หมอร้ายคลั่งรัก ยัยแฟนเก่า

หน้าคณะแพทย์

“รุ่นพี่ติณณ์ภพคะ คบกับฉันนะคะ”

“อู้หู…... เล่นมาสารภาพหน้าคณะเลยว่ะ น้องมันแน่มาก”

“ยี่หวา” สาวน้อยเฟรชชี่คณะวิศวะกรรมศาสตร์ เดินมาที่คณะแพทย์ด้วยความมุ่งมั่น เธอตามตื๊อรุ่นพี่ ที่เรียนอยู่ปีห้า “ติณณ์ภพ” รุ่นพี่เย็นชาหน้านิ่ง เด็กเนิร์ดตัวท็อปของคณะ ซึ่งไม่เคยมีแฟน และไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เคยถูกเสนอชื่อให้เป็นเดือนคณะ แต่เขาไม่สนใจเรื่องนี้ สุดท้ายก็ไม่ให้ความร่วมมือ และตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว

“ไม่ล่ะ มันเสียเวลา ขอโทษด้วยนะ”

“แต่ยี่หวาชอบพี่ อยากเป็นแฟนกับพี่ ถ้าพี่ตกลงคบกับฉัน พี่ก็จะได้ตัดปัญหาเรื่องผู้หญิงคนอื่นได้ คิดดูนะคะว่ามันคุ้มขนาดไหน”

เขามองไปรอบ ๆ ก็รู้ว่า สิ่งที่เธอพูดไม่ใช่เรื่องเกินจริง มีหลายคนที่อยากลองคบกับเขา หลายปีมานี้ ติณณ์พยายามหลบเลี่ยงจนเบื่อ เพราะถูกรุ่นพี่ รุ่นน้องตามจีบ บางทีก็เหมือนกับพวกโรคจิต ที่คอยเดินตามเขา จนต้องย้ายหอพักถึงสี่ครั้ง

“หมายความว่ายังไง”

“ฉันพึ่งรู้ว่า มีพวกโรคจิตตามพี่เหมือนพวกสตอร์กเกอร์ ถ้าพี่เลือกคบใครสักคน เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เชื่อฉันสิคะพี่ติณณ์ พี่จำฉันไม่ได้ เหรอคะ เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาล เมื่อสองเดือนก่อน”

“จำไม่ได้”

“ไม่เชื่อหรอก พี่ยังยิ้มให้ และพาฉันไปส่งขึ้นรถกลับบ้านอยู่เลย”

เขาจำเธอได้ แต่แค่ไม่คิดว่า เด็กรุ่นน้องที่มหาลัยที่เขาเจอในวันนั้น จะใจกล้าขนาดนี้ วันนั้นเขาพบเธอที่นั่งวินมอเตอร์ไซด์ล้ม และกำลังจะไปทำแผล เลยอาสาเข็นรถเข็น พาเธอไปทำแผลในโรงพยาบาล ที่เขาไปฝึกงาน พอเริ่มคุยก็รู้สึกว่าเธอคุยง่าย คงเพราะคณะที่เธอเรียน มีแต่เพื่อนผู้ชาย

“นั่นเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”

ยี่หวาไม่มีทางยอมแพ้ นี่เป็นคำที่เธอเคยประกาศเอาไว้ จากนั้นเธอก็สืบเรื่องของเขาและรู้ว่า ติณณ์ภพมีคนสนใจเยอะมาก แต่เธอไม่สน เพราะยี่หวาตกหลุมรัก รอยยิ้มที่อ่อนโยนในวันนั้นเข้าเต็ม ๆ เธอจึงตัดสินใจตามตื๊อเขา

“รุ่นพี่ กล่องข้าวแห่งรักค่ะ”

“ไม่กิน เอากลับไปเถอะ”

“ไม่เอาหรอก ฉันจะนั่งเฝ้าพี่กินจนหมด กินเร็ว ๆ สิคะ”

“น่ารำคาญจริง ๆ”

“เอ๊ะ อย่าพึ่งลุกนะคะ มีคนรอเอาน้ำกับขนมที่พี่บอกว่า เป็นอาหารขยะมาให้อีกเพียบ ถ้าพี่ไม่ยอมกินอาหารที่ฉันทำมาให้ ก็คงจะเดินฝ่าออกไปที่โรงอาหารไม่ได้แล้ว”

ติณณ์ภพชำเลืองมองไปรอบ ๆ เขาเห็นรุ่นน้องอีกหลายคน ที่ยืนรออยู่จริง ๆ สุดท้ายเขาก็ต้องกินข้าวกล่องของยี่หวา ซึ่งพอกินเข้าไปถึงได้รู้ว่า มันอร่อยมาก 

“อุดมไปด้วยคุณค่าทางสารอาหาร และไม่ใส่วัตถุกันเสีย เป็นไง อร่อยไหมคะ”

“อืม ก็พอไหว”

“เชอะ ปากแข็ง ตกลงพี่จะคบกับหวาได้หรือยังคะ นี่หวาไม่เคยเอาใจใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ”

“นี่คือจุดประสงค์ของเธอเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย สาเหตุที่หวาชอบพี่ติณณ์ พี่คงไม่รู้หรอก เพราะพูดไปสิบวันก็คงไม่หมด”

เขากินข้าวกล่องเธอจนหมด ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่าเขาก็เริ่มชินที่มียี่หวามาส่งข้าวให้ที่คณะทุกวัน และนั่งคุยเรื่องของเธอที่คณะทุกวัน ตลอดเกือบสองเดือน จนกระทั่งเย็นวันนั้น ยี่หวาไม่ได้มาหาเขา 

“วันนี้เมียมึงไม่มาส่งข้าวเหรอวะไอ้ติณณ์”

“อย่าพูดบ้า ๆ ผู้หญิงเขาจะเสียหาย ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ส่งข้าวส่งน้ำทุกวันขนาดนั้น นี่มึงยังชะเง้อมองหา ยังจะบอกว่าไม่ใช่อีกเหรอ จะบอกให้นะ กูได้ข่าวว่า ที่คณะวิศวะ น้องยี่หวาคนนี้ก็มีคนมาจีบเยอะนะโว้ย”

"นั่นสิไอ้ติณณ์ ขืนมึงเล่นตัวนานกว่านี้ ระวังจะแดกแห้วนะโว้ย"

ติณณ์ภพไม่เคยรู้เลยว่า ยี่หวาจะมีคนมาจีบ เขาไม่เคยมองเธอแบบนั้น แต่หลายเดือนมานี้ การที่มีเธออยู่ข้าง ๆ ทำให้เขาเคยชิน จากรำคาญกลายเป็นเฉย ๆ และเริ่มมองหาเธอ พอมาช้าก็เริ่มกังวล และมีหลายครั้งที่เขาอยากจะกดโทรหา แต่ก็ไม่ทันจะได้โทร เธอก็ปรากฏตัวตามเวลาทุกครั้ง ทำให้หัวใจของคนที่เคยเย็นชา เริ่มอ่อนยวบลงเรื่อย ๆ

คณะวิศวะกรรมศาสตร์

“โอ๊ย! ไม่เอาหรอกพี่คิว หวาไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้นจริง ๆ เราเป็นพี่น้องกันแบบนี้ก็ดีแล้ว เนอะ”

“ก็ได้ พี่รู้ว่าหวาชอบคนฉลาด ตัวสูงแล้วเก่งเหมือนพวกคณะแพทย์”

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ทำไมพี่ดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ คนเรามีดีคนละอย่าง และเหมาะกับคนบางคน หวาแค่จะบอกว่า พี่เหมาะเป็นพี่ชายของหวา ไม่เหมาะจะเป็นแฟน”

“ก็จริง ขอบใจนะที่บอกกับพี่ตรง ๆ พี่ไปล่ะ ยัยเด็กดื้อ”

“โอ๊ย! ไอ้พี่คิว ชอบลูบผมอยู่เรื่อยเลย ยุ่งหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวย”

“ฮ่า ๆ อะไร ยังห่วงสวยอยู่เหรอ”

ติณณ์ภพรีบเดินกลับมาทันที เขารู้ว่าเธอปฏิเสธผู้ชายคนนั้น แต่ใจเขากลับสั่น ลุ้นระทึกตลอดเวลา และไม่พอใจที่เห็นคนอื่นแตะต้องตัวเธอ แม้ว่าจะเป็นแค่รุ่นพี่ในคณะก็ตาม

คณะแพทย์

“เลิกสี่โมงไม่ใช่เหรอ ฉันก็มาตรงเวลาแล้วนะ หรือว่ายังไม่ลงมา เอ่อพี่คะ คือว่า…”

เธอทักทายรุ่นพี่คณะแพทย์ ซึ่งเป็นผู้หญิง ที่เคยเห็นเดินกับติณณ์ภพ แต่เธอจำชื่อไม่ได้ เมื่อถูกเรียกก็หันมา 

“มีอะไรเหรอ”

“คือว่า เห็นรุ่นพี่ติณณ์ไหมคะ คือ…”

“เธออีกแล้ว มาทุกวันไม่รู้จักเบื่อ คณะวิศวะไม่มีเรียนแล้วเหรอ ถึงได้วิ่งมาหาผู้ชายถึงที่นี่”

“ไม่เอาน่า มีนา น้องก็แค่ถามดี ๆ ติณณ์มันไปที่หอสมุดตั้งแต่บ่ายแล้วครับน้อง ไม่ได้โทรถามมันเหรอ”

“ขอบคุณค่ะพี่ ไม่อยากโทรรบกวนพี่ติณณ์ตอนเรียน ก็เลย…”

“เธอมีเบอร์ของติณณ์ด้วยเหรอ"

“มีนา! พอได้แล้วน่า ถ้ายังไงน้องก็ลองโทรหาติณณ์ดูนะ พวกพี่ไปก่อนล่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

รุ่นพี่สาวคนนั้น ยังหันมามองหน้าเธอ ก่อนจะเดินไปกับกลุ่มเพื่อน ยี่หวาทำตัวไม่ถูก จึงเลือกจะเดินกลับมา 

“ปกติไม่ไปหอสมุดวันศุกร์นี่นา ทำไมวันนี้ถึงไปล่ะ”

ยี่หวาตัดสินใจเดินไปที่หอสมุด โดยที่ไม่โทรหาติณณ์ภพ ทั้ง ๆ ที่เธอตื๊อเขาตั้งนาน กว่าจะได้เบอร์โทรมา แต่ก็ไม่เคยกล้าโทรหาเขาก่อนเลยสักครั้ง

หน้าหอสมุด

“รุ่นพี่คะ ฉันชอบรุ่นพี่จริง ๆ นะคะ รับคุกกี้เอาไว้ด้วยค่ะ”

“ฉันไม่ชอบของหวาน แล้วก็ไม่รู้จักเธอ จะให้ชอบได้ยังไง”

“ไม่ชอบตอนนี้ อีกหน่อยก็ชอบเอง เราลองคบกันก่อนก็ได้นี่คะ”

ยี่หวาเดินมาถึงหน้าหอสมุด ก็เจอกับสาว ๆ ที่มารอติณณ์ภพอยู่ เธอคิดไม่ผิดจริง ๆ 

“พี่ติณณ์คะ!”

เธอเดินเข้าไปหาติณณ์ภพ พอเขาเห็นเธอก็รีบเดินมาจับมือไว้ทันที เมื่อเด็กรุ่นน้องต่างคณะเห็นก็ถึงกับงง แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะเห็นว่ายี่หวาสวมเสื้อช็อปของคณะวิศวะเข้ามา 

“ยี่หวามาแล้วเหรอ ทำไมมาช้าแบบนี้ล่ะ ไปกินข้าวกันนะพี่หิวแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ “แฟนพี่” มาแล้ว คงขอตัวก่อน”