บทที่ 2

หัวใจฉันเต้นแรงมาก ในหัวอื้ออึงไปหมด

ในเวลานี้เอง สามีก็รับโทรศัพท์แล้วเดินออกไปด้านนอก

ในห้องเหลือเพียงฉันกับเขา ฉันกำชายเสื้อแน่น มือของเขาดูเหมือนจะลงน้ำหนักมากขึ้นอีกนิด

สักพัก สามีก็กลับเข้ามา เขามองฉันแวบหนึ่ง: "แม่ให้ผมเอาชุดเสื้อผ้าไปให้ลูก ผมจะกลับมาตอนค่ำนะ"

ห๊ะ?

ฉันเรียกเขาไว้: "ที่รัก... แต่ว่า..."

เขาโบกมือ: "คุณจะเกร็งทำไม ไม่เป็นไรหรอก พวกคุณยังต้องใช้เวลาอีกสักพัก"

ไม่รอให้ฉันพูดต่อ สามีก็เดินตรงออกไปด้านนอกเลย ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้ฉันยังนอนอยู่ข้างๆ ชายแปลกหน้า...

ฉันเหงื่อออกไปทั่วตัว เขาก็หยุดเพื่อหยิบของ

ฉันค่อยๆ เปิดช่วงอกเสื้อระบายลมให้ตัวเอง ใบหน้าแดงเรื่อ

ในห้องเหลือเพียงฉันกับเขา อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของฮอร์โมน

หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้น

เขากลับมายืนอยู่ข้างๆ ฉันอีกครั้ง เสียงแหบห้าวลงเรื่อยๆ: "ต่อไปจะเริ่มนวดกระตุ้นน้ำนมแล้วนะครับ อาจจะเจ็บหน่อย คุณร้องออกมาได้เลย"

พูดจบ มือของเขาก็พุ่งตรงมายังความอวบอิ่มตรงหน้าฉันทันที

ในวินาทีนั้น ร่างกายของฉันก็แข็งทื่อไปในทันที

ฉันมองไปที่เขา สีหน้าของเขายังคงจริงจัง

หรือว่า... หรือว่าฉันจะคิดมากไปเอง?

ฉันกลืนน้ำลายอย่างประหม่า ใช่สิ เขากำลังทำงาน ส่วนฉันตอนนี้ก็เป็นแค่ลูกค้าของเขา

ฉันหลับตาลง ขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น

ฉันสัมผัสได้ถึงมือของเขาที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของฉัน มือของเขามีรอยด้าน ฉันค่อยๆ ปลดกระดุมออก

“อ๊า”

เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงของเขา ความปรารถนาในร่างกายของฉันก็ค่อยๆ ถูกปลุกขึ้นมา

ฉันหายใจหอบเบาๆ

โจวเฉินพูดจากทางด้านบนศีรษะของฉัน "ผ่อนคลายหน่อย ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ผลนะ"

"อืม" ฉันตอบรับพลางหน้าแดง

พอจ้องมองเขา ฉันก็นึกถึงที่สามีเคยซุบซิบกับฉันเกี่ยวกับลีลาของเขาบนเตียง สามีบอกว่าเขาเด็ดมาก

ในหัวของฉันมีภาพที่ถูกเซ็นเซอร์แวบเข้ามา ฉันอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

ฉันลืมตาขึ้นมา เห็นลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว วินาทีต่อมา จู่ๆ เขาก็พลิกตัวขึ้นมาบนเตียงทันที

เขานวดให้ฉัน หน้าอกของฉันปวดคัดอย่างมาก ฉันรีบกลืนน้ำลายอย่างรวดเร็ว

“เจ็บ… เจ็บจัง…”

ฉันกอดหน้าอกตัวเองตามสัญชาตญาณ มันทรมานมาก

มือของเขาวางทาบลงบนตัวฉัน "ผ่อนคลาย"

ไม่ไหว ฉันทรมานเหลือเกิน

ฉันอ้อนวอนเขา: "ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ฉันเจ็บมาก"

ทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ

ไม่เพียงแค่นั้น ในร่างกายของฉันกลับยังมีความปรารถนาอันน่ากลัวปรากฏขึ้นมาอีกด้วย!

เขาบอกว่าต้องผ่อนคลาย แบบนั้นถึงจะช่วยกระตุ้นน้ำนมได้

ลมหายใจตอนที่เขาพูดรดอยู่ตรงหน้าอกของฉัน

ความปรารถนาถูกเขาปลุกเร้าขึ้นมาเช่นนี้ ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้อง หัวใจของฉันเต้นเร็วจนถึงขีดสุด

ในหัวของฉันเริ่มมีความคิดน่าอายผุดขึ้นมา

หรือว่าจะ...

ฉันส่ายหัว ไม่... ไม่ได้นะ

แต่หน้าอกของฉันก็ปวดคัดอย่างรุนแรง ฉันแทบจะไม่มีแรงเหลือแล้ว สติเริ่มเลือนราง

ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วว่าฉันใกล้จะไม่ไหว เขายื่นมือของเขาออกมาวางทาบลงบนความอ่อนนุ่มของฉัน

ฉันกลั้นหายใจ ไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองอย่างไร

แต่หน้าอกของฉันมันเจ็บเหลือเกิน "ช่วยฉันด้วย... ทรมานจัง"

ฉันหน้าแดง ค่อยๆ หุบขาเข้าหากัน

ร่างกายที่ร้อนผ่าวทำให้สติของฉันค่อยๆ เลือนราง

ในตอนนั้นเอง เสียงของเขาก็ดังขึ้น: "ทรมานแบบนี้เป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวผมช่วยเอามันออกมา คุณก็จะไม่เจ็บแล้ว"

ร่างกายฉันแข็งทื่อไปทั้งตัว ฉันไม่ทันตั้งตัว เขาก็โถมตัวเข้ามาทับฉันแล้ว

ฉันเผลอกำชายเสื้อเอาไว้แน่น หน้าอกของฉันคัดตึงอย่างรุนแรง

มือที่ไม่อยู่นิ่งของเขาวางลงบนหน้าอกของฉัน บีบนวดให้ฉันอย่างรุนแรง

"คุณผ่อนคลายนะ ผมจะช่วยรักษาคุณเอง"

ฉันหน้าแดงตอนแรกก็คิดจะผลักเขาออก

แต่ทว่าในวินาทีที่มือของเขาสัมผัสลงมา ฉันกลับไม่เจ็บขนาดนั้นแล้ว

"งั้นคุณเบามือหน่อย ตรงหน้าอกของฉันมันทรมานจริงๆ"

เขาพยักหน้าเบาๆ : "คุณวางใจเถอะ ผมจะอ่อนโยนหน่อย"

ฉันหอบหายใจหนักเบา คอแห้งผาก

สติของฉันค่อยๆ กลับคืนมา ใบหน้าแดงก่ำจนน่ากลัว

เมื่อกี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

บ้าไปแล้ว!

ฉันต้องบ้าไปแล้วจริงๆ ฉันแต่งงานแล้วนะ ทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ได้...

ฉันเม้มปากแน่น ไม่กล้ามองเขา

เขายังคงนวดให้ฉันอยู่ การรักษายังไม่จบ

"ยังไม่จบเร็วนักหรอก ร่างกายของคุณอย่าเกร็งขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นผมก็ช่วยคุณไม่ได้นะ"

หน้าอกของฉันดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่เจ็บขนาดนั้นแล้ว มีความรู้สึกที่ยากจะบรรยายแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ

เขามองฉัน แววตาค่อยๆ เคลิบเคลิ้ม

ดูท่าทางแล้ว เขาดูเหมือนจะเริ่มถลำลึกไปหน่อยแล้ว

ฉันสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของฉันทรมานมาก และเผลอขยับเข้าไปใกล้

ในวินาทีนี้ ฉันกำลังจะสูญเสียสติอีกครั้งแล้ว

เขาเตือนฉันเบาๆ ให้เปลี่ยนท่า

"ที่รัก คุณทำแบบนี้ผมไม่ค่อยสะดวก ขยับหน่อยได้ไหม?"

เขาหอบหายใจอย่างรวดเร็ว สายตากวาดมองไปยังจุดใดจุดหนึ่งของฉัน

ฉันค่อยๆ ขยับตัว หุบขาเรียวขาวเนียนชิดกัน: "ได้…"

เขาโถมตัวเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น