ตอนที่  11 อยู่กับใครเหรอ

 

“ได้สิแล้วเจอกัน เอาไว้พาน้องยี่หวา มาทานข้าวด้วยกันด้วยนะ ระลึกความหลังกันหน่อย นะครับน้องยี่หวา”

“เอ่อ คือว่า…ฉัน”

“ได้สิ หวาไม่ติดอะไรอยู่แล้ว ฉันไปที่ไหน ยี่หวาก็ไปที่นั่นแหละ ไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่ กลับบ้านกันนะหวา”

เขาโอบไหล่เธอเดินออกมาทันที โดยไม่ได้สนใจมีนา ที่ยื่นมือถือค้างเอาไว้ นี่เขาปฏิเสธเธออีกครั้งหนึ่งแล้ว เจย์ที่มาด้วยได้แต่ส่ายหัว กับพฤติกรรมของเพื่อนสนิทสาวคนนี้ ซึ่งไม่เปลี่ยนไปเลย

“ก็แค่เบอร์โทร จะหวงอะไรนักหนา”

“ที่จริงไอ้ติณณ์มันไม่ได้หวงเบอร์หรอก แต่เพราะคำถามที่เธอไม่ควรพูดเมื่อกี้ต่างหาก ทำให้มันไม่อยากคุย”

“หมอเจย์!”

“ฉันพูดจริง ๆ นะมีนา ถ้าเธอเจอไอ้ติณณ์ แล้วยังคุยกับมันแบบนี้อยู่ ต่อให้ชอบแทบตาย มันก็ไม่หันมามองเธอหรอก ไม่เห็นเหรอว่ามันมากับใคร”

“ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน”

“ก็น่าจะพอได้แล้วไหม ผู้ชายดี ๆ มีอีกตั้งเยอะ.... อย่ามามองฉันแบบนั้น ฉันไม่มีรสนิยมกินเพื่อน”

“ฉันก็ไม่มีย่ะ รีบเข้าไปได้แล้ว”

“ไปสิ”

มีนาเดินนำหน้าหมอเจย์เข้าไปในร้าน หมอเจย์ได้แต่ส่ายหัวกับความเอาแต่ใจของเพื่อนสนิทในกลุ่ม

“ผ่านไปกี่ปีนิสัยก็ไม่เปลี่ยน แบบนี้น่ะเหรอไอ้ติณณ์มันจะมอง ไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ”

หมอติณณ์พายี่หวามาที่รถ เขาเปิดประตูให้เธอเข้าไป รถของเขาเปลี่ยนเป็นรถยุโรปสุดหรู สมฐานะศัลยแพทย์แล้ว ตอนเรียนเขาขับรถญี่ปุ่น ซึ่งในตอนนั้นก็ถือว่าหรูมาก สำหรับนักศึกษา เขาเป็นคนที่เพอร์เฟคสำหรับสาว ๆ อยู่แล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

“คาดเข็มขัดด้วยสิ”

เขาโน้มตัวมาช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย กลิ่นน้ำหอมของเธอโชยมาแตะจมูกของเขา ยิ่งทำให้หมอติณณ์อยากทำมากกว่านี้ แต่เขาจะรีบร้อนไม่ได้ เพราะตอนนี้ยี่หวา ไม่เหมือนกับแฟนสาวของเขา เมื่อห้าปีก่อนแล้ว

“ให้พี่ไปส่งที่ไหนดี”

เธอบอกคอนโดและถนนกับเขา ไม่นานหมอติณณ์ก็ขับรถไปตามเส้นทางที่เธอบอก คอนโดนนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ 

“อยู่กับใครเหรอ หรือว่าอยู่คนเดียว”

"ถามทำไมเหรอคะ"

“แค่อยากรู้น่ะ ปกติหวาชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบมีรูมเมท ก็เลยเช่าห้องอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาโกหกอีกนะว่าอยู่กับแฟน เพราะวันนี้โป๊ะแตกไปแล้ว”

“บ้าที่สุดเลย ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ว่าแต่รุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้น”

“ใครเหรอ อ๋อ มีนาน่ะเหรอ ทำไมล่ะ จำมีนาเพื่อนสนิทกลุ่มทำโปรเจคของพี่ไม่ได้เหรอ”

ยี่หวาเงียบไปทันที ทำไมเธอจะจำ มีนา ไม่ได้ล่ะ ก็เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เหรอ ที่อยู่กับเขาตลอดเวลา และสมัยเรียนก็ไม่ชอบหน้ายี่หวา และแสดงออกชัดเจน

“วันนี้พี่ต้องรีบไปทำงานกลุ่ม มีนาบอกว่าเหลืออีกไม่มากแล้ว หวาไปรอพี่ที่ห้องก่อนนะ”

“ก็ได้ค่ะ พี่ติณณ์รีบไปเถอะค่ะ หวาจะรออยุ่ที่ห้อง”

“ได้ครับ แล้วพี่จะรีบกลับนะ คิดถึงหวานะ”

“ค่า ไปได้แล้ว”

ในตอนนั้น ใคร ๆ ก็อิจฉาคู่ของเธอกับติณณ์ภพ ไม่มีใครกล้าแทรกเข้ามาเป็นมือที่สาม เพราะเคยมีคนลองแล้ว แต่ไม่ได้ผล และยังอับอายไปทั้งมหาลัยอีกด้วย อีกคนเรียนแพทย์ อีกคนก็เรียนวิศวะ ไม่มีใครกล้าจะแทรกพวกเขาเข้าไปได้

แต่ในความจริงแล้ว เรื่องที่น่ากลัว มันเกิดขึ้นหลังจากที่ติณณ์เริ่มเรียนปีสุดท้าย และยี่หวาก็ขึ้นปีสอง

 “ได้ค่ะพี่ติณณ์ ไม่ไปก็ได้ หวาก็ไม่ได้อยากดูเรื่องนี้ พี่ติณณ์ไปทำงานให้เสร็จเถอะค่ะ หวาไปช็อปปิ้งกับเพื่อนนะคะ บายค่ะ”

“อะไรวะยี่หวา ผัวมึงผิดนัดอีกแล้วเหรอ”

“อืม ต้องทำโปรเจคสุดท้ายน่ะ นี่ยังไม่แย่เท่าไหร่นะ ของจริงน่าจะเทอมหน้าละมั้ง เห็นว่าต้องอยู่โรงพยาบาลทั้งเทอมเลย”

“มึงไหวไหมวะยี่หวา”

“ก็ไหวอยู่ล่ะมั้ง ทำยังไงได้ล่ะ อยากมีแฟนเป็นหมอนี่นา ฉันทำใจมาพักใหญ่แล้วล่ะ พี่ติณณ์ก็เคยบอกแล้ว ฉันเองก็รู้ ช่างเถอะ ถึงยังไงวันศุกร์ก็เจอกันอยู่ดี ไปช็อปปิ้งกัน”

“คู่พวกแกนี่น่าอิจฉาเนอะ เข้าอกเข้าใจกันดีจริง ๆ เลย ไป ๆ ไอ้ไหมโว้ย! เสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้ว ๆ มาแล้ว จะโวยวายหาพ่อมึงเหรออีเปรี้ยว ไป ๆ ยี่หวา วันนี้ไปรถฉัน”

“เลิศ เยี่ยมมาก ไปกันเถอะ ช็อปปิ้ง”

แรก ๆ เธอก็ยังพอเข้าใจได้ ที่ติณณ์ต้องอยู่ทำงานกลุ่มจนดึก จนบางครั้งก็ไม่ได้กลับมาที่คอนโด ซึ่งปกติแล้ว วันศุกร์ เสาร์ เธอจะมาอยู่กับเขา แต่ตอนนี้ แทบจะเจอเขาน้อยมาก บางทีเธอมาแค่ดูแลห้องให้ และเขาก็อยู่ไม่ถึงครึ่งวัน ก็ต้องออกไปทำงานกับเพื่อน

“หวา คือว่า…พี่ต้องไปส่งมีนาที่โรงพยาบาล เพราะว่าอาจารย์ให้ไปเอางานโปรเจคมาแก้น่ะ”

“อีกแล้วเหรอคะ งั้นเย็นนี้ก็ไม่ได้ไปทานข้าวแล้ว”

“อืม เอาแบบนี้นะ คืนนี้หวาค้างกับพี่ดีไหม พรุ่งนี้พี่ไปส่งเข้าเรียนช่วงบ่าย นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ รีบไปเถอะค่ะ”