ตอนที่ 7 คิดว่าเจ็บอยู่คนเดียวเหรอ

 

ยี่หวาหลบตาเขา และพยายามฝ่าวงล้อมอ้อมแขนของเขา แต่มันไม่ได้ผล หมอติณณ์ไม่ขยับแขน และยังดันตัวเองเข้ามาจนชิดเธออีกด้วย

“คุณหมอคะ นี่คุณจะทำอะไร ถ้าคุณเข้ามาอีกนิดเดียว ฉันจะตะโกน”

“ก็เอาสิ อยากจะรู้เหมือนกันว่า ตะโกนจนคอแตก จะมีใครกล้ามาช่วย”

“เอามือถือฉันคืนมา”

“ไม่คืนจนกว่าเราจะคุยกันดี ๆ”

“เราไม่มีอะไรจะคุยกัน หลีกไป”

“หวาไม่มี แต่พี่มีแน่ ทางที่ดีอยู่เฉย ๆ ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าพี่ไม่เกรงใจ”

เพีี๊ยะ!

สายตาเล้าโลมของเขา ทำให้ยี่หวาโกรธจนขาดสติ เธอฟาดฝ่ามือไปที่หน้าหล่อ ๆ ของเขาเต็มแรง 

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉัน เรื่องระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว อย่ามาถามหาหรือรื้อฟื้นอะไรอีก สำหรับฉัน คุณตายไปนานแล้ว ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน ตอนนี้ก็อย่าเจอกันอีกเลย”

“คิดว่าตัวเองเจ็บอยู่คนเดียวงั้นเหรอยี่หวา ทำไมถึงเป็นคนใจร้ายได้แบบนี้”

ยี่หวานิ่งไป เมื่อหมอติณณ์พูดด้วยเสียงที่สั่นเครืออกมา เขากำหมัดแน่น เธอหันไปมองเขาตรง ๆ เป็นครั้งแรก ถึงได้เห็นดวงตาที่แดงก่ำนั้นอีกครั้ง

“พี่รู้ตัวว่าทำผิด หลายครั้งที่ไม่เคยรักษาคำพูด ไม่รักษาสัญญา และไม่เห็นความสำคัญของหวา แต่การจากไปเงียบ ๆ โดยไม่บอกเหตุผล ไม่มีคำลา ไม่รับสาย และปิดกั้นทุกทางอย่างที่หวาทำ ไม่คิดว่ามันใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ”

ยี่หวาถอยออกมา เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เรื่องระหว่างเธอและเขา มันจบไปนานแล้ว อีกอย่างตอนนี้ ชีวิตของเธอก็กำลังจะไปได้ดี เธอสนุกกับการทำงาน ไม่อยากจะสะดุดเพราะเรื่องแบบนี้อีก

“คุณหมอคะ เรื่องทุกอย่างมันก็ผ่านมานานแล้วนะคะ ฉันเดินก้าวข้ามจุดนั้นมานานแล้ว คุณเองก็น่าจะลืมฉันไปได้แล้ว”

“ลืมเหรอ พูดง่ายนี่ยี่หวา ง่ายเกินไปหรือเปล่า ให้พี่ลืมทั้ง ๆ ที่… มีอะไรตั้งหลายอย่างที่ยังไม่ได้พูด แม้แต่คำขอโทษ ก็ไม่อยากฟังแล้วเหรอ”

ยี่หวาหลับตาลง ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก และไม่มีทางลืมความเจ็บปวดในครั้งนั้น กว่าจะผ่านมาได้ มันทรมานเหมือนชีวิตถูกฉีกขาด และแยกออกเป็นส่วน ๆ กว่าจะค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนพวกนั้น ต่อกลับเข้ามาใหม่ ใช้เวลาเกือบห้าปี มันกำลังจะดีอยู่แล้ว แต่ทำไม… เขาต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก

“คุณหมอคะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วค่ะ ฉันไม่ติดใจอะไรอีกแล้ว ทั้งความรู้สึกผิด หรือคำขอโทษ ก็ไม่อยากฟัง ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า ขอให้คุณโชคดีนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน! ถ้าพี่ไม่อยากลืมล่ะ ยี่หวา…. ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม”

ยี่หวาเดินออกมา และหยุดยืน เธอก้าวขาแทบไม่ออก ไม่คิดว่าวันนี้จะได้ยินคำพูดนี้ จากคนที่เธอพยายามจะลืมมาตลอดห้าปีเต็ม

“ขอโทษค่ะคุณหมอ จากนี้ไปเราไม่ควรเจอกันอีกจะดีกว่า ฉันขอมือถือคืนด้วยค่ะ”

หมอติณณ์ยืนมองเธอนิ่ง สายตาของเธอในตอนนี้ที่มองเขา ไม่เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนแล้วจริง ๆ เธอไม่ใช่ยี่หวาของเขา ที่คอยเป็นห่วง ดูแลเวลาเขาป่วย คอยเอาใจเวลาที่โกรธ และอ้อนอยู่ข้าง ๆ เวลาอยากให้นอนกอด มือหนาล้วงเข้าไปหยิบมือถือของเธอออกมา และยื่นคืนให้เจ้าของ

“ขอบคุณค่ะ”

“ยี่หวา”

เขายังไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ ระหว่างที่เธอจับมือถือ ที่อยู่ในมือเขาอย่างละครึ่ง นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ที่เขาจะพูดออกไป

“ถ้าหวาลืมไปแล้วจริง ๆ พี่จะไม่ว่าอะไร แต่จากนี้ไป ถ้าพี่ขอใช้โอกาสนี้ จีบหวาใหม่อีกครั้ง จะได้ไหม”

“คุณหมอจะทำไปเพื่ออะไรคะ เพื่อให้เรื่องราวมันวนกลับมาเหมือนเดิมเหรอคะ อย่าดีกว่าค่ะ เสียเวลาเปล่า”

“ต้องการยี่หวายังไงล่ะ ไม่รู้เหรอว่าตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา พี่รู้สึกยังไง ทรมานแค่ไหน กว่าจะผ่านมาได้ คิดว่าตัวเองเจ็บอยู่คนเดียวเหรอ”

ยี่หวาฉวยโอกาสนี้ ดึงมือถือของตัวเองกลับมา เธอมองเขาอีกครั้ง สายตาไม่ได้ลดละความโกรธลงไปเลยสักนิด

“คุณหมอคงไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงขนาดนั้น ถ้าอยากจะหาแฟนสักคน ฉันเชื่อว่าคงไม่ใช่เรื่องยาก เราอย่าเริ่มในสิ่งที่รู้ปลายทางดีอยู่แล้วเลยค่ะ”

“ไม่มีทาง! พี่มั่นใจว่า ครั้งนี้มันจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีก ยี่หวา…”

“ขอโทษนะคะคุณหมอ ถึงคุณอยากจะพูดแบบนั้น แต่ว่าฉัน… มีแฟนแล้วค่ะ เรื่องระหว่างเรา มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว”

ยี่หวาหันไปบอกเขา เพื่อตัดบททันที เธอไม่อยากให้ความหวังเขา  ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองคาดหวังอีกครั้ง และยังไม่พร้อมที่จะเจ็บปวดแบบเดิมอีก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ที่ดูสิ้นหวัง หมดแรง ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ แต่เธอต้องใจแข็ง เพื่อตัวและหัวใจของตัวเอง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณหมอ ยินดีที่ได้พบกัน… อีกครั้งนะคะ”

เธอเดินออกไปจากห้องแล้ว ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่า ยี่หวาเองก็รีบเดินออกไป พร้อมกับปาดน้ำตาไปด้วย เขาทรุดตัวนั่งอยู่ที่เดิม และนั่งทบทวนเรื่องราวเมื่อเกือบห้าปีก่อน ในวันนั้นที่เขาทะเลาะกับเธอที่โรงพยาบาล เพื่อน ๆ ของเขาไปที่ห้องอาจารย์ ทำงานจนเสร็จ สุดท้ายเพื่อน ๆ ก็เอาเค้กวันเกิด ออกมาฉลองให้เขา 

นั่นเป็นการฉลองครั้งสุดท้าย ก่อนเรียนจบกับเพื่อน ๆ เมื่อกลับมาที่ห้อง ที่เขาอยู่กับเธอ ก็เจอแต่ห้องที่ว่างเปล่า แต่ในห้องมีทั้งลูกโป่ง ไฟประดับ และดอกไม้ พร้อมกับของขวัญวันเกิด ซึ่งเป็นนาฬิกา ที่เธอทิ้งเอาไว้ให้ ซึ่งเขายังคงใส่อยู่ทุกวัน ตั๋วหนังที่ถูกฉีกทิ้ง และการ์ดวันเกิดที่เธอเขียนให้

“สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ติณณ์ของยี่หวา รักพี่ติณณ์ที่สุดเลย ขอให้พี่ติณณ์มีความสุขมาก ๆ รักยี่หวาทุกวัน ขอให้พี่ประสบความสำเร็จกับทุกสิ่งที่เลือก ยี่หวาเป็นกำลังใจให้พี่เสมอนะคะ รัก… ยี่หวา”

แต่ในการ์ดที่มีรอยน้ำตา กลับมีข้อความที่ถูกเขียนใหม่อยู่ข้างล่าง เป็นคำสั้น ๆ ที่ทำให้เขาหมดแรงไปในทันที

“วันนี้หวาคงอยู่ข้างพี่ไม่ได้แล้ว เราเลิกกันเถอะค่ะ ขอให้โชคดีกับเส้นทางที่พี่เลือกนะคะ ลาก่อนค่ะ.... พี่ติณณ์”