ตอนที่  12 จุดแตกหัก

 

แต่คืนนั้นเขาไม่ได้กลับมาทั้งคืน ยี่หวาตื่นไปเรียนไม่ทัน ก็เลยโดดเรียน เพราะเธอเองก็ไม่มีอารมณ์จะไป และรอจนเขากลับมา แต่เขากลับต่อว่าเธอเรื่องทีเธอโดดเรียน

“พี่ติณณ์ดุหวา เพราะไม่ไปเรียนเหรอคะ”

“มันไม่ถูกนะหวา ยังไงก็ต้องไปเรียนสิ หวาเรียนช่วงบ่ายไม่ใช่เหรอ”

“แล้วใครล่ะคะ ที่ให้หวานอนค้างแล้วรออยู่ที่ห้อง แต่กลับไม่รักษาคำพูด มาไม่ทัน หวาไม่ได้เอาชุดมา กลับไปเปลี่ยนก็ไม่ทันแล้ว”

ติณณ์สะอึกกับคำพูดของเธอ แต่การที่เธอประชดเขา โดยการไม่ไปเรียน ทำให้เขาโกรธมาก

แต่ยี่หวาก็น้อยใจมากเหมือนกัน เธอกลับไปที่ห้องพัก โดยไม่รับสายเขาอยู่สามวัน ทุกคนคิดว่าทั้งคู่จะเลิกกันแล้ว แต่กลับคิดผิด เพราะติณณ์เดินหน้าง้อเธอเต็มที่

“หวา พี่มารับ กลับบ้านกันนะ”

“หวานัดเพื่อนไว้แล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไร พี่ไปกับหวาก็ได้ ไปไหนล่ะ”

“วันนี้พี่ติณณ์ไม่ต้องไปทำงานเหรอคะ”

“ไม่ไป วันนี้พี่ตั้งใจจะมารับหวา ไปคุยกันนะหวา พี่ขอโทษที่ดุหวาไปวันก่อน กลับบ้านกับพี่นะครับ”

“ไปเถอะหวา พวกเราเที่ยวกับแกบ่อยจนเบื่อแล้ว”

ยิ่งเพื่อนเธอพูดจาแดกดันเขาแบบนั้น ติณณ์ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เพราะเขาที่ไม่ค่อยดูแลเธอ งานที่ยุ่ง แล้วยังต้องไปโรงพยาบาลอีก 

“ก็ได้ค่ะ”

เขาพาเธอไปทานข้าวเย็น และซื้อของมาที่ห้อง และเริ่มง้อเธอทันที

“พี่ขอโทษนะที่ช่วงนี้ไม่มีเวลาดูแลหวาเลย พี่ต้องทำรายงาน แก้กับมีนาตั้งนาน แล้วต้องรีบส่งกลับไปที่โรงพยาบาล ตอนนี้พี่เริ่มรับเคสเดี่ยวแล้วนะ พี่….”

แต่กลายเป็นเขา ที่นั่งเล่าเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง ยี่หวาได้แต่ยิ้ม ที่เห็นเขาเล่าด้วยความภูมิใจ ติณณ์เหมาะที่จะเป็นหมอ แต่อาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนของเธอ

“หวาร้องไห้ทำไม พี่พูดมากเกินไปใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ พี่ติณณ์ไม่ผิดหรอกค่ะ หวาแค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“ไม่นะหวา อย่าคิดอะไรที่พี่รับไม่ได้นะ พี่สัญญาว่าจะปรับปรุงตัวนะหวา อย่าพึ่งตัดสินพี่ในตอนนี้ อย่าเลิกกับพี่ได้ไหม”

ยี่หวาขมวดคิ้วทันที เธอไม่คิดเลยว่า ติณณ์จะกลัวเรื่องนี้ ในหัวของเธอยังไม่มีคำนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับกลัวไปก่อนเธอเสียอีก

“ทำไมพี่ติณณ์ถึงคิดว่า หวาจะเลิกกับพี่ล่ะคะ”

“ก็.... หวาไม่รับสายพี่ ไม่คุยด้วย แค่นั้นพี่ก็รู้สึกกลัวแล้ว อย่าเลิกกับพี่เลยนะหวา พี่รักหวานะ”

ยี่หวายิ้มออกมา เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง แต่ก็ยอมที่จะเชื่อมั่นในตัวเขาอีกครั้ง

“ค่ะ หวาไม่เคยคิดจะเลิกกับพี่ติณณ์เลยนะคะ”

“จริง ๆ นะหวา พี่รักหวาที่สุดเลย”

“จริงสิคะ วันพุธหน้าว่างไหมคะ เราไปดูหนังกันนะคะ”

“วันพุธหน้าเหรอ ได้สิ หวาอยากดูหนังเรื่องอะไร อยากไปไหนเดี๋ยวพี่จะรีบเคลียร์งานเพื่อหวาเลย พี่สัญญา…”

วันพุธ / โรงพยาบาล

“พี่ติณณ์คะ ยี่หวาถึงโรงพยาบาลแล้ว รออยู่ชั้นล่างนะคะ”

ยี่หวามาที่โรงพยาบาล เพื่อจะมารอรับแฟนหนุ่มของเธอ วันนี้เขานัดกับเธอจะดูหนังรอบค่ำ เธอจึงมารอเขาที่นี่

“ทำไมยังไม่อ่านข้อความอีกล่ะ”

สองชั่วโมงผ่านไป

ยี่หวานั่งรอจนหลับ ยังไม่เห็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายอย่างติณณ์ภพแฟนหนุ่มของเธอ เดินออกมาเลย เธอตกใจตื่น เพราะเผลอหลับที่เก้าอี้นุ่ม ในโรงพยาบาล และยกมือถือขึ้นมาดูเวลา

“อะไรกันเนี่ย จะสองทุ่มแล้ว…”

เมื่อกดดูข้อความ ก็ยังมีแค่ข้อความของเธอที่พึ่งส่งไป 

“ยังไม่อ่านข้อความ ฉันน่าจะรู้อยู่แล้ว”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่หมอติณณ์ให้เธอต้องรอเก้อแบบนี้ ก่อนหน้านี้ทั้งคู่ก็เริ่มระหองระแหง กับเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่เขาลืมวันครบรอบเพราะต้องทำวิจัยกับเพื่อนจนดึก หรือวันที่นัดเธอเอาไว้ว่า จะไปฉลองวันเกิดของเพื่อน แต่เขากลับลืมนัด และอีกวันก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย ทั้ง ๆ ที่เธอชวนเขาซะดิบดี

“พอกันที ฉันไม่อยากทนแล้ว”

เมื่อยี่หวาตัดสินใจที่จะกลับ เธอก็เห็นกลุ่มนักศึกษาแพทย์ ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเธอในมหาวิทยาลัยเดียวกัน เดินออกมา หนึ่งในนั้นก็คือหมอติณณ์ เธอยืนมองเขาอยู่ แต่เขาเมื่อเห็นเธอแล้ว กลับหันไปมองแค่นาฬิกา และหันไปบอกเพื่อน 

“เดี๋ยวฉันมานะ”

“แต่ว่าเรายังต้องไปห้องอาจารย์ใหญ่ต่อนะติณณ์”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งทักขึ้นมา ยี่หวาจำเสียงนั้นได้ เพื่อนสาวของเขาที่ชื่อ “มีนา” ที่มักจะอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอ

“รู้แล้วน่า ไม่นานหรอก”

ติณณ์ภพเดินมาหาแฟนสาว ที่ยืนรออยู่ ตอนนี้ชั้นล่างของโรงพยาบาลไม่ค่อยมีคนแล้ว เพราะแผนกผู้ป่วยนอก เริ่มไม่มีคนแล้ว จะเหลือก็แต่แผนกฉุกเฉินเท่านั้น ที่ยังมีคนอยู่ แม้ว่าจะเป็นโรงพยาบาลเอกชนก็ตาม

“ยี่หวา คือว่าพี่ต้องทำรายงานต่อ คืนนี้เรื่องหนัง… ขอติดเอาไว้ก่อน”

“แปดครั้งแล้ว”

“อะไรนะ หวาพูดอะไรพี่ไม่ค่อยได้ยิน”