ตอนที่ 3 ขออยู่ด้วย

เดนิสากลับมาอยู่เมืองไทยได้เกือบสองอาทิตย์แล้วเธอกำลังพยายามปรับตัวให้ใช้ชีวิตกับที่นี่ได้อย่างมีความสุข หญิงสาวตื่นเช้าเพื่อช่วยคุณยายทำกับข้าว พอช่วงสายก็ตามคุณยายและน้าสาวไปที่ร้านเบเกอรี่ที่อยู่หน้าปากซอย เดนิสาขับมอเตอร์ไซค์ไม่เป็นหญิงสาวจึงปั่นจักรยานไปที่ร้านเพราะระยะทางไม่ไกลมากเท่าไหร่

วันนี้เดนิสาก็ไปช่วยงานที่ร้านอย่างเคยพอทานอาหารกลางวันเสร็จหญิงสาวก็ขอตัวปั่นจักรยานกลับมาก่อนเพราะรู้สึกปวดหัวจึงอยากมานอนพักที่บ้าน

เมื่อปั่นจักรยานมาถึงหน้าบ้านก็เห็นว่าหมอติณณภพกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ริมรั้ว

“สวัสดีค่ะอาหมอ วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ” หญิงสาวทักทายเพื่อนบ้านที่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยเท่าไหร่เราอีกฝ่ายนั้นออกจากบ้านแต่เช้าและกลับเข้ามาอีกทีก็ค่ำแล้ว

“วันนี้วันหยุดครับ เดซี่ปั่นจักรยานไปไหนมาล่ะ”

“ไปที่ร้านน้าษามาค่ะ”

“ไปช่วยงานที่ร้านสนุกไหมปรับตัวกับอากาศที่นี่ได้หรือยัง”

“ยังเลยค่ะ ที่นี่ร้อนมาก หนูขี่จักรยานทุกวันตัวดำไปหมดแล้วค่ะ”

“ดำที่ไหนกันล่ะ คิดไปเองล่ะสิ”

“อาหมอพูดจริงใช่ไหม”

“อือ กลัวดำแล้วทำไมปั่นมาตอนแดดเปรี้ยงแบบนี้ล่ะ”

“หนูปวดหัวนิดหน่อยค่ะเลยว่าจะมานอนพักสงสัยว่าอากาศจะร้อนเกินไปค่ะ”

“งั้นก็ไปพักเถอะ ที่บ้านมียาพาราใช่ไหม”

“มีค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” เดนิสายกมือไว้ก่อนจะปั่นจักรยานเข้าไปในบ้านของตน

หญิงสาวเดินเข้าบ้านไปแล้วแต่ติณณภพยังยืนอยู่ที่เดิมเขา รู้สึกว่าสิ่งที่คุณยายราตรีกังวลนั้นไม่เกินจริงเลย เพราะเท่าที่สังเกตนั้นเดนิสายังคงมีแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ซึ่งในฐานะคนที่เป็นหมออย่างเขาเวลาเห็นใครเป็นแบบนี้ก็อยากจะช่วยแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่เอ่ยปากขอก็ตาม

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันค่อนข้างละเอียดอ่อนมากๆ การช่วยเหลือนั้นก็มีหลายวิธีชายหนุ่มจึงคิดว่าจะหาทางช่วยเธอในแบบที่เธอไม่รู้ตัวน่าจะดีกว่าเพราะดูแล้วเดนิสาก็เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งพอสมควร

ติณณภพไม่ได้เรียนมาทางนี้โดยตรงแต่มันก็ไม่ยากเกินถ้าหากเขาจะเรียนรู้เพิ่มเติม ชายหนุ่มรู้สึกกระตือรือร้นเป็นอย่างมากและคิดว่าสิ่งที่กำลังคิดจะทำอยู่นั้นค่อนข้างท้าทายอยู่ไม่น้อย

เมื่อคิดได้ดังนั้นติณณภพจึงรีบรดน้ำต้นไม้ให้เสร็จและกลับเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานเพื่อหาข้อมูลที่ตนเองสนใจ เขาหยิบแว่นกรองแสงที่มักจะสวมเป็นประจำเวลาอ่านหนังสือหรืออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์มาสวมก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาหาข้อมูลอย่างเต็มที่

ขณะที่กำลังหาข้อมูลอยู่นั้นเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันกล้องวงจรปิดเพื่อนดูว่ามีคนมาหาจริงๆ หรือคนที่มากดออกจะเป็นพนักงานขายตรงที่มักจะมาเสนอขายสินค้าในวันหยุดแบบนี้

เมื่อเห็นว่าคนที่มากดออดเป็นใครเขาก็รีบเดินออกไปหน้าบ้านทันที

“สวัสดีอีกรอบค่ะอาหมอ” เดนิสากล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

“มีอะไรหรือเปล่าเดซี่ แล้วนั่นหอบอะไรมาด้วยล่ะ” ติณณภพมองข้างของพะรุงพะรังที่เดสิสาถือมาก็กอดถามไม่ได้เพราะมีทั้งแก้วน้ำเก็บความเย็น แท็บเล็ต หนังสือและขนมอีกถุงหนึ่ง

“หนูมีเรื่องจะรบกวนอาหมอค่ะ” เสียงเอ่ยเบาแสดงถึงความเกรงใจเพราะทั้งสองเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานแต่เธอก็มารบกวนวันหยุดของเขาเสียแล้ว

“เรื่องไรอะไร หรือว่ายังปวดหัวไม่หาย”

“ก็ยังปวดอยู่ค่ะ แต่หนูกินยาไปแล้ว”

“เข้ามาคุยข้างในก่อนไหม ตรงนี้แดดมันแรง”

“ได้ค่ะ” เดนิสาเดินตามติณณภพเข้ามาในบ้านของเขาซึ่งมันก็คล้ายๆ กับบ้านของเธอแต่ต่างกันตรงที่บ้านของของเขามีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นกว่ามาก

“นั่งก่อนสิ”

“ขอบคุณค่ะอาหมอ อาหมอยุ่งอยู่ไหมคะ”

“ไม่หรอกครับเดซี่มีอะไรกับอาหรือเปล่า”

“หนูขอมาอยู่บ้านอาหมอจนกว่าคุณยายกับน้าษาจะกลับบ้านได้ไหมคะ”

“ได้สิ” ติณณภพตอบตกลงโดยไม่ถามถึงเหตุผลเพราะกลัวว่าถ้าถามออกไปจะให้เดนิสาอึดอัด

“ไม่รบกวนจนเกินไปใช่ไหมคะ”

เดนิสารู้สึกเกรงใจแต่เธอก็อยู่ที่บ้านไม่ได้ ครั้นจะไปหาคุณยายและน้าสาวที่ร้านก็ไม่อยากจะตอบคำถามให้วุ่นวายว่าเพราะอะไรถึงกลับไปที่ร้านอีก

“ไม่หรอกครับ เดซี่อยู่ได้ตามสบายเลย อยากดูทีวีก็เปิดได้เลยนะ”

“ก่อนหน้าที่หนูจะมากดออดอาหมอทำอะไรอยู่คะ”

“อากำลังหาข้อมูลบางอย่างอยู่ เดซี่จะไปนั่งเล่นในห้องทำงานของอาก็ได้นะ”

“หนูขอไปนั่งอ่านหนังสือในห้องนั้นได้ไหมคะ” เพราะตอนนี้เดนิสาไม่อยากอยู่คนเดียวจึงขอไปนั่งในห้องทำงานของเขาด้วย

ถึงแม้ว่าจะรู้จักกับอาหมอข้างบ้านได้ไม่นานแต่ก็เคยได้ยินคุณยายเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าคุณหมอติณณภพคนนี้เป็นคนนิสัยดี สุภาพเรียบร้อยและเป็นคนที่ไว้ใจได้คนหนึ่ง หญิงสาวจึงคิดว่าการอยู่กับเขาตามลำพังน่าจะปลอดภัยกว่าการอยู่ที่บ้านของตนเอง

“ได้สิตามอามาเลย”

เดนิสาเดินตามเขามานั่งยังชุดโซฟาที่มุมห้อง เธอพอจะเดาออกว่าห้องทำงานของเขาน่าจะมีขนาดเท่าห้องนอนของเธอเพราะดูจากทิศทางแล้วจะน่าอยู่ตำแหน่งเดียวกันของบ้าน

ขนาดห้องค่อนข้างกว้างมีโต๊ะทำงานชุดคอมพิวเตอร์อยู่มุมหนึ่งซึ่งตรงตรงกันข้ามกับจุดที่เธอนั่งอยู่

“ทำตัวตามสบายเลยนะ”

“ขอบคุณค่ะอาหมอ”

“ถ้าหิวก็ไปหาอะไรกินในครัวนะ ของกินในตู้เย็นก็หยิบกินได้เลย” ติณณภพอยากให้หญิงสาวรู้สึกว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านของตนเองจึงไม่เตรียมน้ำหรือขนมให้

“หนูเตรียมขนมมาแล้วค่ะ หนูกินขนมในห้องนี้ได้ไปไหมคะ”

“ได้สิ อาบอกแล้วว่าทำตัวตามสบายเหมือนเวลาที่อยู่บ้านคุณยายนั่นแหละ”