ตอนที่ 8 เรื่องนี้ ฉันอธิบายได้

 

“เอ่อ คือว่า…”

ศุภนัทมองหมอติณณ์ ที่ยังโอบไหล่ของยี่หวาไม่ปล่อย ก็เริ่มไม่พอใจทันที เขายอมรับว่าสนใจในตัวยี่หวามาก เพราะเธอเป็นผู้หญิงเก่ง มีความสามารถ

“คุณมีแฟนแล้ว ทำไมต้องรับปากมาดูตัวกับผมล่ะ คุณเห็นผมเป็นของเล่นเหรอ”

“ไม่ใช่นะคะ คือเรื่องนี้ ฉันอธิบายได้”

“ไหนลองว่ามาสิ ทำไมคุณถึงคิดว่า ตัวเองสำคัญมากกว่าประชุมสัญญาพันล้านของผม”

“คือเรื่องดูตัว ที่จริงเป็นคุณแม่ที่จัดการ เรื่องนี้ฉันไม่ทราบมาก่อน พอคุณแม่บอก ก็เลยรีบมาเพราะเห็นบอกว่าทางคุณเป็นคนรีบนัดมาเอง”

หมอติณณ์ถึงกับกลั้นขำ ที่แท้ก็เป็นเพราะแม่ของเธอนี่เอง ไม่ใช่ตัวยี่หวาเอง ส่วนศุภนัทที่ฟัง รีบเบือนหน้าหนีทันที เขาเห็นรูปเธอที่ส่งมา ก็สั่งให้คนรีบนัดเจอให้เร็วที่สุด ซึ่งก็คือวันนี้ 

“บ้าที่สุด เสียเวลาจริง ๆ”

“เอ่อ…”

ศุภนัทคว้ามือถือ และลุกขึ้นจากโต๊ะทันที เขาเดินออกไปโดยไม่บอกลาสักคำ ยี่หวาหันมามองหน้าหมอติณณ์ ที่ยังยืนยิ้มอยู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินโมโหออกไปจากร้าน

“คุณหมอมาที่นี่ได้ยังไงคะ”

“ผมเหรอ ก็แค่… มาทำธุระนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่”

“งั้นเหรอคะ บังเอิญจริง ๆ เลยนะคะ โรงแรมนี้กับโรงพยาบาล ไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย ถ้าบังเอิญจริง ๆ งั้นก็ขอตัวก่อนค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ เมื่อกี้ผมอุตส่าห์ช่วยคุณเอาไว้นะ ไม่คิดจะเลี้ยงข้าวตอบแทนผมสักหน่อยเหรอ”

“อะไรนะคะ เลี้ยงข้าวเหรอคะ ไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ”

“คุณไม่เลี้ยงไม่เป็นไร ผมเลี้ยงคุณเองก็ได้ ไหน ๆ ก็อยู่ที่ร้านแล้วนี่ จริงไหม นั่งก่อนสิ ผมหิวมากเลย”

“นี่คุณ…”

เขาพูดและดันเธอไปนั่งเก้าอี้ตัวในสุด และเขานั่งข้าง ๆ เพื่อไม่ให้เธอหนี ยี่หวาทำตัวไม่ถูก แต่วันนี้ที่จริงแล้ว เธอคงต้องขอบคุณเขาจริง ๆ ที่ช่วยเธอเอาไว้ เพราะไม่คิดว่าศุภนัทจะตื๊อเก่งขนาดนั้น

“อยากกินอะไรดีล่ะ ที่นี่มีอาหารที่คุณชอบกินหลายอย่างเลยนะ เลือกร้านได้ดีจริง ๆ”

“ฉันไม่ได้เลือกเองหรอกค่ะ”

“อ้องั้นเหรอ หรือว่าเราจะไปกินที่อื่นกันดีล่ะ”

“ไม่ค่ะ คุณหมอทำแบบนี้เพื่ออะไรกันแน่คะ”

หมอติณณ์หันไปมองบริกร ที่กำลังจะเดินมารับออเดอร์ เขาจึงสั่งอาหารสองสามอย่างโดยที่ไม่ถามเธอ ยี่หวานั่งนิ่งไม่พูดอะไร เมื่อเขาสั่งเสร็จก็หันมามองเธออีกครั้ง

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าทำไปเพราะอะไร”

ยี่หวาใจเต้นแรง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มานานแล้ว และตอนนี้เขากำลังจะทำให้เธอ ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

“คุณหมอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ยังไงก็กลับคืนไปไม่ได้”

“ผมก็ไม่ได้บอกว่า สนใจเรื่องที่ผ่านมา ที่ผมต้องการคือตอนนี้ต่างหาก”

“คุณต้องการอะไร”

“โอกาส อย่างที่เคยพูดไปแล้ว ยังไงก็จะไม่มีทางหยุด และไม่มีวันถอยหลังเป็นอันขาด”

ยี่หวานิ่งไปทันที แต่สายตาและท่าทางของเธออ่อนลง ไม่ขัดขืนเหมือนเดิมแล้ว ไม่นานอาหารก็ถูกยกมาวาง ซึ่งแต่ละจานคืออาหารที่เธอชอบ เธอไม่คิดว่าหมอติณณ์จะจำได้เลยด้วยซ้ำ

“นี่….”

“ปูนิ่มผัดผงกะหรี่ ผัดผักสี่สหาย เต้าหู้ทรงเครื่อง แล้วก็ไข่เจียวปู ลองอโวคาโดปั่นหน่อยสิ ดูว่าเหมือนที่เคยชอบกินเมื่อก่อนหรือเปล่า”

เขายกแก้วน้ำอโวคาโดปั่นมาให้เธอ ยี่หวาลืมไปแล้วว่า เมื่อก่อนเธอชอบดื่มมาก แต่ตั้งแต่เลิกกับเขา เธอก็พยายามจะไม่กินอะไรที่ทำให้นึกถึงเขา และเปลี่ยนไปดื่มกาแฟแทน

“เป็นไงบ้าง ดื่มกาแฟบ่อย ๆ แม้ว่าจะช่วยทำให้ตื่นตัวได้ แต่ก็สู้น้ำผลไม้ไม่ได้นะ ดื่มอีกสิ เดี๋ยวพี่… ผมตักข้าวให้”

“ขอบคุณนะคะ”

หมอติณณ์หันมามองเธอแล้วยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดขอบคุณเขาออกมา เขาพึ่งจะรู้ว่า ตอนสมัยเรียน เธอต้องใช้ความกล้ามากขนาดไหน ที่ตามตื๊อเขาถึงหน้าคณะแพทย์ทุกวัน เพราะตอนนี้เขาก็ไม่ต่างกับเธอในตอนนั้น แต่จะทำให้มากกว่าเธอในตอนนั้น จะทำจนกว่ายี่หวาจะยอมให้อภัยเขา 

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว กินเยอะ ๆ นะ วันนี้คุณเหนื่อยมาก ทั้งทำงานวิ่งวุ่นทั้งวัน แล้วยังต้องมาเจอไอ้คนบ้าน้ำลายนั่นอีก”

“อะไรนะคะ คุณไปว่าเขาแบบนั้นได้ยังไง”

“หรือไม่ใช่ล่ะ ผมแอบเห็นคุณชักสีหน้า และทำหน้าง่วงมาหลายรอบแล้ว ขนาดกาแฟยังเอาไม่อยู่เลย”

“นี่คุณหมอ มาที่นี่นานแล้วเหรอคะ”

“ผมนั่งโต๊ะข้างหลังคุณนี่เอง กระจกมันสะท้อน ผมก็เลยเห็นน่ะ”

“ทำไมคุณหมอถึงทำแบบนี้ล่ะคะ เป็นพวกโรคจิตเหรอ ไหนเมื่อกี้บอกว่ามาทำธุระไงล่ะคะ”

“เชื่อจริง ๆ เหรอ ว่าผมมาทำธุระ”

“ก็คุณบอกแบบนั้น”

“ถ้าผมยอมรับไปแต่แรก ก็เสียฟอร์มน่ะสิ ลองกินปูนิ่มดูสิ ชอบกินไม่ใช่เหรอ”

เขาไม่ลืมที่จะเอากระดูกอ่อนปูออก ก่อนจะตักให้เธอใสจาน ซึ่งมักจะทำเป็นประจำ เวลาไปทานข้าวด้วยกัน บรรยากาศตอนนี้ก็แทบจะไม่ต่างกันเลย กับตอนนั้นที่ทั้งคู่คบกันอยู่

“อร่อยไหม”

“เผ็ดไปหน่อยนะคะ”

“อะไรนะ เผ็ดเหรอ เอานี่ดื่มน้ำก่อน พี่ไม่รู้ว่าที่นี่จะทำเผ็ดขนาดนี้ไม่ได้ทำตามรสชาติของฝรั่งหรอกเหรอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ที่จริงฉันไม่ค่อยทานเผ็ดมานาน ก็เลยไม่ชิน ขอบคุณนะคะ”

“ไม่ทานเผ็ดเหรอ แต่ว่าเมื่อก่อนหวาชอบกินส้มตำเผ็ด ๆ รสจัด ไม่ใช่เหรอ”

ยี่หวาเงียบไป เธอดื่มน้ำไปอึกใหญ่ ทุกอย่างที่เขาพูดมาไม่ผิด แต่หลังจากที่เธอเลิกกับเขา แม้แต่เรื่องเที่ยว อาหารและเครื่องดื่ม เธอก็เปลี่ยนไปหมด แต่มีแค่อย่างเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย ก็คือหัวใจของเธอ ที่ยังรักเขาอยู่

“เคยเป็นโรคกระเพาะน่ะค่ะ ก็เลยทานเผ็ดไม่ค่อยได้”

“แบบนี้นี่เอง วันหลังมาตรวจที่โรงพยาบาลนะ พี่จะตรวจให้”

“ไม่รบกวนคุณหมอหรอกค่ะ”

เธอพยายามใช้คำพูดที่ห่างเหิน ส่วนเขาพยายามจะรุกคืบเข้ามาใกล้ แต่ดูเหมือนว่ายี่หวาจะไม่ใจอ่อนเลยสักนิด

“เอ่อ ผมก็แค่เป็นห่วงคุณน่ะ งานคุณยุ่งจนแทบไม่มีเวลาทานข้าว จะดื่มแต่กาแฟไม่ได้นะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ”