนน คิดถึงงงง" เด็กสาวตัวเล็ก ผิวขาว ตาโต แก้มป่อง สวมชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังกระโดดกอดรุ่นพี่สาวเต็มแรงจนอีกฝ่ายเซถอยหลังไปหลายก้าว

"โอ๊ย เบาๆ หลังจะหัก" ลิ้นจี่...โอดโอยพร้อมกับพยายามแงะมือเหนียวๆ ของ 'หมวยเล็ก' ออกจากตัว

"แฮ่ๆ" อีกฝ่ายฉีกยิ้มแป้นใส่ ก่อนยอมถอยกลับมายืนตัวตรงแต่โดยดี แก้มพองๆ แดงระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีทำคนมองเอ็นดูระคนมันเขี้ยวจึงโดนหยิกแก้มคืนบ้าง

"โอ๊ยๆ เจ็บน้าา" หมวยเล็กโอดโอยเสียงดัง เพราะไม่ว่าใครก็ชอบมายุ่งวุ่นวายกับแก้มของเธอ ทั้งจับทั้งดึงจนย้วยหมดแล้วนะ!

"มันเขี้ยว แก้มจะกลมไปไหนหื้ม" มือเรียวบางบีบขยำแก้มนุ่มนิ่มของรุ่นน้องอย่างสนุกสนาน

"อย่าบู้บี้แก้มหมวยนะ!" คนตัวเล็กถอยกรูด ยกมือตั้งการ์ดป้องกันตัวพลางทำปากยื่นใส่รุ่นพี่อย่างงอนๆ

"ทำไม จะฟ้องไอ้เสือหรือไง" ลิ้นจี่ท้าทายพลางยิ้มเยาะกึ่งล้อเลียน

"พี่ลิ้นอย่าพูดถึงคนตายซี่~" หมวยเล็กทำท่าขนลุก แสร้งทำตาโตมองซ้ายมองขวาราวกับกลัวว่าบุคคลที่พาดพิงถึงจะโผล่ออกมาเหมือนผีในหนังที่เคยดู

"ไอ้หมวย! ฉันฟ้องมันนะ"

"แง้งงง หมวยล้อเล่น~ ไหน ถืออะไรมา กินด้วยได้ม้าย" เจ้าเด็กแก้มกลมกลับลำแทบไม่ทัน ทำเป็นดุ๊กดิ๊กเกาะแขนเกาะไหล่ประจบเอาใจรุ่นพี่ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเอาไปฟ้องใครคนนั้นอย่างที่พูดจริงๆ

"ของแกนั่นแหละ ของฝากจากอาป๊า เห็นอร่อยดี เด็กน้อยแบบแกน่าจะดื่มได้ เลยแบ่งมาให้ขวดหนึ่ง ค่าเหนื่อยที่มาช่วยเป็นแบบให้" ลิ้นจี่ยื่นถุงกระดาษที่ตั้งใจถือมายื่นไปให้หมวยเล็ก ตอนแรกเธอว่าจะซื้อของกินพวกขนมหรือเค้กมาตอบแทนน้ำใจน้องที่อุตส่าห์ยอมไปนั่งนิ่งๆ ให้เธอกับเพื่อนวาดรูปเหมือนส่งอาจารย์ให้ตั้งครึ่งค่อนวัน ทั้งที่ปกติอยู่นิ่งได้ไม่เกินห้านาทีแท้ๆ แต่ก่อนจะได้ซื้อพ่อของเธอที่เพิ่งกลับจากเที่ยวปารีสก็หิ้วของฝากมาให้หลายอย่าง เธอชิมแล้วเห็นว่าอร่อยดี เจ้าเด็กแก้มกลมน่าจะชอบเลยแบ่งมาให้อย่างที่เห็น

"หู้ววว ไวน์เหรอออ" คนตัวเล็กเปิดถุงออกดูก่อนทำตาโตด้วยความตื่นเต้น

"ไวน์ผลไม้...ดื่มได้แหละเนาะ" ลิ้นจี่เออออไปเองอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก คิดว่าปริมาณแอลกอฮอล์เพียงสิบห้าเปอร์เซ็นต์หมวยเล็กคงจะดื่มได้สบายๆ แต่ที่ไม่แน่ใจเพราะยังไม่เคยเห็นอีกฝ่ายดื่มเครื่องดื่มมึนเมาแถมลุคก็ดูเป็นเด็กใสๆ ไม่รู้เคยดื่มบ้างหรือเปล่า หวังว่าจะไม่เป็นไร...

"ได้ซี่~ ของฟรียังไงก็ได้ อิอิ" หมวยเล็กรีบปิดถุงแล้วยกขึ้นกอดไว้อย่างหวงแหน ด้วยกลัวรุ่นพี่จะขอคืน

"แล้วนี่กลับยังไง ใครไปส่ง ไอ้เสือเหรอ" ลิ้นจี่ส่ายหน้าใส่คนเห็นแก่กินอย่างเอือมระอา ก่อนถามต่อพร้อมกับดึงอีกฝ่ายหลบคนที่เดินเข้าออกห้องน้ำเนื่องจากพวกเรายืนคุยกันขวางทางอยู่หน้าห้องน้ำในตึกขณะที่หมวยเล็กเรียนอยู่นั่นเอง

"เพื่อนหมวยซี่~ พี่เสือแก่แล้ว ขับรถช้าอย่างกับหอยทากเป็นตะคริว หมวยไม่อยากไปด้วยแล้ว ไม่ทันใจวัยรุ่น" หมวยเล็กบ่นลับหลังใครคนนั้นอย่างอวดดี และก็เป็นแบบนี้เสมอยามที่อยู่กับคนอื่นลับหลังเขา ต่อหน้าใครจะกล้ากันเล่า ดุอย่างกับหม...เอ๊ย เสือ!

"เพราะแกไปด้วยไง มันเลยขับช้า เลิกซื่อบื้อสักทีเถอะน่า" ลิ้นจี่กลอกตารอบทิศอย่างเอือมๆ เจ้าเด็กซื่อบื้อนี่เมื่อไรจะรู้ตัวสักทีก็ไม่รู้ว่าไอ้ 'พี่รหัส' หน้าโหดคนนั้นมันไม่ได้คิดแค่ 'พี่น้อง' กับตัวเอง

"เอ้า ด่าทำไมอ่า เสียใจนะ" คนไม่เข้าใจก็คือไม่เข้าใจ หมวยเล็กได้แต่ทำหน้างง แก้มแดงระเรื่อนั้นพองออกอย่างน่ามันเขี้ยว

"โอ๊ย คุยกับแกแล้วหัวจะปวด ฉันไปล่ะ กลับบ้านดีๆ ถึงห้องแล้วก็อย่าลืมบอกพ่อแกด้วย เดี๋ยวระเบิดลงอีก" ลิ้นจี่ตัดบทด้วยความรำคาญใจ คันปากอยากพูดมากกว่านี้แต่ใครคนนั้นมันดันห้ามไว้ บอกแค่ว่าปล่อยให้หมวยเล็กมันรู้ด้วยตัวเอง เหอะ...แล้วเมื่อไรมันจะรู้ถามจริง! ใสยิ่งกว่าน้ำแร่จากเทือกเขาเอเวอร์เรส ขนาดพูดอ้อมๆ ให้ฟังตั้งหลายทียังไม่เห็นจะเอะใจอะไรเลย

"พ่อไหนอ่า พ่อหมวยเสียไปแล้วนะ จะบอกยังไง จุดธูปเหรอ" นั่นไง...มันเอาอีกแล้ว อยากบู้บี้ให้แก้มช้ำจริงเชียว

"โอ๊ย พ่อทูนหัวย่ะ! เออๆ ช่างมันเถอะ ไปแล้ว เจอกัน" รุ่นพี่สาวตัดบทด้วยความรำคาญระคนเวทนาเพื่อนชายที่พูดถึง ก่อนโบกมือลาแล้วขอตัวออกไป ทิ้งคนตัวเล็กให้ยืนทำหน้างงอยู่ตรงนั้น

"พี่ลิ้นต้องเมาไวน์แน่ๆ เลยถึงได้พูดจาแปลกๆ" เสียงหวานพึมพำพลางพยักหน้าเออออกับตัวเอง ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระ จนเสร็จก็กลับไปหาเพื่อนที่โต๊ะ

"ไหนว่าไปเข้าห้องน้ำ แล้วไปเอาอะไรของใครเขามา" หลิน...ทักขึ้นคนแรกเมื่อเดินไปถึง

"ของพี่ลิ้น พี่เขามาขอบคุณที่หมวยไปเป็นแบบให้" เจ้าหมวยเล็กยิ้มแฉ่งจนแก้มบาน เป็นปกติเวลาได้ของจากคนอื่น ใครเห็นต่างก็บอกว่าน่าเอ็นดู จะมีก็แต่ 'พี่เสือ' นั่นแหละที่บอกว่าน่าเกลียด แต่ตานี่จ้องน้องไม่หยุด

"มันคือ?" ปูเป้..ถามขึ้นบ้าง คราวนี้เจ้าเด็กแก้มกลมถึงกับเหงื่อตก

"...น้ำผลไม้" หมวยเล็กโกหกอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง เพราะกลัวเพื่อนจะไม่ยอมให้ดื่ม

"หมวยจะกลับยัง เรามีธุระต่อ" ไทป์...เพื่อนชายหนึ่งเดียวในกลุ่มหันมาเร่ง ช่วยให้เธอรอดตัวจากเพื่อนอีกสองคนได้อย่างหวุดหวิด

"โทษที ป้ะๆ กลับกัน บ๊ายบายน้าปูเป้หลิน เจอกันวันจันทร์จ้า" เจ้าเด็กแก้มแดงฉีกยิ้มแป้น รีบเก็บข้าวของและโบกมือลาเพื่อนอย่างร่าเริง จากนั้นทั้งสี่คนก็แยกย้ายกันกลับ

"ไทป์ขับไวๆ หน่อยซี่ ติดเชื้อมาจากพี่เสือหรือไงเนี่ย" ขึ้นรถได้ไม่ถึงสิบนาทีเจ้าหมวยเล็กก็บ่นงุ้งงิ้งขึ้นมาเพราะอยากกลับไปชิมของฝากที่ได้มาใจจะขาด แต่เพื่อนชายขับรถช้าเหมือนพี่รหัสเธอไม่มีผิด ทั้งที่รถก็ไม่ได้ติดขนาดนั้น

"เออดิ ก็พ่อเธอกำชับมาแบบนี้ คิดว่าเราไม่รีบหรือไงล่ะ" ไทป์ตอบกลับอย่างเซ็งๆ เขาเป็นคนขับรถเร็วจะตายทุกคนรู้ดี แต่พอได้รับบทเป็นองครักษ์พิทักษ์หมวย (?) ความเร็วที่สามารถเหยียบได้ก็เปลี่ยนไปอย่างน่าใจหาย เขาจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของใครคนนั้นอย่างเคร่งครัดทั้งต่อหน้าและลับหลังเพราะถ้าไอ้คนข้างๆ มันเผลอเอาไปบ่นให้พี่รหัสมันได้ยินว่าเขาขับรถไวชะตาชีวิตคงขาดสะบั้น

"พ่อไหนอีกแล้วอะ พี่ลิ้นก็พูดถึงพ่อหมวยทีหนึ่งแล้วนะ พ่อหมวยมาเข้าฝันไทป์เหรอ ทำไมไม่มาหาหมวยบ้าง นี่ลูกนะเนี่ย น่าน้อยใจชะมัดเลย" คนตัวเล็กทำหน้างงก่อนนั่งกอดอกทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ เมื่อทุกคนต่างก็พูดถึงพ่อของเธอที่เสียไปได้หลายปีดีดัก เสียงเล็กๆ นั้นบ่นออกมาอย่างจริงจัง ตายไปแล้วยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกนะตาสมศักดิ์!

"เฮ้อ กูล่ะสงสารพี่มึงจริงๆ เลยว่ะ ชอบใครไม่ชอบ มาชอบคนซื่อบื้ออย่างไอ้หมวย" ไทป์ถอนหายใจอย่างปลงๆ เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตัวเอง หมวยเล็กที่มัวแต่บ่นถึงพ่อเลยไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

"ล็อกห้องดีๆ ถ้าไม่ใช่คนรู้จักห้ามเปิด" ไทป์สั่งกำชับเมื่อเดินมาส่งเพื่อนถึงหน้าห้อง มันขนาดนี้เลยแหละ ส่งแค่ข้างล่างไม่ได้หรอก เดี๋ยวตามคนแปลกหน้าไปอีก ยิ่งเอาของกินหลอกล่อง่ายเหมือนเด็กด้วย

"รู้แล้วน่า ไทป์ติดเชื้อพี่เสือมาจริงๆ ด้วย บ่นเหมือนคนแก่เลย" เสียงงุ้งงิ้งบ่นใส่เขาพลางแตะคีย์การ์ดเปิดห้อง

"เออๆ ไปละ เจอกัน" ร่างสูงตัดบทอย่างเวทนา พี่มันจะรู้ไหมว่าลับหลังไอ้หมวยมันมองพี่มันเป็นแค่คนแก่ขี้บ่นคนหนึ่งเท่านั้น

"บายจ้า ชุ้บๆ" เจ้าเด็กแก้มกลมโบกมือลาเพื่อนพร้อมส่งจุ๊บให้อย่างทะเล้นตามประสา ก่อนรีบแจ้นเข้าห้องมา ทักไปบอกพี่รหัสว่าถึงห้องแล้วก่อนถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ เปิดการ์ตูนเรื่องโปรด และเอาถุงกระดาษที่ได้มามาเปิดอย่างรวดเร็ว

"น้องไวน์จ๋าา~ หมวยเล็กมาแล้วว" ขวดแก้วทรงสวยถูกมือเล็กๆ ลูบคลำอย่างรักใคร่อยู่นานนับนาที ก่อนตัดใจเปิดเทใส่แก้วชินจังลายโปรด

"งื้อออ อร่อยอ่า" เจ้าเด็กทำหน้าฟินหลังดื่มเข้าไปอึกใหญ่และหมดแก้วแรกไปอย่างรวดเร็ว

"งื้อออ อยากเก็บไว้กินหลายๆ วัน แต่อร่อยจัง ขออีกแก้วน้าา" เสียงเล็กเสียงน้อยงุ้งงิ้งอยู่กับตัวเอง แก้มที่แดงระเรื่ออยู่แล้วยิ่งแดงมากขึ้นตามจำนวนครั้งที่ยกแก้ว

"แก้วนี้สุดท้ายแล้ว"

ห้านาทีผ่านไป...

"อีกสักแก้วแล้วกัน อิอิ"

สิบนาทีผ่านไป...

"เอ้าาา หมดแล้วเบ๋ออ"

กับของอร่อยคำว่าแก้วสุดท้ายนั้นไม่มีอยู่จริง รู้ตัวอีกทีของเหลวสีสวยในขวดก็ว่างเปล่า ใบหน้าน่ารักที่เคยสดใสเริ่มเปลี่ยนไป ดวงตากลมโตหวานฉ่ำกว่าตอนปกติ แก้มแดงปลั่งราวมะเขือเทศสุก จากนั่งหลังตรงก็เริ่มโงนเงนจนต้องคว้าเอาตุ๊กตาชินจังบนโซฟามากอดไว้เป็นที่พักพิงแล้วนั่งซึมอยู่อย่างนั้นราวห้านาที ก่อนจะถูกปลุกด้วยเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ จึงหยิบขึ้นมาพยายามปลดล็อกอย่างทุลักทุเล กดไปกดมาก็เห็นหน้าตัวเองไปโผล่อยู่ในหน้าจอ นั่งงงอยู่สักพักก็มีข้อความเด้งขึ้นมาจากทั้งคนรู้จักและไม่รู้จัก...

"หือ? ไลฟ์เบ๋อออ...หวัดดีจ้า หมวยเองจ้าา"

..

..

..

..

ฝากเจ้าน้องหมวยไว้ในอ้อมอกอ้อมใจหมัมหมีทุกคนด้วยน้าาา