EP.10 อึดอัด

EP.10

‘เอี๊ยด...’ เสียงประตูห้องเปิดออก

“ไงน้องแจน ดีขึ้นไหม” เสียงของรุ่นพี่แม็กเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปโบกมือพร้อมรอยยิ้มให้กับยัยมีน ยัยมีนก็เหมือนกันโบกมือตอบเขาไป แหม..พวกข้าวใหม่ปลามันก็งี้

                แต่ดูเหมือนพี่แม็กไม่ได้เข้ามาคนเดียวนะสิ มีร่างชายสูงตระหง่านในชุดกาวน์หมอไม่ต่างไปจากพี่แม็ก วันนี้เขาสวมแว่นกรอบเงินหล่อเหลาเอาการ แน่นอนว่าเป็นใบหน้าที่ฉันจดจำได้ดี จะลืมลงได้ไง แม้แต่ตอนนี้มันก็ยังวนเวียนอยู่ในจิตใต้สำนึกอยู่เลย

                “สวัสดีค่ะพี่แม็ก แล้วก็...” ยัยมีนเอ่ยทักทายกับพี่แม็ก แต่พอเห็นอีกคนนางก็หันมองมาที่ฉันอย่างยิ้มกรุ่น ก่อนจะพูดต่อด้วยชื่อเขา “พี่เวลล์”

                “ครับ” เขาตอบเพียงสั้นๆ จากนั้นปลีกตัวเดินไปยังริมหน้าต่างมองออกไปด้านนอกอาคารทำตัวเหมือนโดนลากมาอย่างนั้น ก็ใช่สิเราสองคนเมื่อจบคืนนั้น ก็คือคนแปลกหน้าและแน่นอนว่าเรื่องนี้ฉันเป็นคนพูดเอง แต่ทำไมกันนะ ใจมันดันเจ็บจี๊ดแปลกๆ กับท่าทีเมินเฉยของเขาตรงหน้า ฉันกำลังคาดหวังอะไรอยู่

“วันนี้ช่วงบ่ายน้องแจนคงได้กลับบ้านแล้วครับ”

“ดีจังเลยค่ะ แจนไม่อยากอยู่โรงพยาบาลนี้ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว” ฉันยิ้มตอบกลับไป

“บ่ายนี้เหรอ ซวยแล้ว” ยัยมีนอุทานออกมาดังลั่น ส่วนกุ้กก็มีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเช่นกัน

“ทำไมเหรอพวกมึง” ฉันหันหน้าไปถามสองสาวเพื่อนสนิท

“ช่วงบ่ายกูมีทำรายงานกลุ่มนะสิ สำคัญมากกูขาดไม่ได้” ยัยมีนเอ่ย

“ส่วนฉันบ่ายนี้ต้องออกไปถ่ายรูปนอกสถานที่ รับเงินมาแล้วด้วยยกเลิกนัดไม่ได้” กุ้กเอ่ยด้วยน้ำเสียงละห้อย

“ไม่เป็นไร กลับเองได้แขนขวากูไม่ได้พิการซะหน่อย”

“ไม่ได้!” “ไม่ได้!” สองสาวลุกขึ้น เสียงประสานกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างพร้อมเพรียง

“เดี๋ยวเรียกรถเอา”

“ไม่ได้!” “ไม่ได้!

“อ่าว ทำไมละ พวกมึงเป็นอะไรเนี๊ย ฉันแค่โดนมีดเฉือนแขนซ้ายไม่ได้โดนจ้วงแทงหัวใจซะหน่อย”

“อย่าทำเป็นอวดเก่งได้ป่ะ หงุดหงิดเป็นแบบนี้ทุกที”

“......” ฉันได้แต่นิ่งไม่เอ่ยอะไรต่อ พวกมันชอบเอาแต่ใจ อันนี้ก็ไม่ได้ อันนั้นก็ไม่เอา

“งั้น....” ฉันยังไม่ได้เอ่ยอะไรต่อก็มีเสียงหล่อนุ่มลึก แทรกเข้ามาก่อน

“เดี๋ยวพี่ไปส่งให้เองครับ” พี่เวลล์ เจ้าของเสียงนั้นเอ่ย ทำให้ทุกคนมองไปทางพี่เขาราวกับเป็นจุดศูนย์รวมสายตา โดยไม่ได้นัดหมาย

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ลำบากขนาดต้องพึ่งรุ่นพี่” ฉันตอบพลางหลุบตาลง

“น้องแจนไม่ต้องเกรงใจเวลล์มันหรอก มันคงโดนน้องสาวมันสั่งมาว่าให้ไปส่งแจนนั่นแหละ”

“น้องสาว?”

“น้องวีไง นั่นแหละน้องสาวเวลล์มัน”

“.....” พี่เวลล์ไม่พูดอะไร แสดงว่าเรื่องจริงสินะ เขาไปส่งเพราะว่าน้องสาวเขาให้ทำนี่เอง

“ก็ได้ค่ะ” ฉันเอ่ยตอบพลางถอนหายใจก่อนจะหันไปยังเพื่อนสาวทั้งสองคน “พวกแกสบายใจรึยัง รีบกลับเถอะฉันอยากนอน”

“อืม กูกับกุ้กกลับก่อนนะ เย็นเจอกันเดี๋ยวซื้อข้าวเย็นไว้ให้”

“อือ” ฉันตอบ

“เดี๋ยวพี่ไปส่งครับน้องมีน” พี่แม็กเอ่ยหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินตามเพื่อนสาวทั้งสองของฉันออกไป ทำให้ตอนนี้ ฉันอยู่ตามลำพังกับพี่เวลล์ รู้สึกอึดอัดชะมัด แค่จะมองหน้าพี่เขาฉันยังไม่อยากจะมอง

“ขอบคุณ”

“หืม..เรื่อง?”

“ขอบคุณที่ช่วยน้องสาวพี่ครับ”

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ใครเห็นก็ต้องช่วยอยู่แล้วค่ะ”

“แล้วตอนนี้แผลที่แขน ยังเจ็บรึเปล่าครับ”

                “สบายมาก.....โอ๊ย..”ฉันกะจะยกโชว์พาวสักหน่อยแต่ดันปล่อยไก่ตัวโต ๆ เชี้ย เจ็บฉิบหาย

                พี่เวลล์เดินเข้ามาข้างเตียงฉันถอดแว่นกรอบเงินพลางก้มตัวมองแผลที่แขนซ้ายว่าปริรึเปล่า ตอนนี้ไม่ต้องบอกว่าใบหน้าฉันร้อนฉ่าแค่ไหน เพราะใบหน้าเขาอยู่ใกล้ฉันมากเกินไปนะสิ

                “ระวังหน่อย แผลเพิ่งเย็บ” เขาถลกแขนเสื้อฉันลงหลังดูแผลเสร็จ

                “ถ้าแผลไม่เป็นอะไรแล้วพี่เวลล์กลับก่อนเถอะค่ะ ฉันอยากนอนสักงีบ”

                “งั้นเดี๋ยว ตอนบ่ายจะมารับครับ” เขาคว้าแว่นสวมก่อนเดินออกจากห้องไปไม่ได้หันกลับมา เฮ้อ ดันมาเจอกันในสถานการณ์น่าอึดอัด แต่เขากลับนิ่งราวกับคืนก่อนที่ผ่านมาไม่มีอยู่จริง เพียงแต่เขาจำใจต้องทำเพื่อน้องสาวเขาเท่านั้นเอง  แต่ก็ดีแล้วล่ะ นั่นมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่คิดให้ปวดหัวดีกว่าเหนื่อยจะแย่

15.00 น.

พยาบาลก่อนหน้าเข้ามาบอกฉันว่าอีกสักพักก็จะได้กลับแล้ว ฉันจึงลุกเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความทุลักทุเล เพราะไอ้แขนซ้ายบ้านี่สั่งการไม่ได้ดั่งใจจริงๆ เพียงแค่จะยกแขนใส่เสื้อยังลำบากไม่ไหว แล้วไอ้ชุดที่ยัยมีนเลือกมาก็แม่งใส่ยากชะมัด รัดติ้วอีกต่างหาก จนปัญญาแล้ว

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ออกมานั่งที่เตียงรอพยาบาลเข้ามาช่วยใส่ให้ ตอนนี้ฉันสวมแค่บราเท่านั้น หลังจากกดกริ่งปุ่มแดงบนหัวเตียง ไม่นานนักก็มีเสียงประตูห้องเปิดขึ้น สงสัยพยาบาลจะเข้ามาแล้ว มาเร็วดีเหมือนกัน

“พี่พยาบาลช่วยใส่เสื้อให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีแขนยกไม่ได้ค่ะ” ฉันเอี้ยวตัวหันไปหาขอความช่วยเหลือกับพยาบาลแต่

“เฮ้ย!!” เมื่อเห็นคนที่เข้ามาก็ต้องตกใจหนักใช้มือขวาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกแทบไม่ทันการ

“พี่เวลล์เข้ามาได้ไงคะ”

“ก็กดกริ่งไม่ใช่เหรอครับ”

“ฉันเรียกพยาบาล”

“แต่ปุ่มที่แจนกดมันปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอ โน้นถ้าจะเรียกพยาบาลต้องกดโฟนตรงนั้น”

“ห๊ะ” พอฉันมองไปดูปุ่มที่กดก็รู้ว่าเป็นฉันเองที่สะเพร่า

“งั้นพี่ช่วยออกไปก่อนได้ไหม เรียกพยาบาลให้มาช่วยที”

“ทำไม”

“ฉันจะใส่เสื้อผ้าไง ฉันทำเองไม่ได้ค่ะ”

เขาไม่พูดตอบ แต่กลับเดินมาอยู่ตรงฉันห่างไม่ถึงเมตร

“พี่.....จะทำอะไร”

“จะช่วยเอง”

“แต่พี่เป็นผู้ชาย”

“ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น จะอายทำไมครับ” สิ้นประโยคนั้น ก็ราวกับว่าหัวฉันถูกหินลูกยักษ์ทุบหัวอย่างจัง พี่เวลล์พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ฉันกลืนคำพูดที่อยากพูดลงลำคอทั้งหมด สุดท้ายจึงให้พี่เวลล์ช่วยให้มันจบๆ ถึงเขาจะลืมเรื่องคืนนั้น และไม่มีความพิศวาสอะไรฉันแล้ว แต่ฉันสิ ฉันมันพวกหื่นกาม ฉันดันจำเรื่องพวกนั้นได้หมดแค่เห็นหน้าเขาฉันก็แทบอยากจะกระโจนอยู่แล้ว

“ขะ..ขอบคุณค่ะ”

“เก็บของหมดรึยัง”

“ค่ะ”

“งั้นกลับเถอะ โรงพยาบาลดำเนินเรื่องหมดแล้ว” เขาคว้ากระเป๋าของฉันเดินนำออกไปก่อน ฉันเองก็เดินตามออกไปทิ้งระยะห่างเล็กน้อย ก็ดูสิ พวกพยาบาลรายทาง เอาแต่จ้องซุบซิบนินทากันใหญ่ เสียมารยาทขั้นสุด ถ้าเป็นข้างนอกแม่จะยิงลูกกะตาให้หมดทุกคน หึ...

“พี่แจน...” หญิงสาวใบหน้าคุ้นเคยที่เพิ่งเจอกันคืนก่อนที่ผ่านมาทักทายด้วยรอยยิ้ม

“จ้า”

“ให้วีไปส่งนะคะ” เสียงเล็กไพเราะเอ่ยมา ทำเอาใจฉันโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ถ้าขืนต้องนั่งรถกลับกับพี่เวลล์สองคนคงอกแตกตาย พอมีน้องวีด้วยอีกคนก็ดูเหมือนฉันจะคลายความกังวลไม่น้อยเลยล่ะ

“พี่เวลล์ขับ ส่วนพี่แจนนั่งด้านหน้านะคะ วีขอนั่งด้านหลังเพราะคงลงรถก่อน”

เราทั้งสามคนนั่งประจำในรถแล้ว พี่เวลล์ที่ไม่พูดอะไรออกมาเลยแต่มีหันมองแว้บหนึ่งก่อนขับรถออกไป

“แขนพี่ดีขึ้นรึยังคะ วีเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว”

“ดีขึ้นมากแล้ว พี่ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”

“วีขอโทษจริงๆ นะคะรุ่นพี่ ที่เป็นต้นเหตุให้พี่เจ็บแบบนี้”

“พี่เชื่อว่าใครที่ผ่านไปมาเห็นตรงนั้นก็ต้องช่วยน้องวีแน่นอนค่ะ แต่คราวหน้าหากต้องขับรถผ่านถนนเส้นนั้นตอนดึกดื่น ก็ต้องระวังตัวเป็นพิเศษนะ” พูดเสร็จฉันก็เบือนหน้าออกไปมองข้างทาง

“แล้วคนแทงเป็นใคร ตำรวจรู้ตัวรึยังครับ”

ฉันถึงกลับกลืนน้ำลาย เรื่องนี้ฉันไม่ได้แจ้งตำรวจนะสิ แต่ใช้คนของตนเอง เค้นถามทรมานจนมันพิการ และคายความลับมา ดีว่าใช้อิทธิพลกับตำรวจในเขตพื้นที่ทำเป็นว่าเรื่องทั้งหมดตำรวจสืบสวนหมดแล้ว

“เห็นตำรวจแจ้งว่าเป็นสโตกเกอร์ละแวกนั้นค่ะ มันชอบตามผู้หญิงผมยาว ดีไม่ดีที่รถน้องวียางเสียน่าจะเป็นเพราะคนร้ายนั่นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ คนร้ายติดคุกหัวโตไปแล้วค่ะ”

“ขอบคุณพี่แจนมากนะคะที่เป็นธุระให้”

“ไม่เป็นไร”

พูดจบฉันพบว่าพี่เวลล์จ้องมาทางฉันทำเอาขนลุก ใบหน้าเขาฉันมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไรหันกลับไปขับรถต่อ เขาจะสงสัยฉันไหมวะพวกแก