All Chapters of หมอร้ายคลั่งรัก ยัยแฟนเก่า: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 พบเจออีกครั้ง โรงพยาบาลเอกชน “ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับคุณยี่หวา ที่มาช่วยในวันนี้ ผมจนปัญญาแล้วจริง ๆ ครับ กับความยุ่งเหยิงระบบ” “ยินดีค่ะ” อ้าวคุณหมอ พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ หมอติณณ์ นี่คือคุณยี่หวา เธอเป็นโปรแกรมเมอร์คนใหม่ มารับหน้าที่แทนคุณคริส ที่พึ่งลาออกไปเมื่อสองเดือนก่อน คุณยี่หวาครับ นี่หมอติณณ์ภพ ศัลยแพทย์อีกท่านหนึ่งของโรงพยาบาลเราครับ” “ยี่หวา” มองหน้าคมคายของ “ติณณ์ภพ” คนที่เธอเกือบลืมไปแล้วเกือบห้าปีเต็ม เขายังคงมีใบหน้าที่คมเข้ม หล่อเหลา แต่ทว่าตอนนี้ ใบหน้านี้หล่อมเหลาคมคาย กลายเป็นหนุ่มเต็มตัว วันนี้เขาได้สวมชุดกาวน์สีขาว เป็นคุณหมอเต็มตัวแล้วสินะ ผิดกับเมื่อครั้งที่ยังเป็นแค่นักศึกษาแพทย์หน้านิ่ง พูดน้อยแสนเย็นชาเมื่อหลายปีก่อน แต่ที่ยังคงเหมือนเดิมก็คือ สายตาคมที่มองราวกับมองทะลุและอ่านเข้าไปในหัวใจคนได้ เธอพยายามลบภาพความทรงจำนั้นอยู่หลายปี ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะบังเอิญได้เจอเขาอีกครั้ง เธอเรียนจบวิศวกรรม สาขาคอมพิวเตอร์ เมื่อก่อนเป็นแค่เด็กสาวมหาลัย ที่คอยตามตื๊อเขา ในฐานะรุ่นพี่ที่เธอชอบ แต่ตอนนี้ยี่หวากลายเป็นหัวหน้าทีมโปรแกรมเมอร์ ของบริษัทไอทีชั

ตอนที่ 3 เราไม่ควรเจอกันอีกยี่หวาหลับตาลง ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก และไม่มีทางลืมความเจ็บปวดในครั้งนั้น กว่าจะผ่านมาได้ มันทรมานเหมือนชีวิตและหัวใจถูกฉีกขาด และแยกออกเป็นส่วน ๆ หัวใจเธอแตกสลายครั้งแล้ว ครั้งเล่าเมื่อคิดถึงเขา กว่าจะค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนเหล่านั้น ต่อกลับเข้ามาใหม่ จนกลับมาใช้ชีวิตได้ ใช้เวลาเกือบห้าปี มันกำลังจะดีอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้… เขาต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก“คุณหมอคะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วค่ะ ฉันไม่คิดจะติดใจอะไรอีก ทั้งความรู้สึกผิด แม้แต่หรือคำขอโทษ ก็ไม่อยากฟัง ทั้งคุณและฉัน ต่างก็เจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมามากพอแล้ว ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า อย่าให้อดีตที่เลวร้ายพวกนั้น มารั้งคุณอีกเลย ขอให้คุณโชคดีนะคะ”“เดี๋ยวก่อน! ถ้าพี่ไม่อยากลืมล่ะ ยี่หวา…. ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม เราสองคนค่อย ๆ คุยกัน ได้ไหม”ยี่หวาเดินออกมา และหยุดยืน เธอก้าวขาแทบไม่ออก ไม่คิดว่าวันนี้จะได้ยินคำพูดนี้ จากคนที่เธอพยายามจะลืมมาตลอดห้าปีเต็ม เขามีสิทธิ์อะไร มาขอโอกาสที่มันผ่านมานานแล้ว และเธอก็พยายามที่จะลืมมันไปนานแล้วเช่นกัน“ขอโทษค่ะคุณหมอ ฉันไม่รู้ว่าคุณหมอพูดเรื่องอะไร

หมอติณณ์ลุกขึ้นและย้ายมานั่งข้าง ๆ เธอทันที ยี่หวาเริ่มร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ไม่ว่าจะด้วยกลิ่นน้ำหอมของเขา และนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งเธอจำได้ว่า มันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เคยให้เขา“ทำไมคุณถึงมาทำงานที่นี่ได้ล่ะยี่หวา”“เรื่องนี้ เล่าแล้วยาวค่ะ แต่สั้น ๆ ก็คือ รุ่นพี่คริสต้องกลับไปช่วยงานที่อังกฤษ บอสเลยให้ฉันมาประจำที่โรงพยาบาลแทน”“ระบบคอมพิวเตอร์ในโรงพยาบาล เป็นอะไรที่ยุ่งยากและซับซ้อนมาก เก่งมากเลยนะ ไม่เสียแรงที่เป็นสายท็อปคณะวิศวะมาก่อน”“ค่ะ”เธอรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เมื่อถูกเขาชมแบบนี้ ปกติหมอติณณ์ไม่ค่อยชมเธอเท่าไหร่ ตั้งแต่ตอนคบกัน เธอเก่งได้ส่วนหนึ่งก็เพราะมีเขา ช่วยติวหนังสือให้ สองปีที่คบและอยู่ด้วยกัน เธอกับเขาผูกพันกันมาก เวลาเลิกกันครั้งนั้น เธอจึงเจ็บปวดมาก เหมือนทำอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตหายไป“ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟนะคะ ฉันขอตัวกลับไปดูงานก่อน”เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมอติณณ์ไม่ได้ว่าอะไร แต่แค่ทิ้งคำพูดให้เธอก่อนออกไปเท่านั้น“ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะยี่หวา เรื่องที่จะจีบคุณอีกครั้ง ยังไงผมก็ไม่มีทางถอยเด็ดขาด”“คุณหมอทำแบบนี้เพื่ออะไรคะ”เขาลุกตามเธอขึ้นมา และมายืนใกล้ ๆ เธอ ในร้านไม

ทั้งคู่ยืนยิ้มให้กันอยู่หน้าคณะแพทย์ ที่เริ่มเปิดไฟเพราะค่ำแล้ว หมอติณณ์ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา เขาคิดว่าควรจะเริ่มต้นอะไรดี ๆ ในเมื่อเริ่มคบกันอย่างเป็นทางการแล้ว“ถ้าอย่างนั้นไปหาข้าวเย็นกินกันก่อนดีกว่าไหม ยี่หวาชอบกินอะไร”“อย่าถามตอนนี้สิคะ คิดว่าหวาจะกินข้าวลงเหรอ พี่ก็พูดแปลก ๆ”“ขนาดนั้นเลย งั้นพี่เลือกก็แล้วกัน ไปกันเถอะ พี่จอดรถอยู่ทางโน้น เดินไปหน่อย”“ค่ะ”ยี่หวาดีใจจนไม่อยากกินอะไรเลย สุดท้ายเขาก็เลือกพาเธอไปร้านอาหารใกล้ ๆ มหาลัย แต่ที่นั่นเงียบและเป็นกันเอง ร้านเล็ก ๆ ที่หวากับเพื่อน ๆ คงไม่คิดจะมา เพราะทุกคนนั่งกินแบบผู้ดีมาก ไม่คุยกันเสียงดัง แต่พวกเธอที่ชอบไปแต่ร้านเหล้า และร้านส้มตำข้างทาง ร้านนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่กับพวกเรียนวิศวะอย่างเธอ“อร่อยไหม”“อร่อยมากเลยค่ะ ไม่รู้เลยว่าร้านนี้จะทำอาหารอร่อย ปกติไม่เคยเข้าเลย เพราะไม่ขายเหล้า”“ดื่มด้วยเหรอ”“ดื่มไม่เก่งหรอกค่ะ เน้นคุยไปเรื่อยมากกว่า”“แบบนี้นี่เอง ลองชิมสิ อันนี้อร่อยนะ”หลังจากนั้น ทั้งมหาลัยก็รู้ว่าติณณ์คบกับยี่หวา ทุกคนที่รู้แม้แต่เพื่อนของเขา ก็แทบจะไม่เชื่อว่า ติณณ์ภพจะเลือกคบกับเด็กวิศวะอย่างยี่หวา แต่หลัง

เขาได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ และตัดสินใจตามมาที่นี่ และสังเกตเห็นว่า เธอสั่งกาแฟมานั่งดื่มไปสองแก้ว ระหว่างที่รอคู่ดูตัว ก็นึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอทานข้าวเถอะค่ะ”“หายเผ็ดแล้วใช่ไหม เปลี่ยนกินอย่างอื่นมั้ย”“ก็ได้ค่ะ”ทั้งสองคนนั่งทานข้าวกันต่อเงียบ ๆ หมอติณณ์ไม่อยากจะเร่งรัดเธอ เพราะกลัวว่า นอกจากยี่หวาจะไม่ใจอ่อนแล้ว จะกลายเป็นว่า เธอจะเกลียดเขาแทน ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งทานข้าว บรรยากาศก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ ยี่หวาไม่คิดเลยว่า หมอติณณ์จะเอาใจใส่เธอ บางทีอาจจะมากกว่าตอนเป็นแฟนด้วยซ้ำไป“กินของหวานแก้เผ็ดสักหน่อยนะ เอาลูกตาลลอยแก้วสองที่ครับ”“คุณหมอชอบกินของหวานด้วยเหรอคะ”“เมื่อก่อนไม่ได้ชอบหรอก แต่เพราะต้องคอยกิน เวลาใครบางคนกินไม่หมด ก็เลยกลายเป็นชอบไปแล้วน่ะ”“เปล่าเสียหน่อย ก็แค่อยากให้ลองชิมเท่านั้นเอง”“ยอมรับเหรอว่า กินไม่หมดจริง ๆ”“ก็…ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ตอนนั้นกับตอนนี้ เหมือนกันที่ไหนล่ะคะ”“ก็ได้ งั้นคราวนี้ก็กินให้หมดล่ะ”ยี่หวาเผยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก หมอติณณ์ได้แต่นั่งอึ้งเมื่อเห็นเธอยิ้มออกมา เขาคิดถึงเธอมากจริง ๆ และไม่เคยลืมได้เลย เรื่องเมื่อห้าปีก่อน ที่ยี่ห