ตอนที่ 7 สวัสดีครับ...คุณแฟน

 

ทั้งคู่ยืนยิ้มให้กันอยู่หน้าคณะแพทย์ ที่เริ่มเปิดไฟเพราะค่ำแล้ว หมอติณณ์ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา เขาคิดว่าควรจะเริ่มต้นอะไรดี ๆ ในเมื่อเริ่มคบกันอย่างเป็นทางการแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นไปหาข้าวเย็นกินกันก่อนดีกว่าไหม ยี่หวาชอบกินอะไร”

“อย่าถามตอนนี้สิคะ คิดว่าหวาจะกินข้าวลงเหรอ พี่ก็พูดแปลก ๆ”

“ขนาดนั้นเลย งั้นพี่เลือกก็แล้วกัน ไปกันเถอะ พี่จอดรถอยู่ทางโน้น เดินไปหน่อย”

“ค่ะ”

ยี่หวาดีใจจนไม่อยากกินอะไรเลย สุดท้ายเขาก็เลือกพาเธอไปร้านอาหารใกล้ ๆ มหาลัย แต่ที่นั่นเงียบและเป็นกันเอง ร้านเล็ก ๆ ที่หวากับเพื่อน ๆ คงไม่คิดจะมา เพราะทุกคนนั่งกินแบบผู้ดีมาก ไม่คุยกันเสียงดัง แต่พวกเธอที่ชอบไปแต่ร้านเหล้า และร้านส้มตำข้างทาง ร้านนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่กับพวกเรียนวิศวะอย่างเธอ

“อร่อยไหม”

“อร่อยมากเลยค่ะ ไม่รู้เลยว่าร้านนี้จะทำอาหารอร่อย ปกติไม่เคยเข้าเลย เพราะไม่ขายเหล้า”

“ดื่มด้วยเหรอ”

“ดื่มไม่เก่งหรอกค่ะ เน้นคุยไปเรื่อยมากกว่า”

“แบบนี้นี่เอง ลองชิมสิ อันนี้อร่อยนะ”

หลังจากนั้น ทั้งมหาลัยก็รู้ว่าติณณ์คบกับยี่หวา ทุกคนที่รู้แม้แต่เพื่อนของเขา ก็แทบจะไม่เชื่อว่า ติณณ์ภพจะเลือกคบกับเด็กวิศวะอย่างยี่หวา แต่หลังจากนั้น ชีวิตของเขาก็เรียบง่ายและสงบสุขขึ้น อย่างที่ยี่หวาเคยพูดจริง ๆ

บ่ายวันนั้น / โรงพยาบาล

ยี่หวาดูแลงานจนจบ และกำลังจะกลับบ้าน แม่ของเธอ ก็โทรเข้ามาก่อนที่เธอจะเดินออกไปที่ลิฟต์

“แม่คะวันนี้เหนื่อยมากเลย ทำไมแม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ก็รู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วง แต่ตอนนี้หวากำลังสนุกกับงาน ยังไม่พร้อมจะดูตัว อะไรนะ! นัดไว้แล้ว แม่! ทำแบบนี้อีกแล้วนะ”

ยี่หวารู้สึกเหนื่อยมาก กับการที่แม่ของเธอ ชอบสรรหาคนมาดูตัวและจับคู่ให้เธอ ยี่หวาไม่อยากขัดใจแม่ ทุกครั้งเธอก็ไปตามนัด และปฏิเสธไปทุกคน ในใจของเธอยังไม่มีใครเข้ามาแทนที่เขาได้

“ก็ได้ค่ะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ ที่ไหนคะ ร้านอาหารในโรงแรม... ก็ได้ค่ะ ครั้งหน้าไม่ต้องนัดใครให้แล้วนะ แค่ทำงานก็เหนื่อยจะตายแล้ว”

เธอเดินออกไปเพื่อเรียกรถแท็กซี่ เพื่อไปที่นัดหมายดูตัว ตามที่แม่ของเธอจัดการเอาไว้ให้ ไม่ไปก็คงจะทำให้แม่เสียหน้า ดังนั้นเธอจึงต้องไป และปฏิเสธให้จบ ๆ ไป

ร้านอาหาร

“ง่่วงชะมัดเลย เมื่อไหร่จะมาเนี่ย กาแฟแก้วที่สองแล้วนะ”

เธอนั่งรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง คู่ดูตัวของเธอเหมือนว่าจะยังไม่มา 

“อีกสิบนาทีถ้าไม่มา ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ”

ไม่นานหลังจากที่เธอพึมพำกับมือถือ เพราะนั่งไถฟีดข่าวไปเรื่อย ผู้ชายสวมชุดสูทสีดำ ก็เดินเข้ามาหาเธอทันที

“สวัสดีครับ คุณชื่อยี่หวาหรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ”

เธอเงยหน้าขึ้นไปมองคู่ดูตัวของเธอ เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ ที่น่าจะอายุพอ ๆ กับหมอติณณ์ แต่สีหน้าดูเจ้าชู้มากกว่า เขายื่นมือมาให้เธอ

“ผมชื่อศุภนัท จะเรียกว่า “นัท” ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณนัท เชิญนั่งก่อนสิคะ”

เธอนั่งคุยกับเขาอยู่พักใหญ่ มีเพียงสองคำถามแรกที่เขาถามเธอว่าอายุเท่าไหร่ และทำงานอะไรอยู่ หลังจากนั้นเธอก็นั่งฟังเขาร่ายยาวเกี่ยวกับโปรไฟล์ที่หรูเลิศของตัวเอง จนเธอเกือบหลับ 

“จริงสิครับน้องยี่หวา พี่ว่าเราควรจะแลกเบอร์กันสักหน่อยดีไหม เอาไว้ครั้งหน้า เวลาพี่จะนัดออกงานจะได้สะดวก”

“เอ่อ คือว่าฉันไม่ค่อยใช้มือถือเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ค่อยชอบออกงานสังคม เรื่องนี้คงจะช่วยคุณนัทไม่ได้”

เธอเปลี่ยนคำเรียกจาก พี่ เป็น คุณ แทน เพราะไม่นึกอยากจะสนิทกับเขามากนัก ถึงจะเป็นนักธุรกิจ แต่ความเจ้าชู้ของเขา ก็ทำให้เธอไม่อยากสานต่อ แต่ไม่คิดว่าเขาจะตื๊อเก่งกว่าที่คิด

“ไม่เป็นไร เอาไว้ติดต่อกันเรื่องอื่น บริษัทพี่อาจจะมีโครงการปรับเปลี่ยนระบบไอทีเร็ว ๆ นี้ โชคดีที่รู้จักยี่หวา”

“ค่ะ ก็ได้ค่ะ”

สุดท้ายเธอก็ต้องแลกเบอร์กับเขาไป ตั้งแต่เธอนั่งอยู่กับเขา มือถือของศุภนัทก็ดังไม่หยุด เธอคิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องงาน 

“ไหน ๆ วันนี้ก็ออกมาแล้ว เราไปดูหนังกันสักเรื่องดีไหมครับ”

“วันนี้ฉันไม่ค่อยสะดวกน่ะค่ะ อีกอย่างพึ่งจะเลิกงานด้วย”

“ไม่เอาน่า ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว ไปด้วยกันเถอะครับ จะได้ทานข้าวเย็นด้วย”

“คือว่า…"

“ยี่หวา!”

ยี่หวาหันไปมองตามเสียงเรียกทันที เมื่อมีคนเรียกเธอ ไม่ว่าจะเป็นใครในตอนนี้ เธอก็รู้สึกขอบคุณมาก ๆ แต่เมื่อหันไป กลับตกใจมากกว่าเดิม เพราะไม่คิดว่าจะเป็น.... หมอติณณ์

“รอนานไหม พี่พึ่งจะออกจากห้องผ่าตัด เอ่อ… แล้วนี่ใครเหรอ”

ศุภนัทตกใจเมื่อเห็นติณณ์ภพ เดินเข้ามาโอบรอบเอวของยี่หวา 

“คุณคือ…”

“อ้อ ขอโทษครับผมหมอติณณ์ภพ เป็นแฟนของยี่หวาครับ”

“อะไรนะ นี่คุณมีแฟนแล้วเหรอ!”