ตอนที่  12  คราวนี้กินให้หมดล่ะ

 

เขาได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ และตัดสินใจตามมาที่นี่ และสังเกตเห็นว่า เธอสั่งกาแฟมานั่งดื่มไปสองแก้ว ระหว่างที่รอคู่ดูตัว ก็นึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอทานข้าวเถอะค่ะ”

“หายเผ็ดแล้วใช่ไหม เปลี่ยนกินอย่างอื่นมั้ย”

“ก็ได้ค่ะ”

ทั้งสองคนนั่งทานข้าวกันต่อเงียบ ๆ หมอติณณ์ไม่อยากจะเร่งรัดเธอ เพราะกลัวว่า นอกจากยี่หวาจะไม่ใจอ่อนแล้ว จะกลายเป็นว่า เธอจะเกลียดเขาแทน ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งทานข้าว บรรยากาศก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ ยี่หวาไม่คิดเลยว่า หมอติณณ์จะเอาใจใส่เธอ บางทีอาจจะมากกว่าตอนเป็นแฟนด้วยซ้ำไป

“กินของหวานแก้เผ็ดสักหน่อยนะ เอาลูกตาลลอยแก้วสองที่ครับ”

“คุณหมอชอบกินของหวานด้วยเหรอคะ”

“เมื่อก่อนไม่ได้ชอบหรอก แต่เพราะต้องคอยกิน เวลาใครบางคนกินไม่หมด ก็เลยกลายเป็นชอบไปแล้วน่ะ”

“เปล่าเสียหน่อย ก็แค่อยากให้ลองชิมเท่านั้นเอง”

“ยอมรับเหรอว่า กินไม่หมดจริง ๆ”

“ก็…ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ตอนนั้นกับตอนนี้ เหมือนกันที่ไหนล่ะคะ”

“ก็ได้ งั้นคราวนี้กินให้หมดล่ะ”

ยี่หวาเผยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก หมอติณณ์ได้แต่นั่งอึ้งเมื่อเห็นเธอยิ้มออกมา เขาคิดถึงเธอมากจริง ๆ และไม่เคยลืมได้เลย เรื่องเมื่อห้าปีก่อน ที่ยี่หวาทิ้งเขาไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง เขาจะไม่มีทางให้มันเป็นเหมือนเดิมอีก

“ทำไมกินไม่หมดอีกแล้วล่ะ”

“อิ่มมากเลยค่ะ ทานข้าวไปเยอะ ก็เลย…”

"นึกแล้วเชียวไม่เปลี่ยนเลย รู้แบบนี้สั่งมาถ้วยเดียวเหมือนเดิมก็ดีแล้ว"

เขายกถ้วยลูกตาลลอยแก้วของเธอไปกินต่อ เหมือนกับที่เคยทำ ยี่หวาเริ่มหวั่นไหวมากขึ้น เธอก็รู้ใจตัวเอง แค่ไม่อยากยอมรับเร็วเกินไป เพราะความเจ็บเมื่อก่อนนั้น ยังทำให้เธอกลัวอยู่

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเอง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณหมอ อ๊ะ!”

เขาดึงมือเธอ และยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ

“มาถึงขนาดนี้แล้ว เลือกเรียกว่า คุณหมอ แบบนี้ได้ไหม เรียกแบบเดิมไม่ได้เหรอหวา”

ยี่หวาถอยไม่ทัน เธอรู้สึกเหมือนมีไฟวิ่งไปทั้งตัว เมื่อถูกเขาทำแบบนี้ อีกไม่นานเธอคงใจอ่อนกับเขาแน่ ๆ ถ้าเขายังรุกไม่หยุดแบบนี้

“ปล่อยก่อนสิคะ แล้วค่อยคุยกัน”

“ไม่ปล่อย จนกว่าหวาจะยอมรับ และรับปากจะไม่เรียกพี่ว่า คุณหมออีก”

“แต่นั่นเป็นสิ่งที่คุณอยากเป็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ นั่นเป็นทางที่คุณหมอเลือกเอง”

“เลือกเหรอ ทำไมถึงคิดแบบนั้น เคยถามพี่แล้วเหรอ หรือว่าหวาคิดเอาเองว่า พี่เลือกจะเป็นหมอ แทนที่จะเป็นแฟนหวา พูดมาสิยี่หวา”

“ปล่อยมือก่อนค่ะ ฉันเจ็บนะคะ”

“คุณผู้ชายครับ เอ่อ… บิลครับ”

เขายอมปล่อยเธอ เพื่อจะได้เซ็นใบเสร็จที่พึ่งจ่ายไป ยี่หวาหน้ามุ่ยและจับข้อมือตัวเองบิดไปมา เขายื่นทิปให้พนักงาน และหันมาดึงมือเธอลุกขึ้นมาทันที

“คุณหมอคะ!”

“ตามพี่มา จะพาไปส่งที่บ้าน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”

“อย่าพูดมากนะยี่หวา ขืนพูดอีกคำเดียว พี่จะเดินไปที่เคาน์เตอร์ และสั่งให้เปิดห้อง คืนนี้ไม่ต้องกลับบ้านกันแล้ว”

“คุณบ้าไปแล้วเหรอคะ”

“ถามตัวเองสิ ว่าเป็นแบบนี้เพราะใคร”

เขาหันมามองตาเธอ สายตาเขาทั้งเจ็บปวดและเสียใจ ทำให้ยี่หวารู้สึกใจหายวาบ เธอแพ้สายตาแบบนี้ของเขามากที่สุด ไม่ว่าตอนไหน เมื่อไหร่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย

“วันนี้ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ ค่ะ เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังเถอะนะคะคุณหมอ”

“ก็ได้ ผมจะไปส่งคุณ จะไม่คาดคั้นหรือเร่งรัดคุณอีก ไม่ต้องห่วง ผมจะรอจนกว่าคุณจะพร้อม"

“ขอบคุณค่ะ”

เธอดึงแขนที่เขาจับอยู่ออก และเดินนำหน้าเขาออกไป หมอติณณ์รีบเดินตามเธอออกไปทันที เมื่อทั้งคู่เดินออกมา ก็พบกับคนที่ไม่คาดคิด

“หมอติณณ์!”

“มีนา ไอ้หมอเจย์”

“เฮ้ย! โอ้โหไอ้หมอติณณ์จริงด้วย กลับมาจากอังกฤษ ไม่มาเจอกันเลยนะ แล้วนี่…. น้องยี่หวา!”

ยี่หวาไม่คิดเลยว่า วันนี้เธอจะโชคร้ายขนาดนี้ มาเจอคนที่ไม่อยากเจอ อย่างเพื่อนเก่าของหมอติณณ์ มีนา และหมอเจย์ ซึ่งตอนนี้เขาเป็นหมออยู่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ และแน่นอนว่า มีนาเองก็ไม่คิดว่า จะเจอเธออยู่กับหมอติณณ์

“ทำไมติณณ์ถึงได้อยู่กับ…”

ยี่หวารู้สึกอึดอัด เมื่อเห็นสายตาของมีนา แต่เพื่อนของเขาอีกคน ไม่ได้สนใจเธอ เพราะรู้ว่าเมื่อก่อนหมอติณณ์ รักยี่หวามากขนาดไหน 

“คือว่าคุณหมอคะ ฉันกลับเอง…”

“เงียบไปเลย”