ตอนที่  13 ไม่อยากเป็นตัวถ่วง

 

ยี่หวาทนไม่ไหวอีกแล้ว ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายรอเขา และรับคำขอโทษเดิม ๆ กับคำพูดตอบส่ง ๆ อย่างที่เขากำลังทำ

“หวา คือพี่จะต้องไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่ต่อ ถ้าไม่มีอะไร…”

“ไม่มี นับจากนี้ก็ไม่มี หวาไม่มีอะไรจะพูดกับพี่ติณณ์อีกแล้ว”

“ไม่เอาน่าหวา อย่างอแงเป็นเด็กสิ พี่รู้ว่าพี่ผิด ขอโทษนะ”

“พี่รู้จริง ๆ เหรอคะ หรือแค่พูดไปส่ง ๆ แบบนั้นเองว่าตัวเองผิด พี่ก็แค่พูดให้พ้นไปวัน ๆ เท่านั้น ความรู้สึกผิดจริง ๆ ไม่มีเลยสักครั้ง”

ติณณ์รู้สึกอึดอัด และเริ่มคิดในใจ

‘เริ่มหาเรื่องอีกแล้ว ไม่พ้นจะต้องร้องไห้อีก’

“ยี่หวา พี่กำลังทำเรื่องจบ ก็เลยยุ่ง ๆ น่ะ พี่สัญญานะว่า…”

“พอแล้วค่ะพี่ติณณ์ หวาไม่อยากรอสัญญาที่ไร้ความหมายนี้อีกแล้ว”

“ยี่หวา… พี่ว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง”

“ติณณ์! เราต้องไปแล้วนะ”

ยี่หวาหันไปมอง ผู้หญิงคนเดิมที่เอาแต่เรียกเขา ตอนนี้น้ำตาของเธอเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ติณณ์กลับเห็นว่า เหมือนเธอเริ่มถ่วงเวลาเขาเอาไว้

“หวา ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้สิ พี่สัญญาว่า…”

“ไปเถอะค่ะ หวาไม่เป็นไร พี่ติณณ์ไม่ใช่พึ่งทำแบบนี้เป็นครั้งแรก หวาไม่อยากเป็นตัวถ่วงพี่อีก”

“ยี่หวา! ทำไมพูดแบบนี้กับพี่ล่ะ”

“เฮ้ยติณณ์ ต้องไปแล้วนะ อาจารย์โทรเรียกแล้ว”

เพื่อนของเขาอีกคนตะโกนมาอีกครั้ง เพราะตอนนี้สีหน้าของผู้หญิง ที่ชื่อมีนา เริ่มไม่พอใจแล้ว เพื่อนในกลุ่มจึงตัดสินใจเรียกเขาอีกครั้ง 

“หวากลับไปที่ห้องก่อนนะ เอาไว้พี่กลับไปแล้วเราค่อยคุยกัน ดีไหม”

เธอเงียบและไม่ตอบเขา ติณณ์ไม่มีเวลาจะมาง้อแฟนสาวของเขาตอนนี้ ถ้าหากว่าเขาไม่ทำเรื่องนี้ให้เสร็จ ก็คงจะจบการศึกษาไม่ได้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงสำคัญสำหรับเขามาก

“พี่ไปก่อนนะ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ ถึงแล้วก็ส่งข้อความมาบอกพี่ด้วย พี่ไปก่อนนะ”

ติณณ์ไม่สนใจ แม้แต่จะเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยซ้ำไป ยี่หวาหันไปมองแผ่นหลังของแฟนหนุ่มของเธอเป็นครั้งสุดท้าย 

“ส่งข้อความเหรอ หึ! ส่งแล้วพี่จะอ่านเหรอ ฉันที่เป็นแฟน ยังสำคัญน้อยกว่าเพื่อนผู้หญิงของพี่ด้วยซ้ำไป ก็ดี จะได้ตัดสินใจได้เสียที”

ยี่หวาดึงมือถือออกมา เช็กกล่องข้อความดูอีกครั้ง และก็เป็นตามที่เธอเดาเอาไว้ จนป่านนี้ ข้อความเมื่อสามชั่วโมงก่อน ติณณ์ภพยังไม่เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำไป

“เหอะ! คบกับหมอ มันเป็นแบบนี้นี่เอง สมน้ำหน้าแล้ว อยากลองไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงล่ะยัยโง่!”

เมื่อยี่หวานั่งคิดถึงเรื่องเพื่อนของติณณ์ภพที่ชื่อมีนา แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว แต่วันนี้เมื่อได้มาเจอกับเธออีกครั้ง สายตาที่บ่งบอกถึงความเกลียด ที่มีต่อยี่หวา ก็ยังไม่ลดลงไปเลยสักนิด แต่เธอแปลกใจแค่ว่า ทำไมหมอติณณื ถึงได้เลี่ยงที่จะให้เบอร์ติดต่อกับเพื่อนเก่าอย่างมีนา แต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะถามเขา

“ตรงนี้เลี้ยวเข้าไปได้เลยใช่มั้ยยี่หวา”

ยี่หวาสะดุ้ง เมื่อถูกหมอติณณืเรียก เพราะเขากำลังจะขับรถถึงหน้าโครงการคอนโดที่เธอพักอยู่ เธอจึงรีบดึงสติกลับมาทันที

“อ้อ ใช่ค่ะ”

“เหม่ออีกแล้วนะ ถ้าขับหลงไปจะทำยังไง”

“ป้ายไฟตัวเท่าบ้านขนาดนั้น หลงก็ควรจะต้องพิจารณาตัวเองได้แล้วมั้งคะคุณหมอ”

“หึ! ยังเถียงเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ”

“คุณหมอเลี้ยวเข้าไปจอด ก่อนถึงป้อมยามหน้าประตูก็ได้ค่ะ จะได้กลับรถออกไปได้เลย ไม่เสียเวลาด้วย เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง”

“ไม่ได้หรอก ทางมืดขนาดนี้ จะปล่อยให้คุณเดินเข้าไปเองได้ยังไง”

“แต่ปกติฉันก็เดินทุกวัน เพราะขี้เกียจให้แท็กซี่แลกบัตรผ่านประตู”

“ก็ไม่เห็นจะเสียเวลาตรงไหน แต่ถ้ากลัวเสียเวลา คุณก็แค่เอาบัตรของคุณมาให้ผมก็จบแล้วนี่”

“จะได้ยังไงล่ะคะ บัตรนั่นต้องลงทะเบียน แล้วก็ทำไว้สำหรับคนที่มีรถเท่านั้น ฉันไม่ขับรถ ไม่จำเป็นต้องเสียรายเดือนค่าจอดรถให้นิติหรอกค่ะ”

เขาขับรถเข้ามาที่ลานจอดรถในคอนโด และรู้สึกว่าคอนโดของเธอ น่าอยู่ สะดวกสบาย ข้างล่างมีร้านสะดวกซื้อ และมี รปภ. เฝ้าหน้าประตูทุกตึก แม้แต่ประตูทางเข้าก็มียามคอยเปิดปิด

“ตึก A3 ห้อง 809 ค่ะ”

“ครับผม”

เธอแจ้ง รปภ. เพื่อให้เขาเปิดประตูไม้กั้นให้ ซึ่งปกติแล้วจะต้องใช้คีย์การ์ดเพื่อเปิดแทน แต่เธอไม่ได้ขับรถ จึงใช้วิธีแจ้งชื่อตึก และชื่อห้อง หมอติณณ์ยื่นใบขับขี่เอาไว้ให้กับ รปภ. ทันที

“นี่ครับบัตรของผม”

“โอเคครับ เชิญครับผม”

“ขอบคุณครับ”

หมอติณณ์ยิ้ม ขอบคุณ รปภ. และขับไปที่ตึกของเธอ 

“ระบบความปลอดภัยดีมากเลยนะ”

“ค่ะ คุณหมอจอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเดินขึ้นไปเอง”

เขาไม่ได้จอดตามที่เธอบอก แต่กลับถอยไปที่จอดรถ และดับเครื่องยนต์ เธอจึงหันมาถาม

“คุณหมอจะทำอะไรคะ”

“ผมแค่อยากเข้าห้องน้ำ คุณคงจะไม่ไล่ผมกลับไปแบบนี้ใช่ไหม”